ერთი უბრალო ამბავი

ახლა რომ ჩვეულებრივ პოსტს ვწერდი შევეცდებოდი საინტერესოდ დამესათაურებინა. მაგალითად "სამტრედია, სამტრედია..." - ჟღერს? მგონი კი :)



მაგრამ არა. ჩვეულებრივზე ჩვეულებრივად, მინდა მოგიყვეთ ერთი უბრალო ამბავი.

მიუხედავად უამრავი საქმისა, რატომღაც მოულოდნელად გადავწყვიტე, რომ ახალ წელს დედაჩემთან ერთად შევხვედროდი. დედაჩემმა თავის მხრივ გადაწყვიტა ახალი წელი დედამისთან, ანუ ჩემს ბებიასთან ერთად გაეტარებინა და სამტრედიაში წამოვიდა.

ჰო და მეც, წინა ღამით ფეისბუქს ძლივს მოწყვეტილი, დილის რვაზე მანქანაში აღმოვჩნდი სამტრედიისკენ მომავალი. გამიკვირდა, მაგრამ ტრასა ტრანსპორტით გადატვირთული არ იყო. გავიარეთ გორთან ახლადგახსნილი გვირაბი და (თვითნ არ ვიცი რატომ) მანქანის ყველა პასაჟირმა ინსტიქტურად დავიწყეთ გახსენება, როდის გახსნა ეს გვირაბი მიშამ _ რატომღაც ვერაფრით გავიხსენეთ :)

გზაში ფილოსფიურ მოძღვრებად დავიღვარე. მთელი გზა ვამტკიცებდი, თუ ადამიანისთვის კარგი გინდა დათვური სამსახური არ უნდა გაუწიო, ხელოვნურად არ უნდა შეუქმნა სასათბურე პირობები და შესაბამისად მისცე საშუალება თვითგადარჩენის ინსტიქტის წყალობით, კონცენტრიერბული და მოტივირებული განვითარდეს-მეთქი. დიდი ამბავი ახლა - ბიძინას თუ ეპატიება ორსაათიან ეთერში ფილოსოფოსად-ღვრად მე რით ვერ უნდა ავეტანე ოთხ ახლობელს ორას ოცდაათი კილომეტრის მანძილზე?

***
პოსტს ალაგალაგ ვწერ. პირველი გაჩერება დეიდაჩემის სახლი არის. ჩემი უსაყვარლესი გურული ბებიაც აქ არის. პირველი მაინც მისკენ გამიწია გულმა. თეთრი, ქათქათა თმებით. ოთახში შევედი თუ არა, "ჩემი ქათქათათმიანი ბებიამეთქი". მანაც არ დააყოვნა და ეგრევე რომელიღაც სიმღერა შემოსცხო ახალგაზრდობიდან, ჭაღარა თმებზე. სხვათა შორის ბებიაჩემმა უამრავი შაირი იცის. ზოგჯერ ისეთი რომ მეც კი ვიშმუშნები _ ადრე ვწითლდებოდი კიდეც :)

***
სანამ სახლში მოვიდოდით მეორე დიედასთან გავიარეთ. იქ ჩემი ძაღლია _ კოკი. კოკიზე აუცილებლად უნდა მოგიყვეთ. "მამიკუნა, ძალიან მინდა პუდელიი"... ასე იწყებოდა წერილი, რომცლიც ჩემმა დამ ოდესღაც მამას მიწერა. ახლა ჩემი და გათხოვილია, ყავს შვილი, დროებით სწავლობს ლონდონში. მამაჩემი გარდაცვლილია. დედაჩემი თბილისში. კოკი კიდევ მეორე დეიდასთან _ სამტრედიაში.

ჩვენს დანახვაზე გაგიჟდა.... ლამის აიწყვიტა. სახლში, ჩვენთან არასოდეს ყოფილა დაბმული. დეიდაჩემთან დაბმულია _ პატარა ეზოა, ეტყობა ეშინიათ სადმე არ წავიდეს.

არ დამცინოთ, მაგრამ ზუსტად ისე მიხარია მისი ნახვა, როგორც ნებისმიერი ოჯახის წევრის. თავის დროზე, თბილისიდან მოულოდნელად სახლში ჩამოსულს კოკი, დედაჩემი, მამაჩემი, ბაბუა და ბებია ერთნაირად მეგებებოდნენ. შემდეგ ბაბუა გამოაკლდა. მოგვიანებით ბებია... მამა...

კოკი ჩემი ოჯახის წევრია. გაჭაღარავებულა. დახტის, ალბათ რამდენი რამე უნდა რომ მომიყვეს ერთბაშად და სიხარულისგან არც კი იცის რომლით დაიწყოს. არაუშავს, მოგივნაებით სახლში წამოვიყვან და გემრიელად დაველაპარაკები.

***
გზად ვიღაცის კერძო სახლში შევიაერთ. სახლში მაღაზია არის მოწყობილი _ "ზარნაძეების ოპტავოი, ყველაზე პოპულარულია სამტრედიაშო", გამანდო დეიდაშვილმა.

მომცრო ზომის მაღაზიაში, რამდენიმე მაუს-შეუჩვეველი გამყიდველი დაფუსფუსებდა და ცდილობდა იქ მიმწყდარი ნახევარი სამტრედიის შემოტევას გამკლავებოდა. ბუნებრივია, გამყიდველებს ერთი სული ჰქონდათ აბეზარა კლიენტები მოეშორებინათ და სახლბში დაბრუნებულიყვნენ. გარეთ ლოდინით დაღლილი შიგნით შევედი და რიგში მდგომ დედაჩემს მივუცუცქდი. ავიჩემე (საკმაოდ ხმამაღლა) რომ 1 ცალი, შებოლილი რომელიღაც წვრილი თევზი მინდა, ოღონდ მოღუნულიმეთქი. გაგიკვირდებათ და ჩემმა ამ სულელურმა გამოხტომამ, ერთფეროვან, მოღუშულკლიენტებს შეგუებულ გამყიდველებზე ნამდვილად იმოქმედა _ გამხიარულდნენ და ჩვეული, იმერულად "გადაკრული" იუმორით გამომეპასუხნენ :)

***
სახლში მოვედი... ეზოში ფოთლებია. მარტოობა ეტყობა. მიუხედავად იმისა რომ ლედი მამიდა, თურმე ყოველ დღე სახლს "ანიავებს" ნესტის სუნი მაინც გამჯდარა კედლებში. დედამ სახელდახელოდ ღვინო ჩამომისხა, თბილისიდან ჩემი დის გამოტანებული სალათი თეფშზე გადმომიღო. ცოტა ხანში "სასაფლაოზე გადავალთ".

ეზოში ვზივარ. მზე ისე აფიცხებს, გაზაფხულის დამდეგი გეგონება. ეზოში ჯერ კიდევ იგრძნობა ნედლი ბუნების სურნელი. ვგრძნობ რომ ვიჟღინთები, ნელნელა ვივსები. ოღონდ წარმოდგენა არ მაქვს რას ვიწოვ ასე ხარბად აქ _ მზის სხივებს, მოგონებებს, ნედლი მიწინს სუნს თუ...

ბედნიერი ვარ. სავსე ვარ. აი, ლედი მამიდაც გამოჩნდა.

- "რაია ლაშა მზეზე თბები?", "დედაშენი სადაა?", "გამეიხედე!" "გასუქებულხარ?!" "არა, საშუალოდ ხარ?!" "გაანებე ახლა მაგას თვი, დეისვენე ბიჭო, დაასვენე თვალები..."

ვატყობ რომ პოსტს ვეღარ გავაგრძელებ :))

წავედი, ლედი მამიდას უნდა მივხედო...

როგორ გვქონდეს PAYPAL-ი

დიახ, არანაირი "დავარეგისტრიროთ", რადგან ფეიფალის ანგარიში უბრალოდ უნდა გქონდეს... და თუ ქართველი ხარ არალეგალურად.

მჭევრმეტყველებას მოვრჩები (ისედაც ბლომად ვწერე პოსტები) და საქმეზე გადავალ.

ფფ საქართველოში ოფიციალურად არ არის (და მგონი არც აპირებს არასოდეს), არა და საჭირო რამეა. ოდითგანვე ხვრელი პროკრედიტბანკის მასტერქარდ ბარათებმა გააჩინეს, რომლებსაც პროცესინგი გერმანიაში უკეთდებოდათ. შესაბამისად ფეიფალსაც გერმანული ბარათი ეგონა და უპრობლემოდ არეგისტრირებდა.

შემდეგ ეს ნახვრეტი ფეიფალმა საგულდაგულოდ ამოავსო და ამოგმინა, მაგრამ გაჩნდა ახალი - ამერიქან-ექსპრესის ბარათი, საქაღთველოს ბანკისაგან. გავიგე თუ არა ეს ამბავი, ბარათით ხელში ფეიფალის საიტისკენ გავეშურე. რეგისტრაციისას დავუშვი პირველი შეცდომა - ქვეყანა რომელიც by default გამოდის, (ანუ აშშ) არ შევცვალე და შემდეგ ნაბიჯზეც შესაბამისად USA2GEORGIA-ს მისამართი მივუთითე.

ამგვარად ფეიფალმა ჩათვალ რომ ამერიკელი ვარ (მაგათ კი გაყიდვის უფლებაც აქვთ - დისკრიმინაციაზე და ზანგებზე კიდე მე დამიწყებენ საუბარს!) და სისხლის ანალიზი არ მოუთხოვია თორე სხვა დანარჩენი (სოც. ნომერი, საბანკო ანგარიში და ა.შ.) ნამდვილად არ დაუკლია.

რეგისტრაციისას მითითებულ ბარათს ხომ არ გადავაგდებდი? არა და წაშლითაც აღარ მაშლევინებდა - არააქტივირებულია შენი ანგარიშიო. მოკლედ, არც წინ მიშვებდა და არც უკან. გავიჭედე!

დავრეკე სკაიპით - არ ვარ ამერიკელი, ინსტიქტურად შემეშალა, ისე სომეხი ვარ მეთქი და საქართველოში ავიღე ამექსი-მეთქი. კარგი, რა პრობლემაა - სომხური პირადობის მოწმობა გადმოგვიგზავნეთ დასკანირებული და წაგიშლით ექაუნთსო. მოკლედ გავბანძდი!

მაგრამ ამექსს 1 წლიანი ვადა მალე გაუვიდა და ძველი ბარათისთვის ვადის გაგრძელების სანაცვლოდ, ბარათი განვაახლე (ფასი ერთია - 80 ლარი, American express green).

შემდეგ კი ყველაფერი წარმატებით დასრულდა.

1. დავგუგლე რესტორნები უკრაინაში და ერთერთი რესტორანის მისამართი, თავისი ზიპკოდით ამოვინიშნე (ალბათ ხვდებით რომ იმავე წარმატებით შეგიძლიათ დაგუგლოთ სტრიპტიზკლუბები - ოღონდ ქვეყნებში ნუ გააკეთებთ მაინც და მაინც იმპროვიზაციას)
2. შემდეგ დავიწყე რეგისტრაციის პროცესი http://www.paypal.com/ . ქვეყანა - უკრაინა, ენა - ინგლისური, ანგარიშის ტიპი - პირადი.


3. რეგისტრაციის შემდეგ საფეხურზე დააფიქსირებთ პირად ინფორმაციას, უკრაინულ (ფსევდო) მისამართს და ბარათის ნომერს (სხვათა შორის, შეგიძლიათ ველი - Link my credit card so I can start shopping right away (recommended) მოხსნათ და ანგარიშის გახსნის შემდეგ დაამატოთ ბარათი)
4. ფეიფალი ჩამოგაჭრით აგნარიშიდან 2-დოლარამდე თანხას.
5. საბანკო ანგარიშის ამონაწერში, რამდენიმე დღეში გამოჩნდება შესაბამისი ტრანზაქცია (თუ პარასკევს ან შაბათ-კვირას გააკეთებთ ამ ყველაფრს, სამშაბათ-ოთხშაბათამდე ამონაწერს ტყუილად არ ელოდოთ).
6. P** და CODE ჩანაწერებს შორის აღმოაჩენთ 4 ნიშნა რიცხვს. საკმარისია დალოგინდეთ ფეიფალის ექაუნთში, დასამოწმებელი ბარათიც იქვე გამოჩნდება. დააჭერთ ღილაკს Confirm, შეიყვანთ 4 ნიშნა კოდს და ვუალა - დატკბით!



აღსანიშნავია, რომ სხვადასხვა საიტებზე ნივთების გამოწერისას ყურადღებით უნდა იყოთ, საიტმამ უნდა გკითხოთ "შიპინგის" მისამართი, სადაც საშუალება მოგეცემათ ფფ-ს ანგარიშიდან განსხვავებული მისამართი დააფიქსიროთ - თორე შემთხვევით რომელიმე რესტორანი ძალიან გაკვირვებული დარჩება, როდესაც ლამაზად შეფუთულ გასაბერ ქალს მიიღებენ სწრაფი ფოსტით.

P.S. აქვე შეგახსენებთ რომ fb-ზე შექმნილი გვაქვს ჯგუფი "ფეიფლი საქართველოში" - თოვლის ბაბუის და ლაიკებით საქართველოში შემოსული ფფ-სი ნამდვილად არ მჯერა, მაგრამ სასარგებლო ინფორმაციას მაინც ვუზიარებთ ერთმანეთს.

ქინდლი რეალის წინააღმდეგ

სონი ფლეისთეიშენი, ფორდი და კიდევ ვიღაცეები წარმოგიდგენენ ჩემპიონთა მატჩის შეხვედრას (აქ მუსიკა და ყველასათვის კარგად ნაცნობი სარეკლამო ტიხრები).



თურმე ნუ იტყვით და Kindle, ყველაზე სასურველი საჩუქარი ყოფილა შობა-ახალი წლებისთვის. ჩემს ორივე ქინდლზე ნინოს იმდენი ვესაუბრე, რამდენსაც მაია ასათიანის ვერცერთი სტუმარი ვერ შეძლებდა თავის ორ ცოლზე თუ საყვარელზე.

მოკლედ ხო - მე, ადამიანს რომელსაც მთელი ბავშვობა მთებად წამომართული წიგნის თაროები მთრგუნავდა, მე რომლის პირველი წიგნიც "ლურსმანას თავგადასავალი" იყო და ისიც მხოლოდ მერვე კლასში, მე რომელსაც "ტომ სოიერი" მხოლოდ სულელურ მულტფილმს მაგონებს, რომლის დამთავრებასაც მოწყენილი ველოდი სანამ ჩიპი და დეილის თავგადასავალი დაიწყებოდა და მე რომელსაც მამა უყვებოდა როგორ კითხულობდა ჩუმად საბნის ქვეშ ფანრით - კითხვა შემიყვარდა. ხო, აი ასე - სიბერეში.

და არ ვიცი მართლა სხვა არის "სიყვარული უკანასკნელი" თუ არა, მაგრამ ფაქტია _ ბოლო რამდენიმე თვე გაცილებით მეტს ვკითხულობ ვიდრე ბოლო ათი წლის განმავლობაში ერთად აღებული.

ზემოთ, "პრეზიდენტისეულ ბულეტ-პოინტებად" ჩამოთვლილ, "მე ადამიანს" კონსტრუქციით დაწყებულ, მგზნებარე წინადადებებში, ერთი მაინც გამომრჩა: "მე ადამიანს რომელსაც დედა ბიბლიოთეკარი მყავს და განსაკუთრებულად უყვარს წიგნი"...

არა, წიგნი მაინც სხვაა - მითხრა დედაჩემმა, როდესაც "ლაშა, ერთი ის სტატია წამაკითხე" ტექსტის პასუხად, ტრადიციულად ამობეჭდილი ფურცლები კი არა, შავი პლასტმასის მოწყობილობა შევაჩეჩე.

და რთულია დედაჩემს არ დაეთანხმო - დიახ, წიგნი მართლაც სხვაა. ალბათ, თავის დროზე, მავანი ცხვრის ტყავსაც სინანულით გადაუსვამდა თითებს, როდესაც ჯიშიანად-გამომხმარი, არაერთგზის თავზე გადაწერილი უსტარის ნაცვლად, ხელში ფარატინა ფურცელს მიაჩეჩებდნენ (ისე ქინდლშიც გადააწერე თავზე და იყავი - ცხვრის ტყავი, ქინდლი, ერთი... მოკლედ როგორც არის).

ქალაქი და სოფელი - რადიო 105 by lasharela


მოკლედ, ლაშა კილაძისგან ამწამს განათლებული, მეც ნეგატიური შთაგონების მეთოდს მივმართავ და ვიტყვი, რატომ ჯობია პლასტმასის ქინდლს, შრაშუნაფურცლიანი წიგნი:

1. ქინდლის გამო საჭირო აღარ არის ფურცელი, რის გამოც აღარ განადგურდება უამრავი ხე, რომელიც მხოლოდ კრეატიული რეკლამების ხილვისას გვახსენდება.
2. ვერაფრით შეავსებთ ინტერიერს და თაროებს რადგან ქინდლში 3 000-მდე წიგნი ეტევა
3. თუ წიგნის ცალ ხელში დაჭერა გიყვართ, არასოდეს არ განგივითარდებათ მკლავები, ისეთი "დიდი წიგნების" წაკითხვისას როგორებიც "დათა თუთაშხია" და "კაცი რომელიც იცინის" არის.
4. აღარაფერში დაგჭირდებათ "ბლოკნოტები" ციტატების ამოსანიშნად (დედაჩემმა ისე მიმაჩვია, სავარჯიშოებიან წიგნშიც კი, დღემდე მიჭირს ფანქრით რაიმე მოვნიშნო)
5. რომელიმე წიგნში, უცებ სასურველი ციტატის პოვნა თუ მოგინდებათ, არ მოკვდებით საჩვენებელი თითის ლოკვით და ფურცვლით.
6. ვეღარსაც დამალავთ ფულს, შეყვარებულის ფოტოს, წერილებს და გაახმობთ მცენარეებს (ძირითადად ყვავილები ვიგულისხმე - აბა, შენ რა იფიქრე?)
7. რაიმეს რომ დააწებებ, ზემოდან ვეღარ დაადებ მძიმე წიგნებს.


ახლა ვიცი დაიწყებენ, სუნი არააქვსო, გემო არ უვარგაო, ფურცლების შრაშუნიო.... მაგრამ იცით რა? ახლა ვუსმენ ჩემი ქინდლი როგორ მიკითხავს ერთ-ერთ სტატიას სანამ მე პოსტს ვწერ და ალბათ, გავა დრო და მომავალ თაობას გულდაწყვეტილი მეც ვეტყვი - არა, არა, ქინდლის ხმა სულ სხვაა-მეთქი!

ძუძუები დაიდოს!

ტაფის ქონა, არანაირად ნიშნავს რომ პოვარი ხარ

ვფიქრობ, რომ მაქვს უფლება დავწერო ის რასაც ვაპირებ - მე, სამტრედიიდან ჩამოსული სოფლელი, მაღლივდამთავრებული, ატას ბანკზე გადამხტარი ბლოგერი.

ხო, მე კორპორატიული ვარ. ვიყავი უფრო სწორად. მეკეთა ჰალსტუხი და თქმას იმისას რომ "პოეტი ვარ", ყოველთვის ვამჯობინებ, თავდაცვის ინსტიქტიდან გამომდინარე, მოგახსენოთ რომ "მე ერთერთი კომპანიის დამფუძნებელი" გახლავართ. მაგრამ მაინც.

ტაფა მაქვს თუ არა, მე მსურს ასე თუ არა, გარკვეული რეგალია - ბლოგერი, გარკვეულ წილად ჩემი კუთვნულებაა.

ბოლო პერიოდში, რატომღაც ხშირად მიწევს საუბარი ბლოგინგზე... ათას სისულელეებზე, ალტერნატიულ მედია საშუალებაზე... და ... და... ქართველ ბლოგერებზე...

რას აღარ მოისმენ. ზოგი პოლიტ-ანგარიჟერებულია და მხოლოდ ამ ჭრილში განიხილავს - ეგენი, ЖЖ-ზე პრო-სამთავრობო პოსტებს წერენ (ოღონდ მანახა და თუნდაც პრო-პრო-პრო ვისიც გინდა იყოს :)) ), გოგიც "აა, ბლოგერები - თინეიჯერები რომლებიც მარტო ძუძუებზე (და გოგოები არამარტო) რომ წერენ? ან კიდევ "უი, მოცლილი ტიპები, ონლაინში რომ ათას სისულელეს წერენ"...

და ყოველ ხუმრობაში არსებული სიმართლის მარცვლის არ იყოს, ვხვდები რომ მარცვალ-მარცვალ სტერეოტიპულ, კარგად გამომცხვარ პურთან მაქვს საქმე.

ერთადერტი მიზეზი რის გამოც არ პოსტს არ დავწერდი, არის ის, რომ მინდა არ მინდა ბლოგერებს სულზე მოველამუნები - მაგრამ მკიდია! ვისაც რა უნდა ის დამწამოს.

მე, სამტრედიიდან ჩამოსულმა სოფლელმა, მაღლივდამთავრებულმა, ათას ბანკზე გადამხტარმა ბლოგერმა მინდა ჩემი მოკრძალებული აზრი გამოვთქვა - ხალხს, რომელთა ნააზრევსაც თქვენ სხვადასხვა ბლოგებზე ეცნობით, იქნება ეს პირადი (ყავა დავლიე დილით) თუ პოლიტიკურ-ანალიტიკური, კრიტიკულ-სარკასტული თუ ლიტერატურული მიმოხილვა, გარკვეული ნიჭი და ცოდნა გააჩნიათ. ყოველ მათგანს გარკვეული პეწი აქვს - ზოგს ცოდნა, ზოგს უნარი თავისი პირადი ისე საინტერესოდ დაგილაგოთ რომ, არც ისე გამოსხივების მქონე მონიტორებზე გაკითხოთ, ზოგს იუმორი, ზოგსაც უბრლაოდ საინტერესო ინფორმაცია... და ზოგს არა - ზოგჯერ.

ყველა მათგანს აქვს გარკვეული ნიჭი, უნარი. ბლოგის მიღმა ისინი, ხშირ შემთხვევაში ძალიან საინტერესო ადამიანები არიან. და ის რომ ზოგიერთი მათგანი თავის პირადს ასე თამამად ამზეურებს, ნუ გაფიქრებინებთ რომ მხოლოდ კომპლექსებით სუბლიმირებენ ციფრულ სამყაროში.

მოკლედ, ძალიან პათეთიკაში რომ არ გადავიდე - ნუ აყვებით სტერეოტიპებს და ნუ შეხედავთ ყველაფერს ეგზომ პრიმიტიულად. ერთ ქვაბში მოხარშვის პრინციპსაც ნუ აქცევთ ლიტონ სიტყვებად.

მე პირადად საინტერესო ადამიანი აღმოვაჩინე, სივრცეში რომელსაც "ბლოგო-სფერო" უფრო სწორად კი "ქართული ბლოგო სფერო ეწოდება"...

ზოგი მათგანი ვიტგენშტეინის ხოჭოებს გვაცნობს, ზოგიც ლუის ბერიოზაბალის თარგმანებს გვიზიარებს, ზოგი... ზოგი გვიყვება როგორ დაშორდა "თავის ბიჭს"...

და ეს მრავალფეროვნება მე პირადად იმდენად მხიბლავს რომ თამამად ვიტყვი - მეყოფა სერიოზულობა, ძუძუებს გაუმარჯოს!

საკმარისი ჰოლივუდი

დღისით და ღამით, დღისით და ღამით
გაუჩერებლად, რეკურსიულად
ვერსად ნაშოვნი საჭირო წამლით
ბოლოს სუყველა ვკვდებით შტერულად

დღისით თუ ღამით, ადრე თუ გვიან
ხარ მოკვდავი თუ ვიღაც მთიელი
უწყვეტი დუბლით იღლები იყო
კარგიც და ცუდი პოლიციელი

ციფრული პოეზია

ბოლო პერიოდი სულ უფრო მეტს ვფიქრობ ხელოვნურ ინტელექტზე. ბევრი მეგობარი მყავს რომელიც მეტყოდა, ნუ მკრეხელობო.

ასეთ დროს აინშტაინის სიტყვები მახსენდება, რომელიც დაახლოებით გულისხმობდა, რომ ღმერთს თავისუფლად შეეძლო რაიმე ცოდნა ადამიანის აზროვნების საზღვრებს მიღმა მოეთავსებია.

თემას გადავუხვიე (ბოლო დროს ხშირად მემართება).

მოკლედ, ჩემთვის ეჭვგარეშეა, რომ მომავალის ტექნოლოგიები ხელოვნურ ინტელექტს უკავშირდება. თავში უამრავი ამოკითხული, მოსმენილი, ნაფიქრი აზრი ქაოსურად ეჯახება ერთმანეთს და სრულყოფილ ფიგურად იკვრება: "საკუთარი დრო როდესაც არ მყოფნიდა, მივხვდი რომ სხვისი დრო უნდა გამეყიდა", "მაშინ როდესაც web 1.0-ში, მომხმარებლები ძირითადად იღებდნენ ინფორმაციას, web 2.0-ში ისინი თავად ქმნიან ვების შიგთავს", "ყველაფერი უბრალო აღმოჩენით დაიწყო... ", "და რა მოხდება ადამიანებმა რობოტების დრო რომ გამოიყენონ კონტენტის შესაქნელადაც და დასამუშავებლად", "უმართავი სტიქია - ინფორმაცია" და მრავალი სხვა. ამ ფრაზებს ( და არამხოლოდ) არ ვიცი ვინ როგორ, მაგრამ ჩემი გონება ერთ ფიგურაში აერთიანებს და მას მომავალი - ხელოვნური ინტელექტი ქვია.

ხშირად ვფიქრობ - რა არის ხელოვნური ინტელექტი. რას გულისხმობს ის? ბევრი ფიქრის შემდეგ დავასკვენი, რომ ხელოვნური ინტელექტი ერთადერთ მოთხოვნას უნდა აკმაყოფილებდეს _ ის თვითგანვითარებადი (თვითმყოფადი) უნდა იყოს.

და აქ კვლავ უამრავი შეკითხვა ჩნდება: რა უნდა განივითაროს, უნდა გააჩნდეს თუ არა მიზანი, საკუთარი სურვილები, ეგო? ამ ეტაპზე მინიმუმ რაც შემიძლია ვთქვა, მას უნდა შეეძლოს მასში თავმოყრილი ალრგორითმების დახვეწა და გაუმჯობესება, ასევე არსებულის საფუძველზე ახალი ალგორითმების მოფიქრება და შექმნაც. სხვაგვარად ხელოვნური ინტელექტი ვერ წარმომიდგენია.

სხვა შემთხვევაში უბრალოდ დახვეწილ ალგორითმს, ან ალგორითმების ერთობლიობას მივიღებთ. წესების გარკვეულ თანმიმდევრობას, რომელიც ადამიანის მიერ წინასწარ არის განსაზღვრული. ეს ალგორითმები ყოველთვის სწორხაზოვანი იქნება და არასოდეს არ ექნებათ თვითმყოფადობა.

ამასწინათ ერთი გონებრივი ექსპერიმენტი ჩავატარე და ჩემთვის მნიშვნელოვანი შეკითხვა დავსვი (რომელიც ვფიქრობ პირდაპირ უკავშირდება ხელოვნურ ინტელექტს): რა მოხდება, თეორიულად მთელი სამყარო რომ დავაკოპიროთ? განვითარდება ორივე სამყარო ზუსტად ერთნაირად თუ განსხვავებულად?

თუ ერთნაირად განვითარდება, გამოდის რომ სამყაროში ყველაფერი წინასწარ ყოფილა განსაზღვრული და ჩვენ არაფერს არ ვწყვიტავთ _ უბრალოდ ჩვენს თავში ნეორინების, პროტონების თუ ელექტრონების (მნიშვნელობა არააქვს რა პროცესების თუ მექანიზმების - ჩემთვის მათემატიკური შავი ყუთია) ურთიერთ ქმედება განსაზღვრავს ჩვენს გადაწყვეტილებებს, სურვილებს და სამყაროში ყველაფერი იმაზე უფრო მეტად კანონზომიერი და გამოთვლადია ვიდრე ადამიანის ცნობიერებისთვის ჩანს.

თუ ორი სამყარო განსხვავებულად განვითარდება, მაშინ რა არის ან როგორ მუშაობს მექანიზმი, რომელიც აბსოლუტურად იდენტურ სამყაროებში განსხვავებას გამოიწვევს? და ვფიქრობ სწორედ ეს განსხვავების გამომწვევი მექანიზმი არის საფუძველი ხელოვნური ინტელექტის. სწორედ ეს მექანიზმი სძენს აზროვნებას თვითმყოფადობას და ჩვენს გადაწყვეტილებებს უნიკალურს ხდის.

დღეისათვის უამრავი კვლევაა ხელოვნური ინტელექტის მიმართულებით. მეც ძალიან მაინტერესებს ეს საკითხი და აუცილებლად უნდა გავეცნო უახლოეს მომავალში მოცემულ მიმართულებებს. მაგრამ როგორც ვხვდები, ძირითადი ძალისხმევა მაინც კონკრეტული ალგორითმების დახვეწა-შემუშავებაში იხარჯება. საჭირო კი სხვა რამეა - საჭირო არის მექანიზმი, რომელიც ჩვენგან დამოუკიდებლად იმოქმედებს.

აქვე ლირიული გადახვევა მინდა გავაკეთო და მიუხედავად იმისა, რომ თემასთან კავშირშია (თუმცა უადგილო) ჩემს ერთერთ იდეაზე მინდა მოგიყვეთ. საქმე იმაშია, რომ ზურიკელასი არ იყოს ლექსების წერა ახალი დაყწებული იმქონდა (მაშინ კომპიუტერი არ მქონდა, ვინდოუსი კი ყურმოკვირთ ვიცოდი რა იყო) რითმებში გარკვეული კანონზომიერება როდესაც აღმოვაჩინე.

ვიზუალიზაციის გარეშე ვერაფერს ხეირიანად ვერ ვიაზრებ და მეც მარტივი რამ გავაკეთე:

ვინაიდან ლექსის რითმაში მთავარი ხმოვნებია, თითეულ ხმოვანს სიმბოლური ფერი შევუსაბამე და სხვადასხვა ლექსების ბწკარედების გრაფიკულ გამოსახულებებს დავაკვირდი:



მაშინ დრო ბლომად მქონდა და მალევე აღმოვაჩინე რომ მხოლოდ ხმოვნები არ იყვნენ _ მთავარი გმირების გარდა სპექტაკლში მეორეხარისხოვანი როლებიც, თანხმოვნებიც მონაწილეობდნენ. ისინი აძლიერებენ გარკვეული ხმოვნების რითმს და ჟღერადობას. "აეი"-ს მსგავსად, თანხმოვნებიც ჯგუფებად იყოფიან და თანხმოვნებისა და ხმოვნების თანხვედრა სრულყოფილ რითმას ქმნის.

ამგვარად არც ისე რთული მისაგნებია ალგორითმი, რომელიც წინადადებათა და სიტყვათა დიდი ბაზის პირობებში (დავუშვათ რომელიც გააჩნია გუგლს) და მცირე გრამატიკული წესების მოშველიებით, შეძლებს საკმაოდ რთული და იდეალურად ჟღერადი რითმების შედგენას.

თუმცა მცირედი კვლევების შემდეგ მივხვდი, რატომ სიამოვნებს ადამიანის ყურს რითმები, რომელსაც მე პირადად "მოულოდნელ რითმებს" ვეძახი. ეს რითმები ხშირად მხვდებოდა და განსაკუთრებით მსიამოვნებდა ხოლმე რუსულ პოეზიაში, თუმცა ქართულშიც არანაკლებ არის (ბარემ აქაც გალაკტიონს მოვიშველიებ - პაპსაა მაინც ) _ როდესაც თითქოს წინასწარ გამზადებული საძირკველია, წინასწარ გამოჭრილი ფორმა და უცებ, როგორც ფურცლის გაჭრისას, სამართებელი გვერდით გაგირბის:

მივეჩქარები იქ ხელაღებით,
სადაც არაგვი მოჰქრის გიჟური,
სადაც ბაღებით და ვენახებით
ციხიდან შუქი გამოიჟურა.

"გიჟური, იჟურა" - ეს გამონანკლისია, გადახვევაა სწორხაზოვანი ალგორითმიდან. ასეთი რამ მხოლოდ ადამიანის გონებას შეუძლია (ასე მოულოდნელად და ლამაზად) - სწორედ ეს ადგილი მგონია, იმ მექეანიზმის ნაწილი რაც ადამიანთა აზროვნებას უნიკალურს ხდის, რაც ორ დუბლირებულ სამყაროს სრულიად სხვადასხვა განვითარებას მისცემდა. ისევე როგორც ლექსის წერის პროცესში უეცრად დარღვეული რითმა.

***
მე რომ ამ პოსტს ვიკხულობდე "ეკონომისტ-კიბერნეტიკოსის" და ვებ-ტექნოლოგიის სპეციალისტის ნააზრევის ნაცვლად (რომელიც მკაცრ ლოგიკას ეფუძნება), პოეტური სულის, მეოცნებე ადამიანის ფანტასმაგორიულ ბოდვას ამოვიკითხავდი.

იტალიელების გამოთქმის არ იყოს "მთავარია იმიჯი მოიპოვო და შემდეგ რომც ჩაიფსა, დილით შეგიძლია თქვა რომ გაოფლიანდი _ მაინც ყველა დაგიჯერებსო".

თუმცა მე, როგორც გამოუსწორებელ იდეალისტს მიმაჩნია რომ არსებობენ ადამიანები, რომლებიც სნობები არ არიან და მათვის სულერთია ვინ წერს ამ პოსტს - მეოცნებე პოეტი თუ ევრისტიკული მოდელირებით გაჯერებული ეკონომისტ-კიბერნეტიკოსი. მე სწორედ ამ ადამიანებს მინდა მივმართო:

სხვადასხვა ცოდნის შეჯერებით და გაერთიანებით წარმოუდგენელი შედეგების მიღწევა შეიძლება. თუ თქვენც გაქვთ გამოცდილება, სურვილი, ცოდნა, ნააზრევი ამ ყველაფერზე ძალიან გთხოვთ არ დაიზაროთ და გამიზიარეთ _ იქნებ ყველაფერი გაცილებით მარტივად არის, ყველლაფერი გენიალური ხომ ძალიან მარტივია.

ოცდახუთმა ქართულმა...

ოცდახუთმა რაკეტამ
შენი ფიცი ჩაკეტა 

ამასწინათ, მეგობართან მცირე შეკამათება მომივიდა: მე მწუხარებას გამოვთქვამდი, რომ ახალბედა თუ არც ისე (მოკლედ ფართო მასებისთვის უცნობ) როკ-ჯგუფები ინგლისურენოვან ტექსტებს იყენებენ თავიანთ მუსიკაში, რის გამოც ხშირად ჭირს ემოციების მსმენელამდე მიტანა. ჩემი მეგობარი კი მარწმუნებდა რომ ქართული ენა მოუხერხებელია მსგავსი მუსიკისთვის.

პოლემიკაში სხვებიც (მათშორის რამდენიმე ჯგუფის წევრიც) ჩაერთვნენ _ ნაწილმა აღნიშნა რომ ქართული ტექსტებითაც შეიძლება კარგი მუსიკის შექმნა, ნაწილმა კი კვლავ ქართული ენის მოუხეშაობა და მუსიკასთან შეუსაბამობა დაადასტურა.

მოდით აღარ წავალ სიღმეებში და არ დავიწყებ მოყოლას, რომ "დამარხულ არს ენაი ქართული", უბრალოდ ვიტყვი: ჩემთვის არ არსებობს მოუხერხებელი ენა. ნებისმიერი ენა მოსახერხებელია, რეპისთვისაც, ჯაზისთვისაც, კომპიუტერული ტერმინოლოგიისთვისაც და კოდურ-სოდური აბრევიატურებისთვისაც _ მთავარია, იგრძნო ენა, დაამსხვრო დამკვიდრებული კალკები, ჟღერადობა და დაამკვიდრო რაიმე საკუთარი.

ჩანართი ბავშვობისდროინდელი ექსკურსიიდან:

მწერალი დიდხანს ეძებდა რუსული "პოლოტნოს" შესატყვისს ქართულ ენაში. ამ ძიების დროს ერთხელ მას თვალი მოუკრავს, როგორ კერავდა დედამისი საბანს და ზედ მთელ სიგრძეზე ფერადი ძაფებით პარალელური ხაზები გაჰყავდა. ამ ხაზების დანახვაზე ნიკო ნიკოლაძეს რკინიგზა გაახსენდა და წინასწარ იგრძნო, რომ "პოლოტნოს" შესატყვისი იპოვა. ნიკო ნიკოლაძე ჰკითხა დედას: "რას აკეთებო?", პასუხი ასეთი იყო: "საბანს ვალიანდაგებ, შვილო". მწერალი წუთით ჩაფიქრებულა და მერე უყვირია: "დიახ, ლიანდაგი, რკინიგზის ლიანდაგი!" (ციტატა არ დავარღვიე თორე გაუგებარია რატომ არის ნიკო მწერალი და თავის დროზე ექსკურსიამძღოლმა ამბავი ნიკოს ბებიაზე მოგვიყვა და არა დედაზე).

თუმცა, ექსკურსიამძღოლმა იქვე მოგვახსენა რომ ნიკოლაძეს ელექტრონის, ნეიტრონის და ა.შ. სახელებიც ჰქონდა მოფიქრებული, რომელიც ენაში ვერ დამკვიდრდა (ალბათ ისევე როგორც ყელფანდური, ვიოლინოს ნაცვლად)

მოკლედ, ქართული როკ-ჯგუფების ლირიკაზე კამათი ახალგადატანილი მქონდა, რომ გოგი გვახარიას მორიგი "წითელი ზონა" ვიხილე. მთავარი თემა ირაკლი ჩარკვიანის შემოქმედება იყო.
საუბარი ქართულ მუსიკაში ინგლისურენოვან ტექსტებსაც შეეხო. რაც არ გინდოდეს ნუ დაინახავ და რაც გინდოდეს ცხრამთასიქეთ ხედავდეო (ავტორისეული ანდაზა) სიბრძნის არ იყოს, გადაცემიდან ერთი პასაჟი და განსაკუთრებულად, სტუდიის სტუმარის _ გიორგი ასანიშვილის სიტყვები დამამახსოვრდა: "ნიჭით თუ გააკეთებ, ყელაფერი ყველაფერს უხდება... ინგლისური უფრო ნიღბავს შენს უნიჭობასო".



ეს მოსაზრება სრულიადაც არ გულისხმობს, რომ ქართული კოლექტივის ნებისმიერი ინგლისურენოვანი ტექსტი უნიჭოდ არის შესრულებული ("ყველაფერი ყველაფერს უხდება..."), თუმცა ვთვლი, რომ ხშირად ინგლისურენოვანი ტექსტების გამოყენება იმიტომ ხდება, რომ ბევრი ჯგუფი ქართულ ლირიკას (კარგ, გემოვნებიან ლირიკას ვგულისხმობ) ურბალოდ ვერ ქმნის.


(სიმღრა ჩემი ფლეილისტიდან)


დღეს კი ერთერთ ვოლზე ტაბულა არტის ბმულს გადავაწყდი, სადაც "2011 წლის TOP 25 ქართული სიმღერა" იყო წარმოდგენილი, რომელსაც ტაბულა არტი გვთავაზობს.

ვერ ვიტყვი რომ "ჩემდა გასაკვირად", მაგრამ მშრალი დასაწყისი რომ არ გამოგვივიდეს მოგახსენებთ, რომ ჩემდა სამწუხაროდ "25 ქართულიდან", მხოლოდ 5 სიმღერა არის ქართულენოვანი. აქედან:

• 1 სიმღრა ჯგუფი - შარქათაქი


• 2 სიმღერა - ირაკლი ჩარკვიანი


• 2 სიმღერა - ჯერონიმო

შეკითხვები აღარ მაქვს ბატონო მოსამართლევ... ისე, მოიცა _ ნეტა, ჯერონიმომ ინგლისური თუ იცის?



P.S. ძლიერ ვწუხვარ, რომ ჯერონიმოს დიადი შემოქმედების გვერდით თუნდაც "პორნოპოეზიის" ან "ვიტამინის" ადგილი ტოპებში აღარ დარჩა :)

Gasaberi katsi by pornopoetry

მუსი

საქართველო ალბთ ერთადერთი ქვეყანაა,
რომელშიც ჯორჯ ბუშ უმცროსის სახელობის ქუჩა არსებობს

ვისთვის უბრალო რკინა
ვისთვის წარწერა ქუჩის
ჩემთვის კი ერთი ბინა
ნომერი 5, ბუშის
არ არის მხოლოდ სახლი
რკინა-ბეტონის ფილა
როგორც ნამცხვრების დახლი
ერთერთი ფანჯრის მინა
მაშორებს ჩემს ტკბილ ნაჭერს
თავზე კუმპალი მარწყვის
მისი თმა ფილტვზე მაჭერს
როცა მის სახლთან არ წვიმს...

და იქნებ მარწყვი არა
იქნებ ტორტია ნუშის
წვიმა, გოგონა, ბინა
ნომერი 5, ბუშის

S O U L M A M A

საიტი, რომელიც დროებით გამორთულია
ადგილმდებარეობა: სანქტ-პეტერბურგი, რუსეთი
სოლისტი: ელენა სილინცოვა
ფრაგმენტი სიმღერის ტექსტიდან: "მე უნდა დავბრუნდე სახლში, მშობლიურ სახლში... ჩვენ მივქრივართ სახლში სოხუმის ნაპირთან"
ფრაგმენტი ინტერვიუდან: "я все лето провела в родине в сухуми"
პროექტის სახელწოდება: "грузинское SOULMAMA"
ინსპირაცია: ქართული ფოლკლორი

რაზე მღერიან? როგორც თვითონ წერენ "ლობიოზე და დედაშვილობაზე, სამშობლო და ფრიდა კალოზე - SOULMAMA-ს მისამღერებში ერთმანეთს, სრულიად განსხვავებული თემები ერწყმის".

მაშ ასე, გაიცანით სოულმამა:









ინტერვიუ გადაცემიდან "Выше крыши"

სექსი, ფეისბუქი და კრეატიული წეროები

ბევრი ვიფიქრე, მაგრამ დილის (თუ ღამის) 5 საათზე გაღვიძებულს, სათაურად მეტი საინტერესო არაფერი მომაფიქრდა. შემოქმედებითი კრიზისი, კრეატივის ნაკლებობა _ რაც გინდათ დაარქვით. მაგრამ, როგორც არ უნდა თქვათ, მის ნაკლებობას სარეკლამო კომპანიები სულაც არ უჩივიან _ პირიქით.

განსაკუთრებით დაუნდობლობით ის ფირმები გამოირჩევიან, რომლებიც კონტრაცეფციებს, კერძოდ კი პრეზერვატივებს (ბიძაჩემმაც რომ გაიგოს "განდონებს") ამზადებენ. ზოგჯერ მიკვირს კიდეც, ასეთი გენიალური რეკლამირების ფონზე საერთოდ როგორ მრავლდება კაცობრიობა:








მაგრამ, ერთჯერადი გამოყენების ეს მრავალმილიარდიანი ინდუსტრია, უბრალო სარეკლამო რგოლებით ნამდვილად არ შემოისაზღვრება _ ისინი სხვადასხვა კრეატიულ აქციებსა თუ კამპანიებსაც აწარმოებენ.

პირველი კამპანია, რომელმაც დიდი შთაბეჭდილება მოახდინა ჩემზე დურექსმა შემოგვთავაზა:
საკმარისი იყო iPhone-ში ჩაგეწერა პროგრამა, შემდეგ ცოტათი გახახუნებოდი მეორე აიფონს და ვაირლესის მეშვეობით არც მეტი და არც ნაკლები, ტელეფონში ვირტუალური ბავშვი ჩნდებოდა. შემდეგ იწყება ნამდვილი კოშმარი _ ტელეფონი (ანუ ვირტუალური ბავშვი) იწეყბს ტირილს შუღამით, თქვენ კი იძულებული ხართ რომ გაიღვიძოთ, თითით მოუღიტინოთ ან დაარწიოთ (მოძრაობის სენსორებიც რა ჭირად მოიგონა ეფლმა!).

გარდა ამისა, უნდა აბანაოთ, აჭამოთ, გაასეირნოთ. მოკლედ, ამ აპლიკაციის წყალობით თავს სრულფასოვან მამიკოდ იგრძნობთ.



მაგრამ, კიდევ უფრო შორს წავიდა კომპანია "Olla". ისინი ფეისბუქზე ეძებენ ახალგაზრდა მამაკაცებს, არჩევენ პატარას ფოტოს, რომელიც მათი ფეისბუქპროფილის ფოტოს მსგავსია, სახელს და გვარს ბოლოს უმატებენ სიტყვას "უმცროსი" და წავიდააააა: მეგობრებში დამატებას, თქვენი ვირტუალური პატარა გთხოვთ.

წარმოიდგინეთ მოცემული შეტყობინება რამდენად შოკის მომგვრელია "პოტენციური მამიკოებისთვის". სხვა მხრივ კი ნამდვილად სახუმარო თემაა - რამდენი მეგობარი იხუმრებს მსგავს ამბავზე, რამდენი დააშეარებს, გადააშეარებს თუ დაიფრენდებს თავისი მეგობრის "ვირტუალურ პატარას". მოცემულ პროფილში კი კომპანიის პროდუქციაა წარმოდგენილი.

ამგვარად ძალიან კრეატიული, მაღალტერქოლოგიური და ვირუსული სარეკლამო კამპანია მზად არის.



ცხოვრება მშვენიერია, სარეკლამო ბიზნესი დაუნდობელი. მხოლოდ ერთადერთი შეკითხვა რჩება _ დავიჯერო, ჩინელებს "პატენტი დურექსები" ჯერ არ გაუკეთებიათ?

თოვლჭყაპი

როცა ვერ ისვენებს შენი სული
როცა გარეთ სითეთრე მართობს
როცა ქალაქია შენისლული
და შენი არყოფნა მათბობს

როცა აღარ ვიცი რა მოგიყვე
(ხვდები ზღაპრების ბოლოს)
სახლიდან ღამით გამოგიყვან
და ახლად მოტეხილ ლოლოს

ჩამოგიცურებ მხურვალე კანზე
მოგადებ გამთბარ ხელს
ჰაერში გაჭრილი ორთქლის კვალზე
თვალებს რომ გაახელ

ნახავ რომ ვერ ისვენებს შენი სული
და თოვლის სითეთრე გართობს
როცა გალაქია შენისლული
და ჩემი არყოფნა გათბობს

რატი ამაღლობელი

- მოგწონს რატი?
- არა
- მაშინ რატომ იყიდე მისი წიგნი "თუ" სტუდენტობისას, მთელი შენი 2 კვირის სამყოფი ფულით?
- იმიტომ რომ არ მომწონებოდა.არა, მანამდეც არ მომწონდა - პირში მწვანე ფანქრით თავისი წიგნის პრეზენტაციებზე
- და მაშინ რატომ იყიდე წიგნი?
- ალბათ რატი არ მომწონდა და მისი ლექსები კი
- და ახლა?
- რა ახლა?
- ახლა მოგწონს რატი?
- ახლა რატი მომწონს მაგრამ ლექსები აღარ
- ჰო, რას გაიგებ
- ჰო, ალბათ მოვა დრო და ორივე მომეწონება
- ან არცერთი
- ჰო, რას გაიგებ







და ძოძუაშვილის მუსიკა მართლა საოცრებაა. ყოველთვის მინდოდა ჩემი რომელიმე ლექსი მუსიკასთან ერთდ მომესმინა :)

რიგითი ფეისბუქელი

გავდივარ მარტო, უცხო ქალაქში
მხვდება ყოფილი, ჩემი _ მაიკო
და ისე მინდა, რომ სახტად ვრჩები
ძუძუს თავები დავულაიკო

და თითქოს ფეხით ვკრიფავ ასოებს
ვხვდები ნაცნობებს, ვთავაზიანობ
"ბოზებმა ვიღაც როგორ დაცოფეს"
ვიდეოდ მინდა გავაზიარო

აი, იმ გოგოს, ქამრის ბოლოდან
უჩანს კენწერო ჭრელი ტატუსი
"კი ჩაკბიჩავდა ამ დუნდულს კაცი"
დღეს ეს იქნება ჩემი სტატუსი

გზად უცებ ვხვდები მას - როგორც პროფილს
მიკრთება ნერვი, ძარღვი და კუნთი
და ფეისბუქზე მეტად მინდება
მასში ლოგინი და ლოგაუთი

გავდივარ მარტო, უცხო ქალაქში
მხვდება ყოფილი, ჩემი _ მაიკო
და ისე მინდა, რომ სახტად ვრჩები
ძუძუს თავები დავულაიკო

ყვითელი ზონა - ნაწილი პირველი

რამდენიმე დღის წინ ძალიან მომინდა მქონოდა სტუდია, ისეთი _ უბრალო, სადაც ჩემს ყვითლად შეღებილ ტელევიზორს დავდგამდი, რამდენიმე სავარძელი და ბევრი (ზედმეტად ბევრი) საეთერო დრო.

გადაცემის ქუდს, ბავშვობაში ჩატარებული პოეზიის საღამოთაგან, ფილოლოგ-მასწავლებლების შერჩეულ რომელიმელიმე მელოდიას დავადებდი და შიგადაშიგ ჩვენი სასიქადულო ტელესახეების ხმებით შევკმაზავდი.



შემდეგ საინტერესო სტუმრები, საუბრები საჭირბოროტო თემებზე. ალაგალაგ გადაცემას ვიდეო-არქივიდან ამოკრეფილი ფრაგმენტებით გავაფორმებდი, სადღაც გადაცემის შუაში კი აუცილებლად ვიტყოდი: "... და მაინც, ჩვენ დღეს უგემოვნობის ოკუპაციის მუზეუმში ვიმყოფებით და ალბათ ურიგო არ იქნება..." და ა.შ.

ვფიქრობ ცუდი არ გამოვიდოდა, მაგრამ ვინაიდან ზემოხსენებული სურვილებიდან მხოლოდ მელოდია და ყვითლად შეღებილი ტელევიზორი გამაჩნია, შევეცდები გადაცემის ჩემეული მონახაზი (იხ. "დრაფტი") ბლოგზე წარმოგიდგინოთ. მაშ ასე:

"სანამ ერი გაუნათლებელია, ხელოვნებათაგან უმთავრესი, კინო და ცირკია". ფრაზას საბჭოთა კავშირის დიდ ბელადს _ ვლადიმერ ილიას ძე ლენინს მიაწერენ. და მართლაც:როგორ ფორმირდება გემოვნება, სად გადის ზღვარი გემოვნებასა და უგემოვნობას შორის, შესაძლებელია თუ არა ერს "ასწავლო გემოვნება"? დღევანდელ გადაცემაში შევეცდებით პასუხი გავცე ამ და სხვა შეკითხვებს. (პოსტის დასასრულ, სამწუხაროდ, ფილმს ვერ შემოგთავაზებთ, მაგრამ) ეს გადაცემა "ყვითელი ზონაა" მე კი მისი წამყვანი: ლაშა კვანტალიანი გახლავართ.

***
დიდი ხანია თავში (ოდესღაც წაიკითხული) არწიომ ლებედევის ერთერთი პოსტი მიტრიალებს, სადაც ის საუბრობდა თუ რამდენად შესაძლებელია და როგორ შეიძლება ჩამოყალიბდეს ერის გემოვნება. შესაბამისად სანამ მიწისქვეშა გადასასვლელებში გამოფენილი აბრების ტიპოგრაფიიდან, უხარისხო ტელეგადაცემებს გადავწვდებოდე, მინდა უბრალოდ და მარტივად _ ვთარგმნო პოსტი, რომელიც უფრო ნათელს და გასაგებს გახდის ჩემს შემდგომ სათქმელს. ამასთან პოსტის ეპილოგში მოყვანილი დასკვნა, ორიოდ წინადადებაში პასუხობს, კვერცხისა და ქათმის ინტერპრეტირებულ მრავალნატანჯ შეკითხვას: საქართველოში მოთხოვნაა უგემოვნობაზე და ბაზარიც მომხმარებელს აწვდის შესაბამის პროდუქციას, თუ უგემოვნობის მასიური ტირაჟირებით ერში გაჩნდა შესაბამისი მოთხოვნა?

როგორც დიდმა გვიანდერძა

პოსტის ავტორი: არწიომ ლებედევი

ნებისმიერი ხელოვნება საჭიროებს მაყურებელს, მსმენელს, მკითხველს, შემფასებელს. კომერციული ხელოვნება (მაგლაითად დიზაინი) კი განსაკუთერბით.

დასავლეთის ინდუსტრიამ დიდი ხნის წინ დაამყარა კონტაქტი მომხმარებელთან. აკადემიკოს პავლოვის აღმოჩენების გამოყენებით, რეკლამამ ზარი შემოჰკრა და ფულმაც დაიწყო წვეთა, საფულეში გაჩენილი ჭუჭრუტანადან.

შედეგად თითქმის იდეალური საზოგადოება მივიღეთ:
ერთის მხრივ - დახვეწილი პროფესიონალური რეკლამა, რომელიც უამრავი ფსიქოლოგის, დიზაინერის, "ქოფირაიტერის" მიერ არის შედგენილი, ხოლო მეორეს მხრივ - ყოვლისშემსყიდველი მომხმარებელი.

შევეშვათ ოკიანისმიღმა სამყაროს და დავუბრუნდეთ ჩვენს რეალობას. რას ვხედავთ? როგორი გემოვნება განივითარა ერმა? რა მოსწონს მას და რაში არის მზად ფული გადაიხადოს?

"ხალხის მასა" იდეაშივე (by default) უგემოვნობის, უცოდინრობის, ბანალურობის და კიტჩის მატარებელია. ზემოთხსენებლი მოცემულობის შესაცვლელად კი "აღზრდის" არაერთი წელია საჭირო. გემოვნების ფორმირება შეუძლებელია თავზე მოხვევითა და იძულებით, არამედ ეს უნდა მოხდეს თამიმდევრულად და ზედმიწევნით.

რჩევა დიასახლისებს:
იოდი ნებისმიერ ადამიანს ესაჭიროება, მის გარეშე შესაძლოა განვითარდეს "ჩიყვი". როგორ უნდა აიძულო ხალხი მიიღოს იოდი? ყველას აფთიაქში ნამდვილად ვერ გადენი - მაინც არ წავლენ. პრობლემა კი მარტივად გადაწყდა - სხვადასხვა სახელმწიფოებმა დიდი ხნის წინ აიღეს ვალდებულება, გაამდიდრონ მარილი იოდით (ზოგიერთ ქვეყანაში კარაქიც). ვინაიდან მარილს ადამიანთა უმეტესობა მიირთმევს, დაავადების რისკიც საგრძნობლად მცირდება. ეს კარგი მაგალითია, როგორ შეუძლია სახელმწიფოს, არაპირდიპირი იძულების გზით, გარანტირებულად მიიღოს სასურველი შედეგი. (სხვათა შორის, არაიოდიზირებული მარილის შოვნა ნამდვილი პრობლემაა _ არა და, კიტრის დასამჟავებლად, ურბალო მარილია საჭირო).

ხალხის ცნობიერებაში, რომლებმაც განათლება საბჭოთა კავშირში მიიღეს, ჯერ კიდევ ცოცხალია იდეა, რომ ერისთვის აუცილებელია ესთეთიკის განვითარება. მაგალითისთვის მოსკოვის მეტრო, საუკეთესო არქიტექტორების მიერ იქნა დაპროექტებული და თითქმის ყველა, პირველდროინდელი მეტროსადგური, იღებდა გრან-პრის საერთაშორის გამოფენებზე.

მეტროს დაპროექტებისას ხდებოდა თითეული დეტალის საგულდაგულოდ დამუშავება - მეტროთი ხომ უამრავ ადამიანს მოუწევდა მგზავრობა. ამგვარად იგეგმებოდა "საზოგადოებრივი გემოვნების" ჩამოყალიბება შემდეგი პრინციპით: თუ ეცოდინებათ როგორ გამოიყურება კარგი, აღარ მოუნდებათ ცუდი.

ვნახოთ როგორ არის აღწერილი მეტროპოლიტენის სამგზავრო მატარებელი:
დეტალები უნდა დამზადდეს პოლირებული ხისაგან. მეტალის დეტალები კი უნდა იყოს ნიკელირებული. მინა უნდა იყოს აუცილებლად სარკისებრი. სავარძლები უმჯობესია დავამზადოთ მუხისაგან, რათა ჰქონდეთ ნაკლები ამორტიზაცია და ამასთან თავი ავარიდოთ მათ შეღებვას (რაც ყოველთვის აუფასოებს აღქმას).

თაობაში გემოვნების ჩამოსაყალიბებლად აუცილებელია არსებობდეს, მინიმუმ სახელმწიფო პროგრამა.

მაგრამ სახელწიფოსთვის მოცემული "პროგრამა" არარენტაბელურია - ამასთან შედეგის მისაღწევად ათწლეულებია საჭირო.

ლირიული გადახვევა:
არავინ იცის, რომელი ფერებია გამოყენებული რუსულ დროშაზე.
ჩვენს ქვეყანაში ფული - გრაფიკული დიზაინის ყველაზე გავრცელებული ფორმა, თითქოს "კანფეტის" (для завертывания монпансье) გასახვევი ქაღალდისთვის არის დახატული. მეტი დამაჯერებლობისთვის საკმარისია აიღოთ 50 რუბლის კუპიურა და ქალის ფეხზე თითები დათვალოთ.

იმისათვის რომ იყიდონ, აუცილებელია დიზაინი დამზადდეს ხალხის მოთხოვნისა და გემოვნების შესაბამისად.
ავტორი, გამოუსწორებელი იდეალისტია და მიიჩნევს, რომ გემოვნებიანი დიზაინის მისაღებად, აუცილებელია ჯერ შეიცვალოს ხალხის გემოვნება.

მიმართვა ქვეყნის მთავარ გიგანტს

გიგანტური კვერცხები და
გიგანტური ველო
ამდენ გიგანტს ვერ დაიტევს
ციცქნა საქართველო

ბეტმენის ცოლი

როცა აღარ იცი რაზე უნდა წერო ლექსები
როცა ცხოვრება ჩაგირბენს კადრებად
თქვენ, საკუთარ თავს, როგორც მაკდონალდის გამყიდველი
ისე ექცევით
ეს კი ასე უბრალოს და სადას
არ გეკადრებათ

იყო დრო როცა თქვენ იყავით ცოლი ბეტმენის
და ყოველ დილით, უმზადებდით ესპანურ ომლეტს
მაგრამ თქვენს დიად საწუთროსაც კი ჰქონია
ზღვარი მოთმენის
საღამოობით უყურებდით
ძველი ფილმის საყვარელ მომენტს

ყოვლთვის როცა მოდიოდა სახლში ნასვამი
თქვენ ფრთხილად ხსნიდით ტყავის ფრთებს და უჟანგავ ნიღაბს
უბრალო ცოლი, უბრალო ქმარს საწოლში აწვენს
ბეტმენისას კი თავის ქმარი
ბუნაგში მიჰყავს

როცა აღარ იცი რაზე უნდა წერო ლექსები
როცა ცხოვრება ჩაგირბენს კადრებად
თქვენ, მე როგორც მოკვდავს ისე მექცევით
ბეტმენის ცოლს კი
(თუნდაც ყოფილს)
არ გეკადრებათ

ფინალი

თურმე რა ძვირფასი ყოფილა წამები
თურმე რა მარტივი წამება
ორი მოხუცი და სკამები
და ერთი პატარა ამება

არ ვღელავ, არ ვფიქრობ _ რას ვტოვებ
კარგ სახელს, სახლს თუ ქონებას
შენზე მოგონებებს ვაგროვებ
და მიაქვს ამ დაღლილ გონებას

თურმე რა ძვირფასი წამები
მემგონი ნამდვილი იყავი
აბა, რატომ მახსოვს ან როგორ
ნაყინი რომ გამიყავი


ორი მოხუცი და სკამები
და ერთი პატარა ამება
შენი ცრემლიანი ლოყები
და თვალის დახამხამება

Deadline

ადრე თუ გვიან, იწყებ მუშაობას და შენს ცხოვებაში ჩნდება ისეთი "საშინელი" სიტყვათა შეთანხმება როგორიც არის "Deadline".

და მთელი ცხოვრება ერთ დიდ დედლაინად გექცევა ხოლმე. უამრავი წვრილმანი (თუ არც ისე) სამუშაო, მოსული მეილებივით გროვდება მაგიდაზე და ყველაფერი ზღაპარს ემსგავსება, სადაც საკმარისია ერთი თავი მოაჭრა ურჩხულს, რომ მის ნაცვლად სამი ახალი აღმოცენდება. საკმარისია ერთი მეილი წაიკითხო, რომ სამი ახალი დაგხვდეს. საკმარისია... საკმარისიააა - ყვირი ბოლოს ძილში და გეღვიძება.

შემდეგ, გააჩნია ვის როგორ გაუმართლებს - ზოგს ასწავლიან როგორ "მოითვინიეროს დრო" (ამას "თაიმ მენეჯმენტს" ეძახიან), ზოგიც უიმედოდ ნატრობს დღეღამეში 48 საათს და ღამეებს ათენებს, ზოგიც კიდე აკვირდება და პრობლემის მისეულ გადაწყვეტას პოულობს. გადაწყვეტები კი მრავლად არის - მთავარია გარკვეული სისტემა შეიმუშავო და შემდეგ დახვეწო.

მაგრამ არის გარკვეული სამუშაოები რომელთა შესრულებასაც "ბუნებრივი დრო" ესაჭიროება. არასოდეს გამივლია "თაიმ მენეჯმენტი" და თუ რაიმე ვისწავლე მხოლოდ პირადი გამოცდილებით, ასე რომ ეს ტერმინიც არ ვიცი რამდენად დამკვიდრებული თუ გავრცელებულია "ბიზნესსქულელებს" შორის, მაგრამ ფაქტია - გარკვეული შემთხვევებში ბუნებრივ დროს ვერაფრით შეკვეცავ და შეამცირებ.

ვმუშაობდი რომელიმე კომპანიაში თუ საკუთარ ბიზნესში, ქართულ რეალობაში ხშირად შემხვედრია სიტუაცია, როდესაც დავალების შესრულება "გუშინ" უნდათ. ასეთ დროს ყოველთვის ცხონებული ბებიაჩემი მახსენდებოდა, რომელსაც მშიერი ბოლო ხმაზე გავძახებდი "ბეეეეეე მშიაააააა", ის კი მშვიდად მიპასუხებდა _ "რა ვქნა ბებია, ხო ვერ შევენთებიო".

ეს სიტყვები უცნაურად გამომყვა ბავშვობიდან და ახლა ხშირად ვიშველიებ ხოლმე დამკვეთებთან, როდესაც წუხანდელი რიცხვით მთხოვენ პროექტის ჩაბარებას. ვეჭვობ რომ ბებიის იმერულ "ხომ ვერ შევენთების" რთულად თუ გაიგებენ და ვუხსნი: "იცით, კვერცხის შესაწვავად გარკვეული დროა საჭირო. ჩვენ შეგვიძლია ცეცხლს მოვუმატოთ (ანუ დამატებითი რესურსი ავიყვანოთ პროექტში) მაგრამ ამით კვერცხი მალე კი არ შეიწვება, უბრალოდ დაიწვებათქო".

ჩემს პარტნიორს ნაკლებგასტრონომიული მეტაფორა მოჰყავს ხოლმე - "ძალიანაც რომ გვინდოდეს ქალი ერთ თვეში ბავშვს ვერ გააჩენს, ცხრა თვე ჭირდებაო". მაგრამ როგორიც არ უნდა იყოს მეტაფორა, "ბუნებრივი დროის" ფაქტორი ყოველთვის იკვეთება.

თუმცა აქვე უნდა ავღნიშნოთ რომ გარკვეულ ფარგლებში ტემპერატურის რეგულირებით მართლაც შესაძლებელია კერძის მომზადების მეტნაკლებად ასწრაფება, მაგრამ ისევე როგორც მაღალ სიჩქარეზე, მაღალ ტემპერატურაზეც რისკიც მატულობს, რომ მთელი პროექტი ტაფაზე მიგეწვას და მშიერი დარჩე.

დღეს ერთი ვიდეო აღმოვაჩინე, რომელიც "ბუნებრივი დროის" იდეას, მართალია მხოლოდ შემოქმედებითი საქმიანობის მხრივ, მაგრამ მაინც კარგად წარმოაჩენს.

ბავშვებს მარტივ დავალებას აძლევენ: 10 წამში უნდა დაასრულონ ნახატი რომელზეც მხოლოდ ორი ისარია გამოსახული. შემდეგ იმავე დავალებისთვის მათ ათი წუთი ეძლევათ.



ასე რომ გახსოვდეთ, თუ გინდათ რომ ხარისხიანად ჩაიბაროთ სამუშაო, ნურასოდეს მოითხოვთ მის შესრულებას "გუშინ".


P.S. ამასწინთ ერთერთ დამკვეთთან (რომელთანაც ღია და მეგობრული დამოკიდებულება მაქვს) ტრადიციული "შემწვარი კვერცხი" ვახსენე. მან ეშმაკური ღიმილით გადმომხედა და მითხრა: "გააჩნია ჩემო ლაშა ვისი კვერცხების შეწვა მოგვიწევსო" :)

გაიცანით ეკო

არა, თქვენ მას იცნობთ. როგორ? მარტივად _ ყველაზე პრიმიტიული ეპატაჟით მან მთელი საქართველოს ყურადღება მიიპყრო.
დღეს კი... დღეს კი ვიდეოთეკას კიდევ ერთი კარგი პოეტი მინდა შევმატო:

გაიცანით "სხვანაირი" ეკო დეისაძე:

ივერია გაბრწყინდება!

შესდექ!

ეს პოსტი არ არის პოლიტიკაზე. არც ლელა კაკულიას უწევს კონკურენციას წინასწარმეტყველებაში. პოსტი ეფუძნება რეალურ ფაქტებს. ფაქტებს, რომლებიც თქვენს მომავალს განსაზღვრავს.

ნახევრად უჩუმრად ვაკვირდებოდი ქართულ საზოგადოების გატეხილ გულს, ატეხილ აჟიოტაჟს და გაჩენილ შეკითხვებს. შეკითხვები რომ მრავლად არის, პოლიტიკოსის რეზიდენციაში რეგბის ელემენტებით გამდიმდრებულმა პრესკონფერენციამაც ნათლად გვაჩვენა. თუმცა არსებობს რამდენიმე კონკრეტულ შეკითხვა, რომელსაც მინდა გავცე პასუხი, ვინაიდან მე ძალმიძს და ვფლობ მეტაფიზიკურ, ასტრალურ, კოსმიურ და ეზოთერულ ცოდნებს (დიახ, აი ასე _ მრავლობითში).

დავიწყებ ყველაზე ხშირად დასმული შეკითხვით:

1. რას იზამს ბიძინა ივანიშვილი, პრეზიდენტმა მოქალაქეობა რომ არ დაუბრუნოს და ისე ჩაატაროს არჩევნები
ფართო საზოგადოებისთვის ალბათ არ არის ცნობილი, მაგრამ წყნარ ოკეანეში ბიძინა ივანიშვილს შესყიდული აქვს არქიპელაგი სენკაკუ (იაპონიის სანაპირო). იმ შემთხვევაში, ბატონ ივანიშვილს თუ არ დაუბრუნებენ ზემოხსენებულ მოქალაქეობას, ბიზნესმენი გამოაცხადებს სენკაკუს დამოუკიდებელ რესპუბლიკად, საქართველოს ყველა მოქალაქეს შესთავაზებს გახდეს სენკაკუელი, ჩატარდება სრულიად დემოკრატიული არჩევნები სენკაკუს ახლადგამოცხადებული რესპუბლიკის პერზიდენტის გამოსავლენად.

ამგვარად ბატონი მიხელ სააკაშვილი დარჩება სახელმწიფოს პრეზიდენტი, რომელშიც არცერთი მოსახლე არ ცხოვრობს, არ იხდიან გადასახადებს, არ უყურებენ იმედს და რუსთავი2-ს და არ ემადლიერებიან პრეზიდენტს შუქისთვის და დაგებული ასფალტისთვის. მართალია ამ გეგმას ერთი სუსტი მხარე აქვს _ მას შემდეგ რაც ჩვენ სენკაკუს მოქალაქეები გავხდებით, ჩაითვლება რომ საქართველოს ტერიტორიაზე ვიმყოფებით ტურისტის სტატუსით, შესაბამისად მთავრობა დაამყარებს ყველა დროის რეკორდს და მას ეყოლება სამნახევარი მილიონი ტურისტი. ეს ფაქტი რასაკვივლველია ჩითვლება ვერა ქობალიას უშუალო და დიდ გამარჯვებად, მაგრამ ეს მხოლოდ მცირე დანაკლისი იქნება სენკუკუელთა საბოლოო მიზნის მისაღწევად წამოწყებულ ბრძოლაში.

მოსახლეობის გარეშე დარჩენილი პრეზიდენტი რა თქმა უნდა შეეცდება ფორსირებულად გამოასწოროს ქვეყანაში შექმნილი დემოგრაფიული მდგომარეობა და დაავალებს საქართველოში დარჩენილ ჟურნალისტებსა და მინისტრთა კაბინეტს დაამყარონ ერთმანეთთან ინტენსიური სექსუალური კავშირი, მაგრამ ამასობაში სენკუკუს მოქალაქეები სათითაოდ მოვითხოვთ პრეზიდენტისაგან ორმაგ მოქალაქეობას, გავხდებით საქართველოს მოქალაქეებიც, ხოლო შემდეგ რეფერენდუმის გზით მოვითხოვთ საქართველოს მიწების სენკუკუს რესპუბლიკისთვის გადაცემას.

ამგვარად შევინარჩუნებთ სამშობლოს, მართალია სეისმოაქტიურ ზონაში მაგრამ შევიძენთ ახალ არქიპელაგს, სადაც ზაფხულობით შევძლებთ წავიდეთ დასასვნებლად "ოკეანეზე" და გვეყოლება ახალი, ნამდვილი, ჭეშმარიტი პრეზიდენი.

2. რას იზამს ბიძინა ივანიშვილი იმ შემთხვევაში, პრეზიდენტი თუ აღმოაჩენს რომ ჩიხშია მოქცეული და გადაწყვეტს მის ლიკვიდაციას?
ბევრისთვის დაუჯერებელი იქნება, მაგრამ ივანიშვილი ძალიან ფრთხილი ადამიანია. მან ჯერ კიდევ მაშინ დაიწყო მზადება მოცემული შემთხვევისთვის, როდესაც ნარიყალაზე მდებარე ბიზნეს ცენტს საფუძველი ჩაუყარა.

საქმე იმაში გახლავთ რომ ცილინდრული ფორმის სვეტები, რომელიც რეზიდენციაც ამშვენებს, სინამდვილეში წარმოადგენს ორ უზარმაზარ ტრანსფორმატორს, ხოლო თავად ბიზნესცენტრი სხვა არაფერია თუ არა უზარმაზარი ტელეპორტაციის აპარატი. თავად განსაჯეთ _ გინახავთ ოდესმე როგორ ეშვება რეზიდენციასთან თვითმფრინავი ან ვერტმფრენი? და დასავლეთის გზაზე, ჭორვილასკენ მიმავალი ივანიშვილის ესკორტი გინახავთ ოდესმე? მაშინ მიპასუხეთ, როგორ ახერხებდა ეს ადამიანი ყოფილიყო ჭორვილაშიც და თბილისშიც, ამასთან ემართა რუსეთში მრავალმილიონი ბიზნესი დაუსწრებლად?

ამგვარად ხელისუფლების მიერ რადიკალური ნაბიჯების მიმართვის შემთხვევაში, ივანიშვილი უბრალოდ აამუშავებს ტელეპორტირების ფუნქციას და იქ მისულ სამართალდამცავებს ცარიელი რეზიდენცია და სამადლოდ დატოვებული თანამედროვე ხელოვნების ნიმუშის ასლი დახვდებათ. სწორედ ამიტომ ჩააბარა ივანიშვილის დაცვამ ყოველგვარი წინააღმდეგობის გაწევის გარეშე იარაღი.

3. რას იზამს ბიძინა ივანიშვილი ხელისუფლებაში მოსვლის შემთხვევაში?
ყველას გემახსოვრებათ ივანიშვილის პირველი თუ მეორე (ამერია მანდ სათვალავი) მიმართვა, სადაც ის საუბრობდა რომ შექმნილი აქვს თანამედროვე ლაბორატორია, სადაც მიმდინარეობს მცენარეთა ახალი ჯიშების გამოყვანა. გახსოვთ ალბათ საუბარი იყო ქართულ გარემოზე ადაპტირებული მესამე თაობის (ანუ 3G) კარტოფილის გამოყვანაზე.

საქმე იმაში გახლავთ რომ მოცემული ლაბორატორიისთვის 3G კარტოფილი არის მხოლოდ შირმა. სინამდვილეში ლაბორატორია მუშაობს ახალი, გაუმჯობესებული "ქართველი კაცის ჯიშის" გამოყვანაზე სელექციის გზით. აღსანიშნავია, რომ კვლევების დროს მეცნიერებმა შექმნეს უნიკალური პრეპარატიც _ "გრუზინოლი".

ზემოაღნიშნული პრეპარატი აქვეითბს ქართველებში გენეტიკურად არსებული მხსნელის მოლოდინის დაუოკებელ სურვილს. ამძაფრებს ინდივიდუალური პასუხისმგებლობის, შრომისმოყვარეობისა და რაციონალური მსჯელობის უნარს. როგორც ამბობენ პრეპარატს ერთადერთი უკუჩვენება ქონია _ ორ ჭიქაში მთვრალი ხარ თურმე!

მაშ ასე, ვფიქრობ პასუხი გავეცი ქართული საზოგადოებისთვის უმნიშვნელოვანეს სამ შეკითხვას, რომლის ჩამოყალიბებას რამდენიმე დღის წინ, ორასამდე ჟურნალისტი ამაოდ ცდილობდა.

ჩვენ კი ისღა დაგვრჩენია, ტელევიზორებთან მოვკალათდეთ, ფეხი ფეხზე გადავიდოთ და გულის ფანცქალით დაველოდოთ _ რას იზამს ბიძინა!

P.S. ღმერთმანი, ძალიან შევეცადე, მაგრამ რეალტივის დონე მაინც ვერ გავქაჩე, ფაქტია :)

ადრე ამდგარსა კურდღელსა...

არა რა, ვამბობ ჩვენ დროს სხვა ჩახუტება, სხვა სიყვარული და სხვა იუმორი იყომეთქი :ტროლი:

ახლა ვიპოვე, რამდენიმე მეგობრის ძველი ნამაიმუნარი ფეისბუქზე, ამასთან ცუკერგბერგის ქმნილებამ გამაფრთხილა, გვერდი არქივაციისთვის და სამუდამო განსასვენებლისთვის გვაქვს მზადო. ამიტომაც ავდგები ამ გვერდის შიგთავს ბლოგზე გადმოვიტან და ვინაიდან არავის ემახსოვრება რომელი ანდაზის რიმეიქი ვის ეკუთვნის, მოდით ერთიანად ჩამოვთვლი მოცემულ ვაგხანალიაში მონაწილეთა სახელებს:

• მახათაძე ცისია


• ნინიკო კალანდია


• მარიკა კერესელიძე


• თქვენი მონა და არანაირად მორჩილი


• ნანა ზარდიაშვილი

და აი ისინიც:

• ლაიკი ლაიკს რომ მოშორდება, სტატუსი გადასხვაფერდებაო


• წინა კომენტარი უკანას ხიდიაო


• ადამიანს რო დაიფრენდებ, ფოტო მერე გამოჩნდებაო...


• ჩიტი ბუმბულით იცნობა და კაცი კომენტარებითო...


• კარგი იუზერი პროფილს არ დააჰაიდებსო


• პროფილი პროფილთან რომ დააბა, ან ზნეს იცვლის ან ფერსაო


• თუ ლაიქი ლაიქობს, სტატუსი ორი თვალით იკითხებაო


• Wall-ო შენ გეუბნები, Friend-ო შენ გაიგონეო..


• პასიური იუზერის სტატუსი ცხვა, ცხვა და გვიან გამოცხვაო


• მითხარი ვინ არის შენი მუჩუალ ფრენდი და გეტყვი ვინ ხარ შენ


• დალოგინებულს ნუ დაალოგაუთებ და დალოგაუთებულს ნუ დაალოგინებო...


• ვალაიქებ, ე. ი. ვარსებობ (თამუნა შოშიტაიშვილი)


• ლინკი ნახე, პოსტი ნახე, კაცი ისე გამონახე


• ერთი კვების ბლოკი ცხრა ძმამ გაიყოო


• ჩემი გული, შენი გული, ლინკით არის გადაბმული


•  ისეთი ამბავი ტრიალებდა, კაცი ლეპტოპს კალთაში არ ჩაიდებდაო.


• სპამს მეგობრის წერილი გადააყოლესო


• თუ კაცსა პოსტი არა აქვს, გასტანჯავს წუთისოფელი (Kakha Gagoshashvili)

და ბოლოს

მიზეზ მიზეზ ვოლს სტატუსი აკლიაო!

აი ასე - ზოგჯერ ბლოგზე სისულელეებიც თავისუფლად უნდა წერო :)

პრეზიდენტის ბუშტი, ერთაოზ ბრეგვაძე და ბატიბუტები

უნდა ვაღიარო: ჩვენი პრეზიდენტი ჩემი ნამდვილი მუზა, შთაგონების წყარო და ციდან მოვლენილი სასწაულია. წარმოიდგინეთ, ძალიან ბევრი საქმე გაქვს, ბლოგისთვის ვერ იცლი, რამდენიმე წამით, ჭამის პარალელურად რთავ ტელევიზორს და ხედავ: პრეზიდენტი ტრიბუნასთან _ ბუშტით.

ბოლო დღეები თუ უკვე კვირეები, შფოთავს და მღელვარებს ფეისბუქსაქართველო, ქვეყანაში განვითარებული პოლიტიკური ძვრების გამო. მართალია სამტრედიაში, ჩემმა მეზობელმა ლედი მამიდამ, (რომელსაც უმნიშვნელო ჭორსაც კი ვერ გამოაპარებს კაცი), ჩვენი დამოუკიდებელი მედიის წყალობით ისიც კი არ იცოდა რომ ბიძინა სინამდვილეში "ივანაშვილია", (რომ აღარაფერი ვთქვათ ბიზნესმენის რეზიდენციაში ნახევარი დიპლომატიური კორპუსის ვიზიტზე), მაგრამ მე ხომ ვიცი? მე ხომ გავიგე, ლენტი რომ ლენტზე იჭრებოდა და პერფომანსს პერფომანსი მოსდევდა ყველაფერის თავი და თავი ბიძინა ივანიშვილი ყოფილა.

გავიგე და გულიც დამწყდა. გული დამწყდა კი არა, ცოტა არ იყოს და გავბრაზდი. ეს ადამიანი თუ პრემიერ მინისტრად მოვიდა და თავისავე გაკეთებულ ობიექტებზე ლენტები თავად გაჭრა, რაღა ვქნა მე? არა და მშვენივრად იყო ყველაფერი გადანაწილებული. ერთი აკეთებდა, მეორე ჭრიდა - ნეტა რა არ მოგეწონათ ამაში ბატონო ბიძინა?

რაც არ უნდა კარგი მენეჯერი იყოთ ვერავინ, ვერავინ დამარწუნებს დედამიწის ზურგზე რომ კრეატივში და პერფომანსების მოწყობაში პრეზიდენტს აჯობებთ.

დამპირდით, რომ თუ ოდესმე ხელისუფლებაში მოხვალთ, გულს არ დაწყვიტავთ ერთ ურბალო ბლოგერს და მის მუზადაც იქცევით. დამპირდით, რომ მოაწყობთ მთავრობის სხდომებს სათაფლიის გამოქვაბულში. გექნებათ პირდაპირი ჩართვები მშენებარე კორპუსის სახურავიდან. დამპირდით რომ გეყვარებათ შუშა და შეშუშული კონსტრუქციები (თქვენი რეზიდენცია იმედის საფუძველს ნამდვილად მაძლევს).

დამპირდით, დამპირდით რომ ფალოგენურ კონსტრუქციები იქნება "ჩვენი მთავრობის გამარჯვება". გთხოვ, გაკვრით მაინც მაგრძნობინეთ რომ ცურვა იცით და ზღვიდან ამოსულს აიპადზე გიყვართ "მუშაობა". დამპირდით, რომ ბათუმში თხილამურების საწარმოს, ხოლო სვანეთში კი "პიაცას მოედანს" ააშენებთ. დამპირდით რომ ზეზვა და მზიას დედ-მამის საფლავს მიაგნებთ და კიდევ უფრო ძველ ევროპელებს აჩუქებთ სამყაროს. დამპირდით რომ ისწავლით თვითმფრინავის, ფორმულაერთის, ტრაქტორის და ვინაიდან 2012 ახლოვდება, წყალქვეშა ნავის მართვას. დამპირდით, რომ ყველა ფასადს თავად შეურჩევთ ფერს და საღებავს. დამპირდით რომ თქვენი რეზიდენციის წინ, პარლამენტის შენობიდან, რუსთაველის კინოთეატრში ფეხით გადასასვლელ შუშის ხიდს ააგებთ _ მერე რა რომ მდინარე არ ჩამოდის, სამაგიეროდ ძალიან მოუხდება. დამპირდით ბატონო ბიძინა, რომ ისე დაატკბობთ და ააშენებთ ამ ქვეყანას, რომ თუ ვინმე გიკბენთ, თქვენი მასაჟისტი იქნება მხოლოდ.

გთხოვ, უმორჩილესად გთხოვთ თუ თქვენთვის შემოქმედებითი ადამიანი და შემოქმედება რაიმეს ნიშნავს დამპირდით, რომ ერთ დღესაც ჩავრთავ ტელევიზორს და თქვენ, ხელში ბუშტით თუ არა, ბატიბუტითა და ბამბის ნაყინით მაინც გნახავთ.

დამპირდით, თორე პირობას გაძლევთ, ხვალ სულ რომ ოქრო ვერცხლით მორთოთ და მოკაზმოთ მთელი ქვეყანა _ მე არ მეყავრებით! არ მეყვარებით, რადგან მე შთაგონება მჭირდება, კარგი ცხოვრება კი არა!

დღეს კი... დღეს ჩვენმა პრეზიდენტმა თქვა რომ ყველანი ერთაოზ ბრეგვაძეები ვართ... რომელი ერთაოზი კაცო _ ძუყნურიდან?

ორანჟერია

დილიდან კარგ განწყობაზე ვარ და
მომწონს ქარი თითებს როგორ მსუსხავს
ვერ ვგრძნობ, მაგრამ მგონი შემიყვარდა
ის კი თავის ყვავილებს წყალს უსხამს

აივანზე გამოსული დილით
ხალათით და არეული თმებით
დღეს ორივე ოთახ-ოთახ ვივლით
და ორივე აივანზე ვთბებით

როგორ მომწონს ცალი ხელით რომ რწყავს
და მეორით მისი თვალის ფშვნეტა
ნეტა თუ გრძნობს მეზობელი რომ ყავს
ნეტა თუ მცნობს? ვენატრები ნეტა?..

მომწონს ქარი თითებს როგორ მსუსხავს
ვერ ვგრძნობ, მაგრამ შემიყვარდა მგონი

მეთევზე ჭორვილადან

პატარა ვიყავი, მაგრამ მახსოვს, რუსეთში მოღვაწე ვიღაც თანამდებობის პირმა გადაწყვიტა, რომ სამშობლოს, საქართველოს დაბრუნებოდა და მისთვის დაეხარჯა ძალა და ენერგიაც. მახსოვს, მისი ეს გადაწყვეტილება როგორც კი შეიტყო, მამაჩემს ძალიან გაუხარდა _ ალბათ ძალიან კარგად იცის, როგორ უნდა მოიქცეს და რისთვისაც მოდის საქართველოშიო.

შემდეგ მახსოვს ომი თბილისში. დანგრეული პარლამენტის შენობა. გვარები: კიტოვანი, სიგუა, იოსელიანი. მახსოვს, ხალხი დანაწილდა "ზვიადისტებად" და... და ალბათ სხვა დანარჩენად, რადგან მე მხოლოდ სიტყვა "ზვიადისტები" დამამახსოვრდა. მახსოვს, როგორი დამწუხრებული იყო მამაჩემი. კიდევ ჩემი ზვიადისტი მეზობელი, რომელიც მგონი მთელი ცხოვრება ნიშნისმოგებით აყვედრიდა მამას _ "ჰა, როგორ იყო რომ ამბობდი, ხუთი თითივით ეცოდინება შევარდნაძეს რა უნდა გააკეთოსო?" ერთ მშვენიერ დღეს მახსოვს პირველ არხზე გაჩენილი ყვითელი ფერის კლაკნილი ხაზი, წარწერით "ელვა ინფორმაცია". როგორც ტელევიზორით გვამცნეს, აფხაზეთში ომი დაიწყო. ნათლად მიდგას თვალწინ ერთმანეთს ჩახუტებული დედმამა და მორიგი ელვა შეტყობინება _ სოხუმი დაეცაო.

კიდევ გზადაგზა იყო ომები ცხენისწყალთან, ჩვენი წასვლა ბათუმში, შუშებდამსხვრეული ჩემი სახლი და მეზობლების და სახლში დარჩენილი მამაჩემის და ბებიის მოყოლილი ისტორიები: ხონიდან მომავალი "შევარდნაძის ჯარი", ზუსტად "სელსტროის" წინ შეეფათა "ზვიადის ჯარსო". თურმე ქუჩა სავსე იყო ახალგაზრდა ბიჭების ცხედრებით, უკიდურესად გაჭირვებული ხალხი კი ამ დროს სახლისკენ ჯარისკაცების სატვირთო მანქანიდან გადმოყრილ შაქრისა და ფქვილის ტომრებს ეზიდებოდა.

შემდეგ დიდი არაფერი. სიჩუმე იყო. ქუჩის სიწყნარეს მხოლოდ საღამოს აყიყინებული ბაყაყები და შიგადაშიგ ერთადერთი, "მხედრიონელის" "უცხოური მანქანა" თუ დაარღვევდა. ერთადერთი, რადგან სხვებს, ანუ ჩვეულებრივ მოკვდავებს, მათ ვისაც ავტომატი არ ქონდა აკიდებული და მხედრიონელების რიგებში არ ეწერებოდნენ, მანქანები საგულდაგულოდ ყავდათ სახლებში გადამალული.

დრო გავიდა, შევარდნაძემ ქვეყანაში სიტუაციის დარეგულირება კი შეძლო მაგრამ მაშინდელ პერიოდს სხვას ვერაფერს დავარქმევ ვიდრე, შევარნაძისგუნდისავე მოგონილ ერთადერთ უსუსურ PR გამოთქმას _ "სტაბილურობა". დიახ, ეს იყოს "სტაბილურობის", უმოქმედობის, კორუფციის ხანა. უშუქობა, მშიერი ჯარი, ორ ლარად მოქრთამული საგზაო პოლიცია, დანგრეული და გაჩანაგებული ინფრასტრუქტურა. თუმცა უამრავი პოლიტიკური თოქ-შოუ, სხვადასხვა ტელეარხები და აზრის გამოახატვის სრული თავისუფლება.

მოცემულმა თავისუფლებამ ჯერ შექმნა სხვადასხვა ტელეარხები, ჩამოაყალიბა სხვადასხვა პოლიტიკოსები, საზოგადოებაში გააჩინა პოლიტიკური მსჯელობისა და ანალიზის გარკვეული უნარჩვევები. ბოლოს რადიო 105, თავისი გია ჭანტურიათი, შალვა რამიშვილითა და მიშა მშვილდაძით. დარდუბალა. ხელისუფლებას ხმამაღლა დაპირისპირებული მიხეილ სააკაშვილი. მოგვიანებით მოძრაობა კმარა, აგრეთვე ოპოზიციაში გადასული ზურაბ ჟვანია. შიშის არ ქონამ საზოგადოებაში, განცდამ, რომ პარლამენტის წინ შეკრებილებს არავინ დაუჩეჩქვავს თავს ხელკეტებითა და ესვრის ტყვიას და კიდევ მრავალმა სხვა ფაქტორმა განაპირობა ხელისუფლების უმტკივნეულო ცვლა.

ხალხი ისე იყო დაღლილი და ისე სურდა ცვლილებები, რომ ოღონდ შევარდნაძე წასულიყო და სულ არ აინტერესებდა შემდეგ რა მოხდება. ზუსტად ეგ ფრაზა გამიგია კიდეც, ვარდების რევოლუციის იმ დაძაბულ და მართლაც დრამატულ დღეებში, როდესაც ხალხი პარლამენტის წინ იდგა და წვიმაშიც კი ღამეებს ათენებდა.

შემდეგ იყო რევოლუცია - უბრალო ნამდვილად არა. რბილი, ბარხატოვანი, ამაღელვებელი. კარგი განათებით, ქართველი კაცისთვის ტანშიჟრუანტელდამვლელი მუსიკალური გაფორმებით _ 'მაგრად დაჰკარი'. ცნობილი შევარდნა პარლამენტში, ტრიბუნაზე და მაგიდებზე ავარნდილი "კმარას" მოწინავე აქტივისტები, მაგიდაზე მაგრად დაკრული სპიკერის ხის ჩაქუჩი და ბორჯომის ბოთლები. ხო, კიდევ იყო "ჩაი" და თეთრმიანი მოხუცი, რომელმაც ძალიან მშვიდად თქვა _ "სა-ხლში".

მიუხედავად იმისა რომ მაშინ რეჟიმის ცვლა მამაჩემს ძალიან გაუხარდა (ზურაბ ჟვანიას მიმართ ჰქონდა დიდი სიმპატიები და იმედიც) მალევე აფორიაქდა - არ შეიძლება ერთმა ადამიანმა 99%-ით გაიმარჯვო არჩევნებშიო. აი, ნახავთ ასე თუ გაგრძელდა ესენი შევარნაძეზე უარეს იზამენო.

მალე ყველაფერი მართლაც რადიკალურად შეიცვალა. ქვეყანაში ერთის შეხედვით ურთიერთგამომრიცხავი და კონტრასტული აქციები დაიწყო. ძეგლებისა და შადრევნების გადატან-გადმოტანა, ქვაფენილების აყრა-დაგება, ხალხის გაუფრთხილებლად გამოსახლება საცხოვრებლიდან, სხვადასხვა "უკანონო ნაგებობების" მეპატრონის გაუფრთხილებლად და ყოველგვარი იურიდიული საფუძვლის გარეშე ნგრევა. თანაც "ახალგაზრდა ხელისუფლება" ნებისმიერ "რადიკალურ რეფორმას", აბსოლუტურად თვითდაჯარებულები იწყებდნენ. მაგრამ ხშირად დაგებული ქვაფენილისა და მრავალათასიანი შადრევნების მსგავსად, დემონატაჟს უკეტებდნენ. მათი მსგავსი თვითდაჯერებულობა გასაკვირი ნამდვილად არ იყო. 99%-ით გამარჯვებულებს საპირწონე არ ჰყავდათ. არა და როგორი ძლიერიც არ უნდა იყოს ადამიანი, მას მთელ ტვირთს თუ ცალ ხელში დავაჭერინებთ, ის აუცილებლად დაიღლებ. დაიღლება და ტვირთიც დაძლევს, თავისკენ გადახრის და წაიყვანს. რაგინდ შეეცადოს, ასეთ ადამიანს გაუჭირდება სწორად სიარული. სიარული ცალ ხელში ტვირთით _ საპირწონის გარეშე.

ჩვენი ვარდების რევოლუციის დროს არჩეული ხელისუფლებაც ძალიან დაიღალა. დაიღალა და უამრავი შეცდომა დაუშვა. აკრძალული სატელევიზიო დებატები, დაუსჯელი მკვლელობები, 7 ნოემბერი, აგვისტოს ომი, კიდევ არაერთგზის მოტყუებული (გინდათ მთავრობის და გინდათ ზოგიერთი "ჯიგრულად-შემგინებელი" ოპოზიციონერის) ქართველი ხალხი. დარბევები, მასიური დაჭერები. აბსოლუტურად გაკონტროლებული ყველა მედია საშუალება. უკიდურესად გაჭირვებული ქვეყნის სრული უმრავლესობა. უამრავი დევნილი.

მაგრამ მეორეს მხრივ ახალგაზრდა ლიდერი, დემოკრატიის შუქურა, სხვადასხვა რელიგიური კონფენსიების მიმართ ლოიალურად განწყობილი კანომდებელი. აღარ გავაგრძელებ.

დღეს ქვეყანა ძალიან მაგონებს ანტიბიოტიკებით და ტკივილგამაყუჩებლებით გაჭყეპილ ორგანიზმს, რომელიც გარენგნულად თითქოს კარგად გამოიყურება მაგრამ შიგნიდან ლპება. ლპება და ვერც კი გრძნობს ნორმალურად რომ ავად არის. ნაცვლად ამისა აღაჟღაჟებული ლოყებითა და მხიარული თვალებით მისჩერებია ტელეეკრანებიდან გადმომდინარე სხვადასხვა "ლაით" გადაცემებს. ცხოვრობს და კვდება უდარდელად, რადგან პატრონი ტკივილგამაყუჩებელ PR ტაბლეტებს ნამდვილად არ აკლებს.

სწორედ ამ დროს ჩნდება ბიძინა ივანიშვილი. ადამიანი უდიდესი კაპიტალით, ხალხში სწორედ საქმით მოპოვებული ავტორიტეტით, დადებითი რეპუტაციით და აცხადებს რომ ბრძოლას უცხადებს ყველას და ყველაფერს ვისაც კი ქვეყნის დაავადებამდე მიყვანაში ედება ბრალი, რადგან თავადაც ამ ორგანიზმის ნაწილია.

სიმართლე გითხრათ მისი პირველი განცხადება, რომ წავიკითხე გამიხარდა. თითქოს დახუთულ ოთახში ოდნავ შეაღეს ფანჯარა და იქედან სუფთა ჰაერი გადმოიღვარა. მის შესახებ ცოტათი ადრე ვიცოდი, ვიდრე სამების ტაძარის აშენების შემდეგ ჩურჩულით წარმოთქვამდნენ მის სახელსა და გვარს _ ის სრულიად უანგაროდ, ჩემთვის ძალიან ძვირფას ერთერთ პედაგოგს ფინანსურად ეხმარებოდა.

გამიხარდა არამხოლოდ იმიტომ, რომ მისი მიმართვები აბსოლუტურად გულწფრელი და მართლაც ღია მომეჩვენა ამ სიტყვის ყოველგვარი გაგებით, არამედ იმიტომაც, რომ არსებულ ხელისუფლებას საპირწონე გამოუჩნდა.

თუმცა, მსუბუქმა ეიფორიამ გადამიარა თუ არა დავფიქრდი _ რა ხდება დღეს? კიდევ ერთხელ ხომ არ გვესახება ქართველებს ციდან დაშვებული მხსნელი ანგელოზის იმედი? მართლაც ასეთი კარგი მენეჯერია ეს ადამიანი? და იქნებ კარგი მენეჯერია მაგრამ საშინელი პეზიდენტი? იქნებ იმპერატიული მართვის სტილი მოსწონს, რაც კომპანიაში ამართლებს, სადაც ხალხს მუშაობაში ფულს უხდიან, მარგამ მე ნამდვილად არ მინდა საკუთარ ქვეყანაში ცხოვრება, მაღალანაზღაურებად სამსახურად გადამექცეს. იქნებ და მართლაც არის "რუსეთის აგენტი"?(კარგი, ვიხუმრე). კიდევ ერთხელ ხომ არ ვაკერპებთ ჩვეულებრივ მოკვდავ ადამიანს და ხომ არ ვცდილობთ მთელი სიმძიმე მას ავკიდოთ ცალ მხარზე? არა და ისეთი პირი უჩანს, საპირწონეც კი არავინ არის.

გულწრფელად არ მინდა, ეს ადამიანი ფანატიკოსთა და მასზე უზომოდ შეყვარებულ ადამიანთა გარემოცვაში მოექცეს. მინდა, რომ მას ყავდეს ღირსეული (პალიკო კუბლაშვილებსა და მისთნაირებს არ ვგულისხმობ) ოპონენტები, კრიტიკოსები, რომლებიც პოლიტიკური კარიერის პირველ ნაბიჯებზე იქნება თუ შემგომში, არ მოაკლებენ კრიტიკულ აზრს. ძალიან მინდა რომ აღფთოვანებულმა გუნდის წევრებმა ტაში კი არ დაუკრან თუ დაულაიკონ მომდევნო "პოსტი", არამედ ურჩიონ რომ შემდეგში არც თუ ისე მცირე ზომის მიმართვაში, შალვა რამიშვილი კი არ მოიკითხოს და გონებაში შემორჩენილი დარდუბალას რომელიმე სერია კი არ მოუყვეს, არამედ უფრო მნიშვნელოვან საკითხებზე გააკეთოს აქცენტი ან სულაც გაუფრთხილდეს მკითხველის მისდამი დიდ ინტერესს, დროს და მცირე ზომის მიმართვები გაავრცელოს.

დასასრულს კი მინდა ვთქვა, რომ ამ პოსტს ნამდვილად არ ვთვლი სრულიად სახალხო "ღიაწერილებისეულ" ისტერიაში ჩართვად. ვთვლი რომ ქვეყანაში მიმდინარე პროცესები ისეთივე მნიშვნელოვანია, როგორც საკუთარ სხეულში მომხდარი ცვლილებები. ჩემთვის მნიშვნელოვანია ვიცოდე რა ხდება ქვეყანაში. რა ხდება და რა მსურს რომ ხდებოდეს. ქვეყანას ხომ საბოლოო ჯამში, თითოეული ჩვენგანი ქმნის.

მანამდე კი დაველოდოთ, რას იზამს ერთი უბრალო "მეთევზე" ჭორვილადან, რომელსაც ხშირად საყვედურობდნენ თევზის ნაცვლად ანკესი მოგვეციო, მან კი იმ ტბის (თუ ჭაობის?) გაწმენდა და მოვლა-პატრონობა გადაწყვიტა, სადაც ახლა თევზი ნამდვილად არ დაიჭირება.

ისე, კი ძალიან მაინტერესებს _ ნეტა, ახლა რას იტყოდა მამაჩემი.

კაფეტერია

უცებ მოწყდება ღრუბელი ზეცას
მიწას დანამავს წვეთი
მინდა რომ ახლა შენი თმა მეცვას
მაგრამ ხომ უნდა ბედი
რომ სადმე მაინც გადაგეყარო
იყოს საათი სამი
უცებ შეგეხსნას ფეხსაცმლის თასმა
და რამდენიმე წამი
შეჩერდე სწორედ იმ კაფეს კართან
სადაც მე დავლევ ყავას
შენც იგრძნობ ჩემი თვალების მზერას
როგორც ვულკანის ლავას
გამომხედავ და გაგეღიმება
და ყავის ბოლო წვეთი...
მინდა რომ ახლა შენი თმა მეცვას
მაგრამ ხომ უნდა ბედი?!

***

არასოდეს კითხო ქალს ორი რამ: აზრი სხვა ქალის შესახებ და როგორ მოამზადო საჭმელი.

24/7

მახსოვს, ევროპიდან დაბრუნებულმა ჩემმა მეგობრებმა როგორ დაიწუწუნეს:  კარგი, ბანკებს რომ ხუთ საათზე კეტავენ, კიდევ არაფერი _ ბანკომატი არსებობს, მაგრამ წამლად რომ გინდოდეს, სადღეღამისო აფთიაქს ვერ იპოვი _ კი მაგრამ იქნებ ვკდებიო!

ეგეც თქვენი ევროპა!

აბა, საქართველოში ნახეთ. მარტო ყველაზე გრძელი ბულვარი, ყველაზე ნაკლები ტენიანობა და მაღალი ტემპერატურა, ყველაზე გრძელი საფეხმავლო ხიდი, ყველაზე ნარი-ყალას-ციხე/პიაცას-მოედანი, ყველაზე თესლები და დერსკების ფეისბუქ გვერდები კი არა _ ყველაზე 24/7-ზე ქვეყანა ვართ მთელს მსოფლიოში.

ბანკი გინდა? - 24/7-ზე
აფთიაქი გინდა? - 24/7-ზე
მაღაზია გინდა? - 24/7-ზე
საბილიარდო გინდა? - 24/7-ზე
საროსკიპო გინდა? - 24/7-ზე

მმმ... მგონი რაღაც მნიშვნელოვანი გამომრჩა. გამორჩენით ბევრი გამომრჩა ალბათ, მაგრამ მსოფლიოს ყველა "24/7-ზე"-ს შორის, საქართველოში არის ერთი ფენომენი, რომელიც უბრალოდ სადღეღამისო მომსახურებას კი არა, ვფიქრობ, ერის სულიერ მდგომარეობას გამოსახავს.

***
მას შემდეგ რაც (ვითომ) ვარჯიში დავიწყეთ მე და ჩემმა მეგობარმა, მცხეთის სალობიეს ხშირად ვსტუმრობთ. კი გაგვაფრთხილა ინსტრუქტორმა, ვარჯიშიდან ორი საათის განმავლობაში არ ჭამოთ თორემ აზრი არააქვს ასეთ ვარჯიშსო, მაგრამ ადამიანი რისი ადამიანია, საკუთარი თავით მანიპულაცია რომ ვერ შეძლოს?

- სანამ მცხეთაში ჩავალთ (გლდანიდან) კი გავა 2 საათი
- ხო აბა რა, მერე სანამ შევუკვეთავთ, სანამ მოგვიტანენ
- ჰა, წავედით?
- წავედით

ვამშვიდებთ ერთმანეთს და თხუთმეთ წუთში, სადღაც ათი საათისკენ, ქოთნის ლობიოთი და წინა საღამოს გამომცხვარი მჭადებით გაწყობილ სუფრას ვუზივართ.

წინა საღამოს გამომცხვარი მჭადი მხოლოდ იმიტომ არ მიხსენებია, რომ იმერელი კაცისთვის ეს ნამდვილი ტრაგედიაა. არა, უბრალოდ მჭადს დილით არავინ აცხობს, რადგან სავარჯიშო დარბაზიდან გიჟებივით გამოვარდნილი ჩემი და ჩემი მეგობრის გარდა სახალხოკვებისორდერმინიჭებულ დაწესებულებაში არც არავინ არის ხოლმე.

მაგრამ საკმარისია, იმავე სალობიეს კვირა დილით ესტუმროთ, რომ რადიკალურად განსხვავებული სურათი დაგხვდებათ: მიმტანები დააფრიალებენ 'ფოდნოზებზე" დახვავებულ, ორთქლის მაგიურ ნისლში გახვეულ ხიკნლებს, ალის სურნელში ტანნაბან მწვადებსა და საკუთარ ცხიმშივე ჩამდნარ ქაბაბებს.

ვიღაც უკვე მეორე ბოთლ არაყს ითხოვს _ გატიალებული მთვრალი. ვიღაცა კიდევ წარსულების სადღეგრძელოს მისდგომია. რაღა დაგიმალოთ და ცოტათი რთულად მოსათმენი კი არის დარბაზიდან ახლადგამოსული ადამიანისთვის. უყურებ აფუსფუსებულ სალობიეს და ფიქრობ _ შენც ხო სწორედ ეს გინდა? შენც ხო დიდი სიამოვნებით ადგებოდი ახლა, შეუკვეთავდი კაცზე ოც ხინკალს, რვა მწვადს, ქაბაბს... ჩაიდგამდი ჩაციებულ არაყს, კარგ ლუდს და მიცხებდი? კი, როგორ არა. სწორედ ეს გინდა. თითქოს მთელი ტანი გთხოვს ამას. თითქოს შენი გენეტიკური ჯაჭვის ყოველი ელემენტი სწორედ ამისთვის არის შექმნილი. თუმცა მოაზროვნე არსებად დაბადებული, მაინც ახერხებ თავს ძლიო, სარბენ ბილიკზე ძლივსდამწვარი 150 კალორია გაიხსენო და აღგზნებული გონება მხოლოდ დაბერილი ნესტოებით ხინკალ-მწვადნარევი სურნელის ჩასუთქვით დაიკმაყოფილო.

და მიუხედავად იმისა, რომ ყოველთვის მიკვირდა როგორ ახერხებდნენ და ასწრებდნენ მავანნი დილის 7 საათზე გათიშვამდე დათრობას, არის ერთი ფენომენი რომელიც კიდევ უფრო მაოცებს _ მართლა გულით მაინტერესებს, როგორ ვახერხებთ ქართველები,  ღამის ოთხ საათზე ერთ-ერთ 24/7 სახინკლეში ოფიციანტმა რომ გვიპასუხოს _ იცით, ბევრი შეკვეთაა და ხინკალს ცოტა შეაგვიანდებაო.

რამდენიმე დღის წინ გადავეიუთუბე ვიდეოს, რომელიც "ისწავლე და ასწავლე საქართველოსთან" სახელწოდებით იყო განთავსებული. თუმცა ცარციანი ხელებით გათხუპნული მასწავლებლები, ლანჩხუთის ან ჭყვიშის რომელიმე სკოლაში ნამდვილად არ მინახავს _ კლიპი მწვადისა და ხინნკალის პრეზენტაციით იწყებოდა და ერთ სუფრასთან, ხელში ჭიქამომარჯვებული და კარგად შეზარხოშებული რამდენიმე უცხოელი მასწავლებლით მთავრდებოდა, რომლებიც "გაუმარჯოს საქართველოსო" გაიძახოდნენ.

მგონი არ უნდა იყოს ცუდი იდეა _ ქვეყნის ტურისტულ ლოგოტიპზე, ხინკალი რომ გამოვსახოთ წარწერით _ "ხინკალი: 24/7-ზე". მე თუ მკითხავ ძალიანაც კარგი _ მერე რა რომ ევროპაში ღამის საათებში დასალევ ადგილსაც კი იშვიათად იპოვი? მერე რა რომ ჩვენც ქართველები და მაშასადამე სინგაპურიზირებული ევროპელები ვართ? ნამდვილად დროა, ევროპას გარკვეულ საკითხებში ვაჯობოთ. ღამის სამზე სახინკლე როგორ არ უნდა გვქონდეს ქვეყანაში _ რა იცი, იქნება კვდება კაცი?

ტანინი

სწორედ ამ წამს უზომოდ მომინდა ღვინო

ღვინოს ვსამდი და ვგრძნობდი შენი ტუჩების გემოს
ხან ნახევრად მშრალს, ხან ნახევრად ტკბილს
დალევამ შენი თავი რომ არ გამახსენოს
და შენი სურნელი თმის
ავიღებ ფიქრებს და დავჭრი წვრილად
მოვაყრი გამხმარი ოცნების ფხვნილს
და რომ არ ჩამეშალოს მოვხარშავ ფრთილად
ანკესით დაჭერილ ლხინს...

ღვინოს ვსამ და ვატან შენი ტუჩების გემოს
ვგრძნობ სურნელს შენი თმის
ვაღმერთებ ჩემი ხელით დაწურულ ცხოვრებას
ხან ნახევრად მშრალს... ხან ტკბილს

ვიქინდლაოთ?

მეც რა მასწ, რა,  მეც, მეც...

საკმაოდ დიდი ხანი გავიდა რაც ამაზონზე ქინდლი შევუკვეთე, ჩამოვიტანე, როგორღაც გავერკვიე და "80 000 კილომეტრი წყალქვეშ"-ც კი წავიკითხე (28 წლის ასაკში).

წავიკითხე თუ არა მივხვდი რატომ არ ვკითხულობდი "ფურცლიან" წიგნებს:

1. პირველად ცხოვრებაში ზუსტად ვიცი, წიგნის რამდენი პროცენტი მაქვს წაკითხული და რამდენი დამრჩა.
2. თამამად შემიძლია ჩავნიშნო, გავხაზო ნებისმიერი ადგილი, "ჩავკეცო" და მოვინიშნო გვერდი ან მონაკვეთი, რასაც ბიბლიოთეკარი დედის აღზრდის დამსახურებით, "ფურცლიან წიგნებს" ვერასოდეს ვაკადრებდი.
3. ახლა გაგეცინებათ ალბათ, მაგრამ წიგნის კითხვა წამოწოლილს მიყვარს, რის გამოც საშინლად მოუხერხებელია წიგნის ორივე ხელით დაჭერა (გული რომ გულობდეს და ქადის პრინციპი აქ არ ჭრის). შესაბამისად თითების უცნაური განლაგებით ვცდილობდი წიგნი (განსაკუთებით სქელკანიანებზე მიჭირდა) გაშლილ მდგომარეობაში შემენარჩუნებია.

მოკლედ დავისვენე! რამხელაც არ უნდა იყოს წიგნი, ხელში ძალიან მსუბუქი, ელეგანტური მოწყობილობა მიჭირავს. მარტივი გადაფურცვლა-გადმოფურცვლით, მონიშვნით და ა.შ.

თუ არ ჩავთვლით იმ უდიდეს ნაკლს, რომ მთელი მეტროს ვაგონი კითხვისას შენზეა მოჩერებული, ქინდლი მართლაც გაუნმეორებელი საშუალებაა.

აღარ ვაპირებ ქინდლის ქება-დიდება გავაგრძელო, ეს გაკვეთილი ჩემამდეც ბევრმა (გაიცანით ქინდლი - ანინა, ჩემი პირველი ელეკტრონული ქინდლი - ნიკო ნერგაძე, ქინდლის სუნი - გიორგი კეკელიძე ) ჩააბარა, თუმცა ქინდლის რამდენიმე მარტივი მაგრამ აუცილებელი ფუნქციის შესახებ მინდა მოგითხროთ.

დავიწყებ ყველაზე მნიშვნელოვანით - როგორც ჩავწეროთ წიგნები ქინდლში. ამისათვის ორი გზა არსებობს: 1. ინტერნეტიდან გადმოწერა პირდაპირ ქინდლით 2. კომპიუტერთან კაბელის შეერთებით.

მაგრამ ორივე შემთხვევაში ქინდლს ესაჭიროება განსაკუთრებული ფორმატი (ის ჩვეულებრივ ვორდის ფაილებს ვერ კითხულობს). არსებობს უამრავი საიტი და პროგრამაც, რომლებიც საშუალებას გაძლევთ გადააკონვერტიროთ სხვადასხვა სახის დოკუმენტი ქინდლისთვის სასურველ ფორმატში მაგრამ ბევრი კვლევა-ძიების შემდეგ აღმოვაჩინე რომ ყველაზე მოსახერხებელი გზა, თავად ამაზონის მიერ შემოთავაზებული სერვისი - სპეციალურად გამოყოფილი მეილია.

საქმე იმაში გახლავთ რომ ქინდლში თავიდანვე დაფიქსირებულია თქვენი ამაზონის "ექაუნთი" (შესაძლებელია შეცვლაც menu->Settings->Registration), შესაბამისად ქინდლი დაკავშირებულია თქვენს ვირტუალურ "თაროსთან" ამაზონის საიტზე. გარდა იმისა რომ მოცემულ თაროზე ინახება ყველა წიგნი, რომელსაც უშუალოდ ამაზონის საიტიდან იყიდით (შესაბამისად ქინდლი რომც დაკარგოთ ან გაგიფუჭდეთ, წიგნების აღსადგენად საკმარისია ახალ ქინდლში გაიაროთ ავტორიზაცია), თქვენ გეძლევათ სპეციალური მეილი [სახელი]@Kindle.com და @free.kindle.com დაბოლოებით (განსხვავება ის არის რომ @kindle.com გამოიყენება ქვეყნებში სადაც ქინდლი 3G ინტერნეტს იჭერს, და მსგავს შემთხვევაში თითეული ფაილის კონვერტაცია-გადმოწერა გარკვეულ საფასურთანაა დაკავშირებული, ხოლო თუ თქვენ საქართველოში ცხოვრობთ და მხოლოდ ვაირლესით უკავშირდებით ინტერნეტს, @free.kindle.com ნამდვილი მისწრებაა).


საკმარისია "Approved Personal Document E-mail List" განყოფილებაში, განსაზღვროთ თქვენი პერსონალური მეილები და შემდეგ გადააგზავნოთ ნებისმიერი დოკუმენტი (Word, PDF) მეილზე [ამაზონის მინიჭებული სახელი]@free.kindle.com. ამაზონის სერვერები ავტომატურად გადაიყვანენ მოცემულ დოკუმენტს (შესაძლებელია რამდენიმე დოკუმენტის ერთდროულად გადაგზავნა) ქინდლისთვის სასურველ ფორმატში, ხოლო თქვენი ქინდლი ვაირლეს-ინტერნეტთან დაკავშირებისთანავე, გადმოტვირთავს მათ.

მეორე პრობლემა რომელიც მქონდა იყო ონლაინ პოსტები, რომელთა მონიტორზე კითხვისაგან თვალები გაცილებით ცუდ დღეში მქონდა ვიდრე ქარტული ეკონომიკა. ფეისბუქზე ყოფნისას, სადაც კედელზე უამრავი საინტერესო სათაურისა თუ ავტორის მატარებელი პოსტი მხვდებოდა, ვნატრობდი - ეჰ, ნეტა ახლა ეს პოსტები ყველა მომანიშნინა და ქინდლში გადამაყრევინა, ძილის წინ ტკბილად წავიკითხავდი-მეთქი. მაგრამ ვორდში გადაკოპირება, შემდეგ ვორდის ფაილის მეილზე გადაგზავნა და ა.შ. ნამდვილად არ აღმოჩნდა მომხიბვლელი და გამართლებული იდეა.

საშველად ნამდვილი სასწაული, ქრომის პლაგინი - klip.me მომევლინა. საკმარისია ქრომში გახსნათ სასურველი სტატია, პოსტი თუ სხვა ინფორმაცია, ჯადოსნურ ღილაკზე ხელის დაჭერით, აღნიშნული პლაგინი თავად იზრუნებს რომ მოცემული ტექსტი გადაგზავნილი იქნას @free.kindle.com მეილზე.

იმისათვის რომ ზემოაღნიშუნლმა პლაგინმა გამართულად იმუშავოს საჭიროა ა) ამაზონის თაროზე, "Approved Personal Document E-mail List" განყოფილებაში დაამატოთ მეილი "kindle@klip.me" ხოლო მეორეს მხრივ, თავად პლაგინს უთხრათ (გნებავთ ასწავლოთ) თქვენი ამაზონის მეილი.

მენდეთ, მონიტორისაგან განსხვავებით ქინდლი (მხოლოდ შავთეთრი) თქვენს თვალებს ნამდვილ ძიძად, გნებავთ სექსუალურკოლგოტკიან და დიდძუძუებიან მზრუნველ ექთნად მოევლინება.

მოკლედ ასე: მოდით თქვენ ქინდლის კონფიგურაციას შეუდეგით, მე კიდე გულივერს უნდა მივხედო _ ვიღცეები იაჰუუო უყვირიან და რავიცი, რამე შარი არ მოიწიოს!

ჯობსი გეითსის წინააღმდეგ (R.I.P.)

დღეს, 56 წლის ასაკში გარდაიცვალა, გენიალური ადამიანი - სტივ ჯობსი.
ალბათ მრავალი დაიწერება და მრავალსაც იტყვიან ამ ადამიანის მიღწევებზე, მაგრამ მეც მინდა ჩემი მოკრძალებული და გულწფელი გულისტკივილი გამოვთქვა, რომ სამყაროს აღარ ეყოლება ისეთი საინტერესო ადამიანი როგორიც ჯობსია.

პირადად მე მხიბლავდა არა მისი ტექნოლოგიური მიღწევები ან წარმატება, რომელსაც მან მიაღწია _ ჩემთვის უპირველესია მისი არაორდინალური ხედვა, სურვილი შეცვალოს ყველაფერი, გააკეთოს რაღაც სრულიად ახალი და განსხვავებული.

ამ ადამიანმა მართლაც რომ საოცარი გზა განვლო და დარწმუნებული ვარ, უახლოეს მომავალში, ვიხილავთ ფილმს, რომელიც ასახავს მის განვლის გზას. მანამდე კი ყველას გირჩევთ ნახოთ ფილმი "სილიკონის ველის მეკობრეები".

აქვე მინდა შემოგთავაზოთ ჩემი პოსტი, რომელიც რამდენიმე თვის წინ დავწერე ნეტგაზეთისთვის.

 

***

ალბათ ბევრ თქვენგანს არ უნახავს ფილმი “სილიკონის ველის მეკობრეები”, რომელიც ორი უდიდესი კომპანიის - ”მაიკროსოფტისა” და “ეფლის” დამფუძნებლებლის, ბილ გეითსისა და სტივ ჯობსის ისტორიას მოგვითხრობს.

დიახ, იყო დრო, ეს ორი ადამიანი ერთად სწავლობდა. დღესაც კი ხშირია ამ ორ კომპანიას შორის გავლებული პარალელები.

ფილმის სიუჟეტის მოყოლით თავს არ შეგაწყენთ, თუმცა ფილმში არის ნიშანდობლივი ეპიზოდი, რომელშიც კარგად არის ნაჩვენები ორი გენიოსის განსხვავებული მიდგომა საქმისადმი, რამაც, ჩემი აზრით, აღნიშნული კომპანიების პროდუქციაშიც ჰპოვა ასახვა.

თანამედროვე ხელოვნების ნიმუშის ფონზე, სტივ ჯობსი შეკრებას ატარებს, სადაც კომპანია Apple-ს სამომავლო სტრატეგიას განიხილავს (ეფლმა ხომ გენიალური გამოგონება - მაუსი და ვიზუალური ინტერფეისი ქსეროქსის ბიჭებს “აახია”). ის ამბობს: “კარგი მხატვრები აკოპირებენ, გენიალური მხატვრები კი იპარავენო (Good artists copy, great artists steal)” და იქვე ავტორსაც მიაყოლებს - პიკასო!

ვინაიდან ეფლმა მაიკროსოფტს დაასწრო “ქურდობა”, გეითსს ისღა დარჩენოდა, “ქურდის ქურდი ცხონდაო” პრინციპით, ჯობსისთვის მოეპარა იდეები. კომპანია ეფლის მისადგომებთან, ის თავის პარტნიორებს იმავე ფრაზას გაუმეორებს, ხოლო როდესაც ჩაეკითხებიან, ვის ეკუთვნის ეს სიტყვები, ზერელედ უპასუხებს - რა ვიცი, მგონი რომელიღაც მოქანდაკესო.

ჩემი აზრით, ფილმის ამ ეპიზოდში კარგად არის ნაჩვენები, ძირითადი განსხვავება თანამედროვე სამყაროს ორ გენიოსს - ბილ გეითსსა და სტივ ჯობსს შორის.

სტივი სიღრმისეულია. მისთვის მნიშვნელოვანია ყოველი ნიუანსი, ყოველი დეტალი. ის საქმეს უყურებს როგორც ხელოვნებას და არა როგორც ბიზნესს.

ბილ გეითსი კი შედეგზე ორიენტირებული მძიმე ტექნიკაა. ის უხეშად გადაუვლის ყველაფერს, ოღონდ იყოს შედეგი - დღეს და ახლა.

ნამდვილად არ ვიცი “ლონდონ ბიზნეს სქულ”-ში ნასწავლნი, რას იტყოდნენ მაღლივში გამობრძმედილ ეკონომისტ-კიბერნეტიკოსის თამამ განცხადებაზე, მაგრამ პირადად მე ვთვლი, რომ კომპანია, რაოდენ დიდიც არ უნდა იყოს ის, დროთა განმავლობაში იმეორებს იმ პიროვნების ხასიათს, რომელიც მის სათავეში დგას. ეს აისახება შემდეგ სერვისზე, წარმოებულ პროდუქციაზე და მთლიანობაში კომპანიის იმიჯზე.

რა ამის პასუხია და რამდენიმე თვის წინ, გავრცელდა ინფორმაცია იმის შესახებ რომ სტივ ჯობსის ჯანმრთელობის მდგომარეობა უკიდურესად მძიმეა, რასაც ეფლის აქციების ფასის ვარდნა მოჰყვა.

როგორც არ უნდა იყოს, ჩვენ ისღა დაგვრჩენია მოვიმარჯვოთ მაუსი და კლავიატურა, სკამზე კარგად მოვკალათდეთ და დაველოდოთ - რას შემოგთავაზებენ ახალს თანამედროვე სამყაროს გენიალური მხატვრები, “სილიკონის ველის მეკობრეები”.

 

გზაში

ხაზები ხედებს ავსებენ
ნახევარია პირველის
ვიკრავ აზრების ღილებს და
ვფიქრობ: ნეტა იქ ვინმელის

სარკმელში, მთვარე ნაფენი
მოჩანს ყანები, სიმინდის...
და ხდება არც არაფერი:
მატარებელი წინ მიდის

ბოძიდან ბოძზე გაბმული
ხაზები ხაზებს ედება
და თითქოს სადღაც დაბმულმა
მზემ აიწყვიტა: თენდება

ფერდობ და ფერდობ, გზა და გზა
მთები დილის ნამს იდებენ
ღამენათევი მგზავრები
ცოტაც და გაიღვიძებენ

სარკმელში, ნამდადებული
მოჩანს ყანები, სიმინდის...

აბსოლუტურად არასაბავშვო ლექსი

მე არ მიყვარს შენი ფისო
ფისოს თეთრი კუდი
ფისო ფიქრობს გაუვლისო
ეს განწყობა ცუდი

მე არ მიყვარს შენი კნუტი
მიყვარს შენი კერტი
და მიზეზიც გასაბუტი
რაღა გინდა მეტი?

როგორ ვთქვა და ვეჭვიანობ
როცა ფაფუკ თათებს
ენით ლოკავს, ისველებს და
ნაზად მკერდზე გადებს

ფისომ კიდე ვერ გაიგო
რატომ ვკოცნი ამ ქალს.
არაუშავს გაიზრდება
ჯერ კნუტია, რა ქნას...

კორპორატიული კონტრაცეფცია

დღეს საიტზე adme.ru წავაწყდი ფრიად საინტერესო სტატიას, სადაც მოთხრობილი იყო ახალგაზრდა ლოსანჯელესელის, მაქს რაითის (Max Wright) კრეატიული იდეის შესახებ, რომელმაც ცნობილი კომპანიების ლოგოტიპები და სლოგანები პრეზერვატივის შეფუთვაზე განათავსა.

[nggallery id=6]


გადავწყვიტე ანალოგიური ექსპერიმენტი მეც ჩამეტარებინა და ფეისბუქის გვერდზე მეგობრებს ქართული სარეკლამო სლოგანების მოგროვებაში დახმარება ვთხოვე (რისთვისაც დიდი მადლობა მათ). შედეგმა მოლოდინს გადააჭარბა:

[nggallery id=7]


თუმცა მაქს აზრადაც არ მოუვიდა, იგივე ცნობილი საარჩევნო დევიზების მიმართებაში გაეკეთებინა:

[singlepic id=72 w=100 h=75 ]

რას იზამ _ განა ყველას ყავს მთავრობა რომელიც შთააგონებს?

იმეგობრე!

დიდი ხანია მინდოდა ამ თემაზე დამეწერა და აი, განახლებული ბლოგი, განახლებული ფეისბუქი და ახლადგამოჩენილი პროდუქტი _ Google Plus, მგონი უკეთეს დროს ვერც კი შევარჩევ.

ფილმში „სოციალური ქსელი“ , ერთერთ ეპიზოდში მარკ ცუკერბერგს უკავშირდება რამდენიმე ახალგაზრდა. მას სთავაზობენ, მონაწილეობა მიიღოს სოციალური ქსელის შექმნაში. ამ ეპიზოდში მარკ ცუკერბერგი ვფიქრობ თავისი ცხოვრების ყველაზე მნიშვნელოვან შეკითხვას სვამს: „რატომ ფიქრობთ რომ ეს სოციალური ქსელი იმუშავებს, რითი იქნება ის გამორჩეული MySpace-სგან და Hi5-ისაგან“?

გოგოვ, გოგოვ, მე შენს მეტი...

ჩემი მეგობარი ამერიკაში ცხოვრების თორმეტი წლის შემდეგ, ახალი ჩმოსული იყო საქართველოში, შემთხვევით ტაქსში რომ ამოყო თავი, რომლის ჭუჭყიან სალონსაც რადიო მიმღებიდან გადმოდინებული უზადო რეპერტუარი აფორმებდა დამატებითი არომატით.

"_ყაყაჩოს წვენი შეგასვას...", წაგვიმღერა მოულოდნელად რადიო მიმღებმა, მეგობარი მოულოდნელად შემოტრიალდა და უკანა სავარძელზე სურნელებისგან მითიშულს სრულიად გულწფელად მკითხა: "ყაყაჩოს წვენი რატო უნდა დალიოს, გემრიელია?"

+2

მე, რვასართულიანი ბინის,
მეშვიდე სართულზე ვცხოვრობ

უცებ ისე მომინდა ყავა...
დღე დაიწყება, დღე გავა

უცებ ისე მომინდა შენთან
როგორც ბასრი დანა ყელთან

და წამით, ისე მომენატრა შენი თმები
რომ ლექსებსაც სიტყვების ნაცვლად ვერითმები

ორი სართულით მაღლა
მესმის ნაცნობი ხმები
არ მინდა შენით დაღლა
და უშენობით ვხმები

ორი სართლით მაღლა
ცამ ჩამოუშვა წყალი
და ყინულივით გალღვა
შენი წითელი ხალი

მაინც დაეტყო დაღლა
სიცხით მოხარშულ ჰავას...
ორი სართულით მაღლა
ვიღაც მიდუღებს ყავას


P.S. სავარაუდოდ, ცხელ ზაფხულს თბილისში გავატარებ, ვფიქრობ წერაც არაერთხელ მომინდება, მაგრამ უნდა დავისვენო.
ყველაფერს ჩავინიშნავ, შევინახავ და 1 სექტემბრიდან ერთიანად გამოვამზეურებ :)
დროებით

მეშინია

მოგეხსენებათ დღეს რამენიმე ფოტოგრაფი დააკავეს _ რომელიღაც მუხლის შესაბამისად, ჯაშუშობის ბრალდებით.

საქმის წარმოება მიმდინარეობს "გრიფით საიდუმლო" რაც იმას ნიშნავს რომ არავითარი ნივთმკიცება არააქვთ და შესაბამისად არ სურთ ამის შესახებ ადვოკატებმა ხმამაღლა განაცხადონ.

გავრცელდა ინფორმაცია, რომ მოცემულმა ფოტოგრაფებმა გადაიღეს 26 მაისის ამსახველი ფოტო მასალა (მხოლოდ და მხოლოდ).

გაიღვიძე

მე მიყვარს შენი აღგზნებული სუნთქვა
და ტოკვა მუცლის
მაღელვებს, როდესაც იმშრალებ ტანს
მუსიკა დილის ოთახს განწყობას უცვლის
შენ კი იტენიანებ კანს

მე მიყვარს, შენი ჩახლართული ღამით თმები
და ჩვეულებრივზე გაბზარული ხმა
როდესაც ორნახადი არყით ვთვრები
შენ ხარ ყველაზე ღრმა

როგორც სისხამ დილით ხსნადი ყავა
ტერფზე მორგებული სარტყელი ვერცხლის
მთელი დღე უშენოდ და შენით გავა
და საათიც წამებს ვერ ცლის

მე მიყვარს შენი აღგზნებული სუნთქვა
და ტოკვა მუცლის
მაღელვებს, როდესაც იმშრალებ ტანს
მუსიკა დილის ოთახს განწყობას უცვლის
შენ კი იტენიანებ კანს

ჩემი უცნობი მკითხველი

ახლა მომეჩვენა, რომ ამ პოსტს მხოლოდ იმიტომ ვწერ რომ რაიმე დავწერო, მაგრამ არა _ ამ პოსტს იმიტომ ვწერ, რომ მინდა დაგელაპარაკოთ. ყველა ერთად შეგკრიბოთ და გელაპარაკოთ (მთვრალი არ ვარ და სმაილებსაც ვააქტიურებ) :).

უცნაურია, ზიხარ ბანკის ოფისში, საქმეები სულს გიხუთავს, უფროსიც თავისი არაფრისმომცემი რეპორტების მოთხოვნით დამატებით გიშლის ნერვებს, სხვა პრობლემებიც წაუკითხავი მეილებივით თავზე საყრელად გაქვს. ამ დროს გადაეყრები ბმულს, რომელსაც ბლოგი აწერია და ხვდები რომ აქ რაღაც შეგიძლია დაწერო.

წერ უბრალოდ, შენთვის. შემდეგ გადის დრო (საკმაოდ დიდი) და ვიღაცის კომენტარს ხვდები. უცებ აცნობიერებ, რომ ეს სულაც არ არის ფურცლებიანი წიგნაკი რომელშიც დადებითი, უარყოფითი თუ სულაც ნეიტრალური ემოციებისაგან იცლები.

შენი წიგნაკი ინტერნეტში დევს, ანუ ხელმისაწვდომია ყველასათვის ვისაც მსოფლიო აბლაბუდასთან მოდემი აკავშირებს.

ხო, პირველ კომენტარზე ცოტა შევიშმუშნე. ცოტაც გამიხარდა, რომ ვიღაცას მოეწონა, ცოტაც დავიძაბე _ ო, ო... მე ხო არასოდეს ლექსები არ გამომიმზეურებია.

შემდეგ გადის დრო და ერთ მშვენიერ დღესაც აღმოაჩენ, რომ ბლოგს დღეში სამასამდე უნიკალური ვიზიტორი ყავს. სამასი ადამიანი, რომელიც კითხულობს შენს ბლოგს... შინაგანად განცდა მეუფლება რომ სამასივე ჩემი ოჯახის წევრი, ნათესავი ან მეგობარია. სხვანაირად როგორ _ უცხო ადამიანი ხომ არ დაჯდება და დაიწყებს შენი სისულეების კითხვას?

ასეც რომ არიყოს, მეტნაკლებად ვცნობ ხალხს რომლებიც ბლოგზე კომენტარებს ტოვებენ (გარდა იშვიათი ანონიმუსებისა): მეგობრები, ნაცნობები, პურის გამყიდველი ჩემი უბნის მაღაზიიდან, მიწისქვეშა გადასასვლელში მდებარე ინტერნეტ კლუბის ოპერატორი _ ელენე და დედა.

მაგრამ შემდეგ, სრულიად შემთხვევით აღმოაჩენ რომ მთლად ასეც არ არის. რეკავ ბანკში, ოპერატორი გეუბნება რომ ბექოფისში გადაგისამართებს. იქ გოგონას უხსნი პრობლემის არსს, რატომ გესაჭიროება რომელიღაც საბუთის სასწრაფოდ დამოწმება. სახელს და გვარს გეკითხება და უცებ _ მე თქვენ გიცნობ, თქვენს ბლოგს ვკითხულობ... :O

სასიამოვნო შეგრძნებაა _ ვერაფერს იტყვი. უცებ ხვდები, რომ უამრავი უხილავი მეგობარი გყავს. იმასაც აცნობიერებ, რომ ბლოგს კითხულობენ და შესაბამისად გარკვეულ ვალდებულებას და პასუხისმგებლობასაც გრძნობ, რომ ადამიანს რაიმე სისულელე არ გადააკითხო (არა და ზოგჯერ, როგორ მინდა :)).

შემდეგ ერთ-ერთი მკითხველი (ვიცი, რომ ანონიმუსობა უყვარს და სახელს არ დავწერ) ულამაზეს წიგნს ("დიდნი საქმენი") გჩუქნის. შენი დის თანამშრომელი და ამავე დროს ბლოგის მკითხველი, კაფიების კრებულს გიგზავნის_ შაირების სანაცვლოდ და ხვდები, რომ რიცხვი, რომელსაც საიტზე დაყენებული მთვლელი გიჩვენებს, სულაც არ არის ვირტუალური _ ისინი შენი ბლოგის სტუმრები, შენი უხილავი მეგობრები არიან.

მართლა ძალიან მინდა ყველას გიცნობდეთ პირადად - იქნებ ოდესმე, დავნიშნო დრო და ადგილი, მოვზიდო ბევრი დასალევი, მუსიკა და ყველა მოგიპატიჟოთ _ ბოლოს და ბოლოს ხომ უნდა ვიცოდე, ვის როგორი სიმთვრალე გაქვთ?

SSN ანუ Sucks Social Networks

ყველა თავისი იმიჯით, პროფილით
ნახმარით, უხმარით, ახლით და ყოფილით
ყველა თავისი ხედვით
ინსტრუქციის მიხედვით
იღიმის, უყვარს, მოსწონს,
და ტანსაცმელთან ერთად
(სუყველას დასანახად)
იცვლის პროფილის ფოტოს...
კომპეტენტური აზრით
ცდების დროს ავსებს კოლბებს
თვითშეფასების გაზრდით
ახალ ლინკს იმეგობრებს

ყველა თავისი იმიჯით, პროფილით
ნახმარით, უხმარით, ახლით და ყოფილით

ყველაფერი კარგად იქნება

ცხოვრება სანამ ატუზავს  ბანქოს
კარგად აჩეხავს, აჭრის
ო, როგორ გიჩნდება ზოგჯერ სურვილი
გაქცევის, ველად გაჭრის

აი შენც, ასეთ მოხდენილს, ლამაზს,
გამშვენებ კაბა, უბრალო ნაჭრის
ცხოვრბა კიდევ იკიდებს ამას
და ყოველთვიურ სესხის ფულს გაჭრის

კარგი, დავუშვათ ვიცხოვრებ ასე:
თავისუფლებაც ჯანდაბას და ჭირს...
მაგრამ ცხოვრება აიღებს დანას
და როგორც ნამცხვარს რომბებად დამჭრის

სანამ ცხოვრება ატუზავს ბანქოს
კარგად აჩეხავს, აჭრის
ო, როგორ გიჩნდება ზოგჯერ სურვილი
გაქცევის, ველად გაჭრის

***

ბოლო ხურდები გაბედულად ტოვებდნენ ჯიბეს

მე პატარა ქართველი ვარ

ქართლ-კახეთი, იმერეთი, გურია და სამეგრელო

ყველა ჩემი სამშობლოა, საყვარელი საქა...

ქმ... მოხვედით?

***

"მე პატარა ქართველი ვარ", "პატარა ქვეყნის დიდი შვილი"?  რაღა დაგიმალოთ და ეროვნულ-პატრიოტურ პროპორციებში ცოტათი ავიჭერი.

ამბავი, რომლის შემდეგაც მანიაკივით ვაკვირდებოდი ქვეყნების სიას სარეგისტრაციო ფორმებში, ჩემი ბანკში მუშაობის დროს დაიწყო. როდესაც სხვადასხვა რუსული ფულადი გზავნილების წარმომადგენლები პირადად გავიცანი, მათ ღიად და დაუფარავად მითხრეს, რომ აფხაზეთს და სამხრეთ ოსეთს, როგორც ცალკე სახელმწიფოს, ვერ ამოიღებდნენ საიტიდან, რადგან ასეთი მითითება ქონდათ, "ზემოდან".

წუწუნს არ ვაპირებ, მაგრამ ის რომ "მე პატარა ქართველი ვარ", ყოველდღიურად ვაწყდები ციფრულ სამყაროში: იქნება ეს რომელიმე ინტერნეტ მაღაზია, რომელთა ჩამონათვალში არ არის საქართველო, თუ პროგრამული უზრუნველყოფა, სადაც G ასოზე, ჩვენს საყვარელ სამშობლოს ვერ იპოვი და მეც დიდის ამბით რატომღაც United State-ს ვირჩევ.

რამდენიმე დღის წინ, მთელი გულით და სულით რომ მინდოდა კომპანია Dell-ის საიტზე ნოუთბუქის შესყიდვა, განმიცხადეს რომ საქართველოდან მოცემულ ოპერაციას ვერ განახორციელებო.

ფეიფალიც, ხომ ჩვენი ტკივილია?!

რას ვიზამთ, რა გაეწყობა _ სამაგიეროდ ჩვენ ღვინის სამშობლო ვართ (ინტონაცია ანეგდოტიდან: "სამაგიეროდ მე კიბო არ მაქვს").

აი ასე, შენი თვალებით დამწვარი, დავდივარ, დავიარები... ორ ზღვას შუა ძველისძველ და ნიკოფსიიდან დარუბანდამდე გადაჭიმული ჩვენი ქვეყანა, სამწუხაროდ ხშირად არის იგნორირებული ციფრულ სამყაროში.

მაგრამ დღეს, თავად არ ვიცი რატომ (სინამდვილეში არაჩეულებრივი შეარ სისტემაა, რომელიც საშუალებას გაძლევს, ერთდროულად რამდენიმე ადამიანმა იმუშაოს ერთსა და იმავე დოკუმენტზე) კომპანია მაიკროსოფთის ანგარიში დამჭირდა.

ქართული ამბავი ხომ იცით? ერთხელ თუ თქვა კაიაო, მერე სხვისკენ არ გაიხედავს და გუგლზე შემჯდარს მეც კარგახანი არ გამეხედა მაიკროსოფთისკენ, ამიტომაც ანგარიშის რეგისტრაციას შევუდექი.

ჩემს გაოცებას საზღვარი როგორ არ ქონდა, მაგრამ მაინც საკმარისზე მეტად გავოცდი, როდესაც ქვეყნების სიაში "Georgia" ავირჩიე, ხოლო რეგიონების სიაში, პრაქტიკულად ყველას რო ძალით გვაქვს ნასწავლი ლექსის ამონარიდი დამხვდა:

თან რაოდენ სასიამოვნო არის რომ პირველივე სიაში აფხაზეთია. აქაც საკუთარ თავს რომ არ დავცინო, ისე არ გამომივა _ აფხაზეთის მაიკროსოფთის საიტზე დაბრუნებით ისეთი სითბო ჩამეღვარა სულში, რომ სულ დამავიწყდა, ქვეყნის 20% ოკუპირებული რომ არის.

ხომ არაფერი მაგრამ მაინც სასიამოვნოა _ იოლია ქართველი კაცის გულის მოგება (აწი ჯიმეილს არ გამოვიყენებ).

რა მოხდება, სხვა საერთაშორისო კომპანიებმაც მიბაძონ მაიკროსოფთს და აღშფოთება-წუხილის გარდა, მცირედი მხარდაჭერა სხვამხრივაც გაგვიწიონ?

***

ქართული Qwerty კლავიატურა, რომელიც Windows 7-ს მოყვება, რეგიონის პარამეტრებში ჩამატებული ჩვენი ქვეყანა, ახლა უკვე სარეგისტრაციო ფორმაში ჩამატებული  არც მეტი და არც ნაკნლები "გურია და სამეგროლო"... ცოტა არ იყოს და დავეჭვდი და კვლევა დავიწყე.

ბევრი ვეძებე თუ ცოტა, ჩემი ვარაუდი გამართლდა _ ბილ გეიტსის ბებია, ქართველი _ ზამბახიძის ქალი ყოფილა, ზემო იმერეთიდან.

დავიჯერო სტივ ჯობსს, არავინ არ ყავს ქართველი გვარში?

ნახევრად კულინარიული

არ მინდა ცოლი
არ მინდა შვილი
არ მინდა კვერცხის ცილა
არ მინდა წიფლის ხმელი ფიცარი
ან მოწყენილი დილა.
არ მინდა გაზზე ლობიო ქვაბში
ლობიო მინდა ქოთნის
არ მინდა მჭადი ემალის ტაფით _
კეცზე, ნეკრჩხლის ფოთლით.
არ მინდა სექსი. მართლა არ მინდა,
არა, უბრალოდ ახლა...
გასვლაც არ მინდა შენი კარმიდან
არც მუშაობით დაღლა
არ მინდა დავთვრე არყით და ლუდით
არც შოპენით და ვერდით
და ერთადერთი ახლა რაც მინდა
ჩუმად მოგიწვე გვერდით

8xx to 5xx

...არ მახსოვს სად და როგორ, შევნიშნე რომ წვიმის ქვეშ ცეკვავდა გოგო

© სახე

არ ვიცი ვის, სად, როდის და რანაირად, მაგრამ, საინტერესოა, ეს ბრწყინვალე გაელვება რომელიმე კონკრეტული ადამიანის გონებაში მოხდა თუ ცალკეული დეპარტამენტისა თუ სამინისტროს რამდენიმეკვირიანი ბრეინშტორმინგის ნაყოფია.

მე ვფიქრობ, რომ აქ ინდივიდუალური ოსტატობის კვალი შეინიშნება. ჩემს წარმოსახვაში ეს ადამიანი საზღვარგარეთ არაერთგზის ნასწავლი, ჰალსტუხიანი, პიჯაკზე საქართველოს დროშიანი და მობილურის და კომპიუტერის დესკტოპზე საქართველოს გერბიანი ტიპია, რომელიც თავის თავს კრეატიულ პერსონად ასაღებს სახელისუფლებო წრეებში და ვინაიდან ზემოხსენებულ წრეებს (თუ წრეწირებს) არც ისე ბევრი გაეგებათ რა კრეატიულობისა, აღფრთოვანებულები შეეგებნენ მოცმულ ინიციატივას და ჩათვალეს, რომ ეს კიდევ ერთი ნაბიჯით დაგვაახლოვებს ევროატლანტიკურ ალიანსს.

როოგრც არ უნდა იყოს, ფაქტია, რომ მობილურზე დასარეკად ინდექსი "8" ჩაანაცვლა ინდექსმა 5-მა.

ალბათ ყველას შეგექმნათ პრობლემა და დისკომფორტი დარეკვასთან დაკავშირებით. პრაქტიკული გზები (თუ ქეისები) შემდეგია:

• კარგი ნერვებისა და ცოტა კონტაქტის პატრონებმა, ხელით ჩამოუარეთ ყოველ კონტაქტს და შეცვალეთ თითეული ნომერი
• ზარმაცებმა შეცვალეთ ყოველი ნომერი მაშინ როდესაც დარეკვა მოგესურვებათ
• ბევრი ფულის ნაკლები ტექნიკური შესაძლებლობების შემთხვევაში, იხილეთ ბმული (ფასი 5 ლარი) რის შედეგადაც მიიღებთ ბმულს პროგრამაზე, რომელიც ზემოხსენებულ პუნქტს შეასრულებს (ოღონდ აიფონზე და კიდევ სადღაც არ მუშაობსო :) )
• თუ შეგიძლიათ მობილში ჩამოწეროთ ჯავა პროგრამები იხილეთ ბმულები:
  - სინგულარი
  - უცნობი პროგრამისტის პოსტი
• თუ თქვენ არ გაქვთ ფანრიანი ნოკია (ან ნებისმიერი უძველესთაგანი ტელეფონი) იხელმძღვანელეთ შემდეგი (ჩემეული) ინსტრუქციით:

1. დააყენეთ კომპიუტერში მობილურის სამართავი პროგრამა
2. გააკეთეთ სინქრონიზაცია მობილურის კომპიუტერთან (ანუ მობილურიდან ყველა კონტაქტს გადაიტანს კომპიუტერში, მოცემულ პროგრამაში)
3. კონტაქტების სამართავ მოდულში ნახეთ file>export და დააექსპორტეთ კონტაქტები CSV ფორმატში (თუ არ გააჩნია მოცემული გაფართოების ექსპორტი, ეცადეთ იყოს რაიმე სხვა, ოღონდ ტექსტური ფაილი)
4. გახსენით მოცემული ფაილი რომელიმე ტექსტური ედიტორით, რომელსაც გააჩნია Finde & Replace ფუნქციები (მე გამოვიყენე Emeditor-ი)
5. ურბალოდ 8-ანი რომ ჩაანაცვლოთ 5-იანით ეს საქმეს ნამდვილად ვერ უშველის, რადგან გარდა ინდექსისა, ციფრი რვიანი ხომ თავად ნომრებშიც არის. ამიტომაც პირველი რვიანის გამოსაყოფად, დაძებნეთ ბრჭყალი და რვიანი ("8)  (მოკლედ ნომრის წინ იქნება ან დაშორება, ან ტაბი და შესაბამისად მონიშნეთ რვიანთან ერთად) და ჩაანაცვლეთ Find/Replace ფუნქციით.
6. შეაიმპორტეთ ისევ პროგრამაში
7. სასურველია ქალაქის ნომრები (რომლებიც სავარაუდოდ ბერვი არ იქნება) პროგრამაშივე ჩაასწოროთ და 8322 ჩაუმატოთ წინ ექსვნიშნა ძველ ნომრებს.
8. და ახლა უკვე პროგრამიდან გადაწერეთ ნომრები კვლავ მობილისკენ

აი, ასე მეგობრებო. შესაკრებთა გადანაცვლებით ჯამი მაღთალია არ იცვლება, მაგრამ ინდექსის შეცვლით კი მატულობს გემოგლობინის დონე, უმჯობესდება სისხლის მიმოქცევა, სიტყვისა და აზრის გამოხატვის თავისუფლება და მრავალი სხვა.

ასეც რომ არ იყოს, ჩატარებული მანიპულაციების შემდეგ, ჩემდა უნებურად უცნაური დალოცვა აღმომხდა _ მახათი არ მოგკლებოდეს!

P.S. კარგი იქნებოდა მსგავსი პროგრამა ცვლილების ინიციატორებს შეექმნათ და არა კერძო პირებს თუ კომპანიებს, ენთუზიაზმის და კომერციული მოგების ხარჯზე.