Monday, October 31, 2011

ადრე ამდგარსა კურდღელსა...

არა რა, ვამბობ ჩვენ დროს სხვა ჩახუტება, სხვა სიყვარული და სხვა იუმორი იყომეთქი :ტროლი:

ახლა ვიპოვე, რამდენიმე მეგობრის ძველი ნამაიმუნარი ფეისბუქზე, ამასთან ცუკერგბერგის ქმნილებამ გამაფრთხილა, გვერდი არქივაციისთვის და სამუდამო განსასვენებლისთვის გვაქვს მზადო. ამიტომაც ავდგები ამ გვერდის შიგთავს ბლოგზე გადმოვიტან და ვინაიდან არავის ემახსოვრება რომელი ანდაზის რიმეიქი ვის ეკუთვნის, მოდით ერთიანად ჩამოვთვლი მოცემულ ვაგხანალიაში მონაწილეთა სახელებს:

და აი ისინიც:


  • ლაიკი ლაიკს რომ მოშორდება, სტატუსი გადასხვაფერდებაო

  • წინა კომენტარი უკანას ხიდიაო

  • ადამიანს რო დაიფრენდებ, ფოტო მერე გამოჩნდებაო...

  • ჩიტი ბუმბულით იცნობა და კაცი კომენტარებითო...

  • კარგი იუზერი პროფილს არ დააჰაიდებსო

  • პროფილი პროფილთან რომ დააბა, ან ზნეს იცვლის ან ფერსაო

  • თუ ლაიქი ლაიქობს, სტატუსი ორი თვალით იკითხებაო

  • Wall-ო შენ გეუბნები, Friend-ო შენ გაიგონეო..

  • პასიური იუზერის სტატუსი ცხვა, ცხვა და გვიან გამოცხვაო

  • მითხარი ვინ არის შენი მუჩუალ ფრენდი და გეტყვი ვინ ხარ შენ

  • დალოგინებულს ნუ დაალოგაუთებ და დალოგაუთებულს ნუ დაალოგინებო...

  • ვალაიქებ, ე. ი. ვარსებობ (თამუნა შოშიტაიშვილი)

  • ლინკი ნახე, პოსტი ნახე, კაცი ისე გამონახე

  • ერთი კვების ბლოკი ცხრა ძმამ გაიყოო

  • ჩემი გული, შენი გული, ლინკით არის გადაბმული

  •  ისეთი ამბავი ტრიალებდა, კაცი ლეპტოპს კალთაში არ ჩაიდებდაო.

  • სპამს მეგობრის წერილი გადააყოლესო

  • თუ კაცსა პოსტი არა აქვს, გასტანჯავს წუთისოფელი (Kakha Gagoshashvili)


და ბოლოს

მიზეზ მიზეზ ვოლს სტატუსი აკლიაო!

აი ასე - ზოგჯერ ბლოგზე სისულელეებიც თავისუფლად უნდა წერო :)

Friday, October 28, 2011

პრეზიდენტის ბუშტი, ერთაოზ ბრეგვაძე და ბატიბუტები

უნდა ვაღიარო: ჩვენი პრეზიდენტი ჩემი ნამდვილი მუზა, შთაგონების წყარო და ციდან მოვლენილი სასწაულია. წარმოიდგინეთ, ძალიან ბევრი საქმე გაქვს, ბლოგისთვის ვერ იცლი, რამდენიმე წამით, ჭამის პარალელურად რთავ ტელევიზორს და ხედავ: პრეზიდენტი ტრიბუნასთან _ ბუშტით.

ბოლო დღეები თუ უკვე კვირეები, შფოთავს და მღელვარებს ფეისბუქსაქართველო, ქვეყანაში განვითარებული პოლიტიკური ძვრების გამო. მართალია სამტრედიაში, ჩემმა მეზობელმა ლედი მამიდამ, (რომელსაც უმნიშვნელო ჭორსაც კი ვერ გამოაპარებს კაცი), ჩვენი დამოუკიდებელი მედიის წყალობით ისიც კი არ იცოდა რომ ბიძინა სინამდვილეში "ივანაშვილია", (რომ აღარაფერი ვთქვათ ბიზნესმენის რეზიდენციაში ნახევარი დიპლომატიური კორპუსის ვიზიტზე), მაგრამ მე ხომ ვიცი? მე ხომ გავიგე, ლენტი რომ ლენტზე იჭრებოდა და პერფომანსს პერფომანსი მოსდევდა ყველაფერის თავი და თავი ბიძინა ივანიშვილი ყოფილა.

გავიგე და გულიც დამწყდა. გული დამწყდა კი არა, ცოტა არ იყოს და გავბრაზდი. ეს ადამიანი თუ პრემიერ მინისტრად მოვიდა და თავისავე გაკეთებულ ობიექტებზე ლენტები თავად გაჭრა, რაღა ვქნა მე? არა და მშვენივრად იყო ყველაფერი გადანაწილებული. ერთი აკეთებდა, მეორე ჭრიდა - ნეტა რა არ მოგეწონათ ამაში ბატონო ბიძინა?

რაც არ უნდა კარგი მენეჯერი იყოთ ვერავინ, ვერავინ დამარწუნებს დედამიწის ზურგზე რომ კრეატივში და პერფომანსების მოწყობაში პრეზიდენტს აჯობებთ.

დამპირდით, რომ თუ ოდესმე ხელისუფლებაში მოხვალთ, გულს არ დაწყვიტავთ ერთ ურბალო ბლოგერს და მის მუზადაც იქცევით. დამპირდით, რომ მოაწყობთ მთავრობის სხდომებს სათაფლიის გამოქვაბულში. გექნებათ პირდაპირი ჩართვები მშენებარე კორპუსის სახურავიდან. დამპირდით რომ გეყვარებათ შუშა და შეშუშული კონსტრუქციები (თქვენი რეზიდენცია იმედის საფუძველს ნამდვილად მაძლევს).

დამპირდით, დამპირდით რომ ფალოგენურ კონსტრუქციები იქნება "ჩვენი მთავრობის გამარჯვება". გთხოვ, გაკვრით მაინც მაგრძნობინეთ რომ ცურვა იცით და ზღვიდან ამოსულს აიპადზე გიყვართ "მუშაობა". დამპირდით, რომ ბათუმში თხილამურების საწარმოს, ხოლო სვანეთში კი "პიაცას მოედანს" ააშენებთ. დამპირდით რომ ზეზვა და მზიას დედ-მამის საფლავს მიაგნებთ და კიდევ უფრო ძველ ევროპელებს აჩუქებთ სამყაროს. დამპირდით რომ ისწავლით თვითმფრინავის, ფორმულაერთის, ტრაქტორის და ვინაიდან 2012 ახლოვდება, წყალქვეშა ნავის მართვას. დამპირდით, რომ ყველა ფასადს თავად შეურჩევთ ფერს და საღებავს. დამპირდით რომ თქვენი რეზიდენციის წინ, პარლამენტის შენობიდან, რუსთაველის კინოთეატრში ფეხით გადასასვლელ შუშის ხიდს ააგებთ _ მერე რა რომ მდინარე არ ჩამოდის, სამაგიეროდ ძალიან მოუხდება. დამპირდით ბატონო ბიძინა, რომ ისე დაატკბობთ და ააშენებთ ამ ქვეყანას, რომ თუ ვინმე გიკბენთ, თქვენი მასაჟისტი იქნება მხოლოდ.

გთხოვ, უმორჩილესად გთხოვთ თუ თქვენთვის შემოქმედებითი ადამიანი და შემოქმედება რაიმეს ნიშნავს დამპირდით, რომ ერთ დღესაც ჩავრთავ ტელევიზორს და თქვენ, ხელში ბუშტით თუ არა, ბატიბუტითა და ბამბის ნაყინით მაინც გნახავთ.

დამპირდით, თორე პირობას გაძლევთ, ხვალ სულ რომ ოქრო ვერცხლით მორთოთ და მოკაზმოთ მთელი ქვეყანა _ მე არ მეყავრებით! არ მეყვარებით, რადგან მე შთაგონება მჭირდება, კარგი ცხოვრება კი არა!

დღეს კი... დღეს ჩვენმა პრეზიდენტმა თქვა რომ ყველანი ერთაოზ ბრეგვაძეები ვართ... რომელი ერთაოზი კაცო _ ძუყნურიდან?

Friday, October 21, 2011

ორანჟერია

დილიდან კარგ განწყობაზე ვარ და
მომწონს ქარი თითებს როგორ მსუსხავს
ვერ ვგრძნობ, მაგრამ მგონი შემიყვარდა
ის კი თავის ყვავილებს წყალს უსხამს

აივანზე გამოსული დილით
ხალათით და არეული თმებით
დღეს ორივე ოთახ-ოთახ ვივლით
და ორივე აივანზე ვთბებით

როგორ მომწონს ცალი ხელით რომ რწყავს
და მეორით მისი თვალის ფშვნეტა
ნეტა თუ გრძნობს მეზობელი რომ ყავს
ნეტა თუ მცნობს? ვენატრები ნეტა?..

მომწონს ქარი თითებს როგორ მსუსხავს
ვერ ვგრძნობ, მაგრამ შემიყვარდა მგონი

Friday, October 14, 2011

მეთევზე ჭორვილადან

პატარა ვიყავი, მაგრამ მახსოვს, რუსეთში მოღვაწე ვიღაც თანამდებობის პირმა გადაწყვიტა, რომ სამშობლოს, საქართველოს დაბრუნებოდა და მისთვის დაეხარჯა ძალა და ენერგიაც. მახსოვს, მისი ეს გადაწყვეტილება როგორც კი შეიტყო, მამაჩემს ძალიან გაუხარდა _ ალბათ ძალიან კარგად იცის, როგორ უნდა მოიქცეს და რისთვისაც მოდის საქართველოშიო.

შემდეგ მახსოვს ომი თბილისში. დანგრეული პარლამენტის შენობა. გვარები: კიტოვანი, სიგუა, იოსელიანი. მახსოვს, ხალხი დანაწილდა "ზვიადისტებად" და... და ალბათ სხვა დანარჩენად, რადგან მე მხოლოდ სიტყვა "ზვიადისტები" დამამახსოვრდა. მახსოვს, როგორი დამწუხრებული იყო მამაჩემი. კიდევ ჩემი ზვიადისტი მეზობელი, რომელიც მგონი მთელი ცხოვრება ნიშნისმოგებით აყვედრიდა მამას _ "ჰა, როგორ იყო რომ ამბობდი, ხუთი თითივით ეცოდინება შევარდნაძეს რა უნდა გააკეთოსო?" ერთ მშვენიერ დღეს მახსოვს პირველ არხზე გაჩენილი ყვითელი ფერის კლაკნილი ხაზი, წარწერით "ელვა ინფორმაცია". როგორც ტელევიზორით გვამცნეს, აფხაზეთში ომი დაიწყო. ნათლად მიდგას თვალწინ ერთმანეთს ჩახუტებული დედმამა და მორიგი ელვა შეტყობინება _ სოხუმი დაეცაო.

კიდევ გზადაგზა იყო ომები ცხენისწყალთან, ჩვენი წასვლა ბათუმში, შუშებდამსხვრეული ჩემი სახლი და მეზობლების და სახლში დარჩენილი მამაჩემის და ბებიის მოყოლილი ისტორიები: ხონიდან მომავალი "შევარდნაძის ჯარი", ზუსტად "სელსტროის" წინ შეეფათა "ზვიადის ჯარსო". თურმე ქუჩა სავსე იყო ახალგაზრდა ბიჭების ცხედრებით, უკიდურესად გაჭირვებული ხალხი კი ამ დროს სახლისკენ ჯარისკაცების სატვირთო მანქანიდან გადმოყრილ შაქრისა და ფქვილის ტომრებს ეზიდებოდა.

შემდეგ დიდი არაფერი. სიჩუმე იყო. ქუჩის სიწყნარეს მხოლოდ საღამოს აყიყინებული ბაყაყები და შიგადაშიგ ერთადერთი, "მხედრიონელის" "უცხოური მანქანა" თუ დაარღვევდა. ერთადერთი, რადგან სხვებს, ანუ ჩვეულებრივ მოკვდავებს, მათ ვისაც ავტომატი არ ქონდა აკიდებული და მხედრიონელების რიგებში არ ეწერებოდნენ, მანქანები საგულდაგულოდ ყავდათ სახლებში გადამალული.

დრო გავიდა, შევარდნაძემ ქვეყანაში სიტუაციის დარეგულირება კი შეძლო მაგრამ მაშინდელ პერიოდს სხვას ვერაფერს დავარქმევ ვიდრე, შევარნაძისგუნდისავე მოგონილ ერთადერთ უსუსურ PR გამოთქმას _ "სტაბილურობა". დიახ, ეს იყოს "სტაბილურობის", უმოქმედობის, კორუფციის ხანა. უშუქობა, მშიერი ჯარი, ორ ლარად მოქრთამული საგზაო პოლიცია, დანგრეული და გაჩანაგებული ინფრასტრუქტურა. თუმცა უამრავი პოლიტიკური თოქ-შოუ, სხვადასხვა ტელეარხები და აზრის გამოახატვის სრული თავისუფლება.

მოცემულმა თავისუფლებამ ჯერ შექმნა სხვადასხვა ტელეარხები, ჩამოაყალიბა სხვადასხვა პოლიტიკოსები, საზოგადოებაში გააჩინა პოლიტიკური მსჯელობისა და ანალიზის გარკვეული უნარჩვევები. ბოლოს რადიო 105, თავისი გია ჭანტურიათი, შალვა რამიშვილითა და მიშა მშვილდაძით. დარდუბალა. ხელისუფლებას ხმამაღლა დაპირისპირებული მიხეილ სააკაშვილი. მოგვიანებით მოძრაობა კმარა, აგრეთვე ოპოზიციაში გადასული ზურაბ ჟვანია. შიშის არ ქონამ საზოგადოებაში, განცდამ, რომ პარლამენტის წინ შეკრებილებს არავინ დაუჩეჩქვავს თავს ხელკეტებითა და ესვრის ტყვიას და კიდევ მრავალმა სხვა ფაქტორმა განაპირობა ხელისუფლების უმტკივნეულო ცვლა.

ხალხი ისე იყო დაღლილი და ისე სურდა ცვლილებები, რომ ოღონდ შევარდნაძე წასულიყო და სულ არ აინტერესებდა შემდეგ რა მოხდება. ზუსტად ეგ ფრაზა გამიგია კიდეც, ვარდების რევოლუციის იმ დაძაბულ და მართლაც დრამატულ დღეებში, როდესაც ხალხი პარლამენტის წინ იდგა და წვიმაშიც კი ღამეებს ათენებდა.

შემდეგ იყო რევოლუცია - უბრალო ნამდვილად არა. რბილი, ბარხატოვანი, ამაღელვებელი. კარგი განათებით, ქართველი კაცისთვის ტანშიჟრუანტელდამვლელი მუსიკალური გაფორმებით _ 'მაგრად დაჰკარი'. ცნობილი შევარდნა პარლამენტში, ტრიბუნაზე და მაგიდებზე ავარნდილი "კმარას" მოწინავე აქტივისტები, მაგიდაზე მაგრად დაკრული სპიკერის ხის ჩაქუჩი და ბორჯომის ბოთლები. ხო, კიდევ იყო "ჩაი" და თეთრმიანი მოხუცი, რომელმაც ძალიან მშვიდად თქვა _ "სა-ხლში".

მიუხედავად იმისა რომ მაშინ რეჟიმის ცვლა მამაჩემს ძალიან გაუხარდა (ზურაბ ჟვანიას მიმართ ჰქონდა დიდი სიმპატიები და იმედიც) მალევე აფორიაქდა - არ შეიძლება ერთმა ადამიანმა 99%-ით გაიმარჯვო არჩევნებშიო. აი, ნახავთ ასე თუ გაგრძელდა ესენი შევარნაძეზე უარეს იზამენო.

მალე ყველაფერი მართლაც რადიკალურად შეიცვალა. ქვეყანაში ერთის შეხედვით ურთიერთგამომრიცხავი და კონტრასტული აქციები დაიწყო. ძეგლებისა და შადრევნების გადატან-გადმოტანა, ქვაფენილების აყრა-დაგება, ხალხის გაუფრთხილებლად გამოსახლება საცხოვრებლიდან, სხვადასხვა "უკანონო ნაგებობების" მეპატრონის გაუფრთხილებლად და ყოველგვარი იურიდიული საფუძვლის გარეშე ნგრევა. თანაც "ახალგაზრდა ხელისუფლება" ნებისმიერ "რადიკალურ რეფორმას", აბსოლუტურად თვითდაჯარებულები იწყებდნენ. მაგრამ ხშირად დაგებული ქვაფენილისა და მრავალათასიანი შადრევნების მსგავსად, დემონატაჟს უკეტებდნენ. მათი მსგავსი თვითდაჯერებულობა გასაკვირი ნამდვილად არ იყო. 99%-ით გამარჯვებულებს საპირწონე არ ჰყავდათ. არა და როგორი ძლიერიც არ უნდა იყოს ადამიანი, მას მთელ ტვირთს თუ ცალ ხელში დავაჭერინებთ, ის აუცილებლად დაიღლებ. დაიღლება და ტვირთიც დაძლევს, თავისკენ გადახრის და წაიყვანს. რაგინდ შეეცადოს, ასეთ ადამიანს გაუჭირდება სწორად სიარული. სიარული ცალ ხელში ტვირთით _ საპირწონის გარეშე.

ჩვენი ვარდების რევოლუციის დროს არჩეული ხელისუფლებაც ძალიან დაიღალა. დაიღალა და უამრავი შეცდომა დაუშვა. აკრძალული სატელევიზიო დებატები, დაუსჯელი მკვლელობები, 7 ნოემბერი, აგვისტოს ომი, კიდევ არაერთგზის მოტყუებული (გინდათ მთავრობის და გინდათ ზოგიერთი "ჯიგრულად-შემგინებელი" ოპოზიციონერის) ქართველი ხალხი. დარბევები, მასიური დაჭერები. აბსოლუტურად გაკონტროლებული ყველა მედია საშუალება. უკიდურესად გაჭირვებული ქვეყნის სრული უმრავლესობა. უამრავი დევნილი.

მაგრამ მეორეს მხრივ ახალგაზრდა ლიდერი, დემოკრატიის შუქურა, სხვადასხვა რელიგიური კონფენსიების მიმართ ლოიალურად განწყობილი კანომდებელი. აღარ გავაგრძელებ.

დღეს ქვეყანა ძალიან მაგონებს ანტიბიოტიკებით და ტკივილგამაყუჩებლებით გაჭყეპილ ორგანიზმს, რომელიც გარენგნულად თითქოს კარგად გამოიყურება მაგრამ შიგნიდან ლპება. ლპება და ვერც კი გრძნობს ნორმალურად რომ ავად არის. ნაცვლად ამისა აღაჟღაჟებული ლოყებითა და მხიარული თვალებით მისჩერებია ტელეეკრანებიდან გადმომდინარე სხვადასხვა "ლაით" გადაცემებს. ცხოვრობს და კვდება უდარდელად, რადგან პატრონი ტკივილგამაყუჩებელ PR ტაბლეტებს ნამდვილად არ აკლებს.

სწორედ ამ დროს ჩნდება ბიძინა ივანიშვილი. ადამიანი უდიდესი კაპიტალით, ხალხში სწორედ საქმით მოპოვებული ავტორიტეტით, დადებითი რეპუტაციით და აცხადებს რომ ბრძოლას უცხადებს ყველას და ყველაფერს ვისაც კი ქვეყნის დაავადებამდე მიყვანაში ედება ბრალი, რადგან თავადაც ამ ორგანიზმის ნაწილია.

სიმართლე გითხრათ მისი პირველი განცხადება, რომ წავიკითხე გამიხარდა. თითქოს დახუთულ ოთახში ოდნავ შეაღეს ფანჯარა და იქედან სუფთა ჰაერი გადმოიღვარა. მის შესახებ ცოტათი ადრე ვიცოდი, ვიდრე სამების ტაძარის აშენების შემდეგ ჩურჩულით წარმოთქვამდნენ მის სახელსა და გვარს _ ის სრულიად უანგაროდ, ჩემთვის ძალიან ძვირფას ერთერთ პედაგოგს ფინანსურად ეხმარებოდა.

გამიხარდა არამხოლოდ იმიტომ, რომ მისი მიმართვები აბსოლუტურად გულწფრელი და მართლაც ღია მომეჩვენა ამ სიტყვის ყოველგვარი გაგებით, არამედ იმიტომაც, რომ არსებულ ხელისუფლებას საპირწონე გამოუჩნდა.

თუმცა, მსუბუქმა ეიფორიამ გადამიარა თუ არა დავფიქრდი _ რა ხდება დღეს? კიდევ ერთხელ ხომ არ გვესახება ქართველებს ციდან დაშვებული მხსნელი ანგელოზის იმედი? მართლაც ასეთი კარგი მენეჯერია ეს ადამიანი? და იქნებ კარგი მენეჯერია მაგრამ საშინელი პეზიდენტი? იქნებ იმპერატიული მართვის სტილი მოსწონს, რაც კომპანიაში ამართლებს, სადაც ხალხს მუშაობაში ფულს უხდიან, მარგამ მე ნამდვილად არ მინდა საკუთარ ქვეყანაში ცხოვრება, მაღალანაზღაურებად სამსახურად გადამექცეს. იქნებ და მართლაც არის "რუსეთის აგენტი"?(კარგი, ვიხუმრე). კიდევ ერთხელ ხომ არ ვაკერპებთ ჩვეულებრივ მოკვდავ ადამიანს და ხომ არ ვცდილობთ მთელი სიმძიმე მას ავკიდოთ ცალ მხარზე? არა და ისეთი პირი უჩანს, საპირწონეც კი არავინ არის.

გულწრფელად არ მინდა, ეს ადამიანი ფანატიკოსთა და მასზე უზომოდ შეყვარებულ ადამიანთა გარემოცვაში მოექცეს. მინდა, რომ მას ყავდეს ღირსეული (პალიკო კუბლაშვილებსა და მისთნაირებს არ ვგულისხმობ) ოპონენტები, კრიტიკოსები, რომლებიც პოლიტიკური კარიერის პირველ ნაბიჯებზე იქნება თუ შემგომში, არ მოაკლებენ კრიტიკულ აზრს. ძალიან მინდა რომ აღფთოვანებულმა გუნდის წევრებმა ტაში კი არ დაუკრან თუ დაულაიკონ მომდევნო "პოსტი", არამედ ურჩიონ რომ შემდეგში არც თუ ისე მცირე ზომის მიმართვაში, შალვა რამიშვილი კი არ მოიკითხოს და გონებაში შემორჩენილი დარდუბალას რომელიმე სერია კი არ მოუყვეს, არამედ უფრო მნიშვნელოვან საკითხებზე გააკეთოს აქცენტი ან სულაც გაუფრთხილდეს მკითხველის მისდამი დიდ ინტერესს, დროს და მცირე ზომის მიმართვები გაავრცელოს.

დასასრულს კი მინდა ვთქვა, რომ ამ პოსტს ნამდვილად არ ვთვლი სრულიად სახალხო "ღიაწერილებისეულ" ისტერიაში ჩართვად. ვთვლი რომ ქვეყანაში მიმდინარე პროცესები ისეთივე მნიშვნელოვანია, როგორც საკუთარ სხეულში მომხდარი ცვლილებები. ჩემთვის მნიშვნელოვანია ვიცოდე რა ხდება ქვეყანაში. რა ხდება და რა მსურს რომ ხდებოდეს. ქვეყანას ხომ საბოლოო ჯამში, თითოეული ჩვენგანი ქმნის.

მანამდე კი დაველოდოთ, რას იზამს ერთი უბრალო "მეთევზე" ჭორვილადან, რომელსაც ხშირად საყვედურობდნენ თევზის ნაცვლად ანკესი მოგვეციო, მან კი იმ ტბის (თუ ჭაობის?) გაწმენდა და მოვლა-პატრონობა გადაწყვიტა, სადაც ახლა თევზი ნამდვილად არ დაიჭირება.

ისე, კი ძალიან მაინტერესებს _ ნეტა, ახლა რას იტყოდა მამაჩემი.

Thursday, October 13, 2011

კაფეტერია

უცებ მოწყდება ღრუბელი ზეცას
მიწას დანამავს წვეთი
მინდა რომ ახლა შენი თმა მეცვას
მაგრამ ხომ უნდა ბედი
რომ სადმე მაინც გადაგეყარო
იყოს საათი სამი
უცებ შეგეხსნას ფეხსაცმლის თასმა
და რამდენიმე წამი
შეჩერდე სწორედ იმ კაფეს კართან
სადაც მე დავლევ ყავას
შენც იგრძნობ ჩემი თვალების მზერას
როგორც ვულკანის ლავას
გამომხედავ და გაგეღიმება
და ყავის ბოლო წვეთი...
მინდა რომ ახლა შენი თმა მეცვას
მაგრამ ხომ უნდა ბედი?!

Tuesday, October 11, 2011

***

არასოდეს კითხო ქალს ორი რამ: აზრი სხვა ქალის შესახებ და როგორ მოამზადო საჭმელი.

Monday, October 10, 2011

24/7

მახსოვს, ევროპიდან დაბრუნებულმა ჩემმა მეგობრებმა როგორ დაიწუწუნეს:  კარგი, ბანკებს რომ ხუთ საათზე კეტავენ, კიდევ არაფერი _ ბანკომატი არსებობს, მაგრამ წამლად რომ გინდოდეს, სადღეღამისო აფთიაქს ვერ იპოვი _ კი მაგრამ იქნებ ვკდებიო!

ეგეც თქვენი ევროპა!

აბა, საქართველოში ნახეთ. მარტო ყველაზე გრძელი ბულვარი, ყველაზე ნაკლები ტენიანობა და მაღალი ტემპერატურა, ყველაზე გრძელი საფეხმავლო ხიდი, ყველაზე ნარი-ყალას-ციხე/პიაცას-მოედანი, ყველაზე თესლები და დერსკების ფეისბუქ გვერდები კი არა _ ყველაზე 24/7-ზე ქვეყანა ვართ მთელს მსოფლიოში.

ბანკი გინდა? - 24/7-ზე
აფთიაქი გინდა? - 24/7-ზე
მაღაზია გინდა? - 24/7-ზე
საბილიარდო გინდა? - 24/7-ზე
საროსკიპო გინდა? - 24/7-ზე

მმმ... მგონი რაღაც მნიშვნელოვანი გამომრჩა. გამორჩენით ბევრი გამომრჩა ალბათ, მაგრამ მსოფლიოს ყველა "24/7-ზე"-ს შორის, საქართველოში არის ერთი ფენომენი, რომელიც უბრალოდ სადღეღამისო მომსახურებას კი არა, ვფიქრობ, ერის სულიერ მდგომარეობას გამოსახავს.

***
მას შემდეგ რაც (ვითომ) ვარჯიში დავიწყეთ მე და ჩემმა მეგობარმა, მცხეთის სალობიეს ხშირად ვსტუმრობთ. კი გაგვაფრთხილა ინსტრუქტორმა, ვარჯიშიდან ორი საათის განმავლობაში არ ჭამოთ თორემ აზრი არააქვს ასეთ ვარჯიშსო, მაგრამ ადამიანი რისი ადამიანია, საკუთარი თავით მანიპულაცია რომ ვერ შეძლოს?

- სანამ მცხეთაში ჩავალთ (გლდანიდან) კი გავა 2 საათი
- ხო აბა რა, მერე სანამ შევუკვეთავთ, სანამ მოგვიტანენ
- ჰა, წავედით?
- წავედით

ვამშვიდებთ ერთმანეთს და თხუთმეთ წუთში, სადღაც ათი საათისკენ, ქოთნის ლობიოთი და წინა საღამოს გამომცხვარი მჭადებით გაწყობილ სუფრას ვუზივართ.

წინა საღამოს გამომცხვარი მჭადი მხოლოდ იმიტომ არ მიხსენებია, რომ იმერელი კაცისთვის ეს ნამდვილი ტრაგედიაა. არა, უბრალოდ მჭადს დილით არავინ აცხობს, რადგან სავარჯიშო დარბაზიდან გიჟებივით გამოვარდნილი ჩემი და ჩემი მეგობრის გარდა სახალხოკვებისორდერმინიჭებულ დაწესებულებაში არც არავინ არის ხოლმე.

მაგრამ საკმარისია, იმავე სალობიეს კვირა დილით ესტუმროთ, რომ რადიკალურად განსხვავებული სურათი დაგხვდებათ: მიმტანები დააფრიალებენ 'ფოდნოზებზე" დახვავებულ, ორთქლის მაგიურ ნისლში გახვეულ ხიკნლებს, ალის სურნელში ტანნაბან მწვადებსა და საკუთარ ცხიმშივე ჩამდნარ ქაბაბებს.

ვიღაც უკვე მეორე ბოთლ არაყს ითხოვს _ გატიალებული მთვრალი. ვიღაცა კიდევ წარსულების სადღეგრძელოს მისდგომია. რაღა დაგიმალოთ და ცოტათი რთულად მოსათმენი კი არის დარბაზიდან ახლადგამოსული ადამიანისთვის. უყურებ აფუსფუსებულ სალობიეს და ფიქრობ _ შენც ხო სწორედ ეს გინდა? შენც ხო დიდი სიამოვნებით ადგებოდი ახლა, შეუკვეთავდი კაცზე ოც ხინკალს, რვა მწვადს, ქაბაბს... ჩაიდგამდი ჩაციებულ არაყს, კარგ ლუდს და მიცხებდი? კი, როგორ არა. სწორედ ეს გინდა. თითქოს მთელი ტანი გთხოვს ამას. თითქოს შენი გენეტიკური ჯაჭვის ყოველი ელემენტი სწორედ ამისთვის არის შექმნილი. თუმცა მოაზროვნე არსებად დაბადებული, მაინც ახერხებ თავს ძლიო, სარბენ ბილიკზე ძლივსდამწვარი 150 კალორია გაიხსენო და აღგზნებული გონება მხოლოდ დაბერილი ნესტოებით ხინკალ-მწვადნარევი სურნელის ჩასუთქვით დაიკმაყოფილო.

და მიუხედავად იმისა, რომ ყოველთვის მიკვირდა როგორ ახერხებდნენ და ასწრებდნენ მავანნი დილის 7 საათზე გათიშვამდე დათრობას, არის ერთი ფენომენი რომელიც კიდევ უფრო მაოცებს _ მართლა გულით მაინტერესებს, როგორ ვახერხებთ ქართველები,  ღამის ოთხ საათზე ერთ-ერთ 24/7 სახინკლეში ოფიციანტმა რომ გვიპასუხოს _ იცით, ბევრი შეკვეთაა და ხინკალს ცოტა შეაგვიანდებაო.

რამდენიმე დღის წინ გადავეიუთუბე ვიდეოს, რომელიც "ისწავლე და ასწავლე საქართველოსთან" სახელწოდებით იყო განთავსებული. თუმცა ცარციანი ხელებით გათხუპნული მასწავლებლები, ლანჩხუთის ან ჭყვიშის რომელიმე სკოლაში ნამდვილად არ მინახავს _ კლიპი მწვადისა და ხინნკალის პრეზენტაციით იწყებოდა და ერთ სუფრასთან, ხელში ჭიქამომარჯვებული და კარგად შეზარხოშებული რამდენიმე უცხოელი მასწავლებლით მთავრდებოდა, რომლებიც "გაუმარჯოს საქართველოსო" გაიძახოდნენ.

მგონი არ უნდა იყოს ცუდი იდეა _ ქვეყნის ტურისტულ ლოგოტიპზე, ხინკალი რომ გამოვსახოთ წარწერით _ "ხინკალი: 24/7-ზე". მე თუ მკითხავ ძალიანაც კარგი _ მერე რა რომ ევროპაში ღამის საათებში დასალევ ადგილსაც კი იშვიათად იპოვი? მერე რა რომ ჩვენც ქართველები და მაშასადამე სინგაპურიზირებული ევროპელები ვართ? ნამდვილად დროა, ევროპას გარკვეულ საკითხებში ვაჯობოთ. ღამის სამზე სახინკლე როგორ არ უნდა გვქონდეს ქვეყანაში _ რა იცი, იქნება კვდება კაცი?





Saturday, October 8, 2011

ტანინი

სწორედ ამ წამს უზომოდ მომინდა ღვინო


ღვინოს ვსამდი და ვგრძნობდი შენი ტუჩების გემოს
ხან ნახევრად მშრალს, ხან ნახევრად ტკბილს
დალევამ შენი თავი რომ არ გამახსენოს
და შენი სურნელი თმის
ავიღებ ფიქრებს და დავჭრი წვრილად
მოვაყრი გამხმარი ოცნების ფხვნილს
და რომ არ ჩამეშალოს მოვხარშავ ფრთილად
ანკესით დაჭერილ ლხინს...

ღვინოს ვსამ და ვატან შენი ტუჩების გემოს
ვგრძნობ სურნელს შენი თმის
ვაღმერთებ ჩემი ხელით დაწურულ ცხოვრებას
ხან ნახევრად მშრალს... ხან ტკბილს

Friday, October 7, 2011

ვიქინდლაოთ?

მეც რა მასწ, რა,  მეც, მეც...

საკმაოდ დიდი ხანი გავიდა რაც ამაზონზე ქინდლი შევუკვეთე, ჩამოვიტანე, როგორღაც გავერკვიე და "80 000 კილომეტრი წყალქვეშ"-ც კი წავიკითხე (28 წლის ასაკში).

წავიკითხე თუ არა მივხვდი რატომ არ ვკითხულობდი "ფურცლიან" წიგნებს:

1. პირველად ცხოვრებაში ზუსტად ვიცი, წიგნის რამდენი პროცენტი მაქვს წაკითხული და რამდენი დამრჩა.
2. თამამად შემიძლია ჩავნიშნო, გავხაზო ნებისმიერი ადგილი, "ჩავკეცო" და მოვინიშნო გვერდი ან მონაკვეთი, რასაც ბიბლიოთეკარი დედის აღზრდის დამსახურებით, "ფურცლიან წიგნებს" ვერასოდეს ვაკადრებდი.
3. ახლა გაგეცინებათ ალბათ, მაგრამ წიგნის კითხვა წამოწოლილს მიყვარს, რის გამოც საშინლად მოუხერხებელია წიგნის ორივე ხელით დაჭერა (გული რომ გულობდეს და ქადის პრინციპი აქ არ ჭრის). შესაბამისად თითების უცნაური განლაგებით ვცდილობდი წიგნი (განსაკუთებით სქელკანიანებზე მიჭირდა) გაშლილ მდგომარეობაში შემენარჩუნებია.

მოკლედ დავისვენე! რამხელაც არ უნდა იყოს წიგნი, ხელში ძალიან მსუბუქი, ელეგანტური მოწყობილობა მიჭირავს. მარტივი გადაფურცვლა-გადმოფურცვლით, მონიშვნით და ა.შ.

თუ არ ჩავთვლით იმ უდიდეს ნაკლს, რომ მთელი მეტროს ვაგონი კითხვისას შენზეა მოჩერებული, ქინდლი მართლაც გაუნმეორებელი საშუალებაა.

აღარ ვაპირებ ქინდლის ქება-დიდება გავაგრძელო, ეს გაკვეთილი ჩემამდეც ბევრმა (გაიცანით ქინდლი - ანინა, ჩემი პირველი ელეკტრონული ქინდლი - ნიკო ნერგაძე, ქინდლის სუნი - გიორგი კეკელიძე ) ჩააბარა, თუმცა ქინდლის რამდენიმე მარტივი მაგრამ აუცილებელი ფუნქციის შესახებ მინდა მოგითხროთ.

დავიწყებ ყველაზე მნიშვნელოვანით - როგორც ჩავწეროთ წიგნები ქინდლში. ამისათვის ორი გზა არსებობს: 1. ინტერნეტიდან გადმოწერა პირდაპირ ქინდლით 2. კომპიუტერთან კაბელის შეერთებით.

მაგრამ ორივე შემთხვევაში ქინდლს ესაჭიროება განსაკუთრებული ფორმატი (ის ჩვეულებრივ ვორდის ფაილებს ვერ კითხულობს). არსებობს უამრავი საიტი და პროგრამაც, რომლებიც საშუალებას გაძლევთ გადააკონვერტიროთ სხვადასხვა სახის დოკუმენტი ქინდლისთვის სასურველ ფორმატში მაგრამ ბევრი კვლევა-ძიების შემდეგ აღმოვაჩინე რომ ყველაზე მოსახერხებელი გზა, თავად ამაზონის მიერ შემოთავაზებული სერვისი - სპეციალურად გამოყოფილი მეილია.

საქმე იმაში გახლავთ რომ ქინდლში თავიდანვე დაფიქსირებულია თქვენი ამაზონის "ექაუნთი" (შესაძლებელია შეცვლაც menu->Settings->Registration), შესაბამისად ქინდლი დაკავშირებულია თქვენს ვირტუალურ "თაროსთან" ამაზონის საიტზე. გარდა იმისა რომ მოცემულ თაროზე ინახება ყველა წიგნი, რომელსაც უშუალოდ ამაზონის საიტიდან იყიდით (შესაბამისად ქინდლი რომც დაკარგოთ ან გაგიფუჭდეთ, წიგნების აღსადგენად საკმარისია ახალ ქინდლში გაიაროთ ავტორიზაცია), თქვენ გეძლევათ სპეციალური მეილი [სახელი]@Kindle.com და @free.kindle.com დაბოლოებით (განსხვავება ის არის რომ @kindle.com გამოიყენება ქვეყნებში სადაც ქინდლი 3G ინტერნეტს იჭერს, და მსგავს შემთხვევაში თითეული ფაილის კონვერტაცია-გადმოწერა გარკვეულ საფასურთანაა დაკავშირებული, ხოლო თუ თქვენ საქართველოში ცხოვრობთ და მხოლოდ ვაირლესით უკავშირდებით ინტერნეტს, @free.kindle.com ნამდვილი მისწრებაა).


საკმარისია "Approved Personal Document E-mail List" განყოფილებაში, განსაზღვროთ თქვენი პერსონალური მეილები და შემდეგ გადააგზავნოთ ნებისმიერი დოკუმენტი (Word, PDF) მეილზე [ამაზონის მინიჭებული სახელი]@free.kindle.com. ამაზონის სერვერები ავტომატურად გადაიყვანენ მოცემულ დოკუმენტს (შესაძლებელია რამდენიმე დოკუმენტის ერთდროულად გადაგზავნა) ქინდლისთვის სასურველ ფორმატში, ხოლო თქვენი ქინდლი ვაირლეს-ინტერნეტთან დაკავშირებისთანავე, გადმოტვირთავს მათ.

მეორე პრობლემა რომელიც მქონდა იყო ონლაინ პოსტები, რომელთა მონიტორზე კითხვისაგან თვალები გაცილებით ცუდ დღეში მქონდა ვიდრე ქარტული ეკონომიკა. ფეისბუქზე ყოფნისას, სადაც კედელზე უამრავი საინტერესო სათაურისა თუ ავტორის მატარებელი პოსტი მხვდებოდა, ვნატრობდი - ეჰ, ნეტა ახლა ეს პოსტები ყველა მომანიშნინა და ქინდლში გადამაყრევინა, ძილის წინ ტკბილად წავიკითხავდი-მეთქი. მაგრამ ვორდში გადაკოპირება, შემდეგ ვორდის ფაილის მეილზე გადაგზავნა და ა.შ. ნამდვილად არ აღმოჩნდა მომხიბვლელი და გამართლებული იდეა.

საშველად ნამდვილი სასწაული, ქრომის პლაგინი - klip.me მომევლინა. საკმარისია ქრომში გახსნათ სასურველი სტატია, პოსტი თუ სხვა ინფორმაცია, ჯადოსნურ ღილაკზე ხელის დაჭერით, აღნიშნული პლაგინი თავად იზრუნებს რომ მოცემული ტექსტი გადაგზავნილი იქნას @free.kindle.com მეილზე.

იმისათვის რომ ზემოაღნიშუნლმა პლაგინმა გამართულად იმუშავოს საჭიროა ა) ამაზონის თაროზე, "Approved Personal Document E-mail List" განყოფილებაში დაამატოთ მეილი "kindle@klip.me" ხოლო მეორეს მხრივ, თავად პლაგინს უთხრათ (გნებავთ ასწავლოთ) თქვენი ამაზონის მეილი.

მენდეთ, მონიტორისაგან განსხვავებით ქინდლი (მხოლოდ შავთეთრი) თქვენს თვალებს ნამდვილ ძიძად, გნებავთ სექსუალურკოლგოტკიან და დიდძუძუებიან მზრუნველ ექთნად მოევლინება.

მოკლედ ასე: მოდით თქვენ ქინდლის კონფიგურაციას შეუდეგით, მე კიდე გულივერს უნდა მივხედო _ ვიღცეები იაჰუუო უყვირიან და რავიცი, რამე შარი არ მოიწიოს!

Thursday, October 6, 2011

ჯობსი გეითსის წინააღმდეგ (R.I.P.)

დღეს, 56 წლის ასაკში გარდაიცვალა, გენიალური ადამიანი - სტივ ჯობსი.
ალბათ მრავალი დაიწერება და მრავალსაც იტყვიან ამ ადამიანის მიღწევებზე, მაგრამ მეც მინდა ჩემი მოკრძალებული და გულწფელი გულისტკივილი გამოვთქვა, რომ სამყაროს აღარ ეყოლება ისეთი საინტერესო ადამიანი როგორიც ჯობსია.

პირადად მე მხიბლავდა არა მისი ტექნოლოგიური მიღწევები ან წარმატება, რომელსაც მან მიაღწია _ ჩემთვის უპირველესია მისი არაორდინალური ხედვა, სურვილი შეცვალოს ყველაფერი, გააკეთოს რაღაც სრულიად ახალი და განსხვავებული.

ამ ადამიანმა მართლაც რომ საოცარი გზა განვლო და დარწმუნებული ვარ, უახლოეს მომავალში, ვიხილავთ ფილმს, რომელიც ასახავს მის განვლის გზას. მანამდე კი ყველას გირჩევთ ნახოთ ფილმი "სილიკონის ველის მეკობრეები".

აქვე მინდა შემოგთავაზოთ ჩემი პოსტი, რომელიც რამდენიმე თვის წინ დავწერე ნეტგაზეთისთვის.

 

***

ალბათ ბევრ თქვენგანს არ უნახავს ფილმი “სილიკონის ველის მეკობრეები”, რომელიც ორი უდიდესი კომპანიის - ”მაიკროსოფტისა” და “ეფლის” დამფუძნებლებლის, ბილ გეითსისა და სტივ ჯობსის ისტორიას მოგვითხრობს.

დიახ, იყო დრო, ეს ორი ადამიანი ერთად სწავლობდა. დღესაც კი ხშირია ამ ორ კომპანიას შორის გავლებული პარალელები.

ფილმის სიუჟეტის მოყოლით თავს არ შეგაწყენთ, თუმცა ფილმში არის ნიშანდობლივი ეპიზოდი, რომელშიც კარგად არის ნაჩვენები ორი გენიოსის განსხვავებული მიდგომა საქმისადმი, რამაც, ჩემი აზრით, აღნიშნული კომპანიების პროდუქციაშიც ჰპოვა ასახვა.

თანამედროვე ხელოვნების ნიმუშის ფონზე, სტივ ჯობსი შეკრებას ატარებს, სადაც კომპანია Apple-ს სამომავლო სტრატეგიას განიხილავს (ეფლმა ხომ გენიალური გამოგონება - მაუსი და ვიზუალური ინტერფეისი ქსეროქსის ბიჭებს “აახია”). ის ამბობს: “კარგი მხატვრები აკოპირებენ, გენიალური მხატვრები კი იპარავენო (Good artists copy, great artists steal)” და იქვე ავტორსაც მიაყოლებს - პიკასო!

ვინაიდან ეფლმა მაიკროსოფტს დაასწრო “ქურდობა”, გეითსს ისღა დარჩენოდა, “ქურდის ქურდი ცხონდაო” პრინციპით, ჯობსისთვის მოეპარა იდეები. კომპანია ეფლის მისადგომებთან, ის თავის პარტნიორებს იმავე ფრაზას გაუმეორებს, ხოლო როდესაც ჩაეკითხებიან, ვის ეკუთვნის ეს სიტყვები, ზერელედ უპასუხებს - რა ვიცი, მგონი რომელიღაც მოქანდაკესო.

ჩემი აზრით, ფილმის ამ ეპიზოდში კარგად არის ნაჩვენები, ძირითადი განსხვავება თანამედროვე სამყაროს ორ გენიოსს - ბილ გეითსსა და სტივ ჯობსს შორის.

სტივი სიღრმისეულია. მისთვის მნიშვნელოვანია ყოველი ნიუანსი, ყოველი დეტალი. ის საქმეს უყურებს როგორც ხელოვნებას და არა როგორც ბიზნესს.

ბილ გეითსი კი შედეგზე ორიენტირებული მძიმე ტექნიკაა. ის უხეშად გადაუვლის ყველაფერს, ოღონდ იყოს შედეგი - დღეს და ახლა.

ნამდვილად არ ვიცი “ლონდონ ბიზნეს სქულ”-ში ნასწავლნი, რას იტყოდნენ მაღლივში გამობრძმედილ ეკონომისტ-კიბერნეტიკოსის თამამ განცხადებაზე, მაგრამ პირადად მე ვთვლი, რომ კომპანია, რაოდენ დიდიც არ უნდა იყოს ის, დროთა განმავლობაში იმეორებს იმ პიროვნების ხასიათს, რომელიც მის სათავეში დგას. ეს აისახება შემდეგ სერვისზე, წარმოებულ პროდუქციაზე და მთლიანობაში კომპანიის იმიჯზე.

რა ამის პასუხია და რამდენიმე თვის წინ, გავრცელდა ინფორმაცია იმის შესახებ რომ სტივ ჯობსის ჯანმრთელობის მდგომარეობა უკიდურესად მძიმეა, რასაც ეფლის აქციების ფასის ვარდნა მოჰყვა.

როგორც არ უნდა იყოს, ჩვენ ისღა დაგვრჩენია მოვიმარჯვოთ მაუსი და კლავიატურა, სკამზე კარგად მოვკალათდეთ და დაველოდოთ - რას შემოგთავაზებენ ახალს თანამედროვე სამყაროს გენიალური მხატვრები, “სილიკონის ველის მეკობრეები”.

 

Saturday, October 1, 2011

გზაში

ხაზები ხედებს ავსებენ
ნახევარია პირველის
ვიკრავ აზრების ღილებს და
ვფიქრობ: ნეტა იქ ვინმელის

სარკმელში, მთვარე ნაფენი
მოჩანს ყანები, სიმინდის...
და ხდება არც არაფერი:
მატარებელი წინ მიდის

ბოძიდან ბოძზე გაბმული
ხაზები ხაზებს ედება
და თითქოს სადღაც დაბმულმა
მზემ აიწყვიტა: თენდება

ფერდობ და ფერდობ, გზა და გზა
მთები დილის ნამს იდებენ
ღამენათევი მგზავრები
ცოტაც და გაიღვიძებენ

სარკმელში, ნამდადებული
მოჩანს ყანები, სიმინდის...