ტრაკტორი ხნავს მინდორ ველებს

არაფერი განსაკუთრებული. მუშაობით დაღლილი საწოლზე წამოვგორდი და პულტი ხელში ავათამაშე. მოხუცი კაცი, გადის ახლად "გადახნულ" ველზე, ერთ ადგილს ჩიჩქნის და შიგ მარცვლებს ყრის... მიწიდან 3D-ში ძალიან ცუდად აწყობილი პურის თავთავი წამოყოფს თავს, აღმოცენდება, აყვავდება და აბიბინდება...

გლეხიც კმაყოფილი გადახედავს, ოქროსფერად მობიბინე და ქარზე მონარნარე ყანას, ხელს მსუბუქად გადაუსვამს თავზე (აი ისე გლადიატორში რომ არის) თითქოს პატარა შვილიშვილს ეფერებაო და კმაყოფილი ამოისუნთქავს.

მერე? მერე კადრში შემოდის კომბაინები, ახალი დაზგა-დანადგარები, კოლმეურნეობის მუშაკები, ბედნიერი სახეებით - აი ისეთივე სახეებით იაღოველების წიგნებზე რომ ხატია - არაბუნებრივი მომღიმარი სახეებით და თვალებით, აბიბინებული სამოთხის ფონზე.

აბიბინდა პურის ყანა
ამისთანა სილამაზე
სხვაგან არის სადმე განა?
(ტექსტი არ მახსოვს მაგრამ განწყობას გადმოვცემ)

კამერა ნაცნობი ტემპით, ნაცნობი რაკურსით დასრიალებს პურის ყანაში, დაზგებს შორის. ყველა "კლიპი" აბსოლუტურად იდენტური. ერთნაირი. თითქოს რძის საწარმოში კონვეირული წესით დამზადებული ნულპროცენტიანი ცხიმგამოცლილი უგემური ხაჭო იყოს.


და უცებ ავფეთქდი....უცებ ამომსახა....თურმე აგრესია ნელნელა უნდა დაცალოს ადამიანმა...არ უნდა ჩაახშოს საკუთარ თავში...მითუმეტეს იგნორირება არ უნდა გაუკეთოს, თორე ადრე თუ გვიან ვულკანივით ამოაფრქვევს. მეც ასე მომივიდა.

თითქოს ცნობიერებას მიუპატიურებენ...პრინციპულად გაუპატიურება მეტი რა არის? - იქაც და აქაც რაღაცას ძალით გტენიან. გაუპატიურება ხო ყევლას გამოგიცდიათქო რომ ვიკითხო არ იქნება მთლად პრაქტიკული და კორექტული პარალელი, მაგრამ აი ბავშვობაში საჭმელი თუ დაუძალებიათ თქვენთვის? ბუნებრივ მოთხოვნებს უკვე კარგახანი რომ გადააჭარბა შენმა სიმაძღრემ და მაინც პირში რომ გატენიან კოვზს, რომელიც სულერთია უკვე რითი არის სავსე. არ გინდა...თავს გვერდით წევ, კოვზი მოგსდევს, უცებ თავს ატრიალებ, კოვზი უკევ იქ არის და ბოლოს მაინც მოგიმწყვდევს კოვზი კუთხეში... და ძალით გაგეთხრება კბილებს შორის....არ გინდა...ვერ ყლაპავ...უკვე გული გერევა... მაგრამ ამასობაში მეორე ლუკმა მოდის....

რა საშინელებაა არა? - არჩევნებიდან არჩევნებამდე, პატრიოტიზმიდან პატრიოტიზმამდე, მიტინგიდან მიტინგამდე, ფარული ჩანაწერიდან, ფარულ ჩანაწერამდე.....ზოგჯერ მინდა, რომ ხალხი ისე აღელდეს როგორც ნოეს დროს და როგორც ჰოლივუდში 2012-წელს და გადარეცხოს მთელი ეს სიბინძურე....თავისი იდეოლოგიანად...მეტრაკე ოპოზიციანად...უხარისო ჟურნალისტებიანად... ვადაგასული პატრიოტებიანად.... შუშის კონსტრუქციებიანად, ყველა გაბღენძილი და ღიპიანი ჩინოვნიკიანად, ენერგიული და ხუთი ენის მცოდნე ქარიზმატული პრეზიდენტიანად, ჩემიანად და შენიანად...

მანამდე კი შევეცდები ჩემს ნაცემ და უკვე მერამდენედ ვიღაცის გაჟიმულ, ნახმარ და იქვე ბრაზილიურ სერიალებს შორის მიგდებულ ცნობეიერებას სიბინძურე სველი ნაჭრით მოვაცილო, ჭრილობები დავუმუშავო მაგრად ჩავეხუტო და ვუთხრა რომ ყველაფერი კარგად იქნება. რომ ჩემთან მას აღარაფერი ემუქრება, რომ მე მას დავიცავ.

ვიცი რომ მოვატყუებ მაგრამ ეს საჭირო და აუცილებელი ტყუილია. "საჭირო" და "აუცილებელი" ტყუილი...