Wednesday, March 30, 2011

დუელი არარსებულ პოეტთან

იუთუბზე იმდენ პოეტს მოვუსმინე რომ მუზამ
მომაკითხა, ყურზე მიკბინა და ველური სექსი მომთხოვა

პოეტი წერდა სევდიან ლექსებს
ისეთს _ თვალებს, რომ ცრემლებს დაჰკიდებს
ჩემი ლექსი კი სექსს გავს მეძავთან
დაცვის გარეშე, რამეს აგკიდებს

ჩემი ლექსები არ არის წმინდა
არ გხვდება სუფთა სიო და ზეცა
სხვასთან _ "ამბორი უმანკო ხელზე"
ჩემთან კი _ "ენით ფეხებს შუა ეცა"

რა ვქნა, უბრალოდ ვახერხებ ვეღარ
რითმების ქვიჯით უაზროდ ნაყვებს
მასთან შენ "დილის ცვარი" და "მზე" ხარ
მე კი "გილოკავ ძუძუს და ბაყვებს"


აღგიქვამ წყვილ, მრგვალ, მკერდად და კერტად
ვერ მოგატყუებ _ უკვე დიდი ხარ.
მას შენ ზეცაზე უყვარხარ მეტად
მე კი მხოლოდ და მხოლოდ... მინდიხარ

Monday, March 28, 2011

ობიექტური კრიტიკა და სნობიზმის ანატომია

ბრიტანელი მწერალი, არტურ კესტლერი, თავის ერთერთ ესსეში _ სნობიზმის ანატომია, ყვება:

"ჩემს ერთ ახლობელს, (პირობითად ბრენდა დავარქვათ), თაყვანისმცემელმა დაბადების დღეზე, უბრალო, თანამედროვე ჩარჩოში ჩასმული პიკასოს ნახატი აჩუქა. ნამუშევარი მხატვრის "კლასიკური" პერიოდის ბრწყინვალე ნიმუშს წარმოადგენდა, რომელზეც ყმაწვილს ხელში აყვანილი გოგონა მიჰყავდა; და მიუხედავად იმისა რომ სხეულები ერთმანეთში ირეოდა, ნამუშევარი საოცრად ჰარმონიულ შთაბეჭდილებას ტოვებდა. ვინაიდან ნამუშევარს სერიული ნომერი არ გააჩნდა, ბრენდამ ჩათვალა რომ ეს რეპროდუქცია იყო და შესაბამისად ნახატს კიბეებზე მიუჩინა ადგილი. ორიოდე კვირის შემდეგ კი, როდესაც კვლავ ვესტუმრე მას, ნახატი მისაღებ ოთახში ამშვენებდა კედელს.

- ვხედავ, რეპროდუქცია "დაგიწინაურებია" _ ავღნიშნე მე
- არა, რა რეპროდუქცია _ ეს ორიგინალია. რა ლამაზია არა? დააკვირდი გოგონას თეძოები როგორი ხაზებით არის გამოკვეთილი..." - ასე შემდეგ და ასე შემდეგ."

შემდეგ კი მთელი ესსეს განმავლობაში, ავტორი გვიხსნის, რომ სნობიზმი სხვა არაფერი არ არის თუ არა ღირებულებათა სისტემის ცვლილება, რაიმე ფაქტორის გათვალისწინებით. მაგალითად _ ნახატი ბრენდასთვის გაცილებით ღირებული გახდა, როდესაც გაიგო რომ ის ორიგინალი იყო და არა დუბლიკატი. მაშინ გამოიფინა ის "გამოსაჩენ" და "საამაყო" ადგილას, მაშინ შეამჩნია რომ თურმე ხაზები გენიალურად იყო გავლებული და გოგოს თვალებიც საოცრად იყო გადაწყვეტილი, ოთხკუთხედების სახით (ავტორის, ანუ ჩემი ინტერპრეტაცია).

როდესაც კესტლერის ეს ესსე პირველად წავიკითხე, მივხვდი რომ ყველა ჩვენგანი გარკვეულ წილად სნობია. უბრალოდ გააჩნია ეს რაში გამოიხატება: იმაში რომ, სურნელი მხოლოდ ჭურჭლის გამო მოგწონს რომელსაც "კოკო-შანელის" ლოგო ამშვენებს, თუ ერბოკვერცი მოგწონს და "გეგემრიელება" მხოლოდ იმიტომ, რომ დედამ მოგიმზადა _ ორივე შემთხვევაში სნობი ხარ.

დღეს კი სნობიზმის ერთ კონკრეტულ გამოვლინებაზე დავფიქრდი, რომელიც კრიტიკას ეხება. "არიან ხალხი რომელთა აზრი ჩემთვის მნიშვნელოვანია" _ ალბათ ეს ფრაზა ხშირად გითქვამთ ან გაგიგონიათ. მეც ხშირად მითქვამს, მაგრამ თოფურიას ტომეულებსა და მათანალიზში გამობრძმედილ ზუსტ, მათემატიკურ ფორმულირებას თუ მივყვებით, აწი ამ ფრაზას შემდეგნაირად ვიტყვი: "არსებობს ხალხი, რომელიც ხშირად გამოთქვამს აზრს, რომელიც ჩემთვის მნიშვნელოვანია".

არანაირი მნიშვნელობა არააქვს ვინ გაძლევს რჩევას, რეკომენდაციას, ვინ გაკრიტიკებს _ იქნება ეს ბრძენი თუ ბრიყვი, დიდი თუ პატარა, მემარჯვენე თუ მემარცხენე, წითელქუდა თუ მგელი, ქალიშვილი თუ არაქალიშვილი (ეს ბოლო, საძიებო სისტემებისთვის იყო არ შეიმჩნიოთ). მთავარი არის თავად აზრი, ინფორმაცია, როგორც განყენებული ობიექტი, რომელსაც საკუთარი გრავიტაცია გააჩნია და არანაირი მნიშვნელობა არა აქვს წყაროს მისი წარმოშობისა.

ვფიქრობ, სნობიზმის ეს კონკრეტული ნაირსახეობა, გამოთქმული აზრის "გათვალისწინება-არგათვალისწინების" კუთხი ყველაზე გავრცელებული მოვლენაა. ძალიან რთულია გაიზიარო აზრი, რომელიც ისმის ადამიანისგან, რომლის ღირებულებებიც შენთვის არაფერს ნიშნავს და არაფრის მთქმელია. ან და პირიქით, არ დაეთანხმო აზრს, რომელიც შენთვის ძალიან ავტორიტეტული (ან ძვირფასი, ან ახლობელი _ მნიშვნელობა არააქვს) ადამიანისგან მოისმინე.

ფაქტია _ ძალიან რთულია, არ იყო სნობი.

Sunday, March 27, 2011

ძველბიჭური ფოლკი ანუ ამბავი დაკოპირებული მისამართისა

ანბანის პირველი ასო და მაგიური რიცხვი 33. კარგი იყო. ვუსმენდი. მოქონდა. იმ დროს რაღაც ახალი იყო და ყველას გვისწორდებოდა. ნუ ყველას თუ არა ბევრს. ყველაფერი თუ არა რაღაც "ვეშები" მაინც.

მერენდელი ამბების მოყოლა მეზარება. იმაზე წერაც მეზარება ერთი წვერგაუპარსავი ბიჭი, როგორ აღმოჩნდა პარლამენტის წინ მიტინგებზე, როგორ ჩაერთო პარკებისა და სკვერების მოწყობის ბიზნესში, როგორ აღმოჩნდა ვაკის პარკში საკმაოდ მოზრდილი კომპლექსი მისი საკუთრება. მოკლედ მეზარება...

მაგრამ დრო გავიდა და ის რაც მაშინ ახალი იყო (მაშინ ანუ დიდი ხნის წინ, როცა შუქი ქრებოდა და პურის რიგში ვიდექით) ახლაც ახალია. იმიტომ კი არა რომ ეს რაღაც მაგარი არის. უბრალოდ ქართულმა მუსიკალურმა სივრცემ ცარცი აიღო, საკუთარ თავს მაგიური წრე შემოავლო და ხმამაღლა თქვა: "ჩვენ ყველას გვინდა ვიყოთ 33ა".

და ასეც მოხდა. ერთმანეთის მიყოლებით გაჩნდნენ ჯგუფები, რომლებიც არნახული სიზუსტით აკოპირებდნენ მოცემულ სტილს, ხმას, ტემბრს, მელოდიებს, ტექსტების პათოსს, ჯდომის მანერას და რა ვიცი კიდევ რას აღარ.

სიმღერები რომელიც H1N1 ვირუსივით მოედო ქალაქს იმდენად გავდა ერთმანეთს რომ დაბნეული ხალხი ერთმანეთს ეკითხებოდა: ეს ფრანია, არა მგზავრები, დაგენიძლავები ფრანი, დავიგინები მგზავრები, არა კუნინძები და ა.შ.

იდეაში, მიუხედავად იმისა რომ ჩემის მოკრძალებული შეფასებით ისინი მხოლოდ ხარისხიან დუბლიკატებს წარმოადგენდნენ მიმდინარეობისა რომელსაც ჩემმა ძმაკაცმა "ძველბიჭური ფოლკი" შეარქვა, მათ მაინც ქონდათ რაღაც პეწი: იყვნენ თმაგაბურძგლულები და წვერგაუპარსავები. ეცვათ დახეული კედები და უფულობის გამო ფეხით ადიოდნენ კუს-ტბაზე, ეთნოგრაფიულის ეზოში დასაკრავად.

ახლა კი ვხედავ როგორ აკოპირებენ, თავისი წინამორბედის არა მხოლოდ მუსიკას, არამედ განვლილ გზასაც: ზოგი სადიდებლებს აღავლენს პატრულისთვის სამშობლოს სიყვარულით ანთებული, ზოგიც ქვეყნის სიყვარულს გვეფიცება. მე რომ ძალიან მიყვარს, ისეთ ყვითელ გადაცემებშიც ექიმის გამოწერილი წამალივით არიან კვირაში ერთხელ და სხვა.

დღეს ერთი ვიდეო ვიპოვე, ჯგუფისა რომელიც აივანზე მღერის. ღიად უნდა ვთქვა "შავღვინოში ალუბლები ბანაობენ" სტილი მე პირადად არ მიყვარს. ტექსტებით რომელიც "მზითგამთბარი და დამთვრალი", ფუმფულა პლუშის ბალიშზე ამოქარგული სიტყვით _ "მიყვარხარ"-ით არის განოყიერებული, რბილად რომ ვთქვა გული მაქვს მოყაჭული (ისე კი იმდენი ვჭამე რომ უკვე გული მერევა). ამიტომაც "ტამტამ-საჩხაკუნო-გიტარით" შესრულებული, არაფრით ქოფიფეისტისგან გამორჩეული მუსიკა რატომ უნდა მომწონდებოდა?

ერთხელ მეგობარმა მომიყვა სკაიპით: "მგზავრების ეგ სიმღერა, შეიძლება იმიტომ მომეწონა, რომ პირველად როცა მოვუსმინე, საყვარელ ადამიანთან ერთად ვიყავი ოთახში, გემრიელად, მზე იყო გარეთ და ა.შ. მოკლედ განწყობას დაემთხვა"_ო. სიმართლე რო გითხრათ, ასეთ დროს მგზავრებს და კობა ხაბაზსაც რომ მოვუსმინო ერთად, გუბაზ სანიკიძის ჩანართებითურთ, მაინც ძალიან მომეწონება. მაგრამ საქმე იმაშია, რომ ზემოთხსენებული ჯგუფის _ "შანსონის" მოსმენისას, შავი მონიტორის წინ ვიჯექი და შესასრულებელ სამუშაოს ზარმაცად ვუყურებდი.

ახლა ვზივარ და ვფიქრობ: ნეტა რა მომეწონა ამ სიმღერაში (ან იქნებ შესრულებაში უფრო სწორად ნათქვამი იყოს).

ალბათ ის რომ ახალგაზრდები არიან, ჯერ ყველასთვის უცნობები, უბრალოები. რასაც მღერიან მღერიან ძალიან გულახდილად და ჩემი აზრით ეს ყოველთვის გადამწყვეტია ნებისმიერი სახის შემოქმედებაში. თვალებიც გულახდილად უღიმით და ვფიქრობ სისხლის ჯგუფი და აურაც რეზუს დადებითი აქვთ.


ნეტა როდის და ვინ დაარღვევს მაგიურ წრეს სახელად "ძველბიჭური ფოლკი". როდის იქნება ბლომად დერვიშების, პორნოპოეზიის, აუთსაიდერის და სხვა (ეს "და სხვა" ძალიან ფორმალურად დავწერე თორე მეტი არ მეგულებ) კოლექტივების მსგავსი საინტერესო ჯგუფები. რომლებიც შეეცდებიან არ გავდნენ ერთმანეთს. რომლებზეც არასოდეს არ იკითხავენ და დააკონკრეტებენ პირველი მღერის თუ მეორე.

"შანსონს" კი მინდა წარმატებები ვუსურვო და ვუთხრა: გთხოვთ, ნუ იქნებით "ფუმფულა პლუშის ბალიშების" მოყვარულები, "გაუთოვებულები" და "ფრაკებში გამოწკებილები". იყავით განსხვავებულები და ისეთივე ლაღები როგორიც ახლა ხართ.

[youtube http://www.youtube.com/watch?v=ZS_MU5LEW1s&w=640&h=390]


დასასრულს კი სიმღერა განწყობისთვის:

[soundcloud width="100%" height="81" params="" url="http://api.soundcloud.com/tracks/6717085"]

Saturday, March 26, 2011

"იმედის" მომცემი Error-ი და მოTVრებული ფეისბუქი

დღეს გაიმართა აქცია, რომელცი ზუსტად ერთი კვირის წინ დაიგეგმა ფეისბუქით.

როდესაც თითში ხიწვი შეგერჭობა, თუ დროულად არ გამოიღებ, ის აუცილებლად დაჩირქდება.

მსგავსად ხიწვისა, საზოგადოებაში თუ ჩნდება გარკვეული პროტესტი, რომელსაც ადრესატი ცოცხალი თავით არ იმჩნევს და მაგრადაც კიდია, შედეგი ზუსტად ისეთივე იქნება, როგორც ხიწვისა და ლეიკოციტების, ჩემს მიერ მოყვანილ გენიალურ მეტაფორაში.

ზედა აბზაცში რაღაც ვერ გამომივიდა და ამიტომ თავიდან შევეცდები:

მოკლედ, როდესაც პრობლემა არსებობს, მასზე თვალის დახუჭვა არის ყველაზე დიდი სისულელე.

დღეს გამართული აქციის ერთერთი საფუძველი ის არის რომ სოციალურ ქსელებში და ინტერნეტ სივრცეში არსებულ N რაოდენობის კრიტიკას, არანაირი გამოხმაურება არ ახლავს  გადაცემის "მესვეურებისაგან". თითქოს არც ერთი მათგანი არ იყოს დარეგისტრირებული ფეისბუქზე, არ კითხულობდნენ ალაგალაგ მოსტატუსებულ ლანძღვა-გინებას, საფუძვლიან და არგუმენტირებულ კრიტიკას ბლოგებზე და მრავალი სხვა.

კარგი, ჩავთვალოთ რომ მათ არააქვთ ფეისბუქი და არ იციან რა არის კლავიატურა (ბიჭოლა ვინაა ეგ მაინც იციან ნეტა?) მაგრამ ვერავინ ვერ დამაჯერებს რომ არ იციან სად არის რუსთაველის ძეგლი და საათის ცნობა. რადგან მათთან გადაგზავნილი პრესრელიზის გასაგებად და გასააზრებლად, მოცემული ორი უნარჩვევაც კი საკმარისი იქნებოდა.

ორადორი ტელევიზია, რომელმაც სრული იგნორირება გაუკეთა მოცემულ აქციას და არ გააშუქა ის არც გამართვამდე და არც გამართვის შემდეგ არის: "ტელეკომპანია იმედი" და "რუსთავი 2".

მგონი რთული მისახვედრი არ უნდა იყოს, ვის ეწვის ქუდი.




[youtube http://www.youtube.com/watch?v=rprRu-xYDtA&w=480&h=390]

[youtube http://www.youtube.com/watch?v=OMgTfQtcXSY&w=480&h=390]

[youtube http://www.youtube.com/watch?v=HX3m-1SJgWg&w=480&h=390]

[youtube http://www.youtube.com/watch?v=_1LdmkB7730]

Friday, March 25, 2011

რა, სად, როდის ანუ Junk TV


პირველად იყო იდეა, და იდეა იყო მარტივი.

რატომღაც, რამდენიმე ადამიანმა, უბრალოდ, ყოველგვარი "გამორჩენის" გარეშე, გადავწყვიტეთ, გამოგვეთქვა საკუთარი პროტესტი, უხარისხო ტელეგადაცემების მიმართ, ოღონდ... არა ციფრულად და არა ვირტუალურდ, არამედ რეალურ სივრცეში და რეალურ დროში.

გაჩნდა უამრავი შეკითხვა:
  • რას ნიშნავს უხარისხო გადაცემა?
  • რატომ რეალურ სამყაროში და არა აქვე _ ინტერნეტში?
  • რას შევცვლით ამით?
  • რას ვითხოვთ?
  • კარგით რა, არ მოგბეზრდათ ეს "აქციები"?
  • და მრავალი სხვა

ძალიან მარტივად (რადგან ძალიან დაღლილი ვარ) და მოკლედ, შევეცდები შემაჯამებელი პასუხები დავაფიქსირო, შემდეგ დავწვე და ტკბილად დავიძინო.

  • უხარისხო? - ყველაფერი რაც არ არის ხარისხიანი :)
  • მოგვბეზრდა ლამაზად დაწერილ სტატუსებში, პოსტებში და კომენტარებში ვირტუალური ონანიზმი, რადგან მათ არავინ ყურადღებას არ აქცევს _ "რას უყურებ, რაც უნდა ის წერონ" არგუმენტით.
  • მინიმუმ დავრწმუნდე (მე პირადად), რომ ეს არ არის მხოლოდ ლამაზი "სტატუსის", "პოსტის", "კომენტარის" გამო გამოთქმული პროტესტი.
  • ძირს აქციები, მიტინგები, პლაკატები, საყვირები და უნისონში შესრულებული შეძახილები დაბოლოებით "ჯოს, ჯოს, ჯოს...". მივესალმოთ კრეატივს, პროტესტის საინტერესო გამოხატვის ფორმას, ბამბის ნაყინს და შაურმას _ ხახვის გარეშე, მაიონეზითა და წიწაკით.

ასე, რომ რამდენიმე ადამიანმა გადავწყვიტეთ შევიწუხოთ თავი, გამოვნახოთ დრო და გავუკეთოთ ორგანიზება არტ-აქციას, რომლის მიზანია:

  • ა) აჩვენოს ტელევიზიებს, რომ ხალხი რომელიც აქტიურად აკრიტიკებს მათ, არ არის ვირტუალური, მიუხედავად იმისა, რომ ისინი პროტესტს გამოხატავენ ვირტუალურ სამყაროში
  • ბ) მოუწოდოს ნებისმიერ ტიპს, რომელიც ენერგიას და ძალ-ღონეს არ იშურებს რიგით არვიციმერამდენე "ენამოსწრებული" ესსე დაწეროს უხარისხო ტელევიზიებზე და ტელეგადაცემებზე მოვიდეს ხვალ, რუსთაველის ძეგლთან და თქვას: "მე ვარსებობ, მე რეალური ვარ!", ისევე, როგორც ნებისმიერი ტიპი, რომელიც კვირის რომელიღაც დღეს, რომელიღაც საათზე, კომფორტულად მოკალათდება სავარძელში და რომელიღაც ყვითელ გადაცემას "ჩაუჯდება".

აქციისთვის მზადება ფეისბუქის საშუალებით მიმდინარეობდა და ჩართული იყო სხვადასხვა ინტერესების, შეხედულებების, გემოვნების, გაგიკვირდებათ და სხვადასხვა სქესისა და რელიგიური მრწამსის ან უმრწამსობის ადამიანები, რომლებიც ერთადერთმა იდეამ გააერთიანა - ჩვენ გვინდა უკეთესი პროდუქცია.

მზადებაც საკმაოდ საინტერესო აღმოჩნდა. გავარკვიეთ როგორ უნდა შევიტანოთ განაცხადი თბილისის მერიაში,  როგორ უნდა დაველოდოთ პასუხს, რომელსაც მერიის კურიერი "ოქროსფერი" ოპელით მოგვაწვდის, როგორ უნდა მოვამზადოთ რეკვიზიტები აქცია-პერფომანსისთვის, როგორ უნდა გავაშუქოთ ეს ყველაფერი და კიდევ მრავალი "როგორ?" "როგორ?".


ბევრი პესიმისტურად შეხვდა ხსენებულ აქტივობას, მაგრამ უკვე (ჯერ არ გამართული აქცია) სხვადასხვა საინფორმაციო საშუალებამ გააშუქა, ჩვენი სათქმელი ბევრ ადამიანამდე მიიტანა (რაც მთავარია - www-ს საზღვრებს გარეთ) და იმედი მაქვს ეს მხოლოდ ნაწილია იმ გამოხმაურებისა, რომელიც ამ პროტესტს მოჰყვება.


რას ველოდები პირადად მე მოცემული არტ-აქციისგან?

უპირველესად, ძალიან მინდა სიტყვა "აქცია" არ ასოცირდებოდეს "პარლამენტთან", "დაქაჩულ თვალებთან", "ექზალტირებულ მასასთან", "რუპორთან", "პლაკატებთან", "სახალხო მღელვარებასთან" და შეძახილებთან "ჯოს...ჯოს...ჯოს...". მინდა დავრწმუნდე, რომ სწორად გამოთქმულ პროტესტს, სწორად მიწოდებულ იდეას, ყოველთვის ექნება რაიმე შედეგი, რაიმე გამოხმაურება.

მინდა დავრწმუნდე, რომ ვირტუალური სივრცე არ არის "ლეგოს" სათამაშო. რომ აქ არის რეალური ხალხი, რომელიც გამოხატავს რეალურ პროტესტს და მზად არის თავისი აზრი ღიად და საჯაროდ დააფიქსიროს ყველას წინაშე (ლაივში!).

ჩვენ არ ვითხოვთ არც რომელიმე "ყვითელი" გადაცემის დახურვას. არც სრულიად ქართული ტელესივრცის "რეორგანიზებას" და "გაკაიტიპებას". აბა რა მინდა? ამ შეკითხვაზე პასუხს ალბათ არტ-აქციის ყველა მონაწილე თავისებურად გასცემს. მე კი შევეცადე პასუხი ჩემს მიერ მომზადებული ვიზუალებით დავაფიქსირო:







დიახ, შეკითხვები არის. არის პასუხებიც, რჩევებიც, მითითებების და რაც ყველაზე მთავარია პროტესტი - რომელიც ძალიან მინდა "გაგონილ იქნას".

რა? - აქცია პერფომანსი.
სად? - რუსთაველის ძეგლთან, მაკდონალდსის წინ.
როდის? - ხვალ, 26 მარტს

რისთვის?

მოდი, ამ შეკითხვას აქ პასუხგაუცემელს დავტოვებ... ხვალ კი შევეცადოთ ერთად ვუპასუხოთ.

Thursday, March 24, 2011

ბრძოლა წესების გარეშე

მე მეშინია ჩემი ცოლის გრძელი ფეხების
მრგვალი ტუჩების, რბილი კოცნის _ სადღაც წელს ქვემოთ
მე მეშინია, როცა მის კერტს ენით ვეხები
თითქოს ელემენტს ვუსინჯავდე დაკარგულ გემოს

მე მეშინია როცა სადმე მივდივარ მარტო
როდესაც ღამით, მის მაგიერ ბალიში მიდევს
როდესაც ბინის აივნიდან წინ გადახრილი
გამოხარშულ ტანგა ტრუსებს, აფენს და კიდებს

მე მეშინია ჩემი ცოლის ყოველი სიტყვის
განურჩევლად აზრისა და ჟღერადობისა
საკუთარ თავთან გაშიშვლების მქონდა კომპლექსი
და ჩემმა ცოლმა ეს კომპლექსიც ალბათ მომიხსნა

მე მეშინია, ერთ მშვენიერ დღეს, რომ აღარ მომცემს
და კიდევ უფრო მეშინია რომ არ ამიდგეს
თავისი ქორფა ძუძუებით, ზემოდან რომ მცემს
და ნეტარებით ძალ გამოცლილს ფეხქვეშ გამიგდებს

მე მეშინია ჩემი ცოლის გრძელი ფეხების,
მრგვალი ტუჩების, რბილი კოცნის _ სადღაც წელს ქვემოთ
მე მეშინია, როცა მის კერტს ენით ვეხები
თითქოს ელემენტს ვუსინჯავდე დაკარგულ გემოს

***

ცხოვრება თრეილერივით უნდა იყოს, ხანმოკლე, საინტერესო და რაც მთავარია, კარგად დამონტაჟებული

განძის მაძიებელნი - ოჰ, ედმონდ, ედმონდ

ალბათ გახსოვთ, რომ არ დავიზარე, ბლოგერებს ერთობლივი თამაში შევთავაზე და კონკურსის პირველ დღეს, მასიურ ისტერიას შევუერთდი კამერით ხელში.

თურმე არის ტანჯვა, თან ირბინო თან ქმ...ქმ.... კი არა და თან ფლიპ კამერით ირბინო გიჟივით და თან მინიშნებებს ადევნო თვალყური მართლაც შეუძლებელია. ამიტომაც გადავწყვიტე თამაშს გამოვკლებოდი და მხოლოდ გამეშუქებინა.

ქრონოლოგიას რომ არ ჩამოვრჩეთ ან რაიმე არ აგვერიოს, თავიდან დავიწყებ.


  1. ტური
    1. დარიგდა კონვერტები, თბს ბანკის სათაო ოფისის წინ
    2. კონვერტში იყო რუკა და დაშიფრული წერილი
    3. რუკაზე დატანილი იყო თბილისის რამდენიმე წერტილი. ადგილზე მისულს გხვდებოდა სიმბოლო (კაცუნა) და კიდევ სხვა ადგილი, სადაც შესაბამის ასოს პოულობდი.
    4. შეგროვებული ასოებით და აღნიშვნებით, შიფრავდი ბატონი ედმონდის წერილს, სადაც ბევრ სისულელესთან ერთად ისიც ეწერა, რომ ეს კოდი ფეისბუქში შეიყვანეო.
    5. ფეისბუქში კოდის შეყვანის შემდეგ, აპლიკაციამ მამცნო, რომ თამაშის გასაგრძელებლად დავლოდებოდი "კვირის პალიტრის" გამოსვლას.
  2. ტური
    1. გამოვიდა კვირის პალიტრა (რომლის ბრდღვნაც არ დარჩა, რამდენიმე საათში მთელს ქალაქში)
    2. გაზეთში პირველი ტურის მსგავსად იყო დაშიფრული წერილი, ამჯერად ღიმილაკებით.
    3. ღიმილაკების შესაბამისი ასოების პოვნის პრინციპი პირველი ტურის მსგავსი იყო _ გაზეთშივე მოცემულ რუკაზე იყო დატანილი ადგილები, რომლებსაც მიჰყავდი თბილისის სხვადასხვა წერტილებში, სადაც პოულობდი შესაბამის ასოებს.

პირველი ტურის შედეგები, თამაშის ორგანიზატორების არ იყოს, ჩემთვისაც მოულოდნელი აღმოჩნდა. თამაშის მიმართ უამრავი ადამიანის დაინტერესება გავსებულმა მარჯანიშვილმა და ბლოგის სტატისტიკამაც კარგად აჩვენა. ვიდეო უამრავმა ადამიანმა ნახა, ბლოგმა მოხსნა ყველანაირი რეკორდი ერთი დღის მანძილზე უნიკალური ვიზიტორების კუთხით. ვფიქრობ, რეალური კონკურსის მსგავსად, ვირტუალურშიც ნელ-ნელა იკლებს აღნიშნული თემით დაინტერესებული ხალხის რიცხვი, მაგრამ ჯერ-ჯერობით ვფიქრობ თემა აქტუალურია და მეც მეორე ტურის, მოკლე მიმოხილვას გთავაზობთ, ვიდეოპოსტის სახით.

[youtube http://www.youtube.com/watch?v=m8TL6OzBZdo]

მე პირადად მესამე ტურში ვერ გადავედი, მაგრამ იმედი მაქვს თამაშის ორგანიზატორები დამეხმარებიან, რომ სხვა ტურებიც მიმოვიხილო. ეს კი უპირველეს ყოვლისა იმაზეა დამოკიდებული, მოგეწონებათ თუ არა თქვენ მოცემული მიმოხილვა _ ასე რომ არ დაგეზაროთ, დატოვეთ ბლოგზე კომენტარი.

Tuesday, March 22, 2011

ქურდებს სიცოცხლე და ბოზებს?..

ჯერ ერთი სიკვდილისთვის არავინ მემეტება და მით უმეტეს ბოზები.

დღეს, არ ვიცი რა, მაგრამ რაღაც ღონისძიებაზე, რომელიღაც დარბაზში შეკრებილ ქუთათურებს, სცენაზე ზაზა ბურჭულაძე გამოეცხადათ და მიკროფონში, დავიგინები, ჰარი პოტერის ყველაზე მაგარ შელოცვაზე ძლიერი სიტყვები უთხრა: "ქურდებს სიცოცხლე და ბოზებს სიკდვილიო"

დარბაზის ერთი ნაწილი (რომელსაც შევეცდები სახელი მოვუძებნო) მქუხარე ტაშით და სიცილ-ხარხარით შეეგება ამ რეპლიკას. ხოლო მეორე ნაწილი კი _ "ინტელიგენცია" მომენტალურად აღშფოთდა. ბურჭულაძეს ეპატაჟმა წარმატებით ჩაიარა, სიუჟეტი გაპიარდა, მოხვდა ტელეარხებზე, გაზეთებში და ვიღაც ლაშარელას ბლოგზეც.

არა და სწორედ ეს ბურჭულაძე იყო მახსოვს, რომელიღაც ტელეკომპანიას რომ მისცა ინტერვიუ _ ეკო დეისაძე არის მეორე ხარისხოვანი მწერალი და ეს წიგნი იყო უბრალოდ პოპულარულობის მოსატანად დაწერილი, ხოლო მხატვრული თვალსაზრისით, ისე რაო ("ადიბასი" ხო რას ამბობ _ მზითვებში გასატან წიგნად იქცევა, ასე 8 საუკუნის მერე).

რაღაი ეკო ვახსენეთ (უმბერტო არა კაცო _ დეისაძე), აქვე ვთქვათ: "საიდუმლო სირობამ", საზოგადოების სწორედ ის ნაწილი აღაშფოთა, რომელსაც სახელწოდება ვერც ამჯერად მოვუნახე, მაგრამ ბურჭულაძის მისალმება ტაშით დააჯილდოვა, ხოლო (ქუთაისური არა მაგრამ თბილისური) ელიტარული საზოგადოება მქუხარე ტაშითა და ალაგ-ალაგ ღიმილით შეეგება.

ასე არის თუ ისე, ძალიან მარტივია ამ ბედრკულ ქვეყანაში "ხალხის აგდება". ამისთვის არც კრეატივია საჭირო, არც განსაკუთრებული ნიჭი და უნარ-ჩვევები. საკმარისია უბრალოდ გააკეთო ის, რაც არ არის მიღებული და რასაც "სხვები" არ აკეთებენ.

არა და როგორ მინდა, ერთხელაც ბურჭულაძისნაირი უხარისხო "ეპატაჟნიკი" გაღიმებული დარჩეს სცენაზე, როდესაც მის მცდელობას არანაირი გამოხმაურება არ ექნება. როგორ მინდა ქართულმა საზოგადოებამ ერთხელაც  ზემოთ არ აიხედოს. ერთ დღეში არ ჩასახოს, ამშობიაროს და აღზარდოს ეკო დეისაძისმაგვარი ბუმბერაზი კლასიკოსები.

ეჰ, მე კი მინდა მაგრამ სად არის. ხო და სანამ არ არის, წავალ რაიმე ისეთს გავაკეთებ რაც "არ შეიძლება"!


[youtube http://www.youtube.com/watch?v=jMpvBS7UmGo]

მაია VS ნანუკა - ოთხფეხა მეგობრების შედარება

ნანუკას ბუბუს ყველა ვიცნობთ.  მაიას პუდელი კი დღეს გავიცანით. ჯერ სახელი არააქვს და სიტყვა "პუდელიც" უცნაურად მეხამუშება, ამიტომაც სრუტო შევარქვი (არ ვიცი რას ნიშნავს ეს სიტყვა ან საიდან მოვიდა, მაგრამ ვფიქრობ იმ ძაღლს მოუხდება).

ბუბუ დიდია, ბომბორა და საყვარელი. გრძელი და თეთრი ბეწვი აქვს. სრუტო ჯერ პატარაა. ისედაც გამხდარია. შავი ბეწვი აქვს. თმები მოკლედ აქვს შეკრეჭილი და ისიც ძალიან საყვარელია.

დღეს ერთად იყვნენ, ერთ სტუდიაში.

ბუბუმ, როგორც ნამდვილ ქართველ ტელევარსკვლავ ძაღლს ეკადრება, ისე უმასპინძლა სრუტოს.

სრუტო თავიდან თითქოს ოდნავ დაბნეულად გამოიყურებოდა, მაგრამ მალევე გაშინაურდა (გაიჩუსტა). რაღაც მომენტში მგონი დაავიწყდა კიდეც, სტუმრად რომ იყო და ისე დაიწყო მოქცევა, თითქოს თვითონ ყოფილიყო მასპინძელი.

რაღა დაგიმალოთ და ძაღლი მომინდა. გადაცემის კვალდაკვალ გულში ბუბუს და სრუტოს შედარებაც დავიწყე.

ბუბუ "რაღაცნაირია".  დიდი და ძლიერი. თამამი და თავისუფალიც. პრინციპში თავისუფალი რა _ უბრალოდ პატრონი აძლევს მეტის საშუალებას. სრუტო უფრო კლასიკურია. რაღაცნაირად არისტოკრატიული და დახვეწილი. ბუბუ დუხებს ხმარობს. სრუტოს უფრო სუნამო უყვარს.

ბუბუ უფრო "უხეშიცაა". ცელქობა უყვარს. განსაკუთრებით სტუდიაში ერთობა კარგად. თუმცა არც სტუდიის გარეთ გართობაზე ამბობს უარს.

სრუტო კი  უფრო მშვიდი და  წყნარია. სენტიმენტალურიც, მაგრამ საკმარისია რაიმე მხიარული მუსიკა ჩაურთო, რომ იქვე აცეკვდება ("აყვავდება როცა ნუში"-ზე იწყენს მხოლოდ). მოკლედ, ბევრს არ მოძრაობს. ხო ნახეთ, რა საყვარლად ჩამოუჯდა ინგას დივანზე. მომენტში შევშფოთდი კიდეც _ ან ნანუკამ დამამშვიდებლები დაალევინა ჩაწერამდე-მეთქი ვიფიქრე ან სმენასთანააქვს პრობლემები-თქო, თორე ნორმალური სმენის მქონე და თავმოყვარე ძაღლს როგორ უნდა ჩაგეძინოს, როცა ყურში ბოლო ხმით ჩაგყვირიან, ნამდვილად არ მესმის.

ისე, რა რა და ფაქტია სრუტოსნაირს თუ გადავწყვეტ, მისი შენახვა უფრო იაფი დამიჯდება ვიდრე ბუბუსნაირის .


***
დაგეგმილი აქცია-პერფომანსის ფონზე, რომელმაც ფეისბუქში საკმაოდ დიდი პოლემიკა გამოიწვია, მგონი კიდევ ერთხელ მკითხავენ "რატომ ვუყურე თუ არ მომეწონა". ჯერ ერთი მინდა ვთქვა, რომ ჩემდა გასაკვირად გადაცემა (მომეწონა-თქო ვერ ვიტყვი, მაგრამ) საინტერესო და "რაღაცნაირი" იყო. მიუხედავად იმისა, რომ  ყველაზე პოპულარული "ყვითელი გადაცემების"  დედოფლებს, სახიდან გრიმი და პირიდან ღიმილი არ მოუშორებიათ,  ბუბუს და სრუტოსი არ იყოს, ერთმანეთისთვის თამაშ-თამაშში და ხუმრობა-ხუმრობაში კბილის გაკვრა ნამდვილად არ დაუკლიათ.

ამასთან მაია, ოდნავ განსხვავებულ ფორმატში ვნახე _ ოდნავ უფრო თავისუფალი, ოდნავ უფრო ბუნებრივი და მგონი პირველად ცხოვრბაში "By Aavtandili"-ის გარეშე. ისე პრაქტიკის გათვალისწინებით, არც ნანუკას აწყენდა ერთხელაც მაიკოს ესტუმროს და "თავისი ცხოვრების ისტორია" უამბოს.

კიდე გამიჩნდა ეჭვი: ან რუსთავი ორის მიკროფონებია ცუდად დარეგულირებული, ან მაია, "პროფილის" ჩაწერისას უფრო ნერვიულობს, ვიდრე ნანუკასთან სტუმრად ყოფნისას, რადგან უკვე ბრენდ-აუდიო-ეფექტად ქცეული ცხვირით-შესრუტუნება ერთხელაც არ გამიგონია.

მოკლედ ფაქტია ვუყურე! და ახლა, რომ გითხრათ, მაიამ მთხოვა ასათიანმა და იმიტომაც-თქო დამიჯერებთ? რა თქმა უნდა არ, და ამიტომაც სიმართლეს გეტყვით _ უბრალოდ, აღნიშნულ თემაზე +1 პოსტი მინდოდა დამეწერა.


P.S. სრუტოს და ბუბუს რაც შეეხება _  რომელი ჯობია? არ ვიცი, ასე მაინც არ ღირს შედარება _ როგორც არ უნდა იყოს, სხვადასხვა ჯიშია.

Sunday, March 20, 2011

პროტესტის პროტესტის პროტესტი


გუშინდელმა წამოწყებამ "პროტესტი გადაცემა "პროფილს" და უხარისხო TV-შოუებს" (http://bmu.li/eCY) იმაზე დიდი აჟიოტაჟი გამოიწვია, ვიდრე, მაგალითად ბლოგერების შეხვედრამ ვერა ქობალიასთან. ცოტა არ იყოს გამიკვირდა.

შესავალშივე განვმარტავ, რომ წამოწყება საკმაოდ სპონტანური იყო და აქციის იდეა ჯერ კიდევ დამუშავების სტადიაში, როცა event-invitation-ები დაიგზავნა და რისხვის ქარბორბალაც დატრიალდა ნაირნაირი კონტრარგუმენტებით, რატომ არ უნდა გააპროტესტო გადაცემა "პროფილი" და უხარისხო TV-შოუები აქცია-პერფორმანსის ფორმით. მინდა, გამოვეხმაური ძირითად კონტრარგუმენტებს:

1. მმკ და გრეჩიხები მეტს კი არაფერს აკეთებდნენ! (ყველაზე ხმაურიანი არგუმენტი)

მმკ და გრეჩიხები მიტინგებს მართავდნენ, გადაცემის დახურვას მოითხოვნენ, ჩაქოლვით იმუქრებოდნენ. ეს კი, ვგონებ, გამოხატვის თავისუფლების ფარგლებს და აქცია-პერფორმანსის ფორმატს სცდება.

ცივილიზებულ მსოფლიოში აქცია (და არა მიტინგი), გამოხატვის ერთ-ერთი გავრცელებული ფორმაა. მგონი დამეთანხმებით, რომ განვითარებულ ქვეყნებში ინტერნეტიც დიდი ხანია აქვთ, ბლოგინგიც ჩვენზე ადრე დაიწყეს და არც წერა-მეტყველების უნარებს უჩივიან მაინცდამაინც. და მაინც, აქცია რჩება გამოხატვის ერთ-ერთ თვალშისაცემ ფორმად. (მაგალითები, იხ. ქვემოთ)

არ მგონია, რომ გრეჩიხებთან და მმკ-სთან შედარების შიშით სამი მაიმუნის პოზაში უნდა დავრჩეთ და მაქსიმუმ კლავიატურის გაცვეთაზე უნდა მივმართოთ მთელი ენერგია. მგლის შიშით ცხვარი არავის გაუწყვეტია.

2. რა უნდათ ბლოგერებს ქუჩაში, როცა არსებობს ვირტუალური სივრცე, ბევრად ფართე აუდიტორიით

როდესაც ყოველ დღე მაჭმევ წიწაკიან საჭმელს, მე ამ სიმწარეს ვიგრძნობ, მაგრამ დროთა განმავლობაში შევეჩვევი და პირსაც აღარ დამწვავს. მაგრამ, თუ ერთ დღეს წიწაკიან ჩაის დამალევინებ, მერწმუნეთ, ჩემს რეცეპტორებს ეს ბევრად უფრო დიდხანს და მძაფრად ემახსოვრებათ.

ასეა ჩვენი ვირტუალური რეალობაც. ჩვენი წუწუნი ყოველთვის ერთსა და იმავე აუდიტორიას, ერთი და იგივე ფორმით მიეწოდება. ეს კი უკვე წყლის ნაყვაა, მეტი არაფერი. 

როდესაც 2008 წლის აგვისტოში საქართველო ტერიტორიულ და ვირტუალურ ფრონტზე ერთდროულად იბრძოდა, პარალელურად ქართული სათვისტომოები სხვადასხვა ქალაქში აქციებს მართავდნენ. ერთი პატარა აქცია ჩემს ქალაქშიც გაკეთდა, სადაც რუსეთის წარმომადგენლობაც კი არ იყო. უბრალოდ ერთ მოედანზე შევიკრიბეთ.
რასაკვირველია, ომი არ შეწყვეტილა აქციების გამო. უბრალოდ, ცოტა მეტმა ევროპელმა (რომელიც იქნებ არც ტვ-ს უყურებდა, არც ნეტში სერჩავდა რუსეთს და საქართველოს და საერთოდაც არაფერი იცოდა ჩვენს შესახებ) გაიგო ჩვენი გულისტკივილი, ცოტა მეტმა გერმანელმა გაიგონა, რომ "რუსულ გაზ სისხლის სუნი აქვს" და თუნდაც ის დაინახა, რომ მათივე ქვეყანაში მცხოვრები, გადმოხვეწილი ქართველებისთვის საქართველოში მიმდინარე მოვლენები ჩვეულებრივი ამბავი და სულერთი არ არის.

და კიდევ, იყო ბლოგერი, არ ნიშნავს იყო მხოლოდ ვირტუალური და ამიერიდან ბავშვებიც ვირტუალურად აკეთო.

3. გადართე, პულტი რისთვის გაქვს?

ამ ლოგიკით, ჩემს ქვეყანაში რომ რამე არ მომწონს, სხვაგან წავიდე?

მე არ ვარ ლგბტ ჯგუფის წარმომადგენელი, არც შეზღუდული შესაძლებლობების მქონე, არც დაუნის სინდრომიანი, არც მამაკაცისგან ჩაგრული ქალი, არც იეღოველი, არც პროტესტანტი, არც სომეხი, არც ზანგი და არც ებრაელი.

ამიტომ, დავიკიდო ჰომოფობების, ქსენოფობების, რელიგიური ფანატიკოსების, რასისტების და ანტისემიტების გამოხტომები, რაც სხვას ვნებს და ხმა არ ამოვიღო? და თქვენ რატომ არ იქცევით ასე? 

4. პროფილი აწვდის იმას, რასაც საზოგადოება ითხოვს

მართალია, მაგრამ პირიქითაცაა, რაც არ უნდა პარადოქსულად ჟღერდეს.

ჰექსეს თქმის არ იყოს, გადასართავი აღარსადაა, შესაბამისად, გინდა არ გინდა უყურებ იმას, რაც არის (ყველას არ აქვს საკაბელო არხები, ან არ იცის უცხო ენა, ან უბრალოდ, ვერ გრძნობს პროფილის და მისთანების მავნე ზემოქმედებას, ისევე, როგორც ვერ გრძნობს fast-food-ის მავნებლობას, გენმოდიფიცირებული პროდუქტის საფრთხეს და ა.შ.). 

5. ბოლოს და ბოლოს, რა არის აქციის მიზანი? გადაცემის დახურვა? თუ მაია ასათიანის გამოსწორება?

არც ერთი და არც მეორე.

როდესაც რომელიღაც ქვეყანაში McDonalds-ის რესტორნების ფანჯრებზე აქტივისტებმა მიაწერეს Food Killer, რა თქმა უნდა, ამის გამო, არც მაკდონალდსი დახურულა და მეტიც, ფასთ-ფუდის ხარისხიც კი არ გაუუმჯობესებიათ რესტორნის მეპატრონეებს.

მაგრამ სადღაც აქ, შორეულ საქართველოში, კიდევ ერთხელ მომხვდა ყურში და დამამახსოვრდა, რომ ფასთ-ფუდი მავნეა და სახიფათო ჩემი და ჩემი პოტენციური შვილების ჯანმრთელობისათვის.

აი ესაა აქციის მთავარი მიზანიც. არც მაია გამოსწორდება და არც გადაცემა გაუქმდება, რასაკვირველია.
მაგრამ, იქნებ 10 ადამიანი მაინც დაფიქრდეს, უგემოვნობის გარდა რა ზიანი მოაქვს მსგავს გადაცემებს (და ისე, უგემოვნობის ჩამოყალიბებაც ზიანია!), შვილები არ აღზარდოს მათ ყურებაში და 10 წლის შემდეგ 10 ადამიანით ნაკლები დეგრადირებული, ქსენოფობი, სხვის პირად ცხოვრებაში ცხვირის ჩამყოფი და ფსევდო-ღირებულებებით გამოტენილ-ზომბირებული ადამიანი მივიღოთ

თუ ეს ასე მოხდა, მე პირადად, მიღირს ნუცუბიძის აღმართზე (თუ სადაც იქნება) ასვლა, მოცდენა და თქვენი კრიტიკის ატანაც :)

გმადლობთ, რომ ჩანაწერი ბოლომდე წაიკითხეთ.

ასევე გმადლობთ იმ რეზონანსისთვის, რაც ჯერ არ-ჩატარებული აქციის გარშემო გამოიწვიეთ და ირიბად თქვენს აუდიტორიებსაც შეახსენეთ, რომ გადაცემები, პირობითი სახელწოდებით "პროფილი",  "კლავს".

ისე, რომ იცოდეთ, ეგეც ამ ყველაფრის მიზნებში შედიოდა :))


p.s. დანართები - ფოტოები აქციებიდან:


2008 წ. ლონდონი, აქცია ჯორჯ ბუშის ვიზიტისას


2008 წ. ლონდონი, აქცია ჯორჯ ბუშის ვიზიტისას


2008 წ. ლონდონი, აქცია ჯორჯ ბუშის ვიზიტისას


2008 წ. საარბრუკენი - აქცია "რუსულ გაზი სისხლის სუნით ყარს"



გადავრთოთ? - კრიტიკა, რჩევები, აკრძალვები

ჩემს მიერ წუხელ დაწერილ პოსტს გარკვეული გამოხმაურება მოჰყვა სოციალურ ქსელში. მრავალი ნოუთი, ვიდეო მიმართვა თუ კომენტარი სამ ძირითად ჯგუფად _ "რჩევები", აკრძალვები" და "კრიტიკა" დავყავი.

ერთერთი (და არა ერთადერთი) სწორხაზოვანი და ბრტყელი გადაცემის მესვეურებისგან განსხვავებით, სადაც ყველა და ყველაფერი, "სულ სხვა კუთხით" წარმოგვიდგება",  მე არ ვაპირებ თავი მოვიმკვდარუნო, დავიბრმავო და დავიყრუო. შესაბამისად შევეცდები მეტნაკლებად შევაჯერო, გასული ღამის სოციალური-აქტივობა და გამოვეხმაურო მას.

რჩევა #1 - პულტი
ფეისბუქზე გამოჩნდა რამდენიმე ვიდეო სადაც განმარტებული იყო, რომ არსებობს ასეთი მოწყობილობა სახელად "პულტი", რომელსაც უამრავი ღილაკი აქვს და მათ შორის "გამორთვის" ღილაკი. სწორედ ამ გენიალური ღილაკის გამო, ნებისმიერი ტელეშოუს წინააღმდეგ პროტესტის გრძნობის არა თუ გამოხატვა, არამედ გაჩენაც კი არის სრული აბსურდი. სამწუხაროა, რომ ამ აზრს არ ვიზიარებ თორემ მოცემულ მიმართვას ვიდეოგაკვეთილით _ "პულტი დამწყებთათვის" კი არა, ტარიელ ჭანტურიას ლექსით დავიწყებდი:

- კარგი იქნებოდა ცხოვრება ტელევიზორივით რომ იყოს... არ მოგწონს გადართე.
- ცხოვრება ტელევიზორივით არის. არ მოგწონს? _ გამორთე!

ეს ლექსი ერთი შეხედვით, პირდაპირი რეცეპტია ჩემისთანა გზააბნეულებისთვის, რომლებშიც "პროფილი" და მისთნაირები პროტესტის გრძნობას აღძრავს, მაგრამ რა დასანანია, რომ არ ვარ მიდრეკილი სუიციდისკენ. თუ რაიმე არ მომწონს ვამბობ ამის შესახებ, ხოლო თუ შემიძლია ვცდილობ რაიმე შევცვალო.

დასასრულს ვიტყვი, რომ ვიდეო პოსტის ჩაწერა მეზარება თორემ გაჩვენებდით რომ არსებობს ასეთი მოწყობილობა "მაუსი", რომლითაც ძალიან მარტივად შეგიძლია დახურო ნებისმიერი ფანჯარა, დააჭირო ხელი ღილაკს "No", "Close" და მრავალი სხვა.

თემა რომ არ განვაგრძო მცირე ამონარიდს შემოგთავაზებთ, ჰექსეს პოსტიდან:

"მე მაღიაზიანებს როდესაც მორიგი გადაცემის კრიტიკისას ვიღაც მოდის და დეტალურად მიხსხნის რა არის და რა სარგებლობა მოაქვს პულტს, რადგან ისევე როგორც ბევრ რამეს ჩვენს ცხოვრებაში პულტსაც ფუნქცია აქვს დაკარგული, როგორც "ცისფერი მთების" სცენარშია - "გინდა ზევით ადით, გინდა ქვევით ჩადით" აზრი?"

რჩევა #2 - მეწაღე პრეზიდენტი
ერთ-ერთი მოაზროვნისგან (პირადაპირი გაგებით "ინტელექტკლუბის" მოაზროვნისგან) ასეთი შინაარსის შემცველი რჩევა მივიღე: თუ არ მოგწონს, გადაცემა ან რაიმე სხვა, ადექი და უკეთესი გააკეთეო.

ჩემს კორპუსთან რომ "ზაპოჟნიკია", იმის შეკეთებული ფეხსაცმელი ძალიან არ მომწონს და ჩვენი ქვეყნის პრეზიდენტის პოლიტიკას არ ვიზიარებ დიდად, ხოდა ახლა ვფიქრობ: ნეტა "მეწაღე პრეზიდენტი" ხო არ გავხდე ?

კრიტიკა #1 - "ოდეს ყოფილ არს"
საკმაოდ ვრცელი პოსტი დაწერა "დოდკამ", რომელიც იწყება მსუბუქი ირონიით ჩემს "სამტრედიულ-სოფლურ" წარმომავლობაზე და შემდეგ არგუმენტირებული მსჯელობით გრძელდება.

დოდკას აზრით, უმჯობესია პროტესტი გამოითქვას ინტერნეტში, სადაც მას გაცილებით მეტი ადამიანი წაიკითხავს, ვიდრე რუსთავი2-ის შენობასთან. რადგან ინერნეტში დაწერილ 1 პოსტს, უფრო მეტი ადამიანი წაიკითხავს ვიდრე ქუჩაში ყვირილს გაიგონებს.

ალბათ თავიდანვე უნდა განგვემარტა, რას გულისხმობს თავის თავში ეს "აქცია" და რატომ არის მისი მნიშვნელოვანი ნაწილი - რეალურ სამყაროში გასვლა.

აქ ერთი მარტივი პასუხი მაქვს - რეალურ სამყაროში გასვლა, რომ არაფერს ცვლიდეს ის ამხელა აჟიოტაჟს არც გამოიწვევდა.

მაგრამ უფრო ვრცელი, არგუმენტირებული პასუხიც მომეპოვება სადღაც C:/ დისკზე:

ალბათ თითეული ჩვენგანი (ვგულისხმობ "ინტერნეტმოსახლეობას") ისე ველოდებით ყოველი შოუს შემდეგ, ცინიკურ, ღიმილის მომგვრელ, კრიტიკულ, აღშფოთებულ, ინტელექტუალურ და სხვა სახის პოსტებს, როგორც მზის ამოსვლას ყოველ უბრალო დღეს. ვწერთ, ვაშეარებთ, ვაკომენტარებთ, ვილანძღებით და შემდეგ ისევ ვწერთ, ვაკომენტარებთ, ვილანძღებით და მომდევნო გადაცემას ველოდებით. დიახ, "ხმა მღაღადებელთა, ინტერნეტსა შინა". მე არ მახსოვს, რომ კონკრეტულად მოცემული გადაცემის მესვეურებს, ნებისმიერი სახის მედია საშუალებით, რაიმე სახის კომენტარი გაეკეთებინოთ კრიტიკის საპასუხოდ.

იმის ილუზია არავის აქვს, რომ ჩვენი მცირედი მცდლობით, ყველას პროფილში მიგვიწვევენ და გვკითხავენ _ "მოგვიყევით, როგორ გაგიჩნდათ პროტესტის გრძნობაო", უბრალოდ ჩვენ ამ აქციის რეალურ სამყაროში გატანით, გვინდა ვთქვათ _ "კრიტიკა, რომელიც ვირტუალურ სამყაროში ისმის, რეალურ დამიანებს ეკუთვნის"!

ხოლო რაც შეეხება არგუმენტს, "ამას ონლაინში უფრო მეტი გაიგებს და წაიკითხავს, ვიდრე ქუჩაში შემთხვევითი გამვლელი, ან რუსთავი 2-ის ფანჯრიდან მომზირალი თანამშრომლები", ვუპასუხებ _ "ეს" აუცილებლად მოხვდება ინტერნეტშიც. ბლოგერებს დახმარება სწორედ იმიტომ ვთხოვე, რომ ეს ყველაფერი სოციალური მედიის საშუალებით გაეშუქებინათ.

ნებისმიერი აქციის ერთერთი მიზანი ის არის, რომ საზოგადოების ყურადღება მიიპყროს და ინტერესი გამოიწვიოს, რათა უფრო მეტმა ადამიანმა ნახოს (რაც პრინციპში უკვე მოხდა, "ჯერარშემდგარი" აქციითაც კი).

ასე რომ "ოდეს ყოფილა არს აქამომდე - ბლოგერთა და ფეისბუქ იუზერთა, ერთად გაემართოთ აქცია რეალურ სამყაროში", ჩემი მოკრძალებული აზრით, საფუძველს მოკლებული კრიტიკაა.

ამასთან ეს ერთგვარი გამოწვევაა, უპირველესად საკუთარი თავის და შემდეგ სხვა "ვირტუალური" ადამიანების მიმართ, რათა გავაღწიოთ მატრიციდან.

აღნიშნული თემა ვფიქრობ საინტერესოდ წარმოგვიდგინა ვასასიმ, ამიტომ მე თავს აღარ შეგაწყენთ:

"ადამიანის ბუნება, ზოგადად, ასეთია. სწამს, სჯერა და შეიგრძნობს იმას, რაც ხელშესახებია. :ურწმუნოთომასსმაილი: უნდა დამეთანხმოთ, რომ კლავიატურას ამოფარებულები გაცილებით კომფორტულად ვგრძნობთ თავს კრიტიკისას, უფრო გაბედულად ვებმებით კამათში, ვიდრე პირისპირ."


კრიტიკა #2 - ფორმულა_ რეიტინგი=შემოსავალს
ციტატა: "რუსთავი2 არის კომერციული ტელევიზია. მისი მიზანი არ არის საზოგადოების ინტელექტისა და ზნეობის ამაღლება. მისი მიზანი არის გააკეთოს რაც შეიძლება უფრო რეიტინგული გადაცემა, რომელიც შემოიტანს რაც შეიძლება მეტ ფულს..."

საპასუხო ციტატა: "მესმის რომ არის კომერციული ტელევიზია და არ არის ვალდებული იზრუნოს საზოგადოების მორალის ამაღლებაზე, მაგრამ იმის უფლებაც არ აქვს, რომ საზოგადოების დეგრადირება მოახდინოს, რადგან ტელევიზიას ვინმეს უნდა თუ არა, მაინც უზარმაზარი ძალა აქვს და დიდი გავლენის მოხდენა შეუძლია საზოგადოებაზე."


კრიტიკა #3 - "კუკლუქსკლანი"
ძალიან მწყდება გული რომ საქართველოში სიტყვა "აქცია" ასოცირდება "პარლამენტთან", "რუპორთან", "ყვირილთან", შეძახილთან "ჯოს, ჯოს, ჯოს" და ა.შ.

პოსტი რომ არ გამიგრძელდეს, თავად აქციაზე და მის შინაარსზე მოგვიანებით დავწერ. ახლა უბრალოდ გეტყვით რომ ეს იქნება (ვფიქრობ) საინტერესო ფორმით გამოხატული პროტესტი გადაცემა "პროფილის" და სხვა უხარისხო TV-შოუების მიმართ. არ იქნებიან ადამიანები ჩირაღდნებით, დიდი პლაკატებით, დროშებით და სხვა ატრიბუტებით.

მშვიდად, წყნარად, ალბათ არც თუ ისე ბევრი ადამიანი მივალთ რუსთავი2-ის შენობასთან, დავაფიქსირებთ პროტესტს, დავიშლებით და შემდეგ აუცილებლად გავაშუქებთ ამ ყველაფერს, სოციალური ქსელების საშუალებით.


აკრძალვა #1 - "ნუ!"
მიუხედავად იმისა, რომ "ბლოგერებს" მხოლოდ დახმარება ვთხოვე, ისიც ფორმულირებით "თუ იზიარებთ პროტესტს", მაგრამ ზოგიერთმა აღიქვა ისე, რომ მე "ბლოგერების სახელით" გამოვთქვამ აზრს.

მინდა აქვე დავაზუსტო და დაგამშვიდოთ, რომ ეს არის სრული აბსურდი და ვერავინ ვერ ილაპარაკებს ბლოგერების სახელით მანამდე, სანამ არ ავირჩევთ ქართული ბლოგსფეროს "მეფეს და დედოფალს".


დასასრულს ვიტყვი: თავიდან არ მქონდა გათვალისწინებული მაგრამ "კრიტიკა, რჩევები, აკრძალვები"-ის ტრიპლეტში აუცილებლად უნდა დავამატო მეოთხე _ "სიბრძნე":

"პროფილი" არ ქმნის საზოგადოებას, პირიქით, საზოგადოებაშია "პროფილის" მოთხოვნილება".

რთულია "სიბრძნეს" არ დაეთანხმო.

Saturday, March 19, 2011

გადავრთოთ?

გამარჯობათ ბლოგერებო.
ცოტა არაბუნებრივად გამომდის და ჩემთვის უჩვეულო პოზაა ეს "საჯარო მიმართვები", მაგრამ რეალურად მოგმართავთ არა იმიტომ, რომ გასულ ღამეს ჩემში "ლიდერმა" გაიღვიძა, უბრალოდ თქვენი დახმარება ძალიან მჭირდება.

დღეს შემთხვევით გადავაწყდი შალვა რამიშვილის ფეისბუქზე გამოქვეყნებულ პოსტს, რომელიც მაია ასათიანის ბოლო აპოგეალურ გადაცემაზე იყო მიძღვნილი.




შალვას "რაღაცეები" ბოლო პერიოდი არ მევასება, მაგრამ ამ შემთხვევაში, მეც მზად ვარ შახიდის ქამარი გავიკეთო, ჩაწერას დავესწრო, აცრემლებულმა დავუკრა ტაში, ბოლოს მივიდე მაიკოსთან და მოვყვე ჩემი ისტორია - "რატომ გავიკეთე შახიდის ქამარი".

როდესაც ფეისბუქზე, ბლოგის გვერდზე აღშფოთება გამოვხატე მეგობრებისგან რამდენიმე შეკითხვა და რჩევა მივიღე:

"იცი რა სჭირს ამ საზოგადოებას? ბულიმია. რაც მოსწონს, იმას ჭამს და მერე მიდის და გულს ირევს, იმიტომ რომ მერე ამაზე წუხს, წუხს, რომ კიდევ ერთხელ გახდა სიგოიმის, ქაჯობის და უგემოვნობის ზეიმის თანაზიარი. მაგრამ მერე ისევ შივდება და ისევ უყურებს".

დაახლოებით იგივე პათოსის რაღაც მეც დამიწერია ადრე. პირადად მე ნამდვილად არ მინახავს და არც ვაპირებდი მაიას ხსენებული გადაცემის ნახვას, რომ არა შალვას პოსტი. დიახ, სწორედ იმიტომ ვუყურე ამ გადაცემას, რომ გამოვთქვა უკიდურესი აღშფოთება  და მომდევნო გადაცემის სანახავად მოვემზადო. არა, მე მინდა რომ გამოვთქვა ჩემი პროტესტი, რადგან იქნებ +1-მა საღად მოაზროვნე ადამიანმა გაიზიაროს, ისევე როგორც მე გავიზიარე შალვას კრიტიკა.

"გადართე შენ კიდევ რას იშლი ნერვებს. ან რას უყურებ საერთოდ?"

სამწუხარო ის არის, რომ "პროფილი"-ს მსგავსი უხარისხო ინფორმაცია მხოლოდ იმიტომ არსებობს, რომ მას საქართველოს მოსახლეობის 99% უყურებს. დარჩენილი, "გაფეისბუქებული" 1% კი ინტერნეტში ვზივართ და ვაკრიტიკებთ. ნამდვილად გული მწყდება, როდესაც ეს 1%-იც კი ორ ნაწილად იყოფა და ერთერთი მათგანი მეორეს მოუწოდებს - "რას იშლი კაცო ერთი ნერვებს, გადართე, მოგცლია შენ კიდე, მეტი საქმე არ გაქვსო".

გადართავს 1%, მაგრამ არ გადართავს 99% _ შენი მეზობელი, ტიპი რომლის ბავშვი შენს ბავშვთან ისწავლის სკოლაში; ტიპი, რომელიც მიტინგზე გამოვა და მოითხოვს კონსტიტუციური მონარქიის აღსდგენას; ტიპი, რომელიც ყანწით ხელში ღვინოს დაგაძალებს სუფრაზე; ტიპი, რომლისთვისაც სამშობლოს სიყვარული იქნება ბუნებაში ლამაზად ნათქვამი სადღეგრძელო, იმ ადგილას სადაც თავისი ნასუფრალი ღორულად დატოვა.
და მერე შენ გამოხვალ და მეტყვი რომ ძალიან არ მოგწონს ასეთი ქვეყანა. იკითხავ "რა გვეშველება ნეტა ქართველებს". ასე რომ, დიდი ბოდიში მაგრამ ვერ გადავრთავ!

და მე მწამს რომ ადრე თუ გვიან (ალბათ უფრო გვიან), კომპიუტერი 1 ლარად ფარგლებში მაინც შეიცვლება თანაფარდობა და მსგავს გადაცემებზე (კონკრეტულ გადაცემას ვგულისხმობ) 99% აღშფოთდება და 1% კი ისევ სიამოვნებით მიუჯდება ტელეეკრანს.

"რა ნახე ისეთი ამ შოუში, რაც ადრე არ გინახავს სხვა შოუებში? ხალხი შეეჩვია უკვე ამ ნაგავს".

სიმართლე ვთქვათ და ადრე ნანახითაც არ ვიყავი აღფრთოვანებული და "მსუბუქ-იუმორით" შეზავებული პროტესტიც ხშირად გამომითქვამს. ისე უწყინარად.

რა ვნახე ამ გადაცემაში ისეთი რაც აქამდე არ ყოფილა?

- არ მინახავს, რომ გადაცემას ედოს შეზღუდვა 18+
- არ მინახავს, რომ გადაცემაში ისმოდეს ისეთი სიტყვები და ფრაზები როგორიცაა: "თავზე დამაფსა", "ხელი ავწიე", "ის ბავშვი მოვაცილეთ" (აბორტს გულისხმობს) და მრავალი სხვა...
- არ მინახავს, რომ "მამაშა" ამაყობდეს თავისი წარსულით, აწმყოთი...
- არ მინახავს, როგორ თხოვს "მამაშას" მასზე 25 წლით უმცროსი "ჟირიბეცი" ხელს. (პრინციპში, "მამაშას" როგორ თხოვენ ხელს საერთოდ არ მინახავს).
- არ მინახავს ქალი, რომელიც 12 წლის ასაკში გააუპატიურეს (და სიტყვა "მომტყნა" რატომ არ იხმარა, პატივცემულმა ქალბატონმა მიკვირს, დავიჯერო მაიას თხოვნით ხელმეორე დუბლი ჩაწერეს?) 32 წლის ასაკში შვილებს ეუბნებოდეს: "აი შვილებო, მე მამათქვენი დავაჩოქეო".
- არ მინახავს, (არ ვიცოდი უფრო სწორად) ქვეყნის საინვესტიციო პოლიტიკაში უდიდესი წვლილი რომ მამაშებს მიუძღვოდათ.

სიმართლის დროში უარესები არ ხდებოდაო? _ მკითხეს. სიმართლის დროში "ონანისტები" ამბობდნენ და აღიარებდნენ რომ "ონანისტები" არიან, ხოლო აქ კიდევ "მამაშა" მარწმუნებს, რომ ანგელოზია, რომელსაც "დიდი გული აქვს, რომელშიც ბევრი პატარა უჯრაა" (საყვარელი<3).

მოკლედ, ასეთი "მდაბიო" აქამდე მართლაც არაფერი მინახავს. თითქოს ყოველგვარი შინაარსის გარეშეც კი, აურა მოდიოდა გადაცემიდან საშინლად ნეგატიური და მთრგუნავდა.

"მაინც ვერაფერს შეცვლი და რას იშლი ნერვებს. აკრიტიკებ თუ არა ერთბაშად არ შეცვალო რამე".

ერთბაშად არა, მაგრამ ნაწილ-ნაწილ და მხოლოდ ერთი და ორი არა _ მასიური კრიტიკის შედეგად, მჯერა, რომ რაიმე აუცილებლად შეიცვლება. პრინციპში, რითიც დავიწყე იმით ვასრულებ 1%  - 99%-ის წინააღმდეგ. მაგრამ, მე მჯერა, რომ არაფერი ქრება უკვალოდ.

ყველაზე მეტად იცით რამ გამოიწვია ჩემი პროტესტი, მთელს ამ ისტორიაში? არა იმან, რომ მაიას შოუ საქართველოს მოსახლეობის 99%-ს მოსწონს. არამედ იმან რომ იმ 1%-მაც კი, არაფერი გააკეთა ამ უმსგავსობის გასაპროტესტებლად.

მაგრამ, მეც მიმაჩნია, რომ საუბრის დრო დამთავრდა. ვიყეფოთ და ვიყოთ ციფრულ სამყაროში გამოკეტილები - ქარავანიც და მაიას შოუ ხომ მაინც მიდის და გრძელდება?

დიდი სურვილი მაქვს, მივიდეთ რუსთავი2-ის ახალ შენობასთან, მოვაწყოთ ინსტალაცია (წყნარი, მშვიდი და საინტერესო) რომელიც გამოხატავს ჩვენს პროტესტს და დავანახოთ "მაიას" (რ2-ს ვგულისხმობ), რომ "ჩვენნაირებიც" არსებობენ.

გთხოვთ ბლოგერებს დახმარებას რადგან, ახლა, სწორედ თქვენ დგახართ ინფორმაციის ალტერნატიული საშუალებებით გავრცელების ავანგარდში. თუ იზიარებთ პროტესტს, ერთად გამოვთქვათ ის. შემოგვიერთდით.

ეპილოგის ნაცვლად:
აღნიშნულ გადაცემის ყურება როდესაც დავასრულე, არ ვიცი როგორ და რატომ, მაგრამ ერთი ფრაზა ამეკვიატა ნამდვილი ისტორიიდან. ცოლს, არ უნდოდა, დილით, ქმრისთვის "მიეცა" და:

- გაიღვიძეთ ბავშვებო, დედას გიტყნავენო!

Friday, March 18, 2011

განძის მაძიებელნი - The Bloggers

ეიფორიულმა დღემ ჩაიარა. დღეს თბილისი ყველაზე შეშლილი და ენერგიული ქალაქი იყო. საღამოს დაღლილი ჩამოვჯექი ერთ-ერთი სკვერის, მნიშვნელობა რომარააქვს რომელ, მაგრამ მაინც ვიტყვი რომ ფიჭვისა და ჭადრის ხეებს შორის ჩადგმულ სკამზე.

მივხვდი, რომ ჩემთან ერთად, კოდებისა და მინიშნებების ძიებაში დაღლილი, მთელი ქალაქი ისვენებდა.

მოგეხსენებათ, არ დავიზარე და ბლოგერებს შევთავაზე ერთად მიგვეღო ამ სიგიჟეში მონაწილეობა. დარწმუნებული ვარ დღეს უფრო მეტი კაიფი განვიცადე ამ ყველაფერზე თვალის დევნებით, ვიდრე იმ ტიპებმა რომლებიც ჩაფიქრებული სახეებით ცდილობდნენ გაერკვიათ რომელი ასო იყო, შპაკატში გაჭიმული კაცუნა.

პოსტმა იმხელა ინტერესი გამოიწვია და თემა იმდენად აქტუალური იყო, როგორც რეალურ, ასევე ვირტუალურ სამყაროში, რომ ბლოგზე განთავსებულმა ვიდეო პოსტმა, ყველა რეკორდი მოხსნა.


კიდევ ერთხელ შევეცდები, სიტყვები კარგად შევახვიო, ცეცხლი მოვუკიდო, გემრიელი ჰაერი ღრმად ჩავისუნთქო და სხვა ბლოგერების გასაგონად, ხშირი კვამლი დავაყენო. ხოლო, ვინც არ დაბოლდება უბრალოდ ვთხოვ: აქვე პუფებში, კარგად მოკალათდით და მწვანე ჩაი მიირთვით _ "ჩვენთან მოიტანა" :)

ახლა კი გაგაცნობთ მიმდინარე მდგომარეობას:

როგორც ჩაფიქრებული იყო ამოქმედდა "უსაქმურ ბლოგერთა" შტაბბინა. გენერალიტეტის წევრები არიან:


- ზურ.ჯი
- ლინგვისტუსი
- კატიე
- დვორსკი
- ლიტერატორი


განაცხადის შევსება არ დაეზარათ და გასართობად სრული საბრძოლო მზადყოფნა გამოთქვეს:

- http://www.tatusi.blogspot.com
- http://mecmikvarkhar.wordpress.com/
- http://konspace.wordpress.com/
- http://bushka-bushka.blogspot.com/
- http://mokhetiale.wordpress.com/
- http://konspace.wordpress.com/
- http://mymoone.wordpress.com/
- http://faifurisangelozi.wordpress.com/

ვინაიდან დაგვჭირდება კოორდინირებული მოქმედება, ინფორმაციის გაცვლა, ერთმანეთისთვის გულებიანი ფოტოების ვოლზე დადება და სხვა, გავხსენი ჯგუფი, სადაც ნებისმიერ მსურველს საშუალება ექნება შემოიხეტიალოს, შემოიხედოს და შემოაბიჯოს კიდეც.

ჯგუფში უბრალოდ შევთანხმდებით, სად ვიკრიბებით, რას ვაკეთებთ, საღამოს ლუდი დავლიოთ თუ "ნაბეღლავი ჯობია" და სხვა.

ვინაიდან ჯგუფი ღიაა, ნებისმიერი "არც თუ ისე" საჯარო ინფორმაცია, მიგნება, აღმოჩენა, დაკვირვება და სხვა, გთხოვთ არ გამოაქვეყნოთ ჯგუფში და მომწეროთ მეილზე: blogger@lasharela.com

ეს არის უბრლაოდ გართობა, არავინ არავის წინაშე ვალდებული არაფრით არ არის. უბრალოდ +1 (ან მეტი _ გააჩნია რომელ ტურამდე მივალთ) მიზეზია, შევიკრიბოთ, ერთმანეთი გავიცნოთ, თვალებში ჩავხედოთ და ვუთხრათ: გამარჯობა, მე http://.... ვარ :)

ასე, რომ თუ მსურველები იქნებით (ბლოგიანი, უბლოგო და საბლოგე) ნებისმიერ მსურველს შეგიძლიათ შემოგვიერთდეთ.


პატაკს გაბარებდათ,
კაპრალი ლაშარელა

P.S. სინამდვილეში ვიცი, რომ ყველანი ძალიან საქმიანები და დაკავებულები ვართ, წინ კი "ვიქენდი" და მთვარე მოგვიახლოვდა. მეორეს შიშით, პირველის არგამოყენება ალბათ ისეთივე სისულელე იქნება, როგორც 2012 წლამდე ქალიშვილად/ვაჟიშვილად დარჩენა.

ანუ ვფიქრობ, შევიკრიბებით და ....

SMS

ჯიბეში არ მაქვს არც ერთი თეთრი
მეზობლის ცოლი ჩხუბობდა ქმართან
რაღაც სულელურ SMS გწერდი
გარეთ კი წვიმა ცეკვავდა ქართან

თავში არ მომდის არცერთი აზრი,
საწოლთან ლუდის ბოთლები მეწყო
არ ვიცი ლექსის არც ერთი ხაზი
რით დავამთავრო, ან რით დამეწყო

უკვე დაღლილი ამთქნარებს მთვარე
არყით ნასვამი, იძინებს ტუჩიც
ლუდი საბანზე გადავიღვარე
საბანი გახდა ტილოც და ფუნჯიც

ჯიბეში არ მაქვს არც ერთი თეთრი
არც საბანია ძვირფასი ფარჩა
რაღაც სულელურ SMS გწერდი
არ გაიგზავნა და ჩემთან დარჩა

განძის მაძიებელნი - Inception

…გავიდნენ კიდევ დღენი და თვენი დადგა მაძღარი შემოდგომა... შემოდგომის რა გითხრათ და ნანატრი პარასკევი ნამდვილად დადგა.

ალბათ იცით, რომ მე ვირწმუნე ქართული ბლოგსფეროს ძლევამოსილების, არა მხოლოდ ციფრულ, არამედ რეალურ სამყაროშიც და მათ შევთავაზე იდეა: ერთად გვეპოვნა დამარხული განძი _ 10 000 აშშ დოლარი :)

რაღა დაგიმალოთ და ბლოგოსფეროს დიდად არ გამოუთქვამს ინიციატივა, რაზეც თავიდან შევშფოთდი, თუმცა მოგვიანებით ყველაფერი „გასაშიფრი კოდივით“ ნათელი გახდა.

დილით ადრე გავიღვიძე, გავიზმორე, ყავა დავლიე (ყოველთვის მინდოდა დამეწერა პოსტი „ჩემი ჩვეულებრივი დღე“, თორე ისე ყავის დალევა ვერ მოვასწარი) და თბს ბანკს მივაშურე.

თან მქონდა Flip კამერა, რომელიც კატიემ მათხოვა (რისთვისაც მას ვეაჯები) და კარგი განწყობა.
ბლოგერებზე, რომლებიც შემოუერთდნენ იდეას, მომდევნო პოსტში მოგიყვებით და იმედი მაქვს, ბევრ მათგანს მალე გავიცნობ, ახლა კი მხოლოდ იმას ვიტყვი რომ „სექტის“ წევრებიდან მხოლოდ გიგა, იგივე პაჭო, იგივე დვორსკი და ბოლოს და ბოლოს რომ მიხვდეთ, იგივე dgiuri.com დამხვდა.
რა მოხდა შემდეგ, ამას ვიდეო პოსტიდან შეიტყობთ.


[youtube http://www.youtube.com/watch?v=NgwXE01voD8]


ეს კი ჩვენი მოპოვებული საიდუმლო მასალები :





სახლში მიმავალს ორი მინიშნება შემხვდა, ოღონდ სულ შემთხვევით. ბოლოს მეტროს ვაგონებში მოხეტიალე ხალხი შევნიშნე, რომლებიც ათვალიერებდნენ სარეკლამო აბრებს, დასაჯდომებს, იატაკს და რატომღაც ჩემს კურტკასაც კი _ თურმე სადღაც "ნებისმიერ ვაგონშიო" ეწერა.

ასე არის თუ ისე, კარგია ეს თუ ცუდი, ქალაქი სრულმა ისტერიამ მოიცვა. მეტროდან ამოსულმა ტაქსი გავაჩერე:

- ათი ათასი დოლარიო ხო? ამიხსენი ერთი რა ხდება ბაბუ თუ კაციხარო - ისე გულიანად მთხოვა მძღოლმა, ბოლომდე დავიხარჯე და დეტალურად ავუხსენი რაშიც იყო საქმე.

- ვინ მოგაგებინებს ბაბუ მაგხელა ფულს. იქ ვინმე ახლობელს ეტყვიან, გაიგე შენა... და ის იპოვის და მერე ვითომ - ჰაიტ, ვიღაცამ იპოვაა.

ტაქსიდან გადმოსულმა, ტროტუარს გავუყევი. უნებლიედ ქვემოთ ვიყურებოდი იმ იმედით, რომ იქნებ ჩამარხული ცისფერი პარკისთვის მომეკრა თვალი.



P.S. თქვენ კი ბლოგერებო, ნუ იქნებით მუდოები და ზარმაცები. შეავსეთ განაცხადი და გავერთოთ ერთად მომდევნო დავალებების შესრულებისას :)

P.S. P.S. ბლოგრებზე, რომლებიც შემოუერთდნენ იდეას დავწერ მომდევნო პოსტში.

Thursday, March 17, 2011

10 000$ ანუ მიმართვა ქართულ ბლოგოსფეროს

ალბათ ყველამ გაიგეთ, რომ ბატონმა ედმონდ აბაშიძემ ბებიამისის დანატოვარი განძი _ 10 000$ დამარხა.

იდეა:
გთავაზობთ ბლოგერებს, ერთად მივაგნოთ ფულს. 10 000$-არად, ჩემი კომპანია აიღებს პასუხიგმებლობას შემდეგზე:

- ვიყიდით ძააალიან მაგარ სერვერს, რომელსაც განვათავსებთ კავკაზუსში და ყველას ვინც ჩართული იქნება თანხის ძიებაში, ექნება უფასო ჰოსტინგი. (ყოველ შემთხვევაში ეს თანხა საკმარისია რომ მინიმუმ 3 წელი გადავიხადოთ ჰოსტინგის საფასური, რადგან წელიწადში 960 ლარი ჯდება, ხოლო ადმინისტრირებას გაუწევს ჩემი კომპანია, უფასოდ. სერვერი გამოყენებული იქნება, მხოლოდ ქართული ბლოგინგისთვის და მის განვითარებაზე ორიენტირებული პროექტებისთვის).

- ყველას ვინც მონაწილეობას მიიღებს და იაქტიურებს დავურეგისტრიროთ დომენი და გადავუხადოთ 1 წლის დომენის საფასური (თუ რა თქმა უნდა არააქვს დომეინი).

- მოვაწყოთ ერთი კარგი და დიიიდიიი ტუსოვკა, ბევრი დასალევით, მუსიკით და გართობით.



იდეა ძალიან ნედლია (ამ წამს მოვიხსი და იქვე მოვკრიფე) ამიტომაც განვიხილოთ სხვადასხვა ნიუანსები, რა და როგორ გავაკეთოთ ბლოგის გვერდზე.


გეტყვით როგორ წარმომიდგენია ეს ყველაფერი:

- შეიკრიბება, გარკვეული რაოდენობა ბლოგერების, რომლებიც ჩართულნი იქნებიან აქტიურად პროცესში.
- გამოიყოფა, საორგანიზაციო კომიტეტივით (საშინელი სიტყვაა), ანუ რამდენიმე კაცი, რომელიც გარკვეულ საკითხებს გაუწევს ორგანიზებას.
- შეიქმნება დახურული ჯგუფი (ბლოგერების "ვირტუალური შტაბბინა"), სადაც მე პირადად პირველი დავდებ, ჩემს მიგენებებს რეკლამაში, იქვე ვიმსჯელებთ და კონკურსის სხვადასხვა მონაწილეებს გავუნაწილებთ დავალებებს.


ვირტუალურ შტაბბინაში, ანუ ჯგუფში ვფიქრობ უმჯობესია რომ რამდენიმე ვეტერანი ბლოგერი იყოს, ისინი ვისაც ბლოგსფერო გამოუცხადებს ნდობას. მე გთავაზობთ შემდეგ კანდიდატურებს:

- doin.ge
- zur.ge
- ლინგვისტუსი
- დოდკა
- კაწიე
- ყვავა
- დვორსკი
- ლიტერატორი

[საორგანიზაციო საკითხებში გამოცდილი ვინ გვყავს კიდე?]

დანარჩენმა მონაწილეებმა და მსურველებმა, უნდა შეავსოს განაცხადი, რომელში დაფიქსირებული ინფორმაციით, "შტაბბინა" გაანაწილებს დავალებებს, რომ ეფექტურად და ოპერატიულად მოხდეს მათი შესრულება.

ვფიქრობ ძალიან საინტერესო პროცესი იქნება. (რაღა თქმა უნდა შემდეგ, გამოვაქვეყნებთ მასალებს, ვინ რა დავალება შეასრულა, რა და როგორ ხდებოდა და ეს ცალკე ბლოგზე განვათავსოთ :) )



დასასრულს:
ვიცი, რომ ბევრს თუ არ გაუჩნდება, ცრუორსულობა მაინც ექნება იდეით, რაში მჭირდება ეს ყველაფერი, ხომ არ ვაპირებ "თანხის მოტეხვას" და ა.შ. :)

ქართული ბლოგსფეროს პირში ჩავარდნას, ჯოჯოხეთის ცეცხლი მირჩევნია და სახელის გატეხვას, თავის და ნეკნების,  ამიტომ თანხას ოფიციალურად გავხარჯავთ და განვკარგავთ "საორგანიზაციო კომიტეტის" წევრები (ზემოთჩამოთვლილი მიზნებისთვის) და პირადად მე საჯაროდ გამოვაქვეყნებ ინვოისებს, ზედნადებებს, ანგარიშ ფაქტურებს და ა.შ. რათა ნებისმიერ მსურველს საშუალება ჰქონდეს გადაამოწმოს, რა, სად და როდის დაიხარჯა.

ამასთან ჩემი კომპანია ისედაც აპირებს ქართული სოციალური მედიის ბაზარზე აქტიურობას და ნამდვილად არ აწყენს ბლოგერებთან მჭიდრო ურთიერთობა და კონტაქტის დამყარება.

ასე რომ,  ვფიქრობ წაგებული არავინ არ იქნება, თავად ედმონდ აბაშიძეც კი :)


მაშ ასე ქართულო ბლოგსფერო, დადგა ჭეშმარიტების მომენტი. დროა გავარკვოთ ორი, ქვეყნისთვის უაღრესად მნიშვნელოვანი ფაქტი:

- არის თუ არა ხიშტი მინუს ორასი და
- არის თუ არა ძალა ერთობაში


P.S. თუ იდეა დაგაინტერესებთ, გამოდის რომ ხვალ თბს ბანკთან ვკრიბებით 10 საათზე :) ასე რომ მოხსენით "ზარები", გაიღიმეთ და წინ :)

Sunday, March 13, 2011

ძველბიჭური Facebook-ი

გახსოვთ, ისტორიები ქურდებზე, ზონებზე და ძველბიჭებზე. ჩამჭრელი შეკითხვები? ვისაც ახსოვს გავიარეთ და ვისაც არა, რამდენიმეს მოვუყვან მაგალითად, "დუხი" რო დაიჭიროს.


- დავუშვათ შეხვედი კამერაში და გაწვდიან ცოცხს _ დაუკარიო. რა უნდა უპასუხო?
- ამიწყვე და დავუკრავო.

- შედიხარ კამერაში და კედელზე მიხატულ ბურთზე გეუბნებიან დაარტყი და გოლი გაიტანეო. რა უნდა უთხრა?
- პასი მომე და გავიტანო.

- ქუჩაში აგდია, კაიბიჭობა და ტორტი. რომელს აიღებდი?
- იასნია ტორტს, კაი ბიჭობა ხო ისედაც გაქვს?!

- წარმოიდგინე რომ გძინავს. უკან კედელია, მარცხნივ ცეცხლი, წინ ხრამი და მარჯვნიდან ძაღლობა მორბის. რას იზამდი?
- იასნა რო პროსტო გაიღვიძებდი.


დღეს ფეისბუქის გვერდზე, ვიღაც ტიპმა ისეთი "შავი კომენტარი" დამიტოვა, მთელი გულით მომინდა "Like" ლინკის გვერდით "ჩავიცუცქოთ" ღილაკიც ყოფილიყო, მაგრამ ამაოდ _ ჩმორიკაა ეგ ცუკერგბერგი და ქუჩა არ უნახავსთქო ვიძახი და არ მიჯერებთ.


ბევრი რომ არ გავარგძელო, წარმოვიდგინე რა როგორი იქნებოდა ქურდებს (ხსოვნა იყოს) ცა-ფირუზისფერი ფეისბუქი რომ გაეშავებინათ.


"ქურდებთან ასვლის" ნაცვლად, ვოლზე დაუპოსტავდნენ რო "სპორი" მოეგვარებინა.

კომენტარებში დაიწყებოდა "გაიასნება" და მერე იტყოდნენ _ "ქურდის ლაიკი ტკბილიაო".

ქურდებს ექნებოდათ დახურული ჯგუფი, სადაც "ინვითეიშენი" ნიშნავს რომ ქურდად მოგნათლეს.

ყველა კაი ბიჭი შეავსებდა აპლიკაციას "რომელი კანონიერი ქურდი ხარ".

ყველა "მომპარავი" ლინკს ისე დააშეარებდა რომ არ მიაწერდა "მიმაააააქვს".

ქურდები "დაავაზვრატებდნენ" "არასპრავედლივად" დაშეარებულ ლინკებს.

ქურდებს არ ექნებოდათ არცერთი ახალი შეტყობინება _ წითელი "ბოზების" ფერია!

ქურდებს ვერავინ ვერაფეერს დაულაიკებდა _ ქურდზე ხელს (ცერა თითიანსაც კი) ვერავინ აწევს!

ქურდი არასდროს მიცემს, არცერთ ინვითეიშენზე "Maybe"-ს _ ეჭვი ბოზებს ეპარებათ!

ქურდი არასდროს, არავის დათაგავდა @ ნიშნით - სხვაზე წინ ძაღლს (собачка) ხო არ დააყენებს?


დაბოლოს, ფეისბუქზე ყველა ქურდი შემდეგნაირად მიესალმებოდა ერთმანეთს:

- ქურდებს სიცოცხლე!
- ბლოგერს სიკვდილი!


ჩერეზ მუჩუალფრენდი
ლაშარელა

Saturday, March 12, 2011

შენით

შენს მონატრებას ჩავიცვამ ფეხზე... წინდად
ნაუცფათევად შემოვიხურავ... ხალათს
შენს ტუჩებს თუ არ ვკოცნიდი მახსოვს... წყინდათ
შენ კი მიჭრიდი კიტრი-პამიდვრის... სალათს

თავზე მახურავს შენზე ოცნება... ქუდი
შიშველ ყელს მითბობს, შენი მკლავები...კაშნე
ახლა მინდა, რომ ერთად დავლიოთ ლუდი
და შენს ტუჩებზე ლუდის ქაფივით გავშრე

ახლა მინდა რომ შენ ჩემი გახდე...ფილტვი
ძალიან მინდა რომ შენი ვიყო...ბალთა
მთელი ცხოვრება შენი მკერდისკენ ვილტვი
მთელი ცხოვრება მიზიდავს შენი კალთა

თავზე მახურავს შენზე ოცნება... ქუდი
შიშველ ყელს მითბობს, შენი მკლავები...კაშნე
ახლა მინდა, რომ ერთად დავლიოთ ლუდი
და შენს ტუჩებზე ლუდის ქაფივით გავშრე

სიზმარი

საკნების აქცია პიკში იყო. ხალხის მღელვარებამ კულმინაციას მიაღწია. სამშობლოს სიყვარულით ანთებული და თმიდან კოჭებამდე გამსჭვალული ერი ფეხზე იდგა, უკლებლივ ყველა _ დიდიც და პატარაც. დედაქალაქის ქუჩები მღელვარებას მოეცვა. პარლამენტის წინ აღემართათ დიდი კარცერი საიდანაც მომიტინგეები მიმართავდნენ აბობოქრებულ და ემოციებამღვრეულ ერს. ქართველი ერის კარგახნის ავსებული ფიალა, ემოციებად და საკნებად გადმოღვრილიყო პარლამენტის წინ.

ქვეყანაში მრავლად იყვნენ ჩამოსული უცხოელი დამკვირვებლები. უშიშროებამ რამდენიმეჯერ სცადა მომიტინგეების დაჭერა, მაგრამ ვერაფერს გახდნენ _ მათი მზაკვრული გეგმა სწორედ იმაში მდგომარეობდა, რომ ისინიც უკვე საკნებში იყვნენ გამომწყვდეულები. ციხე შიგნიდან ტყდებოდა!

ხელისუფლება ვეღარ უძლებდა ხალხის მღელვარებას. ხალხი მოვარდნილი ღვარცოფივით დასტყომოდა თავს "ძლიერთა ამა ქვეყნისა". ეს დასასრულის დასაწყისი იყო.

შემდეგ მოვლენები ელვის სისწრაფით განვითარდა. საინფორმაციო საშუალებებით გავრცელდა ინფორმაცია, რომ პრეზიდენტმა დატოვა ქვეყნის ტერიტორია და თავის ერთერთ ფეშენებელურ ვილაზე _ ნიცაში გაემგზავრა (სადაც სხვათაშორის, ტენიანობა უფრო მეტი არის, ვიდრე ბათუმში). ეს პრაქტიკულად გამარჯვებას ნიშნავდა.

სიხარულმა, საფეხბურთო მოედანზე აგორებულ ტალღაზავით გადაურბინა ერს _ წითელი ხიდიდან ფსოუმდე. გამარჯვებული ხალხი ქუჩაში, სიგნალებჩართულ ავტომობილებს დააგელვებდა. ყველას უხაროდა. მოხუცებს, ახალგაზრდებს, აწ უკვე ყოფილი ხელისუფლების წარმომადგენლებს, სამართალდამცავებს და კურიერის წამყვანებსაც კი. ეს იყო ნამდვილი, ქართული ბედნიერება.

მოვლენები ელვის სისწრაფით განვითარდა: სახელდახელოდ შეკრებილმა პარლამენტმა ერთი მოსმენით სცნო საქართველო კონსტიტუციურ მონარქიად. გაუქმდა პრეზიდენტის პოსტი. ქვეყნის მმართველად მეფე გამოაცხადეს, რომელიც კანონპროექტის პირველ ვარიანტში არჩევითი იყო. რამდენიმე დღეში გამართულ არჩევნებში, ხმების ასივე პროცენტით, რევოლუციური ფრონტის ერთპიროვნულმა ლიდერმა - ლევან გაჩეჩილაძემ გაიმარჯვა.

ინაუგურაცია გაიმართა დადიანების სასახლეში. მეფეს მხარს უმშვენებდა დედოფალი. იქვე იყვნენ შეკრებილნი, რევოლუციის გულები და სულის ჩამდმგელნი, რომლებიც მეფეს ნაზირვეზირებად გამოეცხადებინა.

კურთხევის ცერემონიის შემდეგ, მეფის ცხენზე ამხედრებული ამალა გაემართა ენგურისკენ, სადაც მშვიდობიანი აქციის სახით გამართეს სრულიად სახალხო ზეიმობა და სამეფო ნადიმი.

მეფემ მთავარ მრჩევლად გუბაზ სანიკიძე დაისვა. მეჭურჭლეთუხუცესად კობა დავითაშვილი გამოაცხადეს. სამეფო კარის მთავარსარდლად - ზვიადი იგი, ძიძიგური გამოცხადდა. ხალხს დაუბრუნდა დიდებაი იგი ძველი და სიამისმომგვრელი.

ოსეთისა და აფხაზეთის მისადგომეთან, მეფის ბაზიერთუხუცესებმა ასი რჩეული თეთრი მტრედი გაუშვეს ფრენად.

ტელეკომპანია კავკასია "გამარჯვებული ხალხის ტელევიზიად", გამოცხადდა და მეფის მიერ სიტყვათუხუცესად იქნა ხელდასმული.

და სუფევდა ქვეყანასა ჩვენსა მშვიდობაი იგი სანატრელი. ხალხს ემოსა "სამოსელი იგი პირველი". ლამაზად მოკაზმულ ჩოხებსა და ჩიხტიკოპებს ვერცხლის სატეურები ამშვენებდა. აღარავინ იჯდა მანქანასა მას ზედა და ყველანი ბედაურებზე ამხედრებულნი დაიარებოდნენ. ამ ფაქტმა უნებლიედ, მაგრამ მაინც გამოიწვია ის, რომ ქვეყანაი იგი მშვენიერ და საკვირველი გამოცხადდა კარბონეიტრალურად და აღიარებულ იქნა მსოფლიოთა ბუნების მცველთა მიერ.

და თითქოს ამას ელოდებოდაო, დაინახეს რა, თეთრ რაშებზე, ჩოხა-ახალუხებში გამოწყობილნი ყმაწვილნი, ქართველი მანდილოსნები მიეცნენ ნეტარყუჩობას მათ ზედა. და გამრავლდა ქუეყანა იგი და გაბედნიერდა.

ყველა სადღეგრძელო უხდებოდა ქართველ ხალხს. უბრალო სუფრაზე, უბრალო სასმისით ნათქვამიც კი საკმარისი იყო, რომ სიტყვანი საკვირველნი განცხადებულიყვნენ.

მეფე ამალითურთ სტუმრობდა ქვეყნებს მათ უცხოთა და სანატრელს და სთავაზობდა მათ გულსა და სულს თვისსა. ასე აშენდა ქვეყანაში უამრავი ციხე და სიმაგრე - ტრამპის ციხე, შუატრამპი და სხვანნი.

უცხოეთში სტუმრად მყოფნი ვეზირნი და ნაზირნი მეფესანი საუბრობდნენ ძუელქართულად. "დამახრული არს ენაი ქართული" - სიტყვანი ესსე ხშირად ისმოდა ეთერსა BBC-სა, NBC-სა და CNN-სა შინა.

***
მიუხედავად იმისა, რომ სრული იდილია სუფევდა, გაოფლილს და ნატანჯს გამომეღვიძა. ჩართულ ტელევიზორს გავხედე, სადაც ჩვენი პრეზიდენტი ერთერთ ამერიკულ ტელეკომპანიას ინტერვიუს აძლევდა.

შუბლზე შეციებული ოფლი მოვიწმინდე, გადავბრუნდი და ტკბილად რომ ჩამძინებოდა ჩემთვის ჩავილაპარაკე:

მიშა მაგარია!

Thursday, March 10, 2011

ერთი ფანჯრის პრინციპით

მე რომ ქართულ e-დიოტობებზე დამიწერია ალბათ, იმდენი მერაბ კაშიას სიმღერაც არ ექნება დაწერილი.

ამჯერადაც არ მოვყვები იმაზე წუწუნს, რომ სერვისების უმეტესობა, რომელსაც აპიარებენ და არეკლამებენ სახელისუფლებო წრეები, არის ფასადური და სიღმეში არის უხარისხო, უვარგისი და ფუჭი.

***
ბინიდან ძველი მეპატრონის ამოწერა დამჭირდა. იმისათვის, რომ წყალმა და დასუფთავებამ დავალიანება ახალი სულადობით გამომიგზავნოს, საჭიროა:

1. მივიდე საჯაროში და ავიღო ცნობა, რომ ვარ ბინის მეპატრონე ;
2. მივიდე სამოქალაქო რეესტრში. თუ იმავე დღეს მომინდება ცნობა, თითოში უნდა გადავიხადო 10 ლარი (წყლისთვის და დასუფთავებისთვის 2 სხვადასხვა ცნობაა საჭირო) თუ არადა 10 დღის შემდეგ ისევ უნდა ვეწვიო ;
3. შემდეგ მივიდე წყლის ოფისში ;
4. შემდეგ დასუფთავების ოფისში


რა თქმა უნდა, გადასახადი მიმცირდება და მოტივაცია მაქვს ასეც მოვიქცე, მაგრამ, ალბათ დამეთანხმებით, რომ თანამედროვე სინგაპურის კვალობაზე საშინელი პროცედურაა. ამასთან, მე ვიმცირებ გადასახადს და თავს შევიწუხებ, მაგრამ იქნებ მომემატა სულადობა _ ასეთ შემთხვევაში წყალი და დასუფთავება ხომ კარგავს თანხას?

რატომ, როცა მარტივად შეიძლება, ნებისმიერი სახის ცვლილება სამოქალაქო რეესტრში, ავტომატურად იგზავნებოდეს თვის ბოლოს, ზემოთაღნიშნულ (და არავმხოლოდ) კომპანიებში, რათა მათ მოახდინონ ინფორმაციის კორექცია და ცვლილებების შეტანა?

ეს კიდევ ნაწილია იმ დიდი ქაოსისა, რომელსაც ყველა ჩვენგანი ვაწყდებით, 21 საუკუნის საოცრებაში - ქართულ სინგაპურში. რამდენიც არ უნდა გადავღებოთ ცალკეული სერვისი, რამდენიც არ უნდა დავსვათ ახალ შენობაში სხვადასხვა სამსახურები, თუ საძირკველი მოძველებულია, ზედ ცათამბჯენი ვერ აშენდება.

***
რამდენიმე თვის წინ ერთერთ სამინისტროში მიმიწვიეს. მოგეხსენებათ "ერთი ფანჯრის პრინციპით" სურთ მუშაობა და ამისათვის უზარმაზარი შენობა შენდება. ასევე ესაჭიროებოდათ საიტი, სადაც ყველა სახელმწიფო სტრუქტურა იქნებოდა გაერთიანებული (აქაც "ერთი ფანჯრის პრინციპი" ოღონდ ამჯერად ბროუზერის).

თავიდან უამრავი შეკითხვა გამიჩნდა. მერე აღმოვაჩინე, რომ საკითხი სრულიად გაუაზრებელი ჰქონდათ. არ იცოდნენ, როგორ გაივლიდნენ მომხმარებლები იდენტიფიცირებას, როგორ გადაიხდიდნენ სერვისის საფასურს და ა.შ.

ბოლოს ავუხსენი, რომ ეს საიტი კი არა უზარმაზარი სისტემაა. კიდევ შევეცადე ამეხსნა რომ რაც არ უნდა მაგარი იყოს "საიტი", ჯერ პროცედურები უნდა იყოს დალაგებული. ბექში უნდა გავამარტივოთ ყველაფერი, შემდეგ "დავასტანდარტიზიროთ" ეს პროცედურები და აი მაშინ (თუ ძირიდან დავიწყებთ ცვლილებებს) შევქმნით ნამდვილად მოსახერხებელ და მაგარ სისტემას.

როდესაც შევატყვე, რომ "ახსნებით" ტყუილად ვირჯებოდი, ერთი ღამეც გავათენე (ფინანსური დაინტერესება არ მქონდა - პროექტზე თავიდანვე ვთქვი უარი) და პრეზენტაცია გავაკეთე, იმ იმედით, რომ ვინმე გონიერი მიხვდებოდა, რაზე მქონდა საუბარი, რა კონცეფციას ვთავაზობდი მათ. თუმცა ვიცოდი რომ, ეს პრეზენტაცია, რომელიმე უწყების "რისაიქლ ბინში" იპოვიდა საუკუნო განსასვენებლს.


***
გადავწყვიტე ეს დოკუმენტი საჯაროდ განვათავსო და თან ორიოდე სიტყვით აგიხსნათ რაზეა მასში საუბარი.

კონცეფციის თანახმად უნდა მოხდეს კერძო და სახელმწიფო ორგანოების გაერთიანება, რაც საშუალებას მოგვცემს საქართველოს მოქალაქეებზე ვიქონიოთ მაქსიმალურად სრულყოფილი ინფორმაციული ბაზა, რომელიც იქნება ერთ ადგილას, არ მოხდება ინფორმაციის დუბლირება და არასწორი ინფორმაციის შენახვა. მოცემულ ბაზას გამოიყენებდა როგორც კერძო, ასევე სახელმწიფო სექტორი (შესაბამისად, ყველგან არ დაგჭირდებოდათ ხელახლა შევსება მოსაწყენი ანკეტის: სახელი, გვარი, მამის სახელი...). პირადი ნომრი და თქვენი ხელმოწერა _ რომელიც გამოხატავს თანხმობას მოცემულ ინფორმაციაზე წვდომის მისაცემად, საკმარისი იქნებოდა, რომელიმე კერძო თუ სახელმწიფო უწყებაში თქვენს დასარეგისტრირებლად.

ამასთან, ერთიანი იდენტიფიკაცია. რატომ უნდა გვქონდეს ბრელოკზე 1000 გასაღები, როდესაც შესაძლებელია არსებობდეს 1, რომელიც გააღებს სახლსაც, დაქოქავს ავტომობილსაც და ა.შ.

ანუ მომხმარებელი ერთი იუზერით და პაროლით შევიდოდა დეკლარირების სისტემაშიც და რომელიმე ბანკის (ან ბანკების) ინტერნეტ ბანკშიც.

თემას ებმოდა სხვა საკითხებიც.

რა თქმა უნდა აქ ჩნდება უამრავი შეკითხვა. უამრავი რამე წინააღმდეგობაში მოდის კანონმდებლობასთან ერთი შეხედვით, მაგრამ ეს არის მხოლოდ კონცეფცია და პრეზენტაცია, დეტალები კი არის მუშა პროცესი, რომელსაც კეთილი ნება და პროფესიონალები ჭირდება ხელისუფლების მხრიდან.

მსგავსი სისტემის სხვა ქვეყნებში რეალიზების მაგალითები პირადად მე, არ მეგულება. ჩვენისთანა პატარა ქვეყანაში კი რთული, მაგრამ მაინც განხოციელებადი იდეაა, რაც ჯამში უამრავი პროცესის გამარტივებას გამოიწვევს და ბევრ ახალ შესაძლებლობას მოგვცემს.

იდეას ვდებ ღიად, ბლოგზე, რადგან იქნებ ვინმემ წაიკითხოს, დაინტერესდეს და გაიგოს რაზე არის საუბარი და სრულად თუ არა ნაწილობრივ მაინც გაუკეთოს რეალიზება.

P.S. არავითარი პატრიოტიზმი და საქართველოს სიყვარული _ უბრალოდ დაუსრულებელ რიგებში დგომა ძალიან არ მიყვარს!

Tuesday, March 8, 2011

Made in Georgia

წუხელ დიდი ხნის უნახავ მეგობარს შევხვდი, რომელიც რამდენიმე წელია პარიზში ცხოვრობს. როდესაც მრავალწლიანი ემიგრანტობის შემდეგ დაბრუნებულ ქართველს ვხვდები, ყოველთვის ვეკითხები, რა შეიცვალა უკეთესობისკენ ან უარესობისკენ. რა მოხვდა თვალში და სხვა.

კარგი გამოთქმა გვაქვს ქართველებს (ესეც კარგი გამოთქმაა) - თვალი შეეჩვიაო. თუ ამ კუთხით განვიხილავთ ადამიანის ორგანოებს, თვალი ნამდვილი "პუნტანკაა", სხვა ორგანოებს შორის. ის რასაც ყოველდღიურად ვუყურებთ, ვეჩვევით და ან საერთოდ ვეღარ აღვიქვამთ, ან ჩვენი აღქმა ადეკვატურობას (ვიტყოდი სიმძაფრეს) მოკლებულია.

სწორედ ამიტომაც არ ვუშვებ ხელიდან შესაძლებლობას, "საზღვარგარეთიდან" მრავალი წლის შემდეგ დაბრუნებულ "უცხო თვალს" ვკითხო: რას ხედავს და როგორ.

გაუფილტრავი თეთრი ლუდისა და ლიმონით შეზავებული კალმარების თანხლებით, რთულია ერთ საკითხზე შეჩერდე. ჩვენც უამრავ თემას მოვედეთ. მართლა უამრავ თემას შევეხეთ მაგრამ მათ ერთი საერთო ხაზი, უფრო სწორად კი შეკითხვა აერთიანებდა _ რატომ არის ქართული ყველაფერი უხარისხო?

ამ შეკითხვის გაჟღერებისას, თანამედროვე ტექნოლოგიური ხაზი და მანქანა-დანადგარები ყველაზე ბოლოს უნდა მოვისაზროთ. ეს მხოლოდ მცირე ნაწილია "დიდი ქართული უხარისხობისა", რომლის მიზეზი ღრმად, უფრო სწორად კი ზემოთ უნდა ვეძებოთ.

და მაინც, რატომ ვერ იქმენბა საქართველოში ხარისხიანი პროდუქცია? რატომ არის ქვეყანაში ტოტალური უხარისხობა? რატომ გვყავს უხარისხო ხელისუფლება და კიდევ უფრო უხარისხო ოპოზიცია? რატომ გვიწევს ვუყუროთ "მაიას" და "ნანუკას" შოუებს, შემდეგ ვიწუწუნოთ რა "გოიმობა" და "ქაჯობა" იყო ეს ყველაფერი და შემდეგ ისევ ვუყუროთ, რომ ისევ გვქონდეს საწუწუნო? და ყოველივე ზემოთთქმულს თუ დავეთანხმებით, დავსვათ მთავარი შეკითხვა - რატომ ვართ, თავად ჩვენ ასეთი უხარისხოები?

***
ალბათ ყველას კარგად გახსოვთ ვარდების რევოლუციის შემდეგ საქართველოს მთავრობის მანიაკალურ-მალიარული მიდრეკილება ფასადების ღებვის მიმართ. "ბათუმს ქათქათამდე" პირველი სახელგადარქმეული და განახლებული "სიყვარულის ქალაქიც" არამგონია დაგვიწყებოდათ, დაბზარულ კედლებზე გადაკრული, გაპრიალებული ფასადებით, თავისი არაბუნებრიობით კინო-პავილიონს რომ მოგაგონებდათ. საბჭოთა კავშირის გარდამავალი წითელი დროშა თუ გახსოვთ, საბჭოთა რესპუბლიკები რომ ეჯიბრებოდნენ ერთმანეთს და შედეგად 500%-ით გადაჭარბებულ გეგმებს და უსაშენლესი ხარისხის პროდუქციას ვიღებდით?

ახალი დღესაც არაფერი ხდება _ ფასადიზაცია გრძელდება! საბჭოთა კავშირის დროს, შესრულებული სამუშაო თუ ქვეყნის ბელადისთვის თავის მოსაწონებლად სრულდებოდა 500%-იანი გადაჭარბებით, დღევანდელი ხელისუფლება იგივეს აკეთებს, ოღონდ ახალი ბელადის _ ხალხის მოსაწონად.

და მართლაც - ძალიან იოლია ხარისხიანი პროდუქციის შექმნა. ამისათვის საკმარისია კარგი სტენდი პრესკონფერენციისათვის და ჟურნალისტები. შემდეგ იტყვი რომ "ერთი ფანჯრის პრინციპით", იტყვი რომ "უნიკალური სისტემა..." და "სახლიდან გაუსვლელად..." რაც სინამდვილეში საიტზე სკაიპის მისამართის განთავსებას გულისხმობს მხოლოდ დამხოლოდ... და ასე ყველა სფეროში (მაგალითად ის სფერო მოვიყვანე რომელთანაც თავად მაქვს უშუალო შეხება).

შემდეგ იტყვი რომ "იწყებ სტარტაპ პროექტების დაფინანსებას...", რომ "უცხოელი ინვესტორები..." ფეიფალი რომ დააპირებს შემოსვლას საქართველოში ცოტა ხნით ადრე გამოხვალ და იტყვი რომ საქართველოს მთავრობამ "იმუშავა" მის შემოსაყვანად. მოკლედ პრინციპი მარტივია - არაფერს გააკეთებ ხარისხიანად, მაგრამ ამავდროულად ყველაფეს გააკეტებ იმისათვის, რომ ის ასეთნაირად გამოიყურებოდეს.

ხელისუფლება იმდენად დაოსტატდა თავისი "ნაღვაწის" შეფუთვა-გაპიარებაში, რომ ომის წაგებიდან რამდენიმე საათში, "ბრწყინვალე გამარჯვება" მზად ჰქონდა, პარლამენტის წინ შეკრებილი ხალხისთვის "გამოსატანად".

როდესაც "შეფუთვაზე" ორიენტირებული ხარ, ნაკლებად გაღელვებს პროდუქტის ხარისხი. გაღელვებს პროდუქტის შეფუთვა და სანამ მომხარებელი ბრჭყვიალა ქაღალდების ქვეშ, აღმოჩენილი ნაგავით არის შოკირებული, შენ ახალი, ჯერ კიდევ გაუხსნელი ყუთუ გაქვს ამ დროისთვის მომზადებული და იმას აწვდი ხელში. აი ამას გვიშვება წარმატებით ხელისუფლება, უკვე რამდენიმე წელიწადი. შესაბამისად ჩვენს ირგვლივ უამრავი გახსნილი ყუთი, პრიალა ქაღალდები და ნაგავია. ხელში კი ღირებული არაფერი გვიჭირავს და ვაგრძელებთ ცხოვრებას ილუზიით რომ ერთხელაც, ერთერთ ყუთში ნაგავი კი არა, რაიმე მართლა ხარისხიანი დაგვხვდება.

რატომ ვართ, თავად ჩვენ ასეთი უხარისხოები? - იმიტომ რომ ხელისუფლება, ჩვენივე არჩეული თუ არა ვაღიაროთ რომ მინიმუმ ჩვენი მოყვანილი არის ("...ამისთვის ვიდექი იმ წვიმაში?"), ანუ ის ჩვენ მოგვწონდა. მოგვწონდა რადგან მას შეფუთვა იმთავითვე შეეძლო. ანუ თავად ჩვენ მოგვწონს ხარისხიანი შეფუთვა და არა ხარისხიანად შესრულებული საქმეს. ჩვენთვის არის მთავარი შვილს "დიპლომი ქონდეს" და არა "ცოდნა", გოგოს "მთელი საქალწულე აპკი" და არა შინაგანი უმანკოება, რომ არგუმენტით "რა ისყტვის ხალხი" არ დავშალოთ "იდეალური ოჯახები".

...ბოლოს და ბოლოს _ ჩვენ ვართ ხალხი, რომლის უძველესი დროიდან მოყოლებული "ფასადნიკური" ბუნება, კარგად ჩანს ჩვენსავე შექმნილ ანდაზაში _ "თვალი სვამს და თვალი ჭამსო", არა და ქართველებს სმა-ჭამა როგორ გვიყვარს, თქვენ ჩემზე უკეთ მოგეხსენებათ!


მოხეტიალე კუ
გაზეთი "სარვამარტო მილოცვანი"

Saturday, March 5, 2011

რატომ ვწერ სექსზე




ჩემს ბლოგს ისე ხარბად არავინ კითხულობს, როგორც ჩემი ყოფილი შეყვარებულები და დედაჩემი. ყოფილი შეყვარებულებისა რა გითხრათ და დედაჩემის პრეტენზიები ზუსტად ვიცი. ჩემი ბლოგის ინტერფეისი საშინლად აღიზიანებს: რა სურათებია ეს.. რატო აქვს იმ გოგოს ჩაყოფილი "ტრუსიკში" ხელი, ან რა სიტყვებს ხმარობ! გინდა, რომ გარყვნილი ეგონო ხალხს?! ამის მერე ვინღა დაიჯერებს, რომ ნორმალურ ოჯახში გაიზარდე.. ჰოდა, ასე დაუსრულებლად.

დედაჩემს, როგორც ჩანს, საკუთარი წარმოდგენა აქვს იმაზე, როგორი უნდა იყოს "გასათხოვარი გოგოს" ბლოგი, მაგრამ მიუხედავად ამისა, მაინც ყველაფერს კითხულობს, რასაც ვწერ. საკმარისია, ორი წუთით ავდგე კომპიუტერიდან, რომ ეგრევე ჯდება, ხსნის გუგლს, წერს საძიებო ველში "ანინას" და შედეგებიდან პირველივე ლინკზე გადადის.

იმ დღეს კიდევ სერიოზულად დამელაპარაკა: რამდენი სექსია შენს ბლოგზე, რა ამბავიაო. ნამდვილი მწერალი ამ თემის გვერდით ავლითაც მოახერხებს ხალხის ყურადღების მიპყრობასო. ერეკლე დეისაძესთან მეგობრობამ გაგაფუჭა შენო და ასე შემდეგ.

მე კიდევ ვუპასუხე, რომ სექსზე ისევე უნდა წერო, როგორც წერ მეგობრობაზე, სიყვარულზე, რელიგიაზე და სამშობლოზე, რადგან ის, რაც ტაბუდადებულია, შობს გარყვნილებას. სექსი კიდევ გარყვნილება კი არა, ისეთივე ბუნებრივი რამეა, როგორც უზმოზე წყლის დალევა ან ავტობუსში მობილურზე თამაში. მოკლედ, მასში ცუდი არაფერია.




_ ცოტა რამეა ამქვეყნად სექსის გარდა? წერე რა სხვა თემებზე, ნიჭიერი მაინც არ იყო_

ძირითადად დედაჩემიც და სხვებიც ამ არგუმენტით მიტევენ.

რომ დავფიქრდე_ კი, სექსის გარეშე სამყაროში მართლა ცოტა რამ რჩება.

აი, საბჭოთა კავშირში შექმნილი ფილმები მახსენდება ახლა, სადაც კოცნაც კი რაღაც "უხერხული" რაკურსით იყო გადაღებული. ეს ცარიელი, მანქანური ფილმები უგულებელყოფდნენ იმას, რაც ასეთი არსებითია, ძირითადი და ჩვეულებრივი.. ადამიანების სურვილს, ჰქონდეთ ერთმანეთთან სექსი..

არ მინდა, რომ ჩემი მოთხრობები და პოსტები ამ ფილმებს ჰგავდეს. არ მინდა, რომ შეგნებულად დავმალო ის, რისი დამალვაც დიდ ძალისხმევას მოითხოვს და არ მინდა, რომ წერის დროს შეზღუდული ვიყო საზოგადოებრივი მორალით, რომელიც ფარისევლობას_ ნორმას, ადამიანის ძირითად მოთხოვნილებას კი გარყვნილებას არქმევს.

თანაც, სიმართლე რომ ვთქვათ, აჟიოტაჟის ატეხაც ძალიან მიყვარს.


პ.ს. რა კარგი ყოფილა გესთ-პოსტის წერა. სავარაუდოდ, დედაჩემს ამ ჩანაწერის მიგნება ძალიან გაუჭირდება.

Afterparty

მოდი ერთად დავითხაროთ თვალები
წამოდი და ჩემთან გადმოსახლდი
ხომ იცი რომ აღარავართ მთვრალები
ხომ იცი რომ მეტს ვერაფერს გაგხდი

მოდი ჩემთან შემომხვიე ფეხები
დავემსგავსოთ დეციმეტრულ ანტენებს
ჩვენ ერთად ვართ - ქალაქელი გლეხები
ბომონდი კი ჩვენს გარეშე ათენებს

მოდი ერთად გავიყინოთ ეზოში
შენი ტანი თვალწინ... მუდამ მიდგება
მუცლის გემო, ძუძუების გემოში
გავცვალე და აღარ შემირიგდება

მოდი ერთად დავითხაროთ თვალები
დავემსაგვოსთ დეციმეტრულ ანტენებს
ჩემთან არის შენი მკრთალი ხალები
ბომონდი კი ჩვენს გარეშე ათენებს

The Shadow Of Your Smile

ეს მელოდია ძალიან მომწონს. მასზე შესრულებული რამდენიმე ვარიაციას დიდი ხანია საპატიო ადგილი აქვს დამკვიდრებული ჩემს ფლეილისტში, მაგრამ დრეს ნაპირ-ნაპირ და ლინკ-ლინკ სიარულში კიდევ ბევრი, ზოგიც ნაცნობი და უფრო ბევრი უცნობი შემსრულებელი აღმოვაჩინე.

მინდა ამოკრებილი სახით წარმოგიდგინოთ:



[youtube http://www.youtube.com/watch?v=IB4hxyO9oOg]


[youtube http://www.youtube.com/watch?v=fJNwT9i1zkE]


[youtube http://www.youtube.com/watch?v=t19LC7-Kz6k]


[youtube http://www.youtube.com/watch?v=zu_1zpF--Zg]


[youtube http://www.youtube.com/watch?v=5e9lOW34WCE]


[youtube http://www.youtube.com/watch?v=j0Wus_DHMGw]


[youtube http://www.youtube.com/watch?v=t9HxfF7faXk]


[youtube http://www.youtube.com/watch?v=i0KZiCLV3f4]


[youtube http://www.youtube.com/watch?v=PzmYX1E7omo]

[youtube http://www.youtube.com/watch?v=_Il4gNHiaa0]


[youtube http://www.youtube.com/watch?v=E4Yr9sF6ZwQ]


[youtube http://www.youtube.com/watch?v=qkDi1Rr491Y]


რა თქმა უნდა იუთუბზე კიდევ მრავლად არის მოცემული სიმღერის სხვადასხვა შესრულება, მაგრამ როგორც ბებიაჩემი იტყოდა "ზედმეტი არაფერი არ ვარგა".

Friday, March 4, 2011

ქვეყნის განვითარების 10 წლიანი გეგმა ანუ Happy Island

დიახ 10 წლიანი!

როდესაც ამ გეგმას პრეზიდენტისთვის შესათავაზებლად ვადგენდი, დიახ ვიცოდი, რა თქმა უნდა კარგად ვიცოდი, რომ ოფიციალური ვადა პრეზიდენტს 2013 წელს ეწურება, მაგრამ ეგ არაფერი _ რამეს მოვიფიქრებთ.

აღნიშნული გეგმის შედგენა ქვეყანაში ბოლო დრო განვითარებულმა მოვლენებმა მაიძულეს. გაძვირებული ფასები პროდუქტებზე, ბენზინზე, სამადლოდ მოსული თოვლი, აღარც ვიცი რამდენპროცენტიანი ინფლაცია და ქვეყნის გადამრჩენელი ამერკული სიმინდი. არა, სიმინდი რომ ამერიკის კონტინენტიდან შემოსული კულტურაა ამას არ ვგულისხმობ _ ახალი, ბრენდირებული, Made in USA ტურბო სიმინდი მაქვს მხედველობაში.

ეკონომიკური განსწავლულობით არა, მაგრამ ოცლარიანი შუქისა და ოცდაათლარიანი საკვები პროდუქტების ვაუჩერებით ვხვდები, რომ ჩვენი საქმე არ არის მთლად კარგად. მეორეს მხრივ, ვერც ბოჩელის წვიმაში შესრულებულმა არიებმა დაატეხეს ბათუმს ტურისტების ქარტეხილი და არც შვეიცარიის  მოსაწყენ და ევროსტანდარტების შესაბამის სასტუმროებში მიუყრია ხალხს თხილამურები და სვანეთის ახლადაშენებული აეროპორტის გავლით გამოუტენიათ კოშკები.

მეტიც _ ისიც კი გავიგე მესტიელებისგან, რომ ტურისტულ ზონებში (?) ძროხების უნებართვო თარეში აუკრძალიათ _ ტურიზმისთვის ხელის შემშლელი ფაქტორი არისო. გაძვირებული პროდუქტების დედა ვატირე თორე, რად უნდა თანამედროვე სვან კაცს მსხვილფეხა პირუტყვი, კოშკში მოწყობილი სასტუმრო, უამრავი უცხოელი და უკაბელო ინტერნეტი საკმარისი არ უნდა იყოს?

თითქოს და ყველაფერი გაკეთდა. არა და ფეისბუქზე "ჰეპი აილენდის" თამაშისას ყველაფერი გამოდიოდა - ჩადგამდი დეკორაციებს და ტურისტები ან გემებით იცლებოდა კუნძულზე, ან თვითმფრინავებით ჩამოდიოდნენ ახლად "ჩადგმულ" აეროპორტებში, თუ არადა უკიდურეს შემთხვევაში მფრინავი თეფშიდან ეშვებოდნენ პირდაპირ ბედნიერების სავანეში. მერე ისღა დაგრჩენია, ჩამოუარო სასტუმროებს, ატრაქციონებს, პლაჟებს და ხელის მარტივი დაწკაპუნებით აკრიფო ფული. აკრეფილი ფულით იყიდო კიდევ ერთი ახალი კუნძული და ა.შ. თან სახელიც რა კარგი აქვს - ბედნიერების კუნძული.

უუუჰ, უკაცრავად.... პრეზიდენტის არ იყოს ფიქრებში წავედი და ცოტა გავერთე. რეალობას დავუბრუნდეთ.

ფაქტია, რაღაც ისე არ არის როგორც უნდა იყოს. რაღაც არ გამოდის. ალბათ ერთერთი უძველთაგანესი სიბრძნე თუ არა ლოგიკური დასკვნა მაინც არის _ როცა რაღაც ისე არ მიდის როგორც გსურს, რაიმე უნდა შეცვალო!

სწორედ ამ განზრახვით მე შევადგინე ქვეყნის მდგრადი განვითარების, გადარჩენისა და აყვავების ათწლიანი სამოქმედო გეგმა. თანაც, ვიღაც ვიგინდარა ოპოზიციონერებისგან განსხვავებით, პოპულისტური და ზოგადი იდეები კი არა - კონკრეტული ნაბიჯები და მათი განხორციელების გზები ჩამოვაყალიბე და ეტაპებად გავწერე.

მსურს აღნიშნული გეგმის მოკლე შინაარსი შემოგთავაზოთ:

1. სოფლის მეურნეობის განვითარებისთვის ჩამოვიტანოთ ამერიკული სიმინდი, ჩინური ბრინჯი, აფრიკული კაკაო, ბრაზილიური ყავის მარცვლები, ავსტრალიელი კენგურუები და ანტარქტიდელი პინგვინები _ ხო იცით, "რადნოი" მაინც ყველაფერი ჯობია.

2. მესტიაში ავაშენოთ 100 უფასო კოშკი.

3. ბათუმში, დავდგათ ზეზვას და მზიას მოძრავი ქანდაკებები, რომლებიც აჩვენებენ ალის და ნინოს როგორია ნამდვილი, ვნებიანი და ველური კოცნა ტუჩებში.

4. ღრუბლების დასაშლელი ჭურვები გავავსოთ კაპარაოლის ფერადი საღებავებით და ავაფეთქოთ ცაში _ ამგვარად მსოფლიოში ისედაც უნიკალური, იონიზირებული და იოდით გამდიდრებული თოვლი, გუდაურში და სვანეთში მოვა ფერადი სახით, რაც რა თქმა უნდა დამატებით მოიზიდავს ტურისტებს.

5. შევიგნოთ ბოლოს და ბოლოს რომ მდინარეებზე აშენებული შუშის ხიდები არის არაეფექტური! მდინარეები მთლიანად დავფაროთ შუშის კონსტრუქციებით და მათზე მოვაწყოთ გასასეირნებელი ბულვარი, სკვერები და ვერანდები.

6. სასწრაფოდ და დაუყოვნებლივ ავაშენოთ მილიარდოლარად შეფასებული პრეზიდენტის სასახლის ზუსტი ასლები, ბათუმში, სვანეთში, სიღნაღში და რატომაც არა სამტრედიაში (რესპუბლიკის ქუჩა 124-თან სადმე ახლოს _ იქ ჩემი სახლია). ეს დამატებით პრესტიჟს შეძენს აღნიშნულ ადგილებს. თანაც უნდა გვახსოვდეს რომ "ჩვენ ვართ მობილური ქვეყანა". ასეთ მოძრავ და ენერგიულ პრეზიდენტს კი ღამის გასათევი ნამდვილად არ უნდა ჰქონდეს საძებნი მთაში იქნება ეს თუ ბარად.

7. სინგაპურიდან ჩამოვიყვანოთ 10 000 სინგაპურელი მასწავლებელი (აი, ეს ნამდვილად ვერ მოვიფიქრე რაში გამოგვადგება, მაგრამ იყოს - ქვეყანა ხრამია).

8. სპეციალურად ბათუმისთვის, შევთავაზოთ მსოფლიო თანამეგობრობას ახალი წელი გადმოიტანონ ზაფხულში - სეზონზე!

9. მოვეშვათ ამ კარერასებს, ბოჩელებს და მაიმუნობას _ ჩამოვიყვანოთ ჩაკ ნორისი და ზაფხულში გამართულ საახალწლო კონცერტზე ვაჩხუბოთ ზურაბ ზვიადაურთან ( ისე, ნეტა ზვიადაური მოერევა თუ ჩაკ ნორისი?).

10. კოსმოსში რომ თანამგზავრი გავუშვით, "ჩაკრულო" რომ გააყოლეს დიდის ამბით, გადავამოწმოთ ერთი ვინმეს ხო არ მიუღია უკიდეგანო გალაქტიკაში. ეგება ისინიც მოხიბლოს ჩვენმა ფოლკლორმა და მთლად "პერპეტუმ მობილს" და "ანტიგრავიტანტს" თუ არა გადმოგვცემენ, იქნებ ღრმა შეშფოთება მაინც გამოთქვან, შექმნილი ვითარების გამო.


მოკლედ ასე. ვფიქრობ ეს გეგმა უპირობოდ გაამართლებს. ახლა კი უნდა დაგტოვოთ _ ნამდვილი იტალიური სიმღერები ჩამომივიდა და საბაჟოზე ვარ გასაქცევი _ ერთი ფანჯრის პრინციპით და სახლიდან გაუსვლელად უნდა განვაბაჟო.