"ჩვენი ხელისუფლება იმ ქალს გაქვს, დიდი ტანჯვა-წამებით რომ მოიტაცებ, მისი გულისთვის მთელ ნათესაობას რომ გადაიკიდებ და ორი-სამი წლის მეტ-ნაკლებად ბედნიერი ცოლ-ქმრობის შემდეგ მიხვდები, რომ ის არ არის ვინც შენ გჭირდება."
სწორედ ამ სიტყვებით იწყება ლექსო მაჭავარიანის პოსტი.
მეტაფორებზე ვგიჟდები, მაგრამ მეტაფორულ პარადოქსებზე უფრო მეტად. უცნაურია, მაგრამ ქალმა, რომელიც რის ვაივაგლახით და ძალით მოვიტაცეთ, პირველსავე ღამეს გაგვჟიმა და თავად დარეკა მამამისთან: "მამა, აღარ მომაკითხოთ _ მოსახდენი უკვე მოხდაო".
არა, მოტაცებაც არის და მოტაცებაც, ქალიც არის და ქალიც. ასეთი რა ან ვინ მოვიტაცეთ რომ დღემდე გვაკვნესებს და გვაძახებინებს - რას გვიშვება ეს მთავრობაო.
მეტაფორებსვე თუ მივყვებით ფაქტია, რომ მთავრობა გვჟიმავს. მაგრამ თუ კი გვჟიმავს, ხალხი რატომ არის მაინც დაუკმაყოფილებელი ანუ უკმაყოფილო?
ან მთავრობა გარტყმაში არაა რას გვიშვება და როგორ გვასიამოვნოს, ან გამოდის, რომ ქართველები ვართ ფრიგიდულები (აბა, სექსი რომ სასიამოვნო პროცესია, ამაზე მოდით ყველანი შევთანმხდეთ)?!
არა, ქართველების - ამ თვალებანთებული, ტემპერამენტიანი და უნიჭიერესი (რა შუაშია თორე კი) ხალხის ფრიგიდულობას მე ვერ დავიჯირებ. ანუ რა _ მთავრობამ არ იცი დავიჯერო თავისი ცოლის ეროგენოლუ წერტილები? არადა, წლებია ერთად ვცხოვრობთ და შვილებიც კი გვყოლია.
მოიცა ერთი წამით, რა... რა მოტაცება? რისი რძალ-მული და შვილები?
თუ მაინც და მაინც და პირდაპირ თქმა არ გვინდა, კი ბატონო:
ჩვენი ხელისუფლება იმ ჰიპოსაპიენსს გავს, რომელსაც მოხუცი მეზობელი ზრდიდა გვერდით გამოქვაბულიდან. მეზობელს ერთი გაუბედურებული და გასაცოდავებული მდედრი ყავდა _ გამოქვაბულს ალაგებინებდა, საჭმელს აკთებინებდა და როცა თავი ჰქონდა, ჟიმავდა კიდეც.
როცა ხელისუფლება (უკაცრავად, ჰიპოსაპიენსი) წამოიზარდა, მოხუცებულ და უკვე მოტეხილ აღმზრდელს მდედრი გამოგლიჯა. გამოგლიჯა რა _ ოღონდ იმ მტარვალს გამოქცეოდა და დაძონძილტყავებში გახვეულმა მდედრმა, ძლიერი წიხლი უთავაზა მოხუც ბატონს და ახალგაზრდა ჰიპოსაპიენსის გამოქვაბულს შეეკედლა, შეშინებული და აქლოშინებული.
ახალგაზრდა ჰიპოსაპიენსიც მიეფერა, დაუყვავა, დავარცხნა, დაბანა და... და ყველაფერი თავიდან დაიწყო _ ეგ იყო რომ ცოტა უფრო ხარისხიანად. "არა, რა შედარებააო" - იტყოდა ხოლმე გულში ტანდაბანილი და თმებდავარცხნილი მდედრი, გამოქვაბულის გაჩახჩახებულ კედლებში. ჩაგვრისგან ყელს მომდგარ ბოღმას ცრემლებთან ერთად უხმოდ გადაყლაპავდა და გულშივე დააყოლებდა _ "არაუშავს, მომდევნო უკეთესი იქნებაო".
***
მეტაფორების დედა რო ვატირე, თორე სულ სხვა რამის თქმა მინდოდა. ბოლო დროს დავაკვირდი, ძალიან ხშირია ხოლმე კრიტიკა, მაგრამ გასახეხი ყველის შესანახი კონტეინერის არ იყოს, არასოდეს არ ახლავს მოცემულ კრიტიკას რეკომენდაციები.
ვკითხულობ უამრავ ნაწერს. უამრავ ლამაზად და მხატვრულად დასმულ შეკითხვას. "ბულეთპოინტებად ჩამოყრილ" ტექსტებს, ერთი და იგივე რო მეორდება და მათი წრეზე ტრიალი მხოლოდ იმიტომ არის საჭირო, რომ მკითხველმა "ტემპი აკრიფოს" და "გახურდეს".
კვნესა ისმის, ქალი არ ჩანს კი არა და... შენიშვნები ისმის და გამოსავალი არა.
ვიღაც ვერ "შეეგუა" და მიტინგზე გამოვიდა _ შავბნელ და საზოგადოების ჩამორჩენილ ნაწილად მონათლეს, რომელიც იმასაც ვერ ხვდება, რომ თითეული მიტინგზე გამოსული კაცი, ერთი კალენდარული დღით გვაშორებს ევროატლანტიკურ ალიანსში გაწევრიანებას. არ გამოვიდა და "თავითაო"-ზე გარითმული ანდაზა შეახსენეს.
და ჩემსავე დაგებულ მახეში რომ არ გავება, აქვე ვიტყვი _ იქნება და ისე არ გავაკრიტიკოთ, რომ რაიმე უფრო ჭკვიანური არ ვურჩიოთ და ვუთხრათ კრიტიკის ობიექტს?
***
უხდება პოსტს ლამაზი დასასრული და მეც ეს მოვიფიქრე:
ჩვენი დემოკრატიის არ იყოს მეც ახალგაზრდა და გამოუცდელი ვარ, ამიტომაც ცოლი ჯერ არ მომყავს. არადა მთლად უცოლობაც არ არის კარგი...
))) კარგია ლექსოს ერთი წლის წინანდელი ნაწერი შენთვის მუზა მაინც თუ აღმოჩნდა ))
ReplyDeleteრა მნიშვნელობააქვს ნაწერი როდინდელია. მთავარია დღესაც აქტუალურია :)
ReplyDeleteსულიკო - პოსტი რატო წაშალეთ?
ReplyDeleteარადა, ძალიან კარგი პოსტი იყო :(
))) კარგია ლექსოს ერთი წლის წინანდელი ნაწერი შენთვის მუზა მაინც თუ აღმოჩნდა ))
ReplyDeleteრა მნიშვნელობააქვს ნაწერი როდინდელია. მთავარია დღესაც აქტუალურია :)
ReplyDelete