ვივა ავივა!

eMuse: ლინგვისტუსი

ევროპიდან რამდენიმე დღის ჩამოსული ვიყავი. მართალია მშობლიურ ქალაქს მადრიდის გავლით დავუბრუნდი, მაგრამ თვალწინ ჯერ კიდევ პორტოფინოს ხედები მედგა.

ქალაქი უცნაურად მოწყენილი მეჩვენა. პირველი რაც თვალში მომხვდა ახალი შუშის ხიდი იყო, რომელმაც უნებლიედ ოდესღაც მოპოვებული ბროლის ბუ მომაგონა. სანამ ტაქსის მძღოლი ვიწრო ქუჩებში გზას იკვლევდა, ყვითლად გაფერადებული ქალაქის შესაბამისად, შემოდგომის სეზონის თამაშები გამახსენდა და გონებაში ჩემს მიერ გამოცნობილი რამდენიმე შეკითხვა აღვიდგინე.


- ჟორჟ პომპიდუ. ვთქვი გამოთქმით და სწორი პასუხის მოლოდინში სავარძელზე გადავწექი.
- უკაცრავად? _ ტაქსის მძღოლი გაფართოებული თვალებით შემომცქეროდა
- სწორი პასუხია ჟორჟ პომპიდუ _ გავიმეორე ინერციით და მძღოლს ფული გავუწოდე.

სახლში შესვლისთანავე, ოჯახის წევრებს მასკატში ნაყიდი სუვენირები სწრაფად ჩამოვურიგე და იმ იმედით რომ დამეძინებოდა მონატრებულ საწოლს მივაშურე.

მაგრამ როგორც ანდალუზიელი არაბი ფილოსოფოსი და ექიმი, ფილოსოფიის, ისლამური კანონის, მათემატიკისა და მედიცინის მაგისტრი _ იბნ რუშდი იტყოდა: "განა ხანგრძლივ ეს სოფელი გაახარებს ვისმე განაო", მობილური სწორედ მაშინ აწკრიალდა ცალი ფეხი სიზმარეთის ზღურბლს რომ მქონდა გადაცილებული.

მონატრებულ მეგობრებთან ერთად ჯერ ბარში აღმოვჩნდი, ხოლო შემდეგ ჩემი მეგობრის დაჟინებული თხოვნისა და ალკოჰოლის წყალობით ერთერთ "საუნაში".

მომცრო ოთახში მოკალათებულს, ბაროკოს სტილის კარისკენ მეჭირა შესაძლებლობის ფარგლებში გახელილი ორივე თვალი. მალე ხალვათათ შემოსილი სხეული გამოჩნდა. ქალმა რამდენიმე ნაბიჯი გამოდგა. ოთახის შუაში ჭაღიდან გადმოღვრილმა შუქმა, თითქოს ხალათი მსუბუქად ჩამოაცურა მხრებზეო.

გლუვი და ოქროსფერი კანის შემხედვარეს, ჰურგადას სანაპირო მომაგონდა. თითქოს ვგრძნობდი, რომ ბაროკოს სტილში გადაწყვეტილი კარის მიღმა, ქვიშის სანაპირო იყო და ზღვის შრიალიც ყრუდ აღწევდა ოთახამდე.

- რა გქვია _ მკითხა მაცდურად თმაგაშლილმა სტიმფალიდამ და საწოლს მოუახლოვდა
- ვახო _ ვუპასუხე მონაბერი ბრიზით თავბრუდახვეულმა. შენ?
- ავივა _ მიპასუხა ღიმილით და სახეზე თბილი ხელი ჩამომისვა.

უცებ გამახსდა, რომ "ავივა" ებრაული სახელია, რომლის ფუძეც არის "ავივ", რაც ებრაულად შემოდგომას ნიშნავს.

უცნაურია, დღეს მეორედ გამახსენდა შემოდგომის სეზონი _ გავიფიქრე გულში და მორიგი შეკითხვის მოლოდინში სავარძელზე გადავწექი.

ვგრძნობდი როგორ მიუყვებოდა ავივას თბილი ხელები ღილებს. ბაროკოს სტილში გადაწყვეტილი კარის მიღმა კი კვლავ ისმოდა ჰურგადას სანაპიროს დინჯი შრიალი და ოთახშიც საამო ბრიზი უბერავდა.

eMuse

მოკლედ და კონკრეტულად. ეს არის ახალი განყოფილება სადაც ჩემი ელექტრონული მუზა იქნება რომელიმე ბლოგერი, ან პოსტი ან ...

რათქმაუნდა ეს ყველაფერი არის ხუმრობა და იმედიმაქვს არავინ არ განაწყენდება საკუთარი პოსტებისა თუ ბლოგების სახუმარო ვრსიაზე.

სარეცხის თოკი

შენი კაბა
ჩემი ზედა
ღამით მთვარე
დღისი მზე და
გასაშრობად გაფენილი
ოცნებები
შორი გზა და...
მზესთან მარტო დარჩენილი
ცაც სათოვრად
მოემზადა

ცივი ქუჩა
მოგონების
შენი სახლი
მარტოსული
თბილი ქეჩა
ჩემი ქურქის
რძე ქურაზე
გადმოსული

გაწეწილი ჩემი ზედა
მოკეკლუცო შენი კაბა
მზე საკოცნად მოემზადა
მაგრამ თავი შეიკავა

ჩემი ზედა
შენი კაბა...

სვირინგი

მაგ გარუჯულ კანზე
ჩავაცურებ ხელებს
მე დავარტყამ ნაფაზს
შენ კი დაგახველებს
როგორ მიყვარს კოცნა
მაგ ნარუჯი კანის
ყელზე ძარღვის ფეთქვა
გაჟრჟოლება ტანის
მომრგვალება მკერდის
ზედ დაფენა დარდის
და გამოცდა ბედის
როცა გარეთ ბარდნის
მაგ გარუჯულ კანზე
სვირინგს ამოქარგულს
კეფაზე და მკლავზე
შენს გაბზარულ ფრანგულს
ისე ხარბად ვკოცნი
ბრაილია თითქოს...
არ მოიხსნა მძივი
ლამაზია - იყოს

განათებული ქართული ნეტი და გაუნათლებელი საქართველო

ადამიანები, რომლებიც ბევრ დროს ატარებენ "ქართულ ინტერნეტში" და მცირედით მაინც უწევთ "მასებში" გასვლას ალბათ გრძნობენ განსხვავებას ციფრულ და რეალურ (სოციუმსთქო ვიტყოდი, მარა ნამეტანი მეუცხოვება)ქართულ საზოგადოებას შორის.

დაკვირვებული მომხარებელი და მოსახლე ალბათ იმასაც აღმოაჩენდა რომ ციფრულ საქართველოში დამკვიდრდა გარკვეული მონოლითურ ღირებულებათა სისტემა, რომელიც განსხვავდება მთლიანობაში განხილული ქართული რეალობისგან.

ასე მაგალითად: ციფრულ საქართველოში ყველა მემარცხენე ლიბერალია (უკეთეს შემთხვევაში უბრალოდ ლიბერალი მაგრამ არ იცის რომელი).

აქ ყველას შეუძლია რაც მოესურვება ის თქვას საქართველოს კათოლიკოს პატრიარქზე და იქვე განმარტოს რომ ის თავისუფალია, დემოკრატია სიტყვის თავისუფლებაა და მას ეს უფლება კონსტიტუციამ მიანიჭა, ხოლო პატრიარქი არის საქართველოს მოქალაქე და ა.შ.

დააშეაროს ვიდეო სადაც რომელიმე ელექტრონული ჟურნალის გამოკითხვაში, "ქართველ ბიჭებს" ეკითხებიან _ "უნდა გამოიყენოს თუ არა მამაკაცმა საშარდე მილი სექსის დროს?" და ისინი პასუხობენ "რა თქმა უნდა არა" ან "გააჩნია რა შემთხვევაში", შემდეგ კი დასცინოს მოცემულ ვიდეოში, გამოკითხულ "ქართველ ბიჭებს".

აღფრთოვანდეს სტატიით, სადაც უამრავი "ჭკვიანი სიტყვით" გიხსნიან რომ "ჩვენ ქართველები" რელიგიური ფანატები კი არ უნდა ვიყოთ, არამედ შემწყნარებლები სხვა რელიგიების მიმართ, რომ ეს არის ლიბერალიზმი და სხვანაირად დემოკარტიულ და თავისუფალ საზოგადოებას ვერ ავაშენებთ, ჩვენ კი ისეთი ბნელები და ცუდები ვართ, ადამიანი მართლმადიდებელი თუ არ არის ქართველად ვერ აღვიქვამთ.

ძალიან მოკლედ რო შევაჯამოთ ერთიანობაში ჩანს შემდეგნაირად:

- აქ ციფრულ საქართველოში სინათლეა, იქ სიბნელე.
- აქ სიტყვის თავისუფლებაა და იქ პატრიარქსაც კი ვერ განალძღავ გემრიელად
- აქ ვინც გინდა იყავი და იქ მართლმადიდებელი და "ჩოხოსანი" თუ არ ხარ ისე ქართველი არ ხარ
- აქ სულერთია მე ჩინელი ამერიკელი ვარ, თუ ესპანური წარმომავლობის ამერიკელი მექსიკიდან, იქ კი სანამ არ გაიგებენ წინა ცხრა თაობას ისე არ მოგეშვებიან
- აქეთ უყვართ ჰომოსექსუალები, იქეთ კი ძულთ

მოკლედ

- აქეთ კაი ტიპების ტუსოვკაა, იქეთ გოიმების პარადი.

შესაბამისად

- რასაც აქეთ ვამბობთ კაი პონტია და ასე უნდა იყოს თუ გინდა შენც კაი ტიპი იყო და იქეთ გოიმობაა და შესაბამისად თუ გინდა გოიმი არ იყო...


მე უბრალოდ ერთი რამე მაწუხებს. ბევრმა მოიმარჯვა კალამი თუ კლავიატურა და ეჯიბრებიან ერთმანეთს ლიბერალური ოდების და ესსების წერაში, მოწოდებებში, სიტყვის თავისუფლებაში და სტერეოტიპების მსხვრევაში.

და თავიანთი თავის მტრად წარმოაჩენენ "შავოსნებს" თუ "ჩოხოსნებს" რომლებიც ბნელით მოცულნი, ეკლესიაში დადიან და "EKL" სერიის მქონე ჯიპიან მამაოებს აღსარებებს აბარებენ და სამწუხაროდ მრევლის (და არამხოლოდ მრევლის) ასეთი ნაწილი მრავლად არის საქართველოში. მათ მართლაც ბრმად იციან "რა შეიძლება" და "რა არა" და არასოდეს შეუძლით პასუხის გაცემა შეკითხვაზე "რატომ".

თუ შენს ოპონენტად სწორედ ასეთ ხალხს დაასახელებ, ბუნებრივია იმის დაჯერება რომ "იქეთ ბნელა" და "აქეთ სინათლეა", შესაბამისად ღირებულებები რომლებიც მათთვის ძვირფასია "ბნელია და გოიმობა", რთული არ არის.


სამწუხარო აქ მხოლოდ ერთი რამ არის _ იქეთ მართლა ბნელა! თანაც მასიურად ბნელა, თუმცა ეს არ ნიშნავს იმას რომ "სიბნელეში მყოფთათვის" ძალიან ბევრი ღირებულება "გოიმობაა", დასაძრახი ან დასაცინია.

გული ერთ რამეზე უკვე დავიწყვიტე მაგრამ აქვე მეორეც უნდა მივაყოლო _ სამწუხაროდ "ციფრულ საქართველოში" მე არ მეგულება ადამიანები _ განათლებული და ჭკვიანი ადამიანები, რომლებიც ღირსეულად და არგუმენტირებულად უპასუხებენ "ნათელით მოცულთა" შეგონებებს.

რომლებიც იტყვიან, რომ ქვეყანა სადაც მეჩეთი, სინაგოგა და ეკლესია ერთ უბანში ფუნქციონირებს, არ შეიძლება იყოს და ვერ იქნება რელიგიური ფანატიკოსების რომ ტრადიციების კი არ უნდა გვრცხვენოდეს, უნდა გვეამაყებოდეს და ვუფრთხილდებოდეთ მათ და ეს სულაც არ ტეხავს. ის რომ ჩვენთვის ჩვენი წინაპრები და წარმომავლობა ძალიან მნიშვნელოვანია. ეკლესიის წინ პირჯვარის გადაწერა _ რომელიც შენს რწმენას გამოხატავს, ისეთივე მისაღებია როგორც პრაღაში, "კარლის ხიდზე" ერთერთი წმინდანის ბარელიეფზე ხელის მიდება, რასაც ბევრი "ევროკავშირელი" აკეთებს. ის რომ იყო ოცდახუთი წლის ქალიშვილი, დასაცინი კი არ არის, ეს უბრალოდ შენი არჩევანია რომელსაც სხვამ პატივი უნდა სცეს. ის რომ სიტყვის თავისუფლება არ ნიშნავს ვინმემ სიტყვიერი ან მორალური შეურაცხყოფა მოგაყენოს, გაგილანძღოს რმწენა და შეურაცხყოს სხვა ღირებულებები და ეს იმავე დემოკრატიის ჩარჩოებში თუ წესებშიც, კონსტიტუციით მონიჭებული შენი უფლებაა. ის რომ დედის გინებაზე პასუხის გაცემა და რეაგირება, თუნდაც მსოფლიო ჩემპიონატის ფინალიდან გაგაგდონ წითელი ბარათით, მხოლოდ "ბნელი გრუზინისთვის" დამახასიათებელი საქციელი არ არის და მრავალი სხვა.

სამწუხაროა მაგრამ არავინ ამას არ ამბობს. სამწუხაროა მაგრამ ციფრულ საქართველოში ყველა სტერეოტიპებს ებრძვის. სამწუხაროა მაგრამ საპირწონე აზრი ციფრულ, რეალურ და (ალბათ) ზეციურ საქართველოშიც გვაკლია. სამწუხაროა მაგრამ იქეთ მართლა ბნელა. სამწუხაროა, ძალიან სამწუხარო.

ლამაზი დღე, ლამაზი მზე და სიმპატიური პრეზიდენტი

ჩემმა მეგობარმა, ლინკი გადმომიგზავნა იქნება და შთაგაგონოს და რამე დაწეროო. შთაგონება არ ვიცი და გაბადრული და გაღიმებული კი ვზივარ კომპიუტერთან.

ნუ იტყვით და საპარლამენტო უმრავლესობამ "ერთგულება და პატიოსნება" აჩუქა თურმე ბატონ პრეზიდენტს დაბადების დღეზე (მისთვისაც დაეტოვებიათ რამე).

მეც სანამ ყვითელ პრესაში წავიკითხავდე, "რომელი საჩუქარი უხარია პრეზიდენტს ბავშვებზე მეტად და რა არის მისთვის მაპზე უკეთესი", თავს არა და ფანტაზიას მივეცი უფლება გაეშალა ფრთები და აეშვა აფრები.

მოდელირებული ქრონიკა რა იყო და წარმოვიდგინე ვინ რას აჩუქებდა ბატონ პრეზიდენტს დაბადების დღეზე:


საერთაშორისო თანამეგობრობა:
ნატოს გენერალური მდივანი, ანდერს ფოგ რასმუსენი _ MAP-ზე უკეთესზე უკეთესს.
რუსეთის პრეზიდენტი, ვლადიმერ პუტინი _ "Blueberry Hill" სიმღერის მინუს ფონოგრამას.
სტივ ჯობსი _ ახალ iPad-ს, ახლა უკვე სველი თითებით მუშაობის მხარდაჭერით.
კომპანია ლეგო _ შუშის კონსტრუქტორს.
მარკ ცუკერგბერგი _ დამატებით 300 000 ლაიკს.
თოვლის ბაბუა _ დეკორაციას "ჰეპი აილენდისთვის" რომელიც 20%-ით ზრდის კუნძულის კარბონეიტრალურობას.

ცხოველთა სამყარო:
დინოზავრი _ აღმოუჩენელი ნაკვალევის GPS კოორდინატებს.
დელფინი _ წიგნს "ცურვა დამწყებთათვის"


ქართველი ერი:
ზეზვა _ ბაბუამისის დანატოვარ გერბს, ევროპული წარმომავლობის შესახებ.
მზია _ დინოზავრის ლავიწზე გამომცხვარ მჭადს (ახლა არ თქვა, სიმინდი ამერიკიდან შემოვიდაო).
კომპანია ბარამბო _ შოკოლადის ჰალსტუხებს.
მიმინო _ კოლეგიალური სოლიდარობის ხაზგასასმელად "ლარისა ივანოვნას" ტელეფონის ნომერს.
სოფო ნიჟარაძე _ the best of 2010
სვანები _ ამოყირავებულ საბაგირო ბოძებს წარწერით: "ასე მტერი დაგეცალოს".



მე კი ერთი უბრალო კაცი ვარ, პოსტებს ვწერ და ბლოგზე ვინახავ, ხოდა სხვა არც არაფერი მაბადია რა. ასე რომ მთელი გულით და სულით გჩუქნით ამ პოსტს ბატონო პრეზიდენტო და გისურვებთ თქვენი ოცნებების 99%-ით ასრულებას. ის 1% იყოს მაინც _ ცხოვრების,ოპოზიციის და მდგრადი ეკონომიკური განვითარების აზრია.

ძივა

დადის მოდურ სალონებში
უყვარს ჯაზი და სეილზე
შოპინგობს და ირუჯება
ყოველ დილით ბასეინზე
ჭიპზე დამაგრებულ პირსინგს
განახებს და გასეირებს
უყვარს მხოლოდ ტირამისუ
და ბავშვს ჯიპით ასეირნებს
ვიქენდებზე თავი ტკივა
მოწონს მკვეთრი მაკიაჟი
ქმარი არ ყავს, საყვარელი -
საქმიანი მარიაჟი.
დადის მოდურ სალონებში
უყვარს ჯაზი და სეილზე
შოპინგობს და ირუჯება
ყოველ დილით ბასეინზე

დამწყევლე ან დამლოცე, დამირეკე ან დამიმესიჯე

კონვულსია ლათინური სიტყვაა და მთელი სხეულით ძლიერ კრუნჩხვას ნიშნავს.

აქ რა მოსატანი იყო მაგრამ ახლა დაემართა ჩემს დეიდაშვილს. თავი ვერ შევიკავი და მისი კონვულსიის მაპროვოცირებელ "ეშმაკის ყუთს" გავხედე.

"...ერთერთ ჟურნალში წავიკითხე და ბოლოს და ბოლოს მეზღვაურობა გინდა შვილო თუ მომღერლობაო" - ჰკითხა ქართული შოუბიზნესის ვარსკვლავთმრიცხველმა და პირველაღმომჩენმა ქალბატონმა მარინემ (რომელმა და ფერაძემ) კონკურსის (რომლის და "ყველაზე ჭკვიანის") ერთერთ მონაწილეს.

"კულტურის სამინისტროს ღონისძიებათა დეპარტამენტის ხელმძღვანელობას", კონსერვატორიადამთავრებული ვოკალის დედობასა, თუ ჯეო-ვარსკვლავის სრულიად უბადლო და უფუნქციო ჟიურისწევრობას შორის, ამასწინათ ძლივსჩამოყალიბებული, ქართული ესტრადის ძივა აშკარად გაღიზიანებული მეჩვენა.

როგორც, კონვულსიებიდან ძლივსგამოსული ჩემი დეიდაშვილისგან შევიტყვე, ქალბატონ მარინეს საშინლად ეხამუშება თურმე კონკურსს შემორჩენილი ერთერთი მონაწილე - იაგო აჭარიდან (ერთი გოგო მოუნელებია უკვე).

ჯეოსტარი რო ანტიეროვნული პროექტია, გვარების დისკრედიტაციას რომ ახდენენ და ქართული ფესვების და წინაპრების დამალვას, რომ ცდილობენ მაგაზეც კარგად ეტყობა. მაგრამ მთავარ საფრთხეს მგონი მაინც ქალბატონონი მარინე შეიცავს.

ნუ რა ქნას ახლა - სრულიად ჯეომოსახლეობისგან განსხვავებით იდიალური სმენააქვს ამ ქალს და თან ვერც ამ იაგოს ნამღერმა "მოიტანა" ეტყობა. ფაქტია რომ მახათის რა იყო და მიკროფონის ამარა დარჩენილი, საპატიო ჟიურის წევრი პირდაპირ ეთერში, აშკარად მოუწოდებდა ხალხს არ დაემესიჯებინათ "იაგოსთვის აჭარიდან".

ამ საყვარელმა და ბუნჩულა ქალმა ვინმე შეაშინათქო მაგას ნამდვილად ვერ ვიფიქრებ, მაგრამ ეტყობა საბედისწერო დამთხვევის გამო ლანა ქუთათელაძემაც მიაყოლა "დუეტში ოდნავ უკეთესი იყავი ვიდრე მარტოო" და ჭოლამ კიდე ჩვეული გასტრონომიული პარალელები გაავლო ახალგაზრდობაში დაგემოვნებულ აჭარულ ხაჭაპურებთან.

იმის ვარაუდი რომ ფროიდი მართალია და მარინა ბერიძეს მსგავს აგრესიას საფუძვლად, ქვეცნობიერში არსებული სექსუალური მოტივები აქვს სარჩულად, ჩემის მხრიდან არაკორექტული იქნება. ფროიდ იქეთ იყოს და ერთ რამეს კი ნამდვილად მივხვდი - ესტრადის ძივა ბევრ რამეს ვერ ხვდება!

- ვერ ხვდება რომ შოუ-ბიზნესში, არ არის აუცილებელი გქონდეს საოპერო ხმა. მთავარია ხალხს მოსწონდე, გისმენდეს და შენი (თუნდაც პირატული და 3 ლარიანი) ალბომები იყიდებოდეს.

- ვერ ხვდება რომ თუ ნეგატიური იმიჯი გაქვს საზოგადოებაში, შენი ნეგატივი სხვის მიმართ, პოზიტივად გარდაიქმნება (ორი მინუსი სწორედაც რომ პლიუსია).

- ზემოთხსენებული მაფიქრებინებს, ვერ ხვდება რომ მას უარყოფითი იმიჯი აქვს (იმიჯი თუ აურა ზუსტად არ ვიცი. კარმააქვს მგონი გასაწმენდი).

- ვერ ხვდება რომ თავისუფლად შეიძლება იყო პრეიზდენტი, მეზღვაური, მფრინავი, ფეხბურთელი, მცურავი, მრბოლელი და მომღერლობაზეც ოცნებობდე (მიმიხვდი, ხო, ჩემო მოხევე?).


ხოდა, სანამ ცალკე R2 და ცალკე მთავრობა მიხვდება, რომ არ ღირს ყველას გატელევარსკვლავება და გაკულტურისსამინისტროსრონისძიებათადეპარტამენტისხელმძღვანელება, მანამდე შევეცდები კონვულსიები როგორმე ავიცილო და სრულიად ჯეო-ბლოგსახლეობას მივმართო:

"დამწყევლეთ ან დამლოცეთ, დამირეკეთ ან დამიმესიჯეთ"

მიძღვნა ქალწულებს, რომლებიც თეთრ ცხენზე ამხედრებულ უფლისწულებს დღემდე ელიან

ბოლოს გამოჩნდა ჰორიზონტზე მცოცავი ლაქა
რომელსაც დღიდან გაჩენისა დღემდე ველოდი
ცხენის გარეშე, ყავარჯნებით, გაუპარსავი
თითქოს ჩემი, უბრალო და თითქმის მელოტი

რქაწითელი

მომკალი და
მინდი ხარ და
ბინდი ხარ და
ვგიჟდები.
როდესაც
ტანდაბანილი
გვერდით ჩამომიჯდები.
ნიკაპზე და
კისერზე და
ტუჩებზე და
ყურზე,
კერტებს როგორც
შემოდგომის
დამწიფებულ
ყურძენს
კბილებით და
ტუჩებით და
თვალებით და
ენით
ხერხემალზე აყოლებით
და მსუბუქი
კბენით
თითებით და
თათებით და
ქვემოდან და
ზემოდან,
და გადასვლა
თითქმის მოტკბო
ფეხებს შუა
გემოდან,
ნიკაპზე და
კისერზე და
ტუჩებზე და
ყურზე...
კერტებს როგორც
დამწიფებულ ყურძენს
ისე ვუმზერ

სოფლად

შენი გამთბარი გვერდი
და სილუეტის ფორმა
ოთახში ისმის ვერდი
და ვიცით მხოლოდ ორმა
გამოუთქმელი დარდი
სურნელოვანი მკერდი
მახსოვს რომ გამიხარდი
და ჩემს ძველ ამბებს გწერდი
საწოლთან შუქი ბაცი
შენი ლამაზი თეძო
სახლის წინ ვიღაც კაცი
და სოფლის წყნარი ეზო
ატმებზე უფრო მწიფე
სურნელოვანი მკერდი
გარეთ აპირებს წვიმას
ოთახში ისმის ვერდი

მათხოვე წამყვანი, გათხოვებ ლოგოს

ჩართულტელევიზორთან ნანახი სიზმრის ქრონიკები

თავიდან მახსოვს პირველი არხი. ნელი ოქროპირიძე მასწავლიდა საახალწლო ფიფქებისა და ბაჭიების გამოჭრას. ახლაც პირველია, უბრალოდ აღარავინ არაფერს გვასწავლის.

შემდეგ რუსული ОРТ - იქ რუსული ვისწავლე. ნეტა BBC მაინც ყოფილიყო.

შემდეგ იყო მეორე არხი და პასიანსი - ბევრს ვიცინოდი. ახლა პრაიმტაიმის რეკლამა გადის და მოსაწყენი რომ არ იყოს, რეკლამის წინ ვიღაცეები ლაპარაკობენ. მე აღარ ვუყურებ მაგრამ მირჩიეს უყურე, პასიანსზე გაცილებით სახალისოაო.

მერე იყო ნამდვილი რევოლუცია - რუსთავი2. "ნამდვილს" ვარდების რევოლუცია მოჰყვა. თვითონ "გამარჯვებული ხალხის ტელევიზია" შეირქვეს. ხალმა "ერორი" (R2) შეარქვა.

შემდეგ კი იყო იმედი, რომელმაც პანდორას ყუთი თავად გახსნა. წესით იმედად უნდა დარჩენილიყო, მაგრამ...

მერე რაღაც მოხდა. აი, კარგად რომ არ გახსოვს რა. სიზმარი ბოლომდე რომ კარგავს ფორმას, დნება და ყველაფერი ერთმანეთში ირევა და იზილება.

ერთ არხზე დიქტორის თვალის შეჩვევას ვერ ვასწრებდი, რომ მეორე არხზე ვხედავდი. მეორე არხის დიქტორებს, პირველზე. ზოგიერთს პარლამენტში მოვკარი თვალი, იძახდნენ _ ჩვენ ათას მიკროფონზე გადამხტარი და ნაჟურნალისტარები ვართო.

ისე იყო მეოთხეც _ იქ წამყვანი არ იცვლებოდა და ცხვირში საუბრობდა. სულო ცოდვილო, მეხუთეც გამახსენდა _ წამყვანი იქაც უცვლელი იყო, ოღონდ ციხეში (რა სისულელეს არ ნახავ სიზმარში).

რაღაც შოუ იყო. ქალს მიყავდა. არა ბევრი შოუები იყო და ყველა ქალებს მიყავდათ. ერთ არხზე, ქალები მეორე არხიდან იძახდნენ "ლობისტები ვართო". მეორე არხზეც ამბობდნენ, პირველზე რომ ქალები არიან ლობისტებად, ჩვენები არიან და უყურეთო.

მერე ერთმა კაცმა ერთი არხიდან, მიაკითხა ვიღაც ქალს მეორე არხზე გადაცემაში. უთხრა მეც ლობისტი ვარ იმ სხვა არხზეო. მერე ეს ქალი ისევ ვნახე, თავის გადაცემაში, რომელსაც თავისი სახელი ერქვა _ კაცი რომ იყო მოსული სხვა არხიდან ლობისტიაო. მერე დარბაზს გახედა. დარბაზმა ტაშიო. წამყვანმა დარბაზს ბრავოო.

მერე მივრბოდი. არა, გაქცევა მინდოდა მაგრამ ვერ მივრბოდი. "მე არ გიყურებთ და თქვენ რატო მიყურებთ-მეთქი" ვყვიროდი, მაგრამ ვიტყუოებოდი. თვალი ოდნავ ღია მქონდა _ უფროსწორად თითქმის დახუჭული.

მერე მივხვდი რომ თავს ვიტყუებდი და თვალი გავახილე.

გამომეღვიძა.

უსიამოვნო შეგრძნება გამომყვა.

იხვი

მიფრინავდა იხვი
ცაზე, მარტო, მზისკენ
შენ რომ კისერს იხრი
სიფრიფანა კაბით
ლოკოკინებისკენ
და რომ უშვებ მინდვრად
ამოსუნთქულ ჰაერს
და გიჩნდება მკერდზე
ვარდისფერი ლაქა
სამი წუთისა და ორიოდე წამის
წინ რომ გაგეხადა
იქვე მოოქროვილ
ოცნებების ზვინთან
მახსოვს გაგიხარდა
ჩემი გამოჩენა
გაუთოხნავ კვალში
მარტო დადიხარ და
არ გსურს ჩამორჩენა
სიფრიფანა კაბით
შენ რომ კისერს იხრი
უცებ, ძლიერ, ჩემთვის
მომენატრე მივხვდი
ცაზე, მარტო, მზისკენ
მიფრინავდა იხვი...

აი ასე

სულ აფორიაქება სურს
სურს გაგიჟდეს სულს
ტალღებს ფლეთს და ტანზე იხევს
სვლას განაგრძობს სრულს

დაიკიდებს მილანს, მადრიდს,
ნუუკის და რომს
ლა-ლა, დო-რე, სი-ძიეზი
დო-რე, ლა-ლა, დო

დაგიკიდებს შენც და მეც
და მას და სხვებს და მძივს
ძირს შენს თვალებს გაღმა ფრენა,
აღმაფრენა ძირს!

სულ აფორიაქება სურს
სურს გაგიჟდეს სულს
ტალღებს ფლეთს და ტანზე იხევს
სვლას განაგრძობს სრულს

არ ქნა მაგი, ბატონო პრეზიდენტო

ის რომ "პუტინი და სააკაშვილი ტყუპები არიან, დარვინის მიხედვით ხომ ყველაზე ულმობელი ბრძოლა ერთი სახეობის ორგანიზმებში მიმდინარეობს", ძალიან საინტერესოდ წარმოგვიდგინა გოგი გვახარიამ ერთერთ გადაცემაში.

ცოტა მოგვიანებით კი თავად პრეზიდენტმაც თქვა (იმათმა არა კაცო _ ჩემმა), ერთი ოროსანი მეზობელი მეჯიბრება - თვითმფრინავი გავატარე, მანაც გაატარაო, ფორმულას მანქანაზე დავჯექი, ისიც დაჯდაო და აბა ეხლა თუ ბიჭია შიშველმა ნახოს iPad-ზე ნიცაში ტენიანობა რამდენი "გრადუსიაო".

მაგრამ "ნურას უკაცრავად" და ბარემ აქვე "ვერ მოგართვით". ოროსანი ეძახე შენ და უაქცენტო ინგლისური არა მაგრამ, სიმღერა კი ცოდნია კარგი (ჩემსას არა კაცო _ იმათსას).

საქორწინო ბეჭდით დამშვენებული თითები, რამდენიმე ნოტი როიალზე(სმენა ქონია ისე) ნიჭიერების სპექტრის განსავრცობად, ბენდი, ორი აშვანტალებული ბექვოკალი და ჰოლივუდის (და არამხოლოდ) ვარსკვლავებით დაკომპლექტებული აუდიტორია.

ისე შერონ სტოუნს სამშობლო არ ყვარებია, თორე ან სენატორ მაქეინის, ან სენატის ოფიციალურად აღიარებული ტერმინის - "ოკუპაციის" ხათრით, გამარჯვების სიმბოლოს - ორ თითს, ნამდვილად არ ავუწევდი პუტინს.

მოკლედ, სანახაობა მართლაც ეფექტური იყო. თქვენი არ ვიცი და მე პირველი იმაზე დავიწყე წუხილი, რას დაუპირისპირებს ჩვენი პრეზიდენტი ამ ოროსანი მეზობლის ვითომ პრემიერ მინისტრის თამამ პოლიტიკურ გადაწყვეტილებას.

არადა არაა მარტივი ვითარება _ თხილამურები ავითვისეთ, პენალტებიც დავამუღამეთ, თვითმფრინავიც და ცურვაც პრინციპში უკვე იყო... რაიმე უფრო ეფექტურია საჭირო. ვიცი რომ პრეზიდენტის (ჩემი, ჩემი...) PR სამსახური მცდელობას და კრეატივს არ დააკლებს მაგრამ მეც მინდა ჩემი წვლილი შევიტანო მოცემულ რბოლაში (რუსმა როგორ უნდა გვაჯობოს?!).

ხოდა, ფეისბუქზე შექმნილ ჯგუფებს ნახულობს თურმე და იქნება, ჩემს ბლოგსაც გადაეყაროს შემთხვევით-მეთქი, ვიფიქრე. ლაროშფუკოს დაუვარცხნელ აზრებს თუ დავუჯერებთ "იდეები რწყილებივით დახტიან ადამიანებზე, უბრალოდ ზოგიერთ მათგანს კბენენ", ხოდა მეც სიამოვნებით გამოვამზეურებ რამდენიმე ნაკბენს:

1. ცეკვა "ხანჯლური" - ნაპერწკლები ბრდღვიალით ცვივა სცენაზე. ტრიალში სცენაზე ჩარჭობილი ხანჯლები, თეთრკაბიანი მოცეკვავეების ნარნარის ფონზე.

2. დაისი სალამურზე. არა, ისე რატო დაისი - Take Five ...და რატო სალამურზე _ სალამურებზე!

3. მარიხუანას ლეგალიზების აღსანიშნავად გამართულ კონცერტზე, რეგის სტილში შესრულებული ქართული ფოლკლორი, ნიაზ დიასამიძესთან ერთად (შეიძლება "მგზავრებიც" წავაშველოთ - ეფექტისთვის!).

4. შოპენის რევოლუციური ეწიუდი - ნიჭიერი კაცია და არ უნდა გაუჭირდეს. თან როგორღაც ვარდებს დავუკავშირებდით!

5. ჩაკრულო გიორგი უშიკიშვილთან ერთად.

6. MTV-ის მიერ ბათუმში გამართულ კონცერტზე რეპი (სტილში "Empire State of Mind") დუეტში ალისია ქეისთან.


მოკლედ, არის იდეები _ უბრალოდ, კარგად მოფიქრება და დამუშავება ჭირდება. ისე ენდი გარსიას ჩამოყვანა რა დაჯდა და ნახევარი ჰოლივუდის ბათუმში სტუმრობას მეხუმრები შენ? არა, დატევით როგორ ვერ დავატევთ, სასტუმროები კი გვაქვს ოხრად. დაპურებაც არ უნდა გაგვიჭირდეს, მარა დავიჯერო "ალი და ნინოს" ლამაზი თვალების ხათრით ჩამოვლენ ამხელა გზაზე?

არ ვიცი ამ პოსტს პრეზიდენტი წაიკითხავს თუ არა. არც ის ვიცი მოეწონება თუ არა. ისიც ვერ წარმომიდგენია რას მოიფიქრებს მისი PR სამსახური... მაგრამ, რაც არ უნდა მოიფიქრონ, თუ შემთხვევით ამ პოსტს კითხულობ, მთელი გულით მინდა გთხოვო - არ ქნა მაგი, ბატონო პრეზიდენტო.



P.S. ამასობაში სულ დამავიწყდა მეთქვა, რომ მონიკა ბელუჩი კიდევ უფრო მეტად შემიყვარდა. ფეხზე წამომდგარი და აცეტებული ჰოლივუდის და მეუღლის ფონზე ძალიან "დასტოინად" ეჭირა თავი <3"

დილამდე და დილის შემდეგ

თითქოს მთელი ღამე წვეთ-წვეთ გროვდებოდაო, მზის სხივები ერთიანად გადმოეღვარა მოხუც მთებს მხრებზე და არემარეს მოეფინა... - ასე მოთხრობაში, ისე კი ერთი არაფრითგამორჩეული დღე გათენდა.

არც მზე ანათებდა ნორმალურად, არც ღრუბელი იყო საკმარისი. ალაგ-ალაგ, ნერვებისმომშლელად ქარს წამოუვლიდა და უბერავდა.

SMS-მა გამაღვიძა. საზეიმოდ მაცნობეს _ საკრედიტო ბარათზე "შესატანი მინიმუმი". ვერაფერს იტყვი _ მხიარული დასაწყისია.

შემდეგ არაფერი განსაკუთრებული: აბაზანა, საუზმე, სამოსი... მოკლედ, როგორც ხდება.

შევატყვე, ვცივდებოდი და ოფისში მისვლამდე აფთიაქში შევირბინე.

- რაიმე გაციების, თუ შეიძლება - ვთქვი და ტელევიზიით დაჩვეულს, ასრუტუნებული ცხვირისკენ თითი გამექცა
- ჩაი თუ ტაბლეტები?
- სულერთია
- ჩაი. ლიმნით თუ მალინით?
- სულერთია
- მთლიანი კოლოფი თუ...
- სულერთია - ვუპასუხე პროგრამის "ინსტალაციებით" დაჩვეულმა "Next, Next" რეჟიმში და დასრულების ნიშნად პლასტიკური გავუწოდე.

- ღიმილებს აგროვებთ? - მკითხა გოგონამ და გამიღიმა
- ღიმილებს არა მტრედებს - ვუპასუხე სისწრაფეში, თუმცა მერე გამახსენდა, რომ სულაც ვაშლებს ვაგროვებდი და სულელურად გავუღიმე.
- და არ გნებავთ "ღიმილები"? - მკითხა გოგონამ და ეხლა მან გამიღიმა სულელურად
- არა, "ღიმილს" "ვაშლი" მირჩევნია - დავტოვე აფთიაქი ჩემივე ფრაზით განცვიფრებულმა.


ლიმონი - გავიღიმე კმაყოფილმა და ოფისს გადავხედე.

დღეს შაურმას არ შევჭამ - ვუთხარი ჩემს თავს მკაცრად და სუპერმარკეტისკენ შევუხვიე.

- უკაცრავად, ბონუს ქულებს აგროვებთ? - მკითხა სალაროსთან მოკლე კაბაში გამოწყობილმა გოგომ.
- არა, "ლაიკებს" ვაგროვებ... ფეისბუქზე _ ავუჟუჟუნე თვალები

ნომერი მაინც არ მომცა _ დამპალი. აუ, სულ დამავიწყდა _ მზიას სუნამო უნდა ვუყიდო. მზია ჩემი საცოლეა. დღეს დაბადების დღე აქვს.

- რომელი სუნამო? - გავიმეორე გამყიდველის შეკითხვა და ვიტრინებს თვალი გადავავლე.

აუჰ... სახელი დამავიწყდა. არადა გასული დაბადების დღიდან მოყოლებული "შემოუშვა ბაზარი".

- იცით, ზუსტად კი არ მახსოვს მაგრამ, მგონი რაღაც "სტელაჟი"...
- ასეთი არაფერი გვაქვს, სამწუხაროდ - დაიმორცხვა გამყიდველმა
- და "პოლი"?
- "პოლო" ხომ არა? - გადამამოწმა გამყიდველმა
- არა, არა... პოლო არა. სტელაჟი, ლენონი, ესტელა, ასტრიდი? - მაღაზიაში არეული სურნელებივით ამემღვრა აზრებ.
- იქნებ დაურეკოთ?
- არა, არა... გავიხსენებ... ლენონი, ესტელა, ასტრიდი, სტელაჟი... სტელა... სტელა მაკარტნი - ვიბღავლე გახარებულმა

ნახევარმა მაღაზიამ, რომელიც ჩემგან და გამყიდველისგან შედგებოდა, გაფართოებული თვალებით შემომხედა.

- 200 ლარი - ეხლა მე შევხედე ნახევარ მაღაზიას გაფართოებული თვალებით.
- იცით, ეს სუნამო აღარ შემოდის, ამიტომაც... სამაგიეროდ "არომა ბარათს" გადმოგცემთ_ ზედ არომაქულებს დააგროვებთ - დამამშვიდა გამყიდველმა.
- ოხ, მზია შენი... ვაშლებს რო ვაგროვებ, ეგ არ მეყოფა - ჩავიბურტყუნე და მაღაზიიდან გამოვედი.

შეთხელებული საფულე რამდენიმე ახალი ბარათით დამძიმებულიყო.

დაბადების დღის გადახდა რატომღაც რესტორანში გადაწყვიტა. არა, მეძახე ახლა სნობი მარა მზიასგან მეტსაც უნდა ველოდე წესით.

ბოლო "მითინგი" გაგვიგრძელდა. ტაქსისკენ თავით გავექანე _ "მზიასთან" რო დავაგვიანო "სტელა", უკან მომრჩება.

- აქეთ გადაკეტილია, უნდა შემოვუარო - გამახარა მძღოლმა.

"...ი-უ-და" გავარჩიე ბოლო სიტყვები. არა, ერთი "წყევლა" ან "მიტინგ" ბარათი ამათვთის ახლა მადლი იქნებოდა, ვიფიქრე გულში გაბრაზებულმა.

- ხუთი ლარი? - გადმოვყარე თვალები "ტორპედოზე".
- რავქნა, ძმაო...
- ინებეთ - მივაჩეჩე "ორი დიპლომის" და გაძვირებული საწვავის აბზაცამდე არმისულ მძღოლს

ნეტა "ტაქსი" ბარათი მაინც მქონდეს, კილომენტრებს დავაგროვებდი - გავიფიქრე და სახინკლის წინ "თმებგაუთოვებულ" მზიას ლარიან, პრიალა ქაღალდში გახვეული ორასლარიანი სტელა ზურგსუკან დავუმალე.

***
ანგარიშთან ერთად პლასტმასის ნაჭერი ამოვაძრე და ოფიციანტს გაკვირვებულმა ავხედე:

- ეს ჩვენი "სტუმარბარათია" - ამიხსნა ოფიციანტმა
- რას ვაგროვებ?
- ყოველ ორმოცდაათ ლარზე ხუთ ხინკალს!
- მაშინ ერთი ოცი ხინკალი უნდა მქონდეს?!
- დიახ!
- მომიტანე!

არგინდა! ნასვამი ხარ! - გამოიდო თავი ცოლობაზე ჩემმა ქალიშვილმა საცოლემ.

***
ბორდელში როგორ გამეღვიძა ნამდვილად არ მახსოვს. ვიღაც კი მოხდენილად მედგა თავზე.

ძლივს ავიკრიბე. სალაროსთან მივედი და არაცნობიერად განცდილი სიამოვნებისთვის ანგარიში მოვითხოვე.

თქვენ ჩვენი კლუბის დაგროვებითი ბარათი გეკუთვნით: შავ ბარათზე კიდეებიდან განათებული, ცენტრისკენ სიბნელეში შთანთქმული ორი მუხლი ძლივს გავარჩიე.

ნეტა აქ რა ჯანდაბას ვაგრვოვებ _ ვიფიქრე უნებლიედ და გაციებულ ქუჩაში გავედი...

***
თითქოს მთელი ღამე წვეთ-წვეთ გროვდებოდაო, მზის სხივები ერთიანად გადმოეღვარა მოხუც მთებს...

მილეულს

შენ - მოწყენილი ჩემი ცოლი
მე - მოსაწყენი ქმარი
დალაგებული საწოლი
დაწნარებული ქარი
წლებში გავლილი მდინარე
თმები ჭაღარა თითქმის
სარკეში ვერ ცნობ ვინარის
ჩემზეც იგივე ითქმის
რა მოხდა მერე, ვიცხოვრეთ
ისე, ურბალოდ, ჩვენთვის
დაბერდებით და ნახავთო
აწი ვერავინ გვეტყვის
შენ - მონატრება ჩემი ცოლის
მე - წარსული შენი ქმრის
ცხოვრება მტკივა - სრულდება
და წყნარი ქარი ქრის...

ყველანი ფეისბუქზე - გადამწყვეტი ბრძოლა იწყება!!!

დღეს ია ანთაძის სტატია წავიკითხე.

გირჩევთ თქვენც წაიკითხოთ, მაგრამ თუ მაინც გეზარებათ მოკლედ გეტყვით, რომ სტატიაში "პოსტვარდებისრევოლუციური" ოპოზიციის ლიდერებია მიმოხილული, რომლებიც ერთი და იმავე სცენარით მოქმედებენ:

1. მოუწოდებენ ხალხს
2. გაჰყავთ ხალხი ქუჩაში
3. აბრუნებენ ხალხს სახლში

სტატიაში საუბარია, ხალხის მოლოდინზე, რომ მსგავსი შეკრება ხელისუფლების რევოლუციის გზით შეცვლით დამთავრდება. თუმცა თავად ლიდერებმა იციან რომ ეს ვერ მოხდება "უსისხლოდ" და გადამწყვეტ მომენტში მათ არ ჰყოფნით გამბედაობა, უმეთაურონ ეგზალტირებულ და ქუჩაში გამოსულ "სახალხო არმიას".

ხალხის მოტივაცია მარტივია და გასაგებია. მაგრამ, რა ამოძრავებს ოპოზიციას? - ვფიქრობ ეს შეკითხვა სერიოზულად უნდა დაისვას.

მათ ნახეს რომ ხალხი გამოდის, მათ იციან რა მოცულობის ხალხი გამოდის, მათ იციან რა მოხდა შვიდ ნოემბერს. მაშ რატომ აგრძელებენ პერმანენტულად ზემოთხსენებული სამპუქტიანი რიტუალის გამეორებას? დავიჯერო, სჯერათ რომ "მიტინგ"-ზე სახელის გადარქმევით და "სახალხო კრების" დარქმევით, პარლამენტის წინ მიწა გაიხსნება და რაიმე სასწაული მოხდება?

ვერც იმას ვიჯერებ მაინც და მაინც, რომ რამდენიმე თვიანი "სამიტინგო" მზადების შემდეგ, გადამწყვეტ მომენტში სძლევთ ხოლმე სისხლისღვრის შიში და აღელვებულ მასას თბილ სახლებში დაბრუნებას და "შუა ქალაქის" ყურებას ურჩევენ.

მაშინ რაშია საქმე? რაიმე ლოგიკური მოტივაცია ხომ უნდა ჰქონდეთ ასიათასობით ქართველის ქუჩაში გამყვან ბრძენ ოპოზიციონერებს?

თუ შეამჩნიეთ ბოლო პერიოდი დიდი გაწევ-გამოწევაა ხელისუფლებას და ოპოზიციას შორის "რამდენი ადამიანი მივიდა მიტინგზე". შთაბეჭდილება მრჩება რომ ნებისმიერი მიტინგის შინაარსი, მნიშვნელობაც და დედააზრიც ერთადერთი პარამეტრით იზომება - "რამდენი კაცი მოვიდა მიტინგზე"!

ლამისაა მიტინგზე შესასვლელი საშვების და მოსაწვევების დარიგება დაიწყონ ხალხის უფრო ზუსტად ასაღწერად.

გახსოვთ ფილმი "მამაცი გული"? - თითეული მოგებული ბრძოლის (და არა ომის) შემდეგ, შოტლანდიელი დიდგვაროვნები, ერთმანეთს რომ ეჯიბრებიან ინგლისის მეფე - გრძელფეხასგან, მიწებისა და სხვადასხვა ტიტულების მისაღებად?

არ ვიცი რატომ მაგრამ, როდესაც რომელიმე სახემოხატული ოპოზიციის ლიდერი მორიგ "საბოლოო ბრძოლას" იწყებს და ხმალამოღებული ემუქრება მიშას რომ "მოდის", სწორედ ეს ფილმი და ინგლისის მეფის მიერ მოსყიდული დიდგვაროვნები მახსენდება.

ვიკილიქსს თუ არ დახურავენ ვშიშობ, მალე ვიხილავთ ოპოზიციის რომელიმე ლიდერის მიერ ხელისუფლებისადმი გამოწერილ ინვოისს:

ღირებულება: 1 კაცი - 10 ლარი
მოცულობა: 100 000 (ასი ათას) კაცი
მთლიანი ღირებულება...


ხალხიც, დონჟუანის მორიგ სატრფოსავით დარწმუნებული რომ ამჯერად ყველაფერი სხვანაირად იქნება და მიტინგზე დაწყებული მსუბუქი ფლირტი ტრადიციული "ქართული ოჯახის" შექმნით დასრულდება, მაინც გავა ქუჩაში.

ასე რომ იქნებ ოპოზიცია კარგად დაფიქრდეს და წინასწარვე ნათლად ჩამოაყალიბოს რისთვის თხოვს ხალხს რუსთაველზე გასვლას. მეტი კრიატიულობა მეგობრებო - ფეისბუქის ერაში ვცხოვრობთ, რა დროს ქუჩაში და ყინვაში შეკრებაა? პირდაპირ სახლიდან გაუსვლელად - არა? თან მომავალზეც იფიქრეთ - ვერავინ წამოგაძახებთ რისთვის ვიდექით იმ ყინვაში ქუჩაშიო.

ამასთან, არც თქვენ დაგჭირდებამ იმ ცოდვით სავსე დინამიკების პარლამენტთან მითრევა და მიკროფონების იზოლაციებით ერთმანეთზე გადახვევა. არც ჩვენ მოგვიწევს ბუნებრივი მოთხოვნილებების უბიოტვალეტო და უსველწერტილო რუსთაველზე დაკმაყოფილება.

ერთი ჯგუფი რომ გავაკეთოთ და მოწოდებები პირდაპირ ვოლზე რომ დაპოსტოთ? წარმოიდგინეთ რომელიმე თქვენგანი "ასტატუსებს" - "მიშა მოვდივარ!!!" და მთელი ფეისბუქი ერთსულოვნათ "გილაიკებთ". თუ ეს პროდასავლური ფეისბუქი არ გაწყობთ, კი ბატონო - ოდნოკლასნიკზე შევიკრიბოთ _ ლაიკები ვერა მარა "ხუთი პლიუსებით" არ დაგაკლდებათ პირობას გაძლევთ.

დღეისათვის ფეისბუქზე 400 000 - ქართველი არის რეგისტრირებული. იდეა ცუდი მართლა არ უნდა იყოს, თუმცა ერთი ნაკლი თავად ვუპოვე:

ეგზალტირებულ ხალხს "სტატუსიდან" რო შესძახებენ _ "ასეთ და ისეთ საქართველოს გაუმარრრრრ-ჯოსო"...

"...ჯოს...ჯოს...ჯოს" - კომენტარებში ერთდროულად და ერთხმად როგორ უნდა ვუპასუხოთ ცოტა რთული სათქმელია, მაგრამ ეგ არაფერი _ რამეს აუცილებლად მოვიფიქრებთ!

მაშ ასე მეგობრებო, წინ ფეისბუქზე - გადამწყვეტი ბრძოლა იწყება!

თქვენ შეეგუეთ? მე არა... ანუ მოსახდენი უკვე მოხდა?

"ჩვენი ხელისუფლება იმ ქალს გაქვს, დიდი ტანჯვა-წამებით რომ მოიტაცებ, მისი გულისთვის მთელ ნათესაობას რომ გადაიკიდებ და ორი-სამი წლის მეტ-ნაკლებად ბედნიერი ცოლ-ქმრობის შემდეგ მიხვდები, რომ ის არ არის ვინც შენ გჭირდება."

სწორედ ამ სიტყვებით იწყება ლექსო მაჭავარიანის პოსტი.

მეტაფორებზე ვგიჟდები, მაგრამ მეტაფორულ პარადოქსებზე უფრო მეტად. უცნაურია, მაგრამ ქალმა, რომელიც რის ვაივაგლახით და ძალით მოვიტაცეთ, პირველსავე ღამეს გაგვჟიმა და თავად დარეკა მამამისთან: "მამა, აღარ მომაკითხოთ _ მოსახდენი უკვე მოხდაო".

არა, მოტაცებაც არის და მოტაცებაც, ქალიც არის და ქალიც. ასეთი რა ან ვინ მოვიტაცეთ რომ დღემდე გვაკვნესებს და გვაძახებინებს - რას გვიშვება ეს მთავრობაო.


მეტაფორებსვე თუ მივყვებით ფაქტია, რომ მთავრობა გვჟიმავს. მაგრამ თუ კი გვჟიმავს, ხალხი რატომ არის მაინც დაუკმაყოფილებელი ანუ უკმაყოფილო?

ან მთავრობა გარტყმაში არაა რას გვიშვება და როგორ გვასიამოვნოს, ან გამოდის, რომ ქართველები ვართ ფრიგიდულები (აბა, სექსი რომ სასიამოვნო პროცესია, ამაზე მოდით ყველანი შევთანმხდეთ)?!

არა, ქართველების - ამ თვალებანთებული, ტემპერამენტიანი და უნიჭიერესი (რა შუაშია თორე კი) ხალხის ფრიგიდულობას მე ვერ დავიჯირებ. ანუ რა _ მთავრობამ არ იცი დავიჯერო თავისი ცოლის ეროგენოლუ წერტილები? არადა, წლებია ერთად ვცხოვრობთ და შვილებიც კი გვყოლია.

მოიცა ერთი წამით, რა... რა მოტაცება? რისი რძალ-მული და შვილები?

თუ მაინც და მაინც და პირდაპირ თქმა არ გვინდა, კი ბატონო:

ჩვენი ხელისუფლება იმ ჰიპოსაპიენსს გავს, რომელსაც მოხუცი მეზობელი ზრდიდა გვერდით გამოქვაბულიდან. მეზობელს ერთი გაუბედურებული და გასაცოდავებული მდედრი ყავდა _ გამოქვაბულს ალაგებინებდა, საჭმელს აკთებინებდა და როცა თავი ჰქონდა, ჟიმავდა კიდეც.

როცა ხელისუფლება (უკაცრავად, ჰიპოსაპიენსი) წამოიზარდა, მოხუცებულ და უკვე მოტეხილ აღმზრდელს მდედრი გამოგლიჯა. გამოგლიჯა რა _ ოღონდ იმ მტარვალს გამოქცეოდა და დაძონძილტყავებში გახვეულმა მდედრმა, ძლიერი წიხლი უთავაზა მოხუც ბატონს და ახალგაზრდა ჰიპოსაპიენსის გამოქვაბულს შეეკედლა, შეშინებული და აქლოშინებული.

ახალგაზრდა ჰიპოსაპიენსიც მიეფერა, დაუყვავა, დავარცხნა, დაბანა და... და ყველაფერი თავიდან დაიწყო _ ეგ იყო რომ ცოტა უფრო ხარისხიანად. "არა, რა შედარებააო" - იტყოდა ხოლმე გულში ტანდაბანილი და თმებდავარცხნილი მდედრი, გამოქვაბულის გაჩახჩახებულ კედლებში. ჩაგვრისგან ყელს მომდგარ ბოღმას ცრემლებთან ერთად უხმოდ გადაყლაპავდა და გულშივე დააყოლებდა _ "არაუშავს, მომდევნო უკეთესი იქნებაო".

***
მეტაფორების დედა რო ვატირე, თორე სულ სხვა რამის თქმა მინდოდა. ბოლო დროს დავაკვირდი, ძალიან ხშირია ხოლმე კრიტიკა, მაგრამ გასახეხი ყველის შესანახი კონტეინერის არ იყოს, არასოდეს არ ახლავს მოცემულ კრიტიკას რეკომენდაციები.

ვკითხულობ უამრავ ნაწერს. უამრავ ლამაზად და მხატვრულად დასმულ შეკითხვას. "ბულეთპოინტებად ჩამოყრილ" ტექსტებს, ერთი და იგივე რო მეორდება და მათი წრეზე ტრიალი მხოლოდ იმიტომ არის საჭირო, რომ მკითხველმა "ტემპი აკრიფოს" და "გახურდეს".

კვნესა ისმის, ქალი არ ჩანს კი არა და... შენიშვნები ისმის და გამოსავალი არა.

ვიღაც ვერ "შეეგუა" და მიტინგზე გამოვიდა _ შავბნელ და საზოგადოების ჩამორჩენილ ნაწილად მონათლეს, რომელიც იმასაც ვერ ხვდება, რომ თითეული მიტინგზე გამოსული კაცი, ერთი კალენდარული დღით გვაშორებს ევროატლანტიკურ ალიანსში გაწევრიანებას. არ გამოვიდა და "თავითაო"-ზე გარითმული ანდაზა შეახსენეს.

და ჩემსავე დაგებულ მახეში რომ არ გავება, აქვე ვიტყვი _ იქნება და ისე არ გავაკრიტიკოთ, რომ რაიმე უფრო ჭკვიანური არ ვურჩიოთ და ვუთხრათ კრიტიკის ობიექტს?


***
უხდება პოსტს ლამაზი დასასრული და მეც ეს მოვიფიქრე:

ჩვენი დემოკრატიის არ იყოს მეც ახალგაზრდა და გამოუცდელი ვარ, ამიტომაც ცოლი ჯერ არ მომყავს. არადა მთლად უცოლობაც არ არის კარგი...

სახელისუფლებო ტექნოქაოსი

წყარო: netgazeti.ge

მოკლედ, გავიარ-გამოვიარე და მაინც ხელისუფლებას მივადექი. იმიტომ კი არა რომ ხელმოცარული, სისხლმოწამლული ან სულით ოპოზიციონერი ვარ, რომელსაც ცხოვრებაში არაფერი გამოუვიდა. მამენტ, ერთი საშუალოდწარმატებული ტიპი ვარ (“ნეტგაზეთშიც” კი ვწერ!), რომელსაც არ უნდა, შორიდან უყუროს, როგორ შენდება ქვეყანა და შუშის კონსტრუქციები.

არა, რა ჯობია, შენ რომ წამოწვები და “ვიღაცები” ააშენებენ და ააწყობენ ყველაფერს, მაგრამ ცოტათი ვერკვევი ამ შუშის კონსტრუქციებში და ვხედავ, რაღაცები არასწორად კეთდება ან უკეთესადაც შეიძლება კეთდებოდეს (აქ მომინდა პათეთიკურ ფრაზაზე _ ამ ქვეყანაში ჩემმა შვილებმა უნდა იცხოვროს და არ მინდა, თავზე დაენგრეთ-მეთქი _ კაიფი, მაგრამ მერე გამახსენდა, რომ შვილები არ მყავს და გადავიფიქრე).

ნუუუუუ ეხლააააა :აქუბარდიასხმით: შუშის კონსტრუქციები ერთგვარი მეტაფორა იყო, ისე კი თანამედროვე ტექნოლოგიებს ვგულისხმობდი, რომლებიც ასე დუღს და თუხთუხებს ოცდამეერთე საუკუნის “ქართულ სინგაპურში”.

მაინც რა არ მომწონს? ხო, კონსტრუქცია გმირთა მოედანზე და “ჰაუსის” მეშვიდე სეზონიც არ მომწონს, მაგრამ ამჯერად სახელისუფლებო ტექნოქაოსს და გაუაზრებელ პოლიტიკას ვგულისხმობ მოცემული მიმართულებით. კერძოდ:

1. არ შეიძლება, რომელიმე მინისტრი ან მისი მოადგილე წყვეტდეს, როგორი უნდა იყოს სამინისტროს საიტი. არ უნდა “ჰყვებოდეს” (დაწერილი პროექტად მე ჯერ არ შემხვედრია), რა უნდა იყოს საიტის ზედა მარჯვენა კუთხეში ცოტა რაღაცნაირად და ოდნავ სხვანაირად, იქნებ რამე რო ტრიალებდეს ისე, ქვედა მარჯვენაში (ვერაფერი გაიგეთ? ვერც მე!).

შესაძლოა, ესა თუ ის მინისტრი თუ მისი რომელიმე მოადგილე კარგად ერკვეოდეს საკუთარ პროფესიაში (და აქ სიტყვა “შესაძლოა” შემთხვევით ნამდვილად არ მიხსენებია), მაგრამ ეს იმას არ ნიშნავს, რომ ის ასევე კარგად ერკვევა ვებ-ტექნოლოგიებში, დიზაინში, ინტერფეისებში და ა.შ. მოკლედ, პური მეპურეს უნდა გამოაცხობინო.

2. ფა-სა-დე-ბი, ფა-სა-დე-ბი, ფა-სა-დე-ბი, აი რას ვისკანდირებდი დიდი სიამოვნებით, რომელიმე მიტინგზე ნამყოფი რომ ვიყო. თითქოსდა ყველაფერი კეთდება, თითქოს და ძალიან e-ნოვაციურები ვართ, მაგრამ სახემლწიფო სისტემების აბსოლუტური უმრავლესობა სრული e-დიოტობაა.

მთავარია ითქვას, რომ ელექტროა და მივაყოლოთ, რომ სახლიდან გაუსვლელად. მერე რა მოხდა თუ ამ სისტემების როგორც უკანა მხარე, სადაც რეალურად მუშავდება ოპერაციები, ასევე წინაც _ სადაც მუშაობს მომხარებელი, უხარისხოა და ვერანაირ სტანდარტს ვერ აკმაყოფილებს.

3. აბსოლუტური ინკაფსულაცია სხვადასხვა სამინისტროს შორის. შესბამისად, დუბლირებული ინფორმაციები მომხარებლებზე, ხუთ ადგილას დარეგისტრირებული საქართველოს მოქალაქეები, არანაირი კავშირი კერძო ბიზნესა და სახელმწიფო სტრუქტურებს შორის და მრავალი სხვა. არ არსებობს ინფორმაციული ტექნოლოგიების განვითარების ერთიანი ხედვა (დიახ, დიახ -” ლებედ, რაკ ი შუკა”....უპს, რუსულად რაღაც წამომცდა :ენარატოარგამიხმება:).

4. რთული პროცედურები, მარტივად საიტზე? ანუ განაცხადის ფორმა, რაიმე პროცედურა და ა.შ. თუ არის რთული, ჰარი პოტერმაც რომ გააკეთოს საიტი ვერანაირად იქნება მარტივი.

“ ზოგიერთი ოპოზიციონრის არ იყოს, ახურებ და გიხარია. თუ რამე არ მოგწონს ნუ კი ქირქილებ და წიკვინებ, თქვი შენ უკთესად რას გააკეთებდი და როგორ” _ ჩამძახა საკუთარმა ხმამ.

“რას გავაკეთებდი? ეხლავე მოგახსენებ რასაც” _ ამოვსძახე პასუხად.

1. დავაარსებდი “ინფორმაციული ტექნილოგიების განვითარების სამინისტროს”. უკაცრავად _ “ინფორმაციული ტექნოლოგიების მდგრადი განვითარების სამინისტროს”.

2. საფუძვლიანი ანალიზისა და შესწავლის შემდეგ შევქმნიდი ქვეყნის მასშტაბით ინფორმაციული ინფრასტრუქტურის ერთიან სქემას.

3. სახელმწიფო სტრუქტურებთან კონსულტაციებისა და თანამშრომლობის გზით შედგებოდა რეკომენდაციები, რომლებიც მიიმართებოდა პროცედურული, საკანომდებლო, ფუნქციონალური გამარტივებისკენ (მახსოვს, ერთ-ერთ სამინისტროში როგორ მითხრეს, ინტერნეტით საფასურს ვერ გადაიხდი, რომელიღაც კანონში წერია, რომ საქმის წარმოებაში ქვითარი უნდა იყოს ჩაკრულიო).

4. აუცილებლად ხელს შევუწყობდი კერძო სტრუქტურებს, რათა მოხდეს სახელმწიფო სტრუქტურებთან უფრო მჭიდრო ტექნიკური ინტეგრაცია (მაგალითად, ელექტრონული პირადობის მოწმობის ბანკისთვის მისაწოდებლად ფულს არ მოვითხოვდი. ეს არაა თემა, რომელზეც სახელმწიფომ ფული უნდა გააკეთოს).

მოკლედ... ასე მგონია, საარჩევნო კამპანიას ვატარებ და ჩემს პროგრამას ვაცნობ ამომრჩეველს_ ამიტომაც, “დასტოვააააა”.

უბრალოდ, იმის თქმა მინდა, რომ ვერ გავხდებით თანამედროვეები _ხარისხიანად თანამედროვეები და არა ფასადურად _ მიდგომებს ძირეულად თუ არ შევცვლით.

აბა, ქართული სინგაპურის აშენებას სხვანაირად მეხუმრები შენ?


P.S. როდესაც მოცემულ პოსტს ვწერდი, “ნეტგაზეთზე” ახალი სტატია გამოქვეყნდა: ძაღლი ახსენე, ჯოხი ხელში დაიკავეო.

ვიმღერო თუ ვიცეკვო

იმღერე რამე, თუნდაც უკვე მრავალჯერ ნამღერი - დაბნეული მომხარებელი

მე რომ დოინ.ჯი ვიყო ჩემს პოსტს ასე დავიწყებდი. მაგრამ ლაშარელა ვარ და თავს შევიკავებ.


მოკლედ, წუხელ საქართველოს ბანკმა, პროფილს უყურეთ იცოდეთ, თორე "მაივიდეოზე" მოგიწევთ ყურებაო _ გამოაცხადა საკუთარ კედელზე. როგორც წესი პროფილს ინტერნეტში განმეორებით ისედაც ვუყურებ, თავისი დაპაუზებებით და გადახვევებით, მაგრამ ამჯერად უფრო მეტი ინტერესით მოვიმარჯვე პულტი და "ახლა უკვე iPad-იანი, კვლავ დიასახლისურიმიჯს დაბრუნებული, უძღები წამყვანის", არც თუ ისე სრუტუნა შოუს "ჩავუჯექი".

აქეთ ლუდი და ჩიპსები, იქეთ მეგორები...

მოკლედ ბიჭოლას ლუივიტონის ჩანთიდან დახურდავებული და 3 ლარიან ბალიშებს თავს შემოტარებული სიფთის, ინგას პოლიტიკური თავისმართლების "კათოლიკური იყო ხალხო ის კაბა და იმიტომ გადავიღე ფოტო თორე მართმადიდებლურით სამონაზვნო ფორმით როგორ გავბედავდიო" და ჯეოსტარელების მიერ შესრულებული მწემსების პაროდიის შემდეგ, საიდუმლო გაცხადდა.

სტუდიაში ნინი ბუკია შემოვიდა, რომელმაც საქართვეოს ბანკის საახალწლო კონკურსის იდეა გააჟღერა (ნი, თუ ამ პოსტს კითხულობ, საჯაროდ გეუბნები რომ ძალიან მიყვარხარ :) ).

იდეა შემდეგია: საიტიდან უნდა გადმოწერო, ფონოგრამა, იმღერო და სამოყვარულო კამერით გადაიღო კლიპი. მთავარი პრიზი არის მოგზაურობა პარიზში :ჯუნუნუნუუუუ:

[youtube http://www.youtube.com/watch?v=qkapCiISlCc&fs=1&hl=en_US&rel=0]

არადა, აქაც ოცნების ქალაქში მოგზაურობა თამაშდება.


ხოდა, ის იყო საგონებელს მივეცი _ ვიმღერო თუ ვიცეკვო-მეთქი, კიდევ ერთმა ბანკმა დამირეკა და იპოთეკური სესხი 11%-ში შემომთავაზა. ასე, რომ "საქმე ცეკვა-სიმღერის ნაცვლად" _ ბოლოს და ბოლოს კრეატივსაც ხომააქვს თავისი დიაპაზონი?

დავკვალიანდეთ

ტიპს ძმაკაცი დაპატიჟებს გრუპავუხაზე*. ბნელ ოთახში ამბავი მიდის, დანდობა არაა.

2 საათის მერე ეს ძმაკაცი წამოხტება, შუქს აანთებს და ყვირის:

- აი ახლა დავკვალიანდეთ თორე უკვე 2-ჯერ მომ@ყნესო :)

***
მო@ყვნით არა, მაგრამ ჩემი სახლის წინ ტროტუარი მერამდენედ გადათხარეს. თხრის აბსოლუტურად ყველა, ვისაც არ ეზარება და ვისაც წყვილი წერაქვი და ბარი ეგულება სადმე: თელასი, თბილისის წყალი, გაზის გამანაწილებელი კომპანია (ყაზტრანზჯანდაბას ის სამი სიტყვა მირჩევნია) და (როგრც რეკლამებში არის ხოლმე) ახლა უკვე "კავკაზუს ონლაინიც"!

არა, თხარონ და იყონ, კი ბატონო. ვინ სად რას "გათხრის", რა ჩემი საქმეა. არა, რატო დავმალო და ატალახებული ტროტუარი ნამდვილად არ მაწუხებს, პირიქით _ ფეხსაცმელების გაწმენდა მაინც მეზარება და ასე კიდევ თავს ვიმართლებ, სულ გადათხარეს და აატალახეს ეს ქუჩები-თქო.

უბრალოდ მერიას ახლადდაგებული გაზონის თუ ასფალტის ხელახლა დაგება უწევს თითეულ ჯერზე და მე, როგორც "კეთილსინდისიერ გადამხდელს" (სხვათაშორის ეს სიტყვა აქტიურად პიარდება ჰოლივუდურ ფილმებში და "მარიონეტული მთავრობისა" და "შეშფოთებული ევროპის" პარალელურად იქნებ ჩვენებმაც დანერგონ?), მაწუხებს სრულიად უაზროდ დახარჯული ჩემი ფული _ კი მაგრამ "თხრილი ვჭამო მერე მე"?


მაიმუნობას რომ მოვეშვა, მერიას ძალიან მარტივად შეუძლია წლის დასაწყისში დაიბაროს ქალაქის ყველა პოტენციური "მთხრელი" და ნამუსის ამყრელი და კითხოს: "აბა ბიჭებო, ვინ რას ვისთან და როგორ აპირებთ"? შემდეგ კოორდინირებულად მიყვნენ და სხვის ნასუფრალზე არა, მაგრამ სხვის განათხრელზე იქნებ მეორემაც ნახოს ხეირი?


იქნებ, დავკვალიანდეთ მაინც ჰა?




*გრუპავუხა - ჯგუფური სექსი**
**სექსი - უმსგავსო საქციელი

Google - გენიალური შეცდომა

წყარო: netgazeti.ge

1938 წელს, ამერიკელი მათემატიკოსი ედვარდ კასნერი (Edward Kasner, 1878—1955) დისშვილებთან ერთად სეირნობდა და მათ დიდი მოცულობის რიცხვებზე ესაუბრებოდა. აღმოჩნდა, რომ რიცხვს, რომელსაც ასნულიანი დაბოლოება აქვს (10,000,000,000,000,000,000,000,000,000,000,000,000,000,000,000,000,000,000,000,000,000,000,000,000,000,000,000,000,000,000,000,000,000), სახელწოდება არ გააჩნია. სწორედ მაშინ, ცხრა წლის მილტონ სიროტამ (Milton Sirotta) მათემატიკოს ბიძას უცნაური და მანამდე არაფრისმთქმელი სახელი - "გუუგოლ"-ი (googol) შესთავაზა.

რამდენიმე ათწლეულის შემდეგ კი ერთმა სტუდენტმა, სერგეიმ, ეს სიტყვა შეცდომით დაწერა. ამ უბრალო ბეჭდვითი შეცდომის წყალობით წარმოიშვა მსოფლიოს ერთ-ერთი უზარმაზარი კომპანიის დასახელება - Google.

გუგლის საძიებო სისტემა სტენფორდის უნივერსიტეტის სტუდენტების ლერი პეიჯისა და სერგეი ბრინის მიერ შეიქმნა 1997 წელს.

დღეისათვის გუგლი ყველაზე პოპულარული საძიებო სისტემაა, რომელიც ყოველთვიურად 40 მილიარდამდე მოთხოვნას ამუშავებს. თუმცა დიდი ხანია გუგლი მხოლოდ საძიებო სისტემა აღარ არის. შესაძლოა, ბევრი თქვენგანი მოცემულ სტატიასაც გუგლის მიერ შექმნილ ბროუზერში _ Google chrome-ში კითხულობდეს, ან სულაც გუგლის მფლობელობაში არსებულ პოპულარულ ბლოგსისტემა Blogspot-ზე საკუთარს წერდეთ, კოსმოსიდან გადაღებულ ფოტოზე საკუთარ (ან მეზობლის) ეზოს ათვალიერებდეთ , უყურებდეთ ვიდეოს youtube-ზე და სხვა.

მოკლედ, თავს არ შეგაწყენთ იმით, რაც ისედაც კარგად იცით. თუმცა არის რაღაც, რაც შესაძლოა არ იცოდეთ. მე პირადად ნამდვილად არ ვიცოდი, გუგლის ახალი პროექტის DemoSlam-ის შესახებ (www.demoslam.com), სადაც მომხარებლები აგზავნიან ვიდეო რგოლებს, რომლებიც გუგლის რომელიმე პროდუქტისადმი არის მიძღვნილი.

გარდა იმისა, რომ ძალიან მხიარული და კრეატიული ვიდეო რგოლებით ვისიამოვნე, შევიტყვე გუგლის ბევრი ისეთი ფუნციის შესახებ, რომელიც ნამდვილად არ ვიცოდი.

მსურს გაგიზიაროთ რამდენიმე გამარჯვებული ვიდეო.

1. როგორ შევცვალოთ გუგლის საწყისი გვერდის დიზაინი:
ლოგოს მოტაცება

2. არაჩვეულებრივი ვიდეო და აუდიო ხარისხის მქონე Google Chat-ი:
ჯადოსნური ვიდეო ჩათი

3. გუგლის წარმოუდგენელი ალგორითმი (Google android-ისთვის) რომელიც ეძებს ფოტოგამოსახულებას
რაშმორი


4. საოცრად დახვეწილი ხმოვანი ძიების ფუნქციონალი:
ჩაბი ბანი

5. გუგლის თარჯიმანი, რომელიც დღითიდღე იხვეწება და სრულყოფილი ხდება:
ცხარე სლემი

6. გუგლის სამგანზომილებიანი რუკა
66-ე გზატკეცილი

7. და ბოლოს, ჩემი რჩეული რგოლი, რომელიც გუგლის ახლადდამატებულ ფუნქციონალს - მომენატალურ ძიებას ეძღვნება (ეს Search ღილაკი, რაღა საჭიროა? :) )
მომენტალური ელემენტები



შეცდომა, რომელიც 1997 წელს იქნა დაშვებული, დღეისათვის ქვია კომპანიას, რომლის წლიურმა შემოსავალმა 2009 წელს _ 23,651 მილიარდი აშშ დოლარი, ხოლო სუფთა მოგებამ 6,52 მილიარდი შეადგინა. 2010 წლის ბოლო მონაცემებით კი მასში 23 331 ადამიანი მუშაობს.

დიახ, ეს Google-ა _ შეცდომა, რომელიც გენიალურია.

Coming out - ანუ დედა, მე გეი ვარ

ბლოგერები არ ვიცი, მაგრამ იმ ხალხისგან, ვისაც ბლოგი აქვს ერთი გამოთქმის შესახებ შევიტყვე: ქამინგ აუთი (Coming out) _ ეს არის სექსუალური უმცირესობის წარმომადგენლის მიერ თავისი ორიენტაციის "გაიასნება", საკუთარი თავის ან საზოგადოების მიმართ.

საკუთარ თავს დიდი ხნის წინ გამოვუტყდი, როდესაც წვერი გავიპარსე და სახეზე გადასმული ჩემივე ხელი უცნაურად მესიამოვნა. დადგა დრო, რომ საზოგადოებასთან მიმართებაშიც "დავქამინგაუთდე" _ მე გეი ვარ (დეე, თუ ამ პოსტს კითხულობ _ ეს ის არის რასაც შენ ფიქრობ).

იცით, დავიღალე... ხო, აი რა მერე? არც არაფერი.

"ჩემებს" რო გადავხედე ან ძაან კაი ტიპები არიან, ან ცნობილები, ან ორივე ერთად. ნუ ეხლა, კარგი ტიპი აწი ჩემგან ნაკლებად, ამიტომაც გადავწყვიტე უბრალოდ ცნობილი გავხდე.

ცნობადობის მოპოვება პოლიტიკურ არენაზე მსურდა, მაგრამ ჰომოფობური საქართველო ჯერ ვერ წყალობს ვერც პოლიტიკურ და ვერც სექსუალურ უმცირესობას.

ამიტომაც არჩევანი ისევ შოუ ბიზნესზე შევაჩერე. გადავწყვიტე ძალიან ხმაურიანი კლიპი გადავიღო. სცენარის რამდენიმე მონახაზიც მაქვს:

1. მე ვიქნები შუა საუკუნეების რაინდი გულამოღებული ჯაჭვის პერანგით, რომელსაც თავისი მტერი შეუყვარდება. გადამწყვეტ ბრძოლაში ვხედავ, როგორ იჭრება ჩემი სიყვარული. ცხენიდან ვხტები და მისკენ გავრბივარ. ის სევდიანად მიყურებს, სისხლიანი თითით ლოყაზე მეფერება და კვდება.

2. მოქმედება ძველ რომში ვითარდება. მე გლადიატორი ვარ. არენას უამრავი მაყურებელი ავსებს. წელსზევით შიშველს, თლილი კუნთებითა და ოფლით დაფარული სხეული მზეზე მილაპლაპებს. ქანცგამოცლილი ვამარცხებ რამდენიმე მოწინაღმდეგეს. კარი იღება და არენაზე თავზე რქებდადგმული მებრძოლი შემოდის. დინჯი და მძიმე ნაბიჯებით მიახლოვდება. მახვილმომართულნი ჩვენ ერთმანეთის წინ ვჩერდებით.

აქ უკვე ერთვება კადრები წარსულიდან. მაგონდება, როგორ დავრბოდით მინდორ-ველად მე და ის. ვუკრეფდით ერთმანეთს გვირილებს და ვუწნავდით თმებში. თავლაში ნაზად ვეფერებოდით. მოულოდნელად მე ვცნობ რქებიან გლადიატორს და მისკენ ვიძვრი, რომ გადავეხვიო. ის კი მახვილით მიგმირავს გულმკერდს და სწორედ ამ მომენტში, ახსენდება ყველაფერი. ძლიერი მკლავებით მაწვენს არენაზე. თეთრი ქვიშა წითელი სისხლით იჟღენთება. მე მის აცრემლებულ თვალებს ვუყურებ, ვიღიმი და ვკდვდები.

3. მესამე სცენარში საქმე ცოტა რთულად არის _ ჩვენ მეშახტეები ვართ. კლიპის დასაწყისში ნაჩვენებია, როგორ იწყება მეშახტის ერთი ჩვეულებრივი დღე. როგორ ვიმოსებით სამუშაო ტანისამოსით გამოსაცვლელში. ვისხამთ აღჭურვილობას. კამერა მიწის გასწვრივ შენელებულ კადრებად აჩვენებს, თამამი ნაბიჯებით როგორ მივემართებით საბადოსკენ.

შემდეგ, მაყურებელს ემოციური კავშირი რომ დავანახო (ასევე შენელებული კადრებით), იქნება მუშაობის პროცესს საამოდ შერწყმული სიყვარულის ისტორია. მე ნახშირს ვუსვამ მას ცხვირზე. ორივე ვიცინით და ა.შ.

კლიპის ბოლოს, მუსიკა კულმინაციას უახლოვდება. მოულოდნელი აფეთქება. ნგრევის დროს მე და ის სხვადასხვა მხარეს ვხვდებით. მე ხელებგაწვდილი ვღრიალებ და ვცდილობ მის დახმარებას, სხვა მეშახტეები კი მიჭერენ, არ მიშვებენ, რადგან ყველაფერი უიმედოა და შახტიდან გავყავარ. ზემოთ ამოსული ვუყურებ კამკამა მზეს და თვალში მიდრვის ყვავილი მხვდება, რომელზეც ულამაზესი პეპელა ზის.

4. ეგვიპტე, ნილოსის სანაპირო. მე მონა ვარ. ზედამხედველებს მონებთან ნებისმიერი სახის კონტაქტი ეკრძალებათ. სუსტ, მაგრამ გარუჯულ სხეულს, წელსქვემოთ შემოხვეული ნაჭერი მიფარავს. მე ქვას ვთლი და წყურვილისგან გათანგული, ოფლს წერაქვით დამძიმებული ხელით ვიწმენდ. მზე დაუნდლობლად მაცხუნებს სახეში (შენელებული კადრებით ესეც, აბა როგორ)

ადრე თუ გვიან ყველა ეცემა. აუტანელ დატვირთვას ვერავინ უძლებს. ხარაჩოებში ჩასმული პირამიდისკენ ბილიკს, ზურგზე ინსტრუმენტებ მოკიდებული მძიმე ნაბიჯით მივუყვები. ბოლო ძალები მეცლება და ვეცემი. ზედამხედველს დასარტყმელად მომარჯვებული მათრახი ჰაერში ეყინება. რამდენიმე წამი გაუნძრევლად დგას (აქ კადრში ჩავსვამთ სხვა მონების გაკვირვებულ სახეებს, ჩემს გათანგულ სხეულს და სხვა), შემდეგ წამიც და... მთიდან მომწყდარი ზვავივით ეშვება ჩემსკენ. ძლიერ მკლავებს ბეჭებში მკიდებს, თავს მაწევინებს და თავისი მათარით წყალს მასმევს. ამას სხვა ზედამხედველებიც უყურებენ.

ორივეს დიდ მოედანზე სამაგალითოდ გვსჯიან. სიკვდილის წინ ჩვენ ერთმანეთს ვუყურებთ თვალებში. ჩვენს შორის ცეცხლის კედელი აღიმართება. კამერა ზემოთ ადის. ჰაერი ჩამავალი მზით აწითლებულ ჰორიზონტზე ლივლივებს.

მეხუთე სცენარიც მქონდა მოფიქრებული. მე მჭედელი უნდა ვყოფილიყავი, მაგრამ მითხრეს რომ ასეთი კლიპი უკვე გადაუღიათ. სამწუხაროა. სიმართლე გითხრათ, ბოლო იდეა ყველაზე მეტად მომწონდა, მაგრამ ვერ განვმეორდები.

მე განსხვავებული ვარ. მე ყველასაგან განსხვავებული ვარ.

ისევ ჭილაძე -

და ამ პატარა მიწის ნაგლეჯზე შემაძრწუნებლად ვარ ბედნიერი...

[youtube http://www.youtube.com/watch?v=c1YEUr6iL-I&fs=1&hl=en_US&rel=0]

С утра Камасутра

დიდ ბოდიშს ვუხდი ყველას ვისაც კირილიცისა და მთლად უარესი _ რუსული წარწერის დანახვაზე, კისრის ძარღვები დაეჭიმა, მარჯვენა ხელი სახესთან გაიქნია ხოლო მარცხენათი მაგიდა მოკაწრა.

ვისაც ზემოთაღნიშნული სიმპტომები არ აღგენიშნებოდათ, კითხვა განვაგრძოთ.

აი, ხომ არის ხოლმე დღეები, დილა გემრიელი სექსით რომ იწყება (სხვათაშორის მიყვარს)? ორგაზმგანცდილი, დადუმებული ნერვებით რომ იწყებ დღეს. აღარც იდიოტი უფროსი გიშლის ნერვებს და არც დამღლელი დღის ბოლოს სიგაერტისა და ოფლის სუნით აყროლებული ტაქსისტი, რომელიც ორი დიპლომის იგავს გიყვება.

მოკლედ ზოგიერთი ბლოგერივით რომ არ მომივიდეს, სანამ ჰორმონები აგმღვრევიათ და კითხვისას ხელი უნებლიედ ჩაგიცურებიათ მსუბუქად დასველებული გენეტალიებისკენ (სხვათაშორის გინდობთ და ფოტოებით არ ვამძაფრებ) ვიტყვი _ არსებობს დღეები, როდესაც სექსს დილის მარაზმი ანაცვლებს.

ასეთ მარაზმს ადრე ტელევიზორით თუ მივიღებდი, ეხლა კი ფეისბუქი არ მოგიშალოთ ცუკერბერგმა.

გასული ღამის 4 საათზე, 143-ე ცხვარზე ძლივსჩაძინებულს, შუადღის 2-ზე გამეღვიძა. სანაკ კბილებს გავიხეხავდი ხელი კომპიუტერს წავკარი, რომ გახურება მოესწრო. სუფთა პირითა და ბინძური გულით, მივუჯექი მონიტორს, იმ იმედით რომ ფეისბუქზე ახალი მარზმი დამხვდებოდა.

მოლოდინმა გამიმართლა _ მეგობრების ვოლზე, უგემრიელესი "ბლინ"-ები დამხვდა ნაყინითა და შოკოლადით, ჭიქა ესპრესოს თანხლებით...

მადისამღვრელი მეტაფორის განსამარტად ვიტყვი, საქმე "საქართველოს განათლებისა და მეცნიერების" (ბოლო ორი სიტყვა უკიდურესად მნიშვნელოვანია) მინისტრ - დიმიტრი ვლად ცეპეშ შაშკინს ეხება.

აქ უკვე ისმის, მიტინგზე გამოსული, ცხოვრებისგან გამწარებული, ყოფილი ზვიადისტის, ახლანდელი "გრეჩიხისტის" (არადა, გრეჩიხების დროს ეს "ისტობა" უკვე აღარ არის თორე მაგრად კი ჯდება) ხმა:

კაცისმჭამელებოოოოო, სისხლისმსმელებოოოოოო... (და ა.შ.)

ვისაც ჯერ არ მოგისმენიათ ნეტგაზეთის ჩანაწერები, წინ დაუვიწყარი სიამოვნება გელით:

http://player.soundcloud.com/player.swf?url=http%3A%2F%2Fapi.soundcloud.com%2Ftracks%2F7378149&

და თუ უკვე ისიამოვნეთ განვაგრძოთ:

მაგრამ დილის მარაზმით და კამასუტრით გამხიარულებული და კმაყოფილი (ჯანდაბას შენი თავი - "დაკმაყოფილებული") ვარ, ამიტომაც ვწერ ასე გაღიმებული და არხეინი. აქვე, ერთერთი მოსწავლის ლექსი მახსენდება, რომელიც მანდატურებს მიუძღვნა და კი არავის ვეჯიბრები მაგრამ რატომღაც "სახალხო მთქმელობის" განწყობაზე შევიქმენი და იმედი მაქვს, რომელიმე გაზეთში "რას დაარქმევდით ფოტოს" რუბრიკაში აუცილებლად მოხვდება:

დიადი როგორც მნათობი ზეცის
დიდი ბელადი, მოძმე ერების
მინისტრია და თვალი არ ეცეს
განათლების და მეცნიერების

ის ებრძვის ყვავებს და ებრძვის ყორნებს
თავს ესხმის მგლები, ცხვრები, ტურები
მაგრამ იცოდეთ, მარტო არ არის
მხარს უმაგრებენ მანდატურები

მას სიხარულით ევსება სული
ჟურნალს თუ ავსებს მხოლოდ ხუთები...
სუფთა ჰაერი გვჭირდება ხალხოოოოოოოო
თორემ სუყველა დავიხუთებით

სალათი

მინდა სალათი
სანამ თოვს
არაფერია უბრალო...
ეგ შენი ძველი ბარათი -
ბუნგალო...

მინდა სალათი
სანამ ცას
მივწვდები ნეტა სანამდე
სიკვდილი ვერას დამაკლებს
სანამ მდევ

მე მართლა მინდა ძალიან
არ გეგონოს რომ ძალათი
ახლავე უნდა მაჭამო
მე შენი წილი სალათი

შელოცვა

თუ ამ შელოცვას წაიკითხავ ათჯერ და

გადაუგზავნი 10 მეგობარს

საქართველო აუცილებლად შევა ნატოში

დაიწყება, დაიწყება, დაიწყება, დაიწყება
ყველაფერი დალაგდება, ყველაფერი დაეწყობა
ყველაფერი აშენდება, ყველაფერი აეწყობა
ყველაფერი დაეწყობა, დაეწყობა, დაეწყობა
დაიწყება დაიწყება დაიწყება დაიწყება
მტერი ვერაფერს გახდება და ვერაფრეს გაეწყობა
ერთ სწორ ხაზზე დალაგდება, ჩამწკრივდება, ჩაეწყობა
გაწყდება, გადაშენდება, ღმერთი ყველას გაუწყრება
და სუყველას აუწყებენ
საქართველოს გაბრწყინებას
ფეხს ნელნელა აუწყობენ
ევროპას და დაიწყება
წყება-წყება ხაჭაპურით
დიდი სუფრა გაეწყობა
დიდი სუფრა გაეწყობა
დიდი სუფრა გაეწყობა
და როდესაც გაეწყობა
და როდესაც გაეწყობა
და როდესაც გაეწყობა
დაიწყება დაიეყწება დაიწყება დაიწყება
და ზოგადი უნარებით
ყველა ერთად მოეწყობა
ვიღაც უცოდინარებით
მიტინგი არ მოეწყობა
გაზონები მოირწყვება
სამართალი დაირწყვება
ფენოვანის შემხედვარე
ბავშვი არ დაინერწყვება
ოღონდაც ჯერ წყება-წყება
ხაჭაპური მეგრული და
ხაჭაპური იმერული
და წიწაკით შეკმაზული
ჯიგრითა და ძროხის გული
სუფრაზე არ დაეწყობა
არაფრეი, დალაგდება, არაფერი დაეწყობა
დაიწყება, დაიწყება, დაიწყება, დაიწყება


როგორ უნდა წავიკითხოთ:

აიღეთ კარგად გამხმარი ბიულეტინის ენა, კონსტიტუციის სავსე მთვარეზე შეჭრილი თმა, პრეზიდენტის უმანკო ცრემლები, ქალიშვილის ალალი ვედრეა, გეის ტუჩს შენახები ყანწის ყუნწი. აურიეთ. შეიზილეთ ტანზე და თან წაიკითხეთ.

[soundcloud width="100%" height="81" params="secret_url=false" url="http://api.soundcloud.com/tracks/7272636"]

რკინა

ეშმაკი დეტალებში არისო. ეშმაკის არ ვიცი და ხშირად ჭეშმარიტების ამოკითხვა ნამდვილად შეიძლება.

მსგავსი რამ ბევრჯერ მომსვლია, მაგრამ ეხლა დავაკვირდი რატომღაც.

ჩემი სახლის ახლოს, არცერთი კომერციული დაწესებულება არ არის, სადაც ფულის დახურდავებას შევძლებ. ამიტომაც უკვე ინსტიქტი გამომიმუშავდა - წინასწარ ვამოწმებ საფულეს, ვნახულობ რამდენიანი კუპიურები მაქვს და მძღოლს ვეკითხები ხურდის ამბავს.

ამჯერადაც, სანამ რამდენიმე განათებულ ბენზინგასამართს და სიგარეტის "ბლოკებისგან" შეკრულმარაოებიან ქალებს ჩავუვლიდი, ჩვეული რიტუალი გავიმეორე.

- ოცლარიანის ხურდა გაქვს?
- ხუთლარიანი მაქვს. დანარჩენი რკინა - მორცხვად მიპასუხა მძღოლმა
- ანუ, ათლარამდე გაქვს? - დავაკონკრეტე თითქმის ფხიზელმა.
- კი, თოთხმეტი ლარი მაქვს, მაგრამ სულ რკინა - კიდევ, უფრო დაიმორცხვა მძღოლმა

უცებ ფილმი "მიმინო" გამახსენდა:

- сдачи не надо
- и мне не надо

მერე კი უნებლიედ ქურდული გარჩევების ფრთიანი ფრაზა, რომელსაც მოპარული მანქანის "დავაზვრატებისას" ამბობდნენ: "რკინაა... რკინის დედა ვატირე ბოლო-ბოლო".

...და მაშინ მივხვდი, რომ პრაიმ-ტაიმს ნაწილობრივ ვეთანხმები _ საბჭოთა კავშირი ნამდვილად დაიშალა, უბრალოდ მის ნანგრევებში ბევრია მოყოლილი.

ღამენათევი პოეტები

რით ვერ დავიღალეთ პოეტები
რით არ გვასვენებს მუზა
ბოლომდე ისიც ვერ გაგვიგია
ქვეყნად "გზები" არის თუ "გზა"

რით ვერ დავიღალეთ მოგონებით
რით ვერ დავიტიეთ რითმა
სიზმარში ნანახი გოგონებით
გულში დარჩენილმა მითმა

როგორ ვერ დავიოკეთ სურვილები
როგორ ვერ ვხვდებით რა გვსურს
თუ კი არაფერს არ ვიგონებთ
რატომ ვერ ვივიწყებთ წარსულს...

რით ვერ დავიღალეთ პოეტები

№4

ძალითპროლოგი:

- თემქაზე ცხოვრობ?
- კი
- რომელ მიკროში?
- მეოთხეში
- და ისე, რომელი მიკროებია თემქაზე?
- მესამე, მეოთხე და მეთერთმეტე.


***
მგონი, ამერიკის ერთ-ერთ, მნიშვნელობა რომ არა აქვს ისეთ კოლეჯში, ტრადიცია ჰქონდათ - გამოსაშვებ წელს მოწაფეები (კოლეჯელები?) რაიმე ოინს, ოხუნჯობას იგონებდნენ. ეს ერთგვარი შეჯიბრი იყო, სხვადასხვა წლის ნაკადებს შორის (ოღონდ ყოველგვარი "ლაიკების" დაგროვების გარეშე).

ერთ წელსაც შემდეგი რამ მოხდა. კოლეჯის მოწაფეებმა კამპუსის ეზოში რამდენიმე გოჭი გაუშვეს. ბუცები და მაისურები არა, მაგრამ, ფეხბურთელების მსგავსად, გოჭუნიებს ზურგზე ნომრები ჰქონდათ მიწერილი.

მოკლდ, ჩემი მაღლიველი კურსელი გოგონასი არ იყოს, ფიზ.კულტურის "ლექციაზე" სარბენლად რომ ჩაგვიყვანეს და ისტერიული კივილი მორთო - "ვაიმე ძროხაო" (ვაკელი იყო) და სულ ქუსლიანი ბოტასებით აქანდა აუდიტორიაში, კოლეჯშიც დაახლოებით იგივე მომხდარა.

ნომრიანი გოჭები კი "იურული პარკის" პირველ, მეორე და მესამე სერიებნანახი კოლეჯელებისთვის ნამდვილი ტირანოზავრებივით დააბოტებდნენ თურმე კამპუსის ეზოში.

ზუსტად არ ვიცი რამდენი ადამიანის შეჭმა მოასწრეს გოჭებმა, მაგრამ ვიცი რომ 1, 2, 3, და 5 ნომერი გოჭები პირველსავე დღეს იქნენ ლიკვიდირებულნი.

რაც შეეხება გოჭს №4, მეტად ვერაგი და ცბიერი გამოდგა. ფეხზე დამდგარა კოლეჯის მთელი ადმინისტრაცია _ გაუკრავთ ფოტორობოტით შედგენილი გოჭის სურათები, გაუვრცელებიათ ვიდეო მიმართვები, შეშფოთება გამოუთქვამს ნატოს გენერალურ მდივანს, მოუწვევიათ დამხმარე ძალა მეზობელი კოლეჯებიდან და ჭორად, მაგრამ იმასაც ამბობდნენ, რომ პოლიციაც ჩაერთო საქმეშიო.

გოჭი ნომერი ოთხი, ორი კვირის განმავლობაში იძებნებოდა...


***
ზოგჯერ მეჩვენება, რომ საქართველო ერთი დიდი კამპუსია, რომლის 20% ოკუპირებულია (პროცენტებში თუ ვერ ერკვევით, ეს იგივეა, რაც ხუთ ნაჭრიანი პიციდან ერთი სხვამ აგახიოს), კოლეჯის დამამთავრებელი კურსის მოწაფეები _ ხელისუფლება, ხოლო ქართველი ხალხი (ერი!) _ კოლეჯის ადმინისტრაცია.

აჰ, გოჭები ვინ არიან? გოჭები შეცდომებია "ნებსითნი და უნებლიეთნი", რომელიც ხელისუფლებამ დაუშვა, გადანომრა და კამპუსის ეზოში გაუშვა.

გაუშვა თუ გაექცა, მარა ქართველ კაცს შენ გოჭს გამოაპარებ? ჰაერში მოხსნის, თონეში ისე შეაპიწკინებს, კანი რომ ტკაცუნებს და ახლადშეკმაზულ, კაი მწვანე ტყემალთან ერთად შეჭამს.

მეტაფორები იქეთ იყოს, მარა სანამ აქეთაა, ბარემ ვთქვათ - კოლეჯელი გოჭისგან განსხვავებით, სახელისუფლებო გოჭების რაოდენობა _ ოდნავ მეტი, გაშვების/გაქცევის პერიოდულობა _ გაცილებით ხშირი და კამპუსის ტერიტორია უფრო დიდი და არც ისე ხასხასა მწვანე ბალახით მოიალაღებულია.

მოკლედ, სათითაოდ რომ ყოფილიყო კიდე ჰო, მაგრამ ზოგჯერ რამდენიმე გოჭი ერთად გარბოდა კანცელარიის და პარლამენტის შენობიდან. სანამ მთლად ელექტრონული გახდება ეს ქვეყანა და პაპკები წერწერით "Дело №" მთლიანად აღმოიფხვრება, ნუმერაციის ამბავიც მთლად დალაგებული ვერ გვაქვს. ხოდა, მეოთხე გოჭის არ იყოს, ქართველმა ხალმაც აღმოაჩინა, რომ სათვალავს შიგადაშიგ სხვადასხვა ნომერი გოჭები აკლდებოდა.

გოჭი აკლიაო? - აღშფოთდა ერი:
- საქართველო თავის გოჭებს არ დაივიწყებს!
- საქართველოს განა სადაყავს გოჭი დასაკარგავი!
- ქართველი გოჭი, ყველაზე ჭყვიტინა გოჭი მთელს მსოფლიოშიო - გაჰყვიროდა აჟიტირებული ერი.

დაიწყო გულმოდგინე ძიება ქართველმა ერმა. ეძებდნენ ყველგან, კამპუსის ყველა კუთხე-კუნჭულში: ქალიშვილობის ინსტიტუტის ქვეშ, ქართლის დედაში, ქართულ სუფრაზე, სიყვარულში და ჩახუტებაში, მოძრავი დავით აღმაშენებლის ქანდაკების ცხენის ყვერებში, ერთიან ეროვნულ გამოცდებზე ჩაჭრილ სტუდენტებს შორის.

ეხლა დაკარგვაცაა და დაკარგვაც. შეიძლება დაკარგო სინდისი, ნამუსი, ღირსება, ქალწულობა, სამშობლო, მიწა, მეხსიერება და პოტენცია, მაგრამ გოჭი? უფრო სწორად გოჭები???

არა, ამას ქართველი ერი ვერ დაუშვებს _ ვერასოდეს! ხოდა ქართველი ხალხიც ჩაიციკლა გამოტოვებულნომრიანი გოჭების ძიებაზე, ძიებაზე, ძიებაზე, ძიებაზე...

ხელისუფლების ყოველ ნაბიჯზე, ცხელი თონე და მწვანე, ახლადშეკმაზული ტყემალი ახსენდებათ და პირზე ნერწყვმომდგარნი ახალი გოჭის გამოჩენას ელოდებიან. ყოველ ქმედებაში ვეძებთ გოჭს , რომელიც, ქართველი კაცის ღრმა და ღიპისეული რწმენის თანახმად, აუცილებლად უნდა არსებობდეს.

- გზები დააგეს
- და გოჭი? გზები ვჭამოთ ჩვენ?
- ხიდი ააშენეს
- და გოჭი? ხიდი ვჭამოთ ჩვენ?
- პოლიციის რეფორმა გატარდა
- და გოჭი?


მოკლედ, ვეძებთ გოჭებს ყველგან და ყველაფერში. ვეძებთ ერთსულოვნად. ვეძებთ ქვეცნობიერად. ვეძებთ პირზე ნერწყვმომდგარი და გოჭის პიწკინა ხორცს მონატრებულნი. ვინც ეძებს, ის პოულობსო. ვეძებთ და ვპოულობთ კიდეც _ მაგრამ, სამწუხაროდ, ყველას ვერა!

ძალითეპილოგი:

კამპუსის ადმინისტრაცია მოუხელთებელ გოჭს ორი კვირის გამავლობაში ეძებდა. ორი კვირის შემდეგ კოლეჯის მოსწავლეები გამოტყდნენ, რომ გოჭი #4 უბრალოდ არ არსებობდა.

Pour toi mon amour

მინდა შემოგთავაზოთ, ჩემი ერთი ძვეეელი თარგმანი. მართალია ორიგინალი ძალიან, ძალიან ლამაზია, ხოლო მე თარგმანები არ გამომდის მაგრამ რატომღაც მაშინ მაინც წამიცდა ხელი და ვთარგმნე.

Pour toi mon amour
[Jacques Prevert]

Je suis allé au marché aux oiseaux
Et j'ai acheté des oiseaux
Pour toi
Mon amour
Je suis allé au marché aux fleurs
Et j'ai acheté des fleurs
Pour toi
Mon amour
Je suis allé au marché à la ferraille
Et j'ai acheté des chaînes
De lourdes chaînes
Pour toi
Mon amour
Et je suis allé au marché aux esclaves
Et je t'ai cherchée
Mais je ne t'ai pas trouvée
Mon amour


***

შენთვის ჩემო... ჩემო სიყვარულო...
ვნახე მახეს ჩიტს უგებდა ბიჭი
შენთვის ჩემო... ჩემო სიყვარულო...
მე ვიყიდე ის პატარა ჩიტი.

მერე ვნახე მე მებაღე ძველი
ყვავილების რომ უნდოდა მოჭრა
მე გიყიდე ყვავილები ქოთნით
ყოველ დილით ყვავილი რომ მორწყა

მერე შენთვის, სიყვარულო ჩემო
მივაკითხე მაღაროში მჭედელს
რომ შენ რკინის მძიმე ბორკილებით
მიგაჯაჭვო ჩემი სახლის კედელს

და შემდეგ კი სადღაც ყიდნენ მონებს
მე გეძებდე, დიდხანს, დიდხანს... ჩემო...
გეძებე და ვერსად ვერ გიპოვე
ვერ ვიგემე მაგ ტუჩების გემო

მე თავს მოგანატრებ ძალით

მე თავს მოგანატრებ ძალით
და შენც მომენატრო მინდა
აიღე თეთრი ფურცელი
აიღე კალამი და
მომწერე რამე უაზრო
ან თუნდაც როგორ გწყინდა
მეც მოგწერ როგორ გნატრულობ
და შენთან როგორ მინდა

სხვაუსი

ალბათ შეგიმჩნევიათ, როდესაც რაიმე ძალიან მოგწონს, ცდილობ რომ ეს რაღაც სხვას თავზე მოახვიო.

მგონი ასე გამომდის ხშირად, ჩემს საყვარელ სერიალზეც - ექიმ ჰაუსზე.

ახლა რომ ვთქვა "უბრალოდ მარიას" და "ვერლური გულის" შემდეგ, ჰაუსი პირველი სერიალია რომელსაც ვუყურებთქო, ვიცი ამით მხოლოდ ქართველ დიასახლისებს დავაინტერესებს, მაგრამ ეს საკმარისი არ არის. შესაბამისად მეტი ეფექტის მისაღწევად, შევეცდები სხვადასხვა ჯგუფის ადამიანები მოვიცვა.

მერწმუნეთ ხალხო, ექიმ ჰაუსს უნდა უყუროთ. ამას მე გეუბნებით, ადამიანი:

(ყველა ბროლის ბუს მფლობელს) - რომელმაც გადამწყვეტ რაუნდში ქულა ავიღე
(მარშუტკის მძღოლებს) - არდაიდარდოს ყველა ალბომი მაქვს "ბარდაჩოკში"
(ოპოზიციას) - გულს რომ გფხანთ, ზოგიერთი პოსტით
(პოზიციას) - რომელიც ოპოზიციაზე მხოლოდ იმიტო არ წერს, რომ საერთოდ არაფერს/ვერაფერს აკეთებენ
(ლიტერატორებს და ფილოლოგებს) - რომელიც გიჟდება, მორის მეტერლინკზე და კნუტ ჰამსუნზე
(ბლოგერებს) - რომელმაც ყველა თქვენი საკონკურსო პოსტი "დაალაიკა"
("კარტოშნიკებს") - "იგროკი" რომელიც არასოდეს გახიშტულა
(კაი ტიპებს) - კაცური კაცი, რომელსაც ყანწი არაა, რომ არ დამელიოს
(გასათხოვრებს) - ვარ ქერათმიანი, მაღალი და ცისფერთვალება
(გაუთხოვრებს) - (გამახსენდა _ ამათ უკვე ვუთხარი "ველურ გულზე" და "უბრალოდ მარიაზე")


მგონი ქართველობის 99%-ს ამ ფრაზებით მოვხიბლავ და 1% იყოს _ ცხოვრების აზრია.


მოდით, მცირეოდენი და გულახდილი PR კამპანი აქ დავასრულოთ. ვისაც არ გინახავთ - დრო არ დაკარგოთ და "დაქაჩეთ" ჰაუსის სერიები უკიდეგანო ინტერნეტიდან. ხოლო ვინც უყურებთ, მენიუს თვალი გადაავლეთ, რამე შეუკვეთეთ და ჩავუჯდეთ (მე, სამი ტეკილა და ერთიც რედბული ორმაგი არყით თუ შეიძლება).

რაღა დაგიმალოთ და მეშვიდე სეზონით უკმაყოფილო ვარ. რომ აგიხსნათ რა არ მომწონს მეშვიდე სეზონში, მოგიყვებით რა მომწონდა დანარჩენ ექვსში.

- უპირველეს ყოვლისა ძალიან საინტერესო და მოულოდნელი "ინტროები", რომლებიც ლამის მთელ სერიად ღირდა.
- ზედმეტად საინტერესო (თუმცა უმეტეს წილად გამოგონილიო) და უცნაური სამედიცინო შემთხვევები
- თემა, რომლის ირგვლივ აგებული იყო კონკრეტული სერიის სიუჟეტი (მეგობრობა, ერთგულება, ღალატი, სექსი და ა.შ.)
- ვიკოდინით გაშტერებული ჰაუსი და მისი ქცევის მანერა (16 წლამდე ბავშვებმა... თუმცა რაღა ბავშვებმა)
- არაჩვეულებრივი მუსიკები (როგრც ზოგიერთი გაფეტიშებული და ქართული ენის მოძულე იტყოდა - საუნდტრეკები)
- ჰაუსის და კადის კინკლაობა
- მოლოდინი რომ მერომელიღაც სეზონის, მერომელიღაც სერიაში, უილსონი გამოიგონებდა კიბოს წამალს, პრინსტონის კლინიკაში აღარ იქნებოდა არცერთი პაციენტი, ქართველები აღარასოდეს ისაუბრებდნენ ქალიშვილობის ინსტიტუტზე და რაღათქმაუნდა ჰაუსისა და კადის ქორწილი _ სიხარულის ცრემლებით და მომღიმარი სახეებით.

მაგრამ ეტყობა ვერ გაუძლეს მგრძნობიერე ამერიკელებმა 6 სეზონიან ტანჯვას და ლმობიერმა სცენარისტებმაც, მეექვსე სეზონის ბოლო სერიაში, ჰაუსის და კადის ორგაზმს შემციცინე მაყურებელს სანატრელი "Yeeesss" ამოაოხვრინეს.

კადის და ჰაუსის არ ვიცი მაგრამ მგონი სცენარისტთა ჯგუფმა მართლა "გაათავა" და ამოწურა საკუთარი თავი.

შედეგად მივიღეთ:

- ოდნავ უკეთესი სერიის დასაწყისები ვიდრე აქვს სერიალ "დეტექტივებს"
- მეცხრე საავადმყოფოს არქივებიდან სცენარში გადატანილი სამედიცინო შემთხვევები
- ერთადერთი თემა _ კადისა და ჰაუსის ურთიერთობები, რომელიც "კრავს" სერიას
- სრულიად გამოჯანმრთელებული ჰაუსი, რომელსაც ტკივილს 6 სეზონი განმავლობაში 3 კოლოფი ვიკოდინიც კი ვერ უყუჩებდა და ეხლა მხოლოდ კადის ძუძუები შველის.
- გარეუბნებში ჩამოკიდებული, მოძველებული საახალწლო მორთულობასავით გამოხუნებული და არაფრით დასამახსოვრებელი მუსიკალური გაფორმება
- ჰაუსისა და კადის ჰარმონია
- და "დაკმაყოფილებული" ამერიკელი მაყურებელი

განა შეიძლბა ასე? ეს იგივეა ტომი და ჯერი რომ შერიგდნენ, მგელი რომ არასოდეს გაეკიდოს კურღდელს, (დედა, როგორ მეფხანება ენა რომ რაიმე აქაც პოლიტიკური ჩავურთო, მაგრამ მომწყინდა - უინტერესო ხდება უკვე), რომ ვენსუელური სერიალი ქორწილით დაიწყოს და მომდევნო 276 სერია უბრალოდ თვალი ვადევნოთ მათ ბედნიერ და უდარდელ ცხოვრებას.

თან არ დაგიმალავთ და ცამეტის თითქმისშიშვლად ნახვის შემდეგ, ეს გოგო ისე დამაკლდა, როგორც დიეტის დროს ლუდი და ხინკალი.

დღეს იმედი გამიჩნდა. კადიმ ჰაუსი "პროფესიულ ღალატში" ამხილა და თვალებაცრემლებულმა დატოვა კლინიკა. იქნებ ყველაფერი ჩვეულ რითმს დაუბრუნდეს: კადი დაშორდეს ჰაუსს, ჰაუსი "შეჯდეს" ისევ ვიკოდინზე, ჩვენ კი ვიცხოვრონ ასე ტკბილად და ბედნიერად სერიიდან სერიამდე?

ნამდვილად არვიცი რა იქნება, რას გადაწყვეტენ სცენარისტები. ისე რეჟისორი ვინარის არც ეს ვიცი, მაგრამ რომ მანახა აუცილებლად ვუსაყვედურებდი - შე დალოცვილო, შვიდი სეზონი ჰაუსის და კადის სექსს ველოდი და ეს "ვითოვითომსექსი" რა იყო, ჰა?

თუმცა ჰო, ვიცი _ ქართველბი სხვებისგან განსხვავებით ასე იოლად ვერ "ვმკაყოფილდებით".

გაგიშლი საწოლს

მე ვერ დაგიგებ ლურჯთვალა იებს
გაგიშლი სუფთა, უბრალო საწოლს
დაგაწვენ პირქვე და მზისგან დამწვარ
მხრებზე წაგისვამ მეზობლის მაწონს

მე ვერ მოვიყვან გაზაფხულს შენთვის
ვერ დაგპირდები წამოსვლას წვიმის
კოცნა ფეთქდება როგორც მთა დენთის
შენი ხერხემლის და შენი წვივის

არ შემიძლია რომ ვთქვა მთავარი
და რაღაც ლექსებს გიძღვნი სულელურს
მკერდი მუცელზე გარდამავალი
დაცქერის როგორც პანტერა ველურს

მე ვერ დაგიგებ ლურჯთვალა იებს
გაგიშლი სუფთა, უბრალო საწოლს
დაგაწვენ პირქვე და მზისგან დამწვარ
მხრებზე წაგისვამ მეზობლის მაწონს

უცნობი ველვეტის ქურთუკით

მაღვიძარას რამდენიმე წუთით დავასწარი. სამსახურში უნდა წავიდე. ცხრა საათია. ქუჩაში მწვანე ავტობუსები შევნიშნე - ახალი ავტობუსები ჩამოუყვანიათ, ვიფიქრე გულში.

ოფისის კარი ოდნავ შეღებული დამხვდა, დაცვის ოთახი _ ცარიელი. ოფისში ლამინირებულ დერეფნებში "კორპორატიული" ფეხსაცლის ხმა სასიამოვნო ექოდ მესმოდა. საათს დავხედე. მგონი წესრიგშია.

ქვემოთ ჩასულს ტაქსმა გამიჩერა - ოთხ ლარად თავისუფლებაზე გამომყვები? - მკითხა მძღოლმა.

- უკაცრავად
- ოთხი ლარი. თავისუფლება - შეამოკლა მძღოლმა.
- არა, მე მეტროთი ვაპირებ.
- კარგი ხუთს მოგცემ და გავედით.

კარი გამიღო. დაბნეული ჩავჯექი მანქანაში.

- აქ გაგიჩერებ თუ შეძლება - გამომაფხიზლა ფიქრებში წასული მძღოლმა და ხუთლარიანი გამომიწოდა. ფულს გაკვირვებულმა დავხედე. ენაგადაყლაპულმა გამოვართვი და მანქანიდან გადმოვედი.

კინოთეატრთან ერთადერთი პლაკატი იყო გაკრული - "მაგდანას ლურჯა. ეხლა უკვე 3D-ში" - ეწერა პლაკატს წითლად. გულდამძიმებულმა ღრმად ამოვისუნთქე. ვერც ვაზროვნებდი და სხეულს ინსტიქტურად მივენდე.

გულის წასვლისგან პარლამენტის წინ შეკრებილი ხალხის ჩოჩქოლმა მიხსნა. მიტინგს ნელი და ფრთხილი ნაბიჯით მივუახლოვდი.

სახელდახელოდ მოწყობილ ხის სცენის კიდეები წითელი ვარდებით მოერთოთ. კიდეებს ხის ძველი დინამიკები ამშვენებდა. სცენის შუაში მორიდებულად მდგარ შტატივზე, რამდენიმე საიზოლაციო ლენტით გადაბმული მიკროფონი იყო ჩამაგრებული.

მიკროფონს ყავისფერ ველვეტის "კურტკაში" გამოწყობილი მაღალი მამაკაცი მიუახლოვდა.

- მოგესალმებით, ბატონებო და ქალბატონებო. უპირველეს ყოვლისა გულითად მადლობას მოგახსენებთ, რომ გამონახეთ დრო და აქ მობრძანდით. დღეს მსურს გითხრათ სრული სიმართლე. მე გულით ვცდილობდი, გამეკეთებინა მაქსიმუმი ამ ქვეყნისთვის. უნდა ვაღიარო, რომ უპირველესი მიზეზი ამისა სამშობლოს სიყვარული არ ყოფილა. არა, ისე არ გამიგოთ, რომ მე ეს ქვეყანა არ მიყვარს. უბრალოდ, პირველ რიგში საკუთარი ამბიციების დაკმაყოფილებას ვცდილობდი.

თუმცა ეს იმას არ ნიშნავს, რომ ოდესმე განგებ, მიზანმიმართულად ცუდი მინდოდა ჩვენი ქვეყნისთვის.

დადგა დრო, როდესაც მივხვდი, რომ მე ჩემი თავი ამოვწურე.
დადგა დრო, როდესაც სხვას უნდა გადავაბარო ქვეყნის საჭე
დადგა დრო, სათავეში მოვიდეს ახალი ცოცხი - მოულოდნელად გამომსვლელს უცნაურ ბგერად სიცილი წასკდა. მაგრამ მალევე დასერიოზულდა და სერიოზული სახით განაგრძო.

მადლობა მინდა გადავუხადო თითოეულ თქვენგანს მოთმინებისთვის
მადლობა მინდა გადავუხადო თითოეულ თქვენგანს, რომ ოდესღაც სწორედ ამ ადგილას იდგა ჩემთან ერთად წვიმაში
მადლობა მინდა გადავუხადო თითოეულ თქვენგანს, რომ მეკითხებოდით - "ასფალტი ვჭამოთ ჩვენო?"

მადლობა, რადგან სწორედ ამ შეკითხვამ მაიძულა, გამომეცა შოკოლადის ბრენდი "ტრასა", რომელიც ერთ-ერთი წარმატებულია მთელს მსოფლიოში.

მადლობა თითოეულ თქვენგანს და მსურს გითხრათ, რომ მე გადავდექი!

ადამიანი ყვისფერი ველვეტის "კურტკით" იმდენად გულახდილი იყო, რომ თვალი უნებლიედ ამიცრემლიანდა.
უცებ შევკრთი - მიტინგზე არასოდეს ვყოფილვარ, არა თუ მიტირია - ვიფიქრე გულში და უბრალოდ ქარისგან აცრემლებულივით, ისე სხვათაშორისავით მოვიწმინდე თვალები  - სახელდახელოდ მოწყობილ სცენაზე, ჩვენი ქვეყნის პრეზიდენტი იდგა.

პრეზიდენტმა სიტყვა დაამთავრა. ხელები უსიცოცხლოდ მოაშორა მიკროფონს და თითქოს ასიათასობით ნაფიც მსაჯულთა საბოლოო განაჩენს ელოდებაო, თავი ჩახარა.

ხალხი სუნთქვაშეკრული უყურებდა პრეზიდენტს.

არ-გა-და-დგე! - ჩურჩულით დამარცვლა, ვიღაცამ ხალხის სიღრმიდან.
არ-გა-და-დგე! - ჩურჩულითვე აყვა რამოდენიმე ხმა.
არ-გა-და-დგე!
არ-გა-და-დგე!
არ-გა-და-დგე!

- ბოლო ხმაზე სკანდირებდა ხალხი.

უნებლიედ ორივე ხელი შუბლზე წავიჭირე. ირგვლივ ყველაფერი დატრიალდა. მე გავრბოდი. შეშინებული, მთელი ძალით.

მიტინგს არც ისე დიდი მანძილით ვიყავი გარიდებული, მანქანა წამომეწია - რამდენად გამომყვები, მომაძახა შეუჩერებლად.
- უფასოდ, ჩავძახე მძღოლს შეშლილი სახით და მანქანაში ჩავხტი.

წინა სავარძელზე ნერვიულად ვირწეოდი წინ და უკან. შარვალი ორივე ხელით ინსტიქტურად ჩამებღუჯა და ჩავჭიდებოდი.

- რას ვუშვებით ეს ხალხი ამ საწყალ პრეზიდენტს!
- ... - თვალებდაქაჩულმა გადავხედე მძღოლს.
- იცი, მე არცერთი ინსტიტუტი არ მაქვს დამთავრებული - მითხრა ამაყად მძღოლმა, იმ იმედით რომ საუბარს გავუბამდი.
- ცუდია - ნაძალადევად ვუპასუხე უხერხულობის გამო.
- რატოა ცუდი? არც ტრესტის მართველად მიმუშავია არასოდეს. ასე ვარ ტაქსის მძღოლი რამდენი წელია უკვე, ვინ მოთვლის.

ამასობაში კიდევ ერთ მწვანე ავტობუსს ჩავუარეთ.

სახლში გულგახეთქილი ავვარდი. ოთახი ჩემია. ყველა ნივთი ადგილზეა. არც ლუდოვიკ მერომელიღაცე დამხვედრია სამზარეულოში. ამოვისუნთქე. მგონი გადავრჩი. არ გავგიჟებულვარ.


სული დივანზე მოვითქვი. ცოტა დავმშვიდდი. რაც ვნახე, არაფრის გახსენება არ მინდოდა. ხელში უნებლიედ ტელევიზორის პულტი ამითამაშდა. ჩავრთე.

"პროფილი" დაიწყო. მაიას დანახვაზე გული გამინათდა.

- გამარჯობათ, ძვირფასო ტელემაყურებლებო, შეგახსენებთ, რომ ჩვენი დღევანდელი გადაცემის თემა "სამოქალაქო აღზრდის" პრობლემატკაა. სტუდიის სტუმრებთან საუბრის შემდეგ კი ჩვენ ვიხილავთ ჩარლზ ლოუტონის ფილმს "მონადირის ღამე".

პულტი და ღიმილი ერთდროულად შემახმა სხეულზე. ნერვიულობისგან ძალგამოცლილმა ძლივს გადავრთე მომდევნო არხზე.

- ახლა კი, ჩვენი ჰიტ ათეულის გამარჯვებული სიმღერა, რომელიც უკვე მესამე თვეა მყარად ინარჩუნებს პირველ ადგილს - ლექსენი და თიკო ჩხეიძე, სიმღერით "სანთელი" - მახარა გაღიმებულმა გოგი გვახარიამ.

არ მახსოვს, პულტი როგორ მივაგდე. კომპიუტერს ვეცი. ვინდოუსის ჩატვირთვის პარალელურად მაჯვენა ფეხი ნერვულად მიხტუნავდა.

ჩაირთო. ფეისბუქში არცერთი მეგობარი არ მყავს. არცერთი შეტყობინება არ ჩანს. ჩემი "კედელიც" ქაღალდივით ცარიელია.

ავნერვიულდი.

ბლოგი გავხსენი. ბოლო პოსტი 1876 წლით თარიღდება. ბოროტი ხუმრობაა - ვიფიქრე ატირებულმა. თქვენ ყველა მე მაგიჟებთ. გინდათ, რომ გავგიჟდე - ვყვიროდი ხმამაღლა.

ბლოგის სტატისტიკის გვერდი გამახსენდა. ბოლო ვიზიტორები როდის იყვნენ, ვნახავ - ყველაფერს ვერ შეცვლიდით!

ვხედავ, ბლოგს ყოველ წამში თითო ვიზიტორი აკლდება.

იკლებს... ჩავილაპარაკე ჩემთვის.
არა იმატებს - მომესმა პასუხად ოთახის სიღრმიდან.
იკლებს - გავიმეორე ოდნავ ხმამაღლა  და იმ ადგილისკენ გავიხედე, საიდანაც ხმა ისმოდა.
იმატებს, იმატებს - გამიმეორა ხმამ და საოცრად გამათბო.
იკლებს, იკლებს, იკლებს...დამიჯერე იკლებს - ვიმეორებდი უნებლიედ და ვცდილობდი მივმხვდარიყავი მთელი ამ სიგიჟის შინაარს.

ბოდავს - თქვა აუღელვებლად ხმამ.

ნუ გეშინია დედიკო, ძმრით დაგზილავთ და სიცხე დაგიკლებს....ნუ გეშინია.

შუბლზე საოცრად გრილი და საამო ხელი ვიგრძენი. სიგრილე სითბოსავით გადმომეღვარა შუბლზე. ჩამეძინა.

ოფისი

დილაა. რაღა დილა, თერთმეტი გამხდარა.

- ათთეთრიანი ხომ არ გაქვს?
- ყავაზე თუ ადიხარ, მეც ჩამომიტანე რა

ერთი ესპრესო. ერთი ამერიკანო.

ჩართვის ღილაკს რომ ვაჭერ, ნოუთბუქის კორპუსი ყრუდ ტოკდება - თითქოს აღგზნებულ სხეულს მკერდზე შევეხე.

შავი ეკრანი...
წარწერები...
სისტემა იტვირთება....
აკრიფეთ პაროლი...
ქვიშის საათი...
რამდენიმე წამი ისევ ქვიშის საათი...

ყავის გემრიელი ყლუპი. ყველაზე გემრიელი, დილის პირველი მოსმა. აუთლუქი.

ორმოცდარამდენიღაც წაუკითხავი მეილი. ისევ ყლუპი. კითხვას ნელ-ნელა ვიწყებ - ვხურდები. ტემპი ნელ-ნელა მატულობს.

ახალი მეილი.
ისევ პრობლემაა? - მოკლე ყლუპი
ახალი შემოთავაზება - ჭიქა პირთან მიმაქვს და ვაბრუნებ.
ეს რა უსამართლობაა...
რეპორტი მოსამზადებელია. ჩავინიშნეთ - ჭიქაზე თითები სრულ მზადყოფნაშია
ჩემი დის გადმოგზავნილი სახალისო ფოტო - ღიმილი
დღეს შეხვედრაა ახალ პროექტთან დაკავშირებით - ფიქრებში წასული ყლუპი.

კითხვის ტემპი მატულობს. ოფისი ამოიქოქა. ორთქმავალივით ნელ-ნელა და დინჯად აგუგუნდა. ფურცლები აშრიალდნენ მაგიდებზე. ელმავალს დგუში ნელ-ნელა ცხელი ორთქლით ევსება. პირველი ზარი ისმის მეზობელ ოთახში. მთვარიან და სუსხიან ღამეს აყეფებული ძაღლებივით მეორე ტელეფონი რეკავს. ელმავალმა უკვე სიჩქარე აკრიფა. ტორეადორის წინ მდგარი დაჭრილი ხარივით უშვებს ორთქლს დაბერილი ცხვირის ნესტოებიდან.

ხელით ვგრძნობ _ ჭიქა ისე ამსუბუქდა, სამამდე ყლუპი თუ მექნება შემორჩენილი.

ჩემი ძაღლიც აყეფდა. მნიშვნელოვან წერილს ვკითხულობდი, არ ჩამიმთავრებია. ერთი წინადადებაც და... ჯობია ვუპასუხო, არ გამითიშონ.

- უკაცრავად, მეორე ზარი შემოდის (ჩემი უფროსია), ეხლავე გადმოგირეკავთ
- დიახ, გისმენთ...

უფროსმა ახალი დავალება მომცა. სად გავჩერდი? ყავა უნდა მომესვა. არა, ბოლო აბზაცის მესამე წინადადებაზე გავჩერდი. აი მომინიშნავს კიდეც, რათა იოლად გამეგრძელებინა კითხვა. ერთი წინადადებაც და...

მობილი რეკავს - ჩვენი ახალი პარტნიორი. ჭიქას თითებით ვატრიალებ. ძაღლი ისევ აყეფდა _ ვხედავ უფროსია, მაგრამ ტელეფონს ხმას ვუთიშავ (გადავურეკავ). ახალი მეილი მოვიდა. ვიღაც შიდა ჩეთში მწერს...


- ბავშვებო, მე სასწრაფოდ უნდა გავიდე, რაღაც შეხვედრა დაინიშნა. კურიერი თუ გამოჩნდება, მაგიდაზე რომ კონვერტია კანცელარიამდე მიიტანოს.

საკიდიდან პალტოს ვხსნი და, დერეფანში სწრაფი ნაბიჯით მიმავალი, ფართხაფურთხით ვიცვამ.

- კი, უკვე გამოვედი, აი კიბეზე ჩამოვდივარ.


მაგიდაზე ზუსტად სამი ყლუპი ყავა ცივდება...

TBC Smart კლუბი და ლაშარელა

პირველად ბლოგის ისტორიაში, ჩემი ერთერთი პოსტი ლაშა კვანტალიანი - გვიკურთხე მამაო. შემიწყალე მე ცოდვილი მონაწილეობას იღებს, თბს ბანკის, სმართ კლუბის გათამაშებაში.

მთავარი პრიზი გახლავთ iPad.

თუ მოგწონთ ეს ბლოგი და ჩემი პოსტები,

დამიჭირეთ მხარი, დააჭირეთ ხელი:

http://bmu.li/6sP

პრეზიდენტი ღადაობს

ძალიან გთხოვთ, ნუ ამოშლით თავს ბლოგის გვერდიდან. პირიქით - დააჭირეთ კაქტუსს და გაწევრიანდით გვრდზე. მე ხომ ლექსებს ვუძღვნი პრეზიდენტს - ანუ მიყვარს!


წყალში შეკრთა მედუზა
ზღვა აღელდა, ქანაობს
არაფერი ურბალოდ
პრეზიდენტი ბანაობს

ვიღაც ყვირის მიშველეეეეეეეეეეეთ
ვიღაც ყვირის გიშველიიიიიიიი
და წყალს აპობს ტალღებად
პრეზიდენტი შიშველი

პრეზიდენტი მფრინავი
პრეზიდენტი ექიმი
პრეზიდენტი მგრგვინავი
პრეზიდენტი ვექილი
პრეზიდენტის ნაძვისხე
პრეზიდენტის ხალხი
პრეზიდენტის სასახლე
პრეზიდენტის სახლი

ხალხი ერთად იცინის
აღარავინ არ დაობს
არაფერი უბრალოდ
პრეზიდენტი ღადაობს

პრეზიდენტი 3D
პრეზიდენტი მოვა
პრეზიდენტი წვიმა
პრეზიდენტი თოვა
პრეზიდენტი დურაგალი
პრეზიდენტი მუშა
პრეზიდენტი არ ტყუის
პრეზიდენტი შუშა
პრეზიდენტი მბრბოლელი
პრეზიდენტი წმინდა
უბრალოდ პრეზიდენტი _ "პრეზიდენტი" მინდა

ბროლის ბუ და შუშის პრეზიდენტი

აი ძილის დროც მოვიდა და უცებ დიდი ილიას სიტყვები გამახსენდა: "ყოველ დღესა შენს თავს ჰკითხე, აბა დღეს მე ვის რა ვარგეო". გამახსენდა და გამეღიმა:

მთელი დღე ვიბოდიალე. არაფერი გამიკეთებია. პრინცპში რატომ არაფერი - ფეისბუქზე სამამდე სტატუსი დავწერე, ხუთი სასაცილო ვიდეო დავაშეარე და ორმოცამდე ლაიკით "ვარგე" ნაცნობ თუ უცნობ მეგობრებს (ერთ დღეში მეტი რა უნდა გამაკეთებია?).

ასე, შრომითა და ჯაფით, კლავიატურაგამოცვლილმა, ხელში პულტი მოვიმარჯვე და ტელევიზორი ჩავრთე. ბავშვობაში კევს რომ გავხსნიდი და "ნაკლეიკაზე" საყვარელი მანქანა "ამომივიდოდა", დღემდე ისე მიყვარს და მახარებს ცისფერ ეკრანზე ჩვენს პრეზიტენტს თუ მოვკრავ თვალს. ეს მინიმუმ ორ ფაქტს ნიშნავს: პირველი - რომ გადართვას აზრი არააქვს (აბა, რომელი დემოკრატიული არხი გამოტოვებს პრეზიდენტის გამოსვლას) და მეორე - ძალიან ბევრ და საინტერესო ამბავს შევიტყობ (კარგი, ჯანდაბას, სიმართლეს ვიტყვი - ვიცი, რომ ფეისბუქზე და ბლოგზე დასაწერი არ მომაკლდება მომდევნო გამოსვლამდე).

მიშას (შინაგანად მართლა მეხამუშება სახელს რომ ვწერ, მაგრამ მინდა ეს კომპლექსი გადავლახო) გამოსვლებს ისე ვუყურებ, როგორც "ყველაზე ჭკვიანის" გადაცემაში მიწვეული მონაწილეების მშობელი თავის შვილს _ ანუ მთლად რომ არ ვიცი, უფრო მინდა, რომ მისით ვიამაყო თუ უფრო მეშინია, არ შემარცხვინოს.

გამონაკლისი არც დღევანდელი დღე ყოფილა (ჟურნალისტი რომ ვიყო, "სტუმრად ბენდუკებთან" ასე "ორიგინალურად" დავასათაურებდი, აღნიშუნლ გამოსვლას).

ვიცი, რომ "გაშლილ" თუ "დაშლილ" საქართველოზე დილის შვიდზე "პახმელიაზე" გაღვიძებულ კუკავაზე, რომელსაც აზრად ხაშის ჭამა მოუვა, ხოლო სამი საათისთვის დემოკრატიული და თავისუფალი მასმედის საშუალებებით ამის შესახებ ყველას ეცოდინება და მეზობელ სამეფოში მცხოვრებ მბრბოლელ მეფეზე, რომელიც ჩვენსას ბაძავს, აუცილებლად დაწერენ.

თან ვიღაც ლაშარელა კი არ დაწერს თავის შავთეთრ ბლოგზე, ამ ამბებზე გამოჩენილი ექსპერტები, კრიტიკოსები, ანალიტიკოსები, მებამბისნაყინეები და უბრალოდ კაი ტიპები ამეტყველდებიან ფერად ინტერნეტ თუ ბეჭდვით ჟურნალ-გაზეთებში _ ამიტომაც მე თავს შევიკავებ.

ფერად გაზეთზე გამახსენდა და სანამ დამვიწყებია, ბარემ ვიტყვი: ერთ-ერთმა გაზეთმა გოგი გვახარიას გაუმხილა გასულ კვირას - საბჭოთა კავშირი დაიშალა და ნუღარ ებრძვიო (არადა გოგის ამ ამბავს დღემდე უმალავდნენ მეგობრები), მაგრამ პრეზიდენტის გამოსვლის დროს დავრწმუნდი, რომ ის გაზეთი იტყუება _ საბჭოთა კავშირი არ დაშლილა! მეტიც, მას ჩვენი ქვეყნის პრეზიდენტიც აქტიურად ებრძვის. თავის გამოსვლაში რამდენჯერმე ახსენა "წითელი ძერჟავა", მის მიერ ჩვენი ქვეყნისთვის მოყენებული ზიანი და მისი დამარცხების გზები (გოგი, ყოველთვის ვიცოდი რომ გულის სიღრმეში პრეზიდენტის თანამებრძოლი იყავი).

ხო, რა მოსატანი სუფრასთან ეს ამბავი კი იყო, მაგრამ მაინც.

მოკლედ, ვუსმენდი გამოსვლას და პრეზიდენტის აზრები "სტატუსებად" მეყრებოდა გონებრივ ყულაბაში: "ზოგიერთები რომ რუსთაველზე დარბოდა და იქვე ქონდა ყველაფერი..." (უბრალოდ დაავიწყდა, რომ იმ ზოგიერთებამდე თვითონაც იქვე დარბოდა), "ქართული სინგაპური", "ბავშვები ქმნიან ჯგუფებს ფეისბუქზე- არ გვინდა გამოცდები" (ხელიმც კი მოტყდეს ჩემს პრეზიდენტს, ამ გვერდზე რომ გაწევრიანდეს), "აწმყო თუ აღარ გვწყალობს... არა აწმყოც გვწყალობს..." და მრავალი სხვა.

მაგრამ ჩემს ქვეცნობიერს სულ სხვა რამ ეპოტინებოდა, თავისკენ ქაჩავდა და ყურადღების მიქცევას ცდილობდა.

მაშინ, როდესაც პრეზიდენტი სავსე დარბაზს მიმართავდა, უკანა ფონს (ანუ "ბექრაუნდს") ორმწკრივად განლაგებული სტუდენტები უქმნიდნენ. მართალია, კადრში მოხვედრილი სტუდენტების მთქნარების ინტენსივობის და ჰოლმსის დედუქციური მეთოდის გამოყენებით, იოლად მივხვდი, რომ მათ არც წინ მდგომი და არც მისი საუბარი დიდად არ აინტერებდათ, მაგრამ თავი უნებლიედ "უკანა რიგებში" წარმოვიდგეინე და ძალიან შევწუხდი _ პრეზიდენტს ზურგი შეექცია ჩემთვის და ისე მესაუბრებოდა.

ვიფიქრე, ნუთუ მოხდა სასწაული და მცირედი შეცდომა მაინც მოუვიდა ბატონ პრეზიდენტს-მეთქი, მაგრამ პრეზიდენტის უშეცდომობის დამადასტურებელი ფაქტები, ეხლა უკვე სტუდენტების უკან განთავსებულმა ფონმა _ თანამედროვე ქართული არქიტექტურის რამდენიმე მაკეტმა წარმომიდგინა.

შუშის პარლამენტი, შუშის და "ჯერჯერობით" ყველაზე მაღალი სასტუმრო, შუშის მთავრობის სასახლე. რათქმაუნდა _ გამინათდა გონება! შსს-ს შუშის შენობა, შუშის გუმბათი პრეზიდენტის სასახლეზე, შუშის გამგეობები, შუშის პოლიციის განყოფილებები, შუშის სამინისტროები, შუშის სასამართლო დარბაზები, შუშის ხიდი, 40%-ით გამჭვირვალე შუშის საქარე მინები...

საქართველოში ყველაფერი გამჭვირვალე უნდა იყოს - შუშის კედლები, შუშის გზები, შუშის თვალები, შუშის ადამიანები, შუშის მთავრობის წევრები, შუშის პარლამენტალერბი, შუშის პრეზიდენტი. დიახ, უპირველეს ყოვლისა პრეზიდენტი (სხვა შემთხვევაში ზურგს არ შეაქცევდა სტუდენტებს :ჩურჩულით: ).

შუშის ქანდაკებები, შუშის დარაბები, შუშის ხეები. რა თქმა უნდა, ეს ყველაფერი ერთ და ორ დღეში არ კეთდება. ამას ხანგრძლივი და გულმოდგინე შრომა სჭირდება. შუშის ვარდები, შუშის ეკლები, შუშის რევოლუციები.

(აქ ირთვება მუსიკა, რომელიც მაყურებელს ნელ-ნელა ამზადებს იმ მომენტისთვის, როდესაც გადამწყვეტ გამარჯვებას მივაღწევთ, ერთმანეთს ჩავეხუტებით, ვიღაც მარცხენა იდაყვში მოკეცილ მარჯვენას ჩაირტყამს და ყველას ერთხმად აღგმოგვხდება _ "Yeeeeeeeeeeeeeeeees")

...და მაშინ, როდესაც ყველაფერი იქნება შუშის.
...და მაშინ, როდესაც ყველაფერი იქნება გამჭვირვალე
...და მაშინ, როდესაც აღარ შეგვრცხვება გაშიშვლების
...და მაშინ, როდესაც მზის სხივებს ელექტრომაგნიტურ სპექტრად დავშლით
...და მაშინ, როდესაც ტანს არა "სეიფგარდით", არამედ "მისტერ მუსკულით" გავიპრიალებთ

ეჭვი მაქვს, რომ საერთოდ აღარ გამოვჩნდებით და ვეღარავინ ვეღარ შეგვამჩნევს.

ასე რომ, ჩემო პრეზიდენტო, იქნებ რაიმე დავტოვოთ ხილვადი, ხელშესახები, მყარი? იქნებ შენობები შუშით კი არა სარკით დავფაროთ, რომ საკუთარ თავს დავაკვირდეთ პირველ რიგში? და იქნებ... ბლოგინგითაც თუ ხართ გატაცებული, მომდევნო პრესკონფერენციაზე როგორმე ეს პოსტიც ახსენოთ.



P.S. პოსტს სანამ "დავაფაბლიშებდი" მეგობარს ვაჩვენე, რომელმაც "შუსის პარლამენტარები" გიწერია და გაასწორეო მირჩია. უცებ კუზიანზე ანდაზა გამახსენდა - "შუშის პარლამენტარს მხოლოდ..." - ვთქვი და სიტყვა პირზე შემახმა _ არც კი ვიცი, "შუშიანს" რა გაასწორებს.

ხმაური ღამით

გარეთ ღამე. ციდან ცრის.
გზა - სიჩუმის მფლობელი
კართან სკამი. ჩემთან ის...
და გაზის გამათბობელი

გარეთ ცივა. მავთულებს
ქარი გრძნობს და ზუზუნებს
გრძნობა სუნთქვას ართულებს
თუ ვკოცნი შენს ძუძუებს

გარეთ ისმის ხმაური
ანდა სულაც სიჩუმე
თითქოს არაქაული
შენი კანის სურნელი...

შენს თხელ სხეულს
ისე ვგრძნობ
როგორც ქარი მავთულებს
და უბრალო ხმაური
ესმით ქვედა სართულებს

ზეზვას რომ ორი თითი ქონოდა

"ადამიანები იყოფიან 10 ჯგუფად -
ისინი რომლებმაც იციან
და რომლებმაც არ იციან
თვლის ორობითი სისტემის შესახებ".

არ ვიცი რომელი ისტორიული წყარო რას მოგვითხრობს, რამდენი ვერსიაა აღნიშნულთან დაკავშირებით და საერთოდ, ვინ ოხერმა დააბრალა ეს ყველაფერი არაბებს, მაგრამ ჩემი შინაგანი 'მე' და მთავრობა სხვა რამეს მეუბნება.

ყველაფერი აქ - საქართველოში დაიწყო.

მზიასთან გამოქვაბულში დაბრუნებულ ზეზვას ნანადირევი სტრეპტოზავრები მოჰყავდა (იურული პერიოდის მომცრო ზომის არსებები, რომელიც იმ დროისთვის საჭმელად ვარგისი იყო).

სტრეპტოზავრების გატყავება და თემის სხვა წევრებზე გადანაწილება, მზიას ებარა. გამოქვაბულში დასამონტაჟებელ გაზის გამათბობელზე თუ დაიწუწუნებდა ხანდისხან თორემ, მადას ზეზვას მეუღლე ნამდვილად არ უჩიოდა _ თითო სტრეპტოზავრს ჭამდა ერთ დღეში (სულო ცოდვილო და არც ქმარი აკლებდა ისე). ამგვარად ორი სტრეპტოზავრი დღეში ისე ჭირდებოდათ, როგორც ხელისუფლებას არჩევნებში მიღებული ხმები.

სად იყო მაშინ კალკულატორი. არც საანგარიშო ჩოთქი ყოფილა ჩემო დაკვირვებულო მკითხველო _ იყო თითები.

გაფარჩხავდა მზია 8 თითს, შემდეგ მოხრიდა თავის და მეუღლის სამყოფი სტრეპტოზავრების შესაბამისად 3 თითს და დარჩენილ ხუთ თითს რომ დახედავდა, რას იზამდა? არა, ჩემო ბრძენო მკითხველო _ ხუთიანს კი არ შემოხაზავდა _ დარჩენილ ხუთ სტეპტოზავრს ტომის წევრებს დაურიგებდა (არა, იმიტომ კი არა რომ მაშინ ნაციონალური მოძრაობა არ იყო, უბრალოდ არჩევნები არ არსებობდა _ ზეზვაც ხომ ერთერთ ნადირობაზე, შემთხვევით მოკლული მედიოზავრის გამო აირჩიეს თემის ბელადად).

მოკლედ, გაგიკვირდებათ და ზეზვასაც და მზიასაც ორივეს ათი თითი ქონდა. ისე შეუყვარდა მზიას თითებზე თვლა და ჯერ კიდევ ულაკო თითები, რომ სახელები დაარქვა.

პირველს პირველი, მეორეს მეორე, მესამეს მესამე და თავი რომ არ მოგაბეზროთ "და ა.შ. მეათე".

ანტუშა გვაზავამ (ამ დროისთვის უკვე გვარებიც არსებობდა) კი დიდი ბებიის მოფიქრებულ სახელებს დამწერლობაც შეუსაბამა. 0, 1, 2, 3, და აქაც რომ არ მოგაბეზროთ თავი "და ა.შ. 9".

ნეტა რა იქნებოდა, ზეზვას და მზიას ორივე ხელზე მხოლოდ ცალი თითი რომ ქონოდა? რა თქმა უნდა ჩემო გონებაგამჭრიახო მკითხველო _ Alt+Ctr+Delete-ც არ იარსებებდა. მაგრამ ეხლა სხვა რამეს ვამბობ. როგორ ჩაწერდა ანტუშა რიცხვებს?

მოდით ერთი წამით ის გავიზროთ, ეხლა როგორ ვწერთ რიცხვებს.

ცხრამდე ყველაფერი მარტივია _ თითეულს რღაც აღნიშვნა (ანუ ციფრი) შეესაბამება. მაგრამ 10 - უკვე არის ორი ციფრის კომბინაცია - ანუ "ერთი და არაფერი" (სხვათაშორის, ბევრს ერევა "ციფრი" და "რიცხვი". პარალელი რომ გავავლოთ, ციფრი არის "ასო", ხოლო რიცხვი არის "სიტყვა". ანუ ციფრებით ვწერთ რიცხვებს).

შემდეგ კი ვაგრძელებთ:

11- ერთი და ერთი
12 - ერთი და ორი
უკვე იცით რატომაც და ა.შ.
91
92
99
და
100

ანუ როდესაც არსებული ცხრა ციფრი აღარ გვეყო, უკვე ორი ციფრი გამოვიყენეთ და დავწერეთ "ერთი" და "არაფერი" (10) და შემდეგ დავიწყეთ არაფრის გაზრდა (11, 12, 13). შემდეგ როდესაც ორივე ციფრი ბოლომდე გაიზარდა და აღარ გვეყო (99) უფრო მეტის დასაწერად ყველაფერი ისევ თავიდან დავიწყეთ და დავწერეთ - ერთი, არაფერი და არაფერი (100) _ ასე ავღნიშნეთ მეასე რიცხვი. შემდეგ ისევ დავიწყეთ ბოლო არაფრის გაზრდა და ასე მივიღეთ

101
102
103...


რატომ ვიყენებთ რიცხვების ჩასაწერად მაინცდამაინც 10 ციფრს (0,1,2,3,4,5,6,7,8,9)? ხომ შეგვეძლო გამოგვეყენებია რვა ციფრი, ან თუნდაც ოცი. უბრალოდ ადამიანი გამოქვაბულის, სტეპტოზავრების და 10 თითის გამო, მიეჩვია ათობით სისტემაში აზროვნებას.

ზეზვას და მზიას კი ორი თითი რომ ქონოდა ყველაფერი ხუთჯერ მარტივად იქნებოდა:

0 ისევ იქნებოდა არაფერი
1 - ისევ იქნებოდა ერთი
ხოლო უკვე რიცხვები რომ არ გვყოფნიდა ათის ჩასაწერად და ვწერდით ერთს და არაფერს, ზუსტად ასე მოვიქცევოდით ორის შემთხვევაში.
ანუ ორი იქნებოდა 10 (ერთი და არაფერი)

ჩემო დაუარელო მკითხვეოლო, მოდი ერთად მოვინდომოთ და 11 და 12-ის არ იყოს, თვლა გავაგრძელოთ

არაფერი - 0
ერთი - 1
ორი - 10
სამი - 11
ოთხი - 100
ხუთი - 101
ექვსი - 111
შვიდი - 1000

მემგონი ყველაფერი ძალიან მარტივად არის. ნამდვილად გრძელი ჩანაწერებია ჩემო თავგამოზომილო მკითხველო. რიცხვი შვიდი - ათი თითის შემთხვევაში თუ იწერებოდა როგორც 7 და ჭირდება ერთი უჯრა მათემატიკის რვეულში, ზეზვას რომ ორი თითი ქონოდა, დაიწერებოდა როგორც _ 1000 და დაჭირდებოდა მთელი ოთხი უჯრა (უბრალოდ ის კი არ ვიცი, კალამს როგორ დაიჭერდა ხელში).

ყველაფერს რომ თავი დავანებოთ, 5-ის ნაცვლად 101 შემოხაზვა მოგვიწევდა ჩემო მკითხველო. ან ნუ იტყვით და სანამ მიკიტანი ოთხმოცდაცხრამეტი ხინკლის შეკვეთას _ 1100011 ჩაიწერდა, წონაშიც დავიკლებდით რამდენიმე გრამს.

რეალურად კომპიუტერები ინფორმაციას ინახავენ ორობით ფორმატში. ძალიან მარტივად რომ ავხსნათ, მყარი დისკი დაყოფილია უჯრებად. დამაგნიტებულია უჯრა, ე.ი. არის 1. დამაგნიტებული არ არის ე.ი. ყოფილა 0. შესაბამისად პროცესორშიც და ოპერატიულ მეხსიერებაშიც, დენი გადის - არის 1. დენი არ გადის ე.ი. არის 0.

შესაბამისად 1 და 0 შესაძლებელია აბსოლუტურად ყველა რიცხვის ჩაწერა. რიცხვებით კი შესაძლებელია აბსოლუტურად ნებისმიერი ინფორმაციის აღწერა (მუსიკა რომელის მოსმენა ასე გიყვართ, ვიდეო ფაილები, პროგრამები და ა.შ.)

ალბთ უკვე შეამჩნიეთ რომ რაც უფრო ნაკლები ციფრი გამოიყენება, რიცხვის ჩასაწერად, ჩანაწერი უფრო გრძელია (ანუ მათემატიკის რვეულში მეტი უჯრა დაჭირდებოდა). ანალოგიურად თუ ბევრი ციფრი გამოიყენება, ჩანაწერი მოკლდება.

ასე მაგალითად, ვინაიდან კომპიუტერში არსებობს 2 მილიონამდე ფერი, ძალიან მოუხერხებელი იქნებოდა, რომელიმე ფერი ჩაგვეწერა როგრც 2 234 546. ამიტომაც ფერების შესანახად, გამოიყენეს თქვსმეტობითი სისტემა - ანუ 16 ციფრი.

ნუ ციფრი ეხლა რა. პირველ 10 ციფრად, მამაპაპური ციფრები გამოიყენეს. დამატებითი 6 სიმბოლოზეც არ უფიქრიათ ბევრი _ ლათინური ანბანის ასოებით (A, B, C, D, E, F) შეავსეს. ალბათ ზოგიერთ თქვენგანს უნახავს მაგალითად პროგრამა ფოტოშოპში მსგავსი სახით მოცემული ფერები:

EC6C09
CCCCCC
FF0000

სინამდვილეში, თითეული ეს ჩანაწერი არის ჩვეულებრივი რიცხვი _ უბრალოდ ჩაწერილი თექვსმეტი სიმბოლოს გამოყენებით, ანუ თვლის თექვსმეტობით სისტემაში.


***
მაგრამ ადამიანი მაინც ძალიან ჭკვიანურად არის დაპროექტებული, რასაც ნამდვილად ვერ ვიტყვით კომპიუტერებზე _ ეს ისე, შენც რომ არ დამვიწყებოდი ჩემო ინტრიგანო მკითხველო.

P.S. პოსტში მოყვანილი ყველა ფაქტი არის გადამოწმებული გარდა სტრეპტოზავრისა.

P.S. P.S. ეხლა დამიკავშირდა ბლოგერი ერევანიდან და მითხრა, რომ ზეზვა და მზია სინამდვილეში ანუშ და არმენ პეტროსიანები იყვნენ.

უნდა გავხდე

უნდა გავიკეთო კაშნე
უნდა დავიკავო დაშნა
და საქმიანი სახით
დავიწყო ლექსის დაშლა

ლექსებს ისედაც ვწერდი
ამ ღადავ-ღადავში კი
პოეტი უნდა გავხდე!
ეხლა ვარ ხადავშიკი

მე შევიყვარებ ბოდლერს
გადავივიწყებ რითმას
და საგანგებოდ გაზრდილს
ქარბუქი ამიშლის თმას

უნდა გავიკეთო კაშნე
მიბაძვა - სუფრის კოვზი
ოღონდ ჯერ უნდა გავშრე
შხაპ მიღებული ბოზი

ამ ლექსს, ეს ვიდეო ისე უხდება რომ არ დავდო მოვკვდები :)

[youtube http://www.youtube.com/watch?v=6mwTsm0JR9g&fs=1&hl=en_US&rel=0]

***

უცებ ისე მომენატრე როგორც ცხელი ზაფხული და მომინდი როგრც ცივი ლუდი

თანამედროვე ქარაგმები

აბრევიატურა - ლათინური brevis-სგან წარმოებული სიტყვაა, რომელიც მოკლეს ნიშნავს. ოჰ, ეს მატრაკვეცობა არ გვიყვარდეს ქართველებს თორე, ჩვენც კი გვიჭირდა წიგნების საწერად ტყავის შოვნა და გამოზომილად და შემოკლებებით ვწერდით _ ქარაგმებით.

რა უცნაურია, დღეს არც ცხვარი გვყავს გასატყავებელი რომ ვწეროთ და არც პაპირუსი დასამუშავებელი  _  წერე რამდენიც გინდა, სულო და გულო, წერე სადაც გინდა, რაც გინდა და როგროც გინდა _ შენი ყველა ნაწერი 0 და 1 ფორმატში უპრობლემოდ იქნება "დამახსოვრებული". თუმცა მიუხედავად ასეთი თავისუფლებისა, მეჩვენება რომ ოცდამეერთე საუკუნეში, აბრევიატურები (ანუ ჩვენებურად ქარაგმები) უფრო ფართოდ გამოიყენება, ვიდრე ფარნავაზის დროს.

მახსოვს აბიტურიენტობისას, თოფურიას ორტომეულით ტვინგამოტენილი, დედაჩემის დასმულ შეკითხვას "რამდენი კოვზი შაქარი ჩაგიყარო", ამოცანის შეკითხვად აღვიქვამდი და გონებაში ამოხსნას ვიწყებდი.

ასამდე ამოცანა, რომელიც ერთ ღამეში უნდა გამეკეთებინა, ჩემმა მტერმა გადაწერა სრულად _ ამიტომაც მოცემულობებს შემოკლებულად ვწერდი. მაშინ ჯერ კიდევ არ იყო განათლების რეფორმა განხორციელებული თორე ვნახავდი ერთი "20 ცალი ბეღვლენწი და 50 დგიბურზგა"-ს როგორ ჩავიწერდით შემოკლებით. ვინაიდან ამოცანებში დედამიწელების  გამოგონილი მატარებლები, თვითმფრინავები და ავტომობილები ფიგურირებდა, მათი შემოკლებაც არანაირ სირთულეს არ წარმოადგენდა: 20 ავტ. 60. თვით. და ა.შ.

ქარაგმებით მოცემულობების წერას ისე ვიყავი მიჩვეული, მახსოვს ერთხელ ამოცანაში ნახსენები "34 კომბოსტო", როგორც "34 კომბოსტ" - შევამოკლე.

ტკბილი მოგონებებიდან ამოტივტივებული და "ო" ასოთი შემოკლებული კომბოსტოსი არ იყოს, ჩემმა ერთმა მეგობარმა (რომელიც ჩემი აზრით "მომავლის თაობის" ავანგარდშია) ახალი აბრევიატურა "დაამუღამა": ჩეთით ან SMS-ით რაიმეს თუ ვკითხავ, "კ" ასოს მწერს პასუხად, რომელიც არც მეტი და არც ნაკლები თანხმობას ნიშნავს და "კი" - ს აბრევიატურაა.

რათქმაუნდა, ჩემი მეგობარი, დამუშავებული ტყავის არ იყოს, არც SMS-ისთვის განკუთვნილ 160 სიმბოლოს ეკონომიას აკეთებს და არც ინტერნეტ ტრაფიკს უფრთხილდება _ ის, უბრალოდ დროს ზოგავს, რადგან თანამედროვე სამყაროში "ფესიბუქზეც უნდა დაპოსტო, აუთლუქში მეილიც შეამოწმო, ცისკოს აიპი ტელეფონსაც უპასუხო და მეგობრის SMS-იც არ უნდა დატოვო უყურადღებოდ, სამსახურში ერთერთ პროექტზე მუშაობის პარალელურად". თანაც ეს ყველაფერი ძალიან მალე უნდა გააკეთო, თორემ ვერ მოასწრებ.

სწორედ ეს არის მიზეზი, რის გამოც აბრევიატურებს ვიყენებთ თანამედროვე სამყაროში (ეხლა არ შემეკამათოთ და მითხრათ: მესმის IMHO დაწერო in my humble opinion-ის ნაცვლად, მაგრამ "კი"-ს ნაცვლად "კ" რა ეკონომიააო _ აკი გითხარით, ჩემი მეგობარი მომავლის თაობიდან არის. ის XXII მეორე საუკუნის წარმომადგენელია, რომლისთვისაც გადამწყვეტი წამები კი არა მილიწამებია!).

ასე არის თუ ისე, რატომღაც მეჩვენება რომ ქართული ენა ჩამორჩა, თანამედროვე სამყაროს მოცემულ ტენდენციას. დღითიდღე ვრწმუნდები, რომ წარსულიდან შემორჩენილი "ე.წ" და "ა.შ" აღარ  არის საკმარისი. ამიტომაც შევეცადი ეს სიცარიელე შევავსო და თანამედროვე ქარაგმები შემოგთავაზოთ (კომენტარებში თუ შემომიერთდებით დიდი სიამოვნებით ჩავსვამ პოსტში, ავტორის მითითებითვე).


მაშ ასე:

ჩა - ჩემი აზრით

მმჩპ - მე მიყვარს ჩემი პრეზიდენტი

მმჩპ - მეც მიყვარს ჩემი პრეზიდენტი

ქვ - ქალიშვილი ვარ

პითმრჩსიგაგქვ - პაემანზე იმიტომ თუ მპატიჟებ რომ ჩემთან სექსის იმედი გაქვს არაფერი გამოვა, ქალიშვილი ვარ (ანდა, მოდი ამას ნუ შევამოკლებთ)

სამგაფი - 3 Dimension film ანუ სამგანზომილებიანი ფილმი

წ - წავიღე (იგულისხმება ლინკი საკუთარ ვოლზე)

ძს - ძაააააააააააააააააან საყვარელიიიიიიიიიიიი

ნშა - ნეტა შენ არ ანძრევდე

აჩვ - ამ ჩემს ვოლს

აჩლ - ამ ჩემს ლაიკს

აჩს - ამ ჩემს სტატუსს

აჩყ - ამ ჩემს... ქმ...

სნ - სოფო ნიჟარაძე (ეს იმდენად ხშირად გამოიყენება ვიფიქრე მხოლოდ "ს" ხომ არ იყოს-მეთქი  მაგრამ ეს ასო უკვე დაკავებულია)

[N/A] - პრაიმ-ტაიმის რედაქტორი ონანიზმზე ჭორებს იგონებს

პმს - პროფილში მაიას სტუმრები.



უსასრულოდ გავაგრძელებდი ჩამონათვალს მაგრამ ეხლა მეგობარმა დამიმესიჯა: ნშა, ლაშარელა...ნშა-ო.