გვიკურთხე მამაო. შემიწყალე მე ცოდვილი

უკვე იმდენი სტატია დაიწერა საპატრიარქოზე, გარყვნილ მღვდლებზე, ნომრებზე სერიით EKL, ნაკურთხ მანქანებზე და ა.შ. რომ ერთ სქელყდიან კრებულს გამოსცემდა კაცი.

ლინკებსაც მრავლად უნაწილებდნენ თვალებანთებული, გახარებული და აჟიტირებული მომხარებლები ინტერნეტში ერთმანეთს.

ნებისმიერმა იცის, რომ თუ შემოგელევა აქტუალური თემა, შეგიძლია საპატრიარქოზე, გარყვნილ მღვდლებზე, ნომრებზე სერიით EKL და ნაკურთხ მანქანებზე დაწერო. მერე რა რომ რიგით მილიონსამასიათასხუთასოთხმოცდამეხუთე ნაწერი იქნება? მკითხველი მას მაინც არ მოაკლდება. ბევრიც "დაალაიკებს" და "დააშეარებს" შენს ნაწერს თვალებანთებული, გახარებული და აჟიტირებული. ეს კი უმთავრესია, ასე ვფიქრობ _ სხვამხრივ მიზეზს ვერ ვხედავ რიგით მილიონსამასიათასხუთასოთხმოცდამეხუთე ნაწერის არსებობისა.

ამ სტატიებში ბევრიც სიმართლეა, ბევრიც _ თითიდან გამოწოვილი თემა, მაგრამ ჩემთვის სამწუხარო სხვა რამეა _ შევნიშნე, რომ მსგავსი სტატიების არც ავტორები და არც აღფრთოვანებული მკითხველი ოდნავ მწუხარებასაც არ გრძნობს. პირიქით, უხარიათ, თვალები უნათებთ და რაც შეიძლება ცინიკურები ხდებიან _ "ესეც თქვენი წმინდა ეკლესია. ესეც თქვენი სიწმინდეები. თავი გაგვანებეთ, მოგვეშვით თქვენი შეგონებებით, მორალის კითხვით, რჩევა-დარიგებებით, აღსარებებით და ზიარებებით. საკუთარ თავს მოუარეთ. მე უამრავ გოგოსთან მაქვს სექსი, წმინდაობას მაინც არ ვიბრალებ; მე ვისთანაც მინდა, ვწვები და რამდენიც მინდა, იმდენი კაციც მყავს, მაგრამ მონაზვნობას მაინც არ ვიბრალებ; მე ნარკოტიკებს ვიკეთებ და ვიცი მაინც ჩემი გასაჭირი, მაგრამ უბიწოდ თავი არასოდეს მომიტანია".

ადრე დავწერე და ეხალც გავიმეორებ (ასე ვთქვათ, ერთგვარ ფარს მოვიმზადებ თავდაცვისთვის, რადგან მეც ხომ ერთი რიგითი და ხორციელი ადამიანი ვარ, რომელსაც ასე ძალიან ეშინია არ გააკრიტიკონ, დასცინონ, ან წამოაძახონ _ შენ, თავს მიხედე, სანამ ჩვენ გადმოგვწვდები ცოდვილებსო), მეც ტეკილა ბუმითა და სექსით გაჟღენთილი ოცდამეერთე საუკუნის ახალგაზრდა ვარ. მეც თქვენთან ვარ. თქვენიანი ვარ. მაგრამ მინდა, რომ წამით შევჩერდეთ, წამით დავფიქრდეთ.

***
მახსოვს, მამაჩემს და რამდენიმე ადამიანს სამეზობლოში იდეა გაუჩნდათ _ მოდი ძველი ტრესტის ნანგრევებზე ეკლესია ავაშენოთო. მამაჩემი ინჟინერი იყო, ხის ეკლესიის პროექტი შეადგინა, საპატრიარქოში გააგზავნა შესათანხმებლად. იქ აუხსნეს ეკლესიის მშენებლობის უარმავი სპეციფიკა. საპატრიარქო დაეხმარა ჩემებს არქიტექტორის მოძებნაში. არქიტექტორიც ძალიან კეთილშობილი აღმოჩდა. სრულიად უფასოდ დათანხმდა ეკლესიის მშენებლობაზე მუშაობას.

უფასოდ ვმუშაობდით ჩვენც _ უბნის ბიჭები. უამრავმა პლანითა და ლარნახევრიანი არყით გაჟღენთილმა ბიჭმა ხელები დაიკაპიწა და მშენებლობას შეუერთდა. ისიც მახსოვს, სამეზობლოში ფული ავკრიფეთ ისევე ნებაყოფლობით, როგორც დღეს (კიდევ კარგი, ნინია კაკაბაძეს ადგილობრივ პრესაზე ხელი არ მიუწვდებოდა, თორემ, დარწმუნებულივარ, რეკეტად მონათლავდა ამ ქმედებას) ხდება სხვადასხვა ტაძრების მშენებლობისას.

ტაძარი აშენდა. პატარა, ძალიან ლამაზი. უამრავი ბიჭი, რომელიც მშენებლობის განმავლობაში ახლოც არ მიკარებია სასმელს და სხვა უბედურებას, ეკლესიის წიაღშივე დარჩა, მოიყვანეს ცოლები და ჯვარი დაიწერეს ამავე ტაძარში. გაუჩნდათ შვილები და იქვე მოინათლეს. დღეს, როდესაც შაბათის ღამენათევი კვირა დღეს თორმეტისთვის ვფხიზლდები, აივანზე ყავას ვსვამ და ამინდის მიუხედავად ეკლესიის კარებთან შეგროვებულ უამრავ ადამიანს ვხედავ, რომელიც ტაძარში ვერ ეტევა, მინდა რომ გვერდით მეორე ეკლესია მივუდგა და შემდეგ კიდევ ერთი და კიდევ ერთი, სანამ ყველა მსურველს არ ექნება შესაძლებლობა, ღვთის სახლში შეივსოს სული და იპოვოს ის სიმშვიდე, რომელსაც იქ ეძებს (განა მხლოლოდ ჩვენს მობილურებს ჭირდება დატენვა _ სულიც იცლება, ჩემო ნინია).

რა არის ამაში ცუდი?

ბათუმიდან მომავალი ისე ფხიზლობდა, რომ ჯვრები დაუთვლია. რა საჭიროა ამდენი ჯვარი (ჯვარი, თორე არ იყოს როკ სიმბოლიკა, რომლითაც სამოცდაათიანებში მთელი ევროპა იყო აჭრელებული), ნეტავ ვინ დგამსო ამ ჯვრებს _ იკითხა ნინიამ. ორმოცდაორივე არ ვიცი ნინია, მაგრამ ერთი _ კიროვის ქუჩას რომ გაცდები, არ მისული ახალსოფლამდე, რკინის ჯვარი რომ დგას _ დანამდვილებით ვიცი, ვინც დადგა.
ჩემს თანაქალაქელ სოსოს "ოციანი "ტრუბები" აღმოაჩნდა, "სვარშიკმა" ანზორმა, ისე შეადუღა, ნებისმიერ ქირურგს შეშურდებოდა. ბიჭებმა ქუთაისიდან მანათობელი ნეონის მილები ჩამოიტანეს (არ ჯდება თურმე ძვირი) და ერთი "ვედრო" ცემენტი ჯვრის მიწაში ჩასამაგრებლად იქვე გამოურთმევიათ ზაურისთვის (სახლს არემონტებდა მაშინ თავისი ბიჭის ქორწილისთვის).

ეხლა მეც "ბლოგერული" ჩამერთო და მომიტევეთ. სინამდვილეში სულ სხვა რამის თქმა მინდოდა. ჩვენ გვყავს პატრიარქი, რომელმაც უამრავი რამ გააკეთა ქართული ეკლესიისთვის და საქართველოსთვის. ის დღესაც უამრავს აკეთებს და ცდილობს. თუმცა სამწუხაროა, რომ მის ნებისმიერ ინიციატივაში მხოლოდ ცუდს ვხედავთ. მიწები გადასცა ხალხს _ ვერ უვლიდა იმდენი ქონდა და იმიტომო (ან მიწას რა მოვლა უნდა?), სამონასტრო კომპლექსი შენდება ნარკომანების რეაბილიტაციისთვის _ სამედიცინო ცენტრებს ვერ აღადგენენო (ნინია, ნარკომანი უპირველესად სულიერად არის ავად და ამას გადასხმებით ნამდვილად ვერ განკურნავ), ბევრი ახალგაზრდა დარჩა უნივერსიტეტის გარეშე და მოდით ხელსაქმე და სხვადასხვა ხელობა ვასწავლოთ, რომ სამშობლოს და თავის თავს გამოადგესო _ აქაც რაღაც სისულელეს აბრალებდნენ, მახსოვს.

და გინდათ თუ არ გინდათ გახსოვდეთ, რომ "საპატრიარქო" არ არის ცათა სასუფეველი, რომ ყველაფერი იდეალურად იყოს. რომელიმე თქვენგანს გქონიათ გამოცდილება, გემართათ თუნდაც 2-კაციანი ჯგუფი? 100-კაციანი? 1000-კაციანი? 10 000-კაციანი? საპატრიარქო უზარმაზარი სტრუქტურაა და, ამასთან, არ არის კომერციული დაწესებულება, რომ ადამიანი, რომელსაც ღვთის მსახურებაში სურს ყოფნა, შევამციროთ და საკადრო რეორგანიზაცია მოვახდინოთ. როგორ შეგვიძლია, უკმაყოფილო ვიყოთ პატრიარქის, რომელიც მძიმე ავადმყოფობის და ასაკის მიუხედავად ძალ-ღონეს არ იშურებს ჩვენი ქვეყნისათვის და ქართული ეკლესიითვის?

რატომ გაღიზიანებთ ის, რომ ვიღაც ისტერიულად აკურთხევს სახლს, კომპიუტერს და მანქანას? ნაკურთხ მანქანას რა გაწევა ემატებაო? მაშინ მიპასუხეთ _ ნაკურთხ (მონათლულ) ადამიანს ინტელექტუალური შესაძლებლობები ემატება თუ უფრო მალე დაფარავს კროსით ასმეტრიან დისტანციას? რატომ იწერთ ჯვარს? რატომ ნათლავთ პატარებს ეკლესიებში? რატომ გიხარიათ, დაცემული და ცოდვილი მღვდლების ხილვა პრადოს ჭიპებზე და EKL ნომრებით? თქვენ გგონიათ, ეს რაიმე ახალია? ბიბლიის ბოლო წიგნი _ "აპოკალიფსი" _ პირდაპირ ამბობს, რომ მეორედ მოსვლის მოახლოების პარალელურად სამღვდელობა დაეცემა და ცოდვებში ჩაეფლობაო. მე არ მესმის, როგორ შეიძლება არ გიყვარდეს ადამიანი (არ ვამბობ უწმინდესსა და უნეტარესს ილია მეორეს, ვიცი ეს ბევრს აღიზიანებს), რომელიც ერთ-ერთ საზეიმო ქადაგებაზე მთელი ერის გასაგონად ამბობს _ "მე უფრო მეტი ცოდვა მაწევს, ვიდრე ყველა ქართველის ცოდვა ერთად შეკრებილიო".

არა არის ეს ყველაფერი ახალი. ყველაფერი ძალიან ძველია. უბრალოდ, ადრე ამას წმინდა წიგნებში წერდნენ, ეხლა ბლოგებზე იწერება.

პოსტის დასასრულს განვაგრძობდი პათოსით გამსჭვალულ განწყობას, ვიტყოდი, რომ "სანამ სხვის თვალში ხიწვს დაინახავთ, საკუთარში დირე იპოვე-თქო". იმასაც ვიტყოდი, რომ "არ განიკითხოთ და არ განიკითხები-თქო", მაგრამ აქ უკვე გამახსენდა, რომ ჯერ საკუთარში დირე უნდა მეპოვნა და თავად არ უნდა განმეკითხა არავინ (მათშორის გარკვეულწილად ნინიაც, რომლის სტატიებიც ყოველთვის მომწონს). ასეც რომ არ იყოს, მიპასუხებდნენ _ რა გვაქვს დასამალი, ჩვენ ისედაც ყველაფერს ვწერთ ღიად, საჯაროდ, პირდაპირ ინტერნეტში, მთელი მსოფლიოს დასანახად და სულ კომენტარებად განგვიკითხავენ, ასე რომ, რა გვენაღვლებაო _ და მართალიც იქნებოდა.

ამიტომაც გადავწყვიტე, ეს ჩემი ცოდვილი სულის ამოძახილი "არქიმანდრიტი ამბროსი (იურასოვი) კითხვა - პასუხი რწმენისა და გადარჩენის ცხოვნების შესახებ" წიგნიდან, ამოწერილი ერთ-ერთი კითხვითა და პასუხით დავასრულო:

რა ვქნათ, თუ მღვდელი არ ეწევა წმინდა ცსოვრებას? როგორ დამოკიდებულებაში ვიყოთ მასთან?

ჩვენ ყველა ვცნობთ მედიცინას, მაგრამ ექიმები არიან სხვადასხვანაირი. ასევეა მღვდლებიც. ქრისტე ჩვენ გვაფრთხილებდა, ის ამბობდა, რომ მწყემსნი იქნებიან სამი სახის: კეთილი მწყემსი, რომელიც თავისი სამწყსოსთვის თავს დადებს; დაქირავებულნი - რომლებიც ეკლესიაში მოვიდნენ უბრალოდ სამუშაოდ და მესამენი - მგლები ცხვრის ტყავში(იოანე.10). ჩვენშიც მუდამ ასე ყოფილა... ახლა ქვეყნად ბევრი ტაძარი შენდება, ხოლო სასულიერო სკოლებს, სემინარიებს არ შეუძლიათ ყველას უზრუნველყოფა, ამიტომაც ხდება ხოლმე მორწმუნე ადამიანის ხელდასხმა, მაგრამ არ აქვს სულიერი და ცხოვრებისეული გამოცდილება. ასე რომ, შეიძლება ის დაეშვას.

რევოლუციამდე იყო ასეთი შემთხვევა. ფინანსური დანაშაულისთვის, ასამართლებდნენ მღვდელს, ხოლო იცავდა მას ცნობილი ადვოკატი პლევაკო. მან წარმოთქვა ასეთი სიტყვა:
- ბატონებო! თქვენ იცნობთ ამ მღვდელს?
- დიახ, ვიცნობთ.
- თქვენ მასთან აღსარებაზე დადიოდით?
- დავდიოდით.
- ის თქვენ გპატიობდათ ცოდვებს?
- გვპატიობდა.
- თქვენ ალბათ არაერთხელ მისულხართ მასთან?
- დიახ, მრავალჯერ.
- ინანიებდით, და ის გპატიობდათ. ნუთუ მღვდელი ერთხელ შეცდა და თქვენ, ასეთი მკაცრნი, არ აპატიებთ ცოდვას? უფალმა თქვა: „რომლითა განკითხვითა განიკითხვიდეთ, განიკითხნეთ და რომლითა საწყაულითა მიუწყოთ, მოგეწყოს თქუენ(მათე, 7,2). და მან მიაღწია მღვდლის გამართლებას. ასე რომ, არავინ უნდა განსაჯო.