ყველაფერი ოცდაათ თეთრიანი "პონჩიკებით" დაიწყო. პონჩიკები სამსახურის ქვემოთ, კუთხეში იყიდებოდა. მართალია ვმუშაობდი მაგრამ ჯერ კიდევ სტუდენტი ვიყავი და მეტროს სადგურებს შორის ფეხით გავლილი მანძილი იოლად ანეიტრალებდა მაღალ კალორიებს. თუმცა მალე სამსახური შევიცვალე. ახალ სამსახურთანაც იყო "კუთხის საკონდიტრო", მაგრამ აქ უკვე პონჩიკების რაციონს, გამხმარი ფენოვანი ხაჭაპური და ოცდაათ თეთრიანი კოკა-კოლა დაემატა. სასამხურშიც 9-10 საათამდე მიწევდა ჯდომა, ამასთან მაუსის მარჯვენა ხელით "წვალებას" თუ არ ჩავთვლით სრულიად გაუნძრევლად. მოკლედ იდეალური პირობები შევუქმენი ჭარბ წონას, რომ ჩემს ორგანიზმში დაბინავებულიყო.
წონამაც არ დააყოვნა. სტუდენტობისას ნაშიმშილარი, გამოსუფთავებული ოთახები დიდი სიამოვნებით შეავსო.
პირველად მაშინ შევშფოთდი, როცა კიბეებზე სწრაფი ნაბიჯით ავირბინე და სხეულზე უცნაური "თანთალი" შევიგრძენი. მახსოვს სასწრაფოდ აბაზანაში შევარდი და ვათვალიერებდი რა მჭირდა. საგანგაშო არაფერი იყო - ცოტა მოვიმატე. მიხდებოდა კიდეც.
***
ბაღში ორი ბავშვი გვყავდა, მარიზა და ფარიზა. ისინი არ იყვნენ ეთნიკური ქართველები და ქართულადაც ოდნავ უჭირდათ საუბარი. რატომღაც დღემდე არ ამომდის თავიდან მათი დიალოგი:
მარიზა: ნახე რა კარგი გაბა მიყიდეს.
ფარიზა: ძალიან ლამაზია, ძალიან მომწონს... რომ დაგიპატარავდება ხომ მაჩუქებ?
მარიზა: გაჩუქებ. შენც ხო მაჩუქებ შენს ცისფერ კაბას როცა გაგიდიდდება?
***
არვიცი, გაუდიდდა თუ არა მარიზას ის კაბა მაგრამ აი მე ელვის სისწრაფიტ მიპატარავდებოდა აბსოლუტურად ყველა ტანსაცმელი. კულმინაციას მაშინ მივაღწიე როდესაც მაღაზიაში ვერცერთი შარვალი ვერ მოვირგე.
- ასე აღარ შეიძლება - ამოვიღნავლე გაღიზიანებულმა სახლში მისვლის თანავე.
- რა მოხდა? - მეკითხება დეიდაშვილი.
- ძალიან გავსუქდი.
გასუქდიო? აჩოჩქოლდა სახლი. ორი დეიდაშვილი, ორივე გოგო, ორივე დამსახურებული დიეტოსანი.
ეხლავე, თქვა თამრიკომ, ბლოკნოტში რაღაც მოქექა - "ქოქოსისა და კომბოსტოს დიეტა". "წიწიბურას და შავი ღვინოს დიეტა" - ჩაეცილა ხელში აფრიალებული ფურცლით ნინიკო. არა გოგო, მოდი ჩემი "სუპერ დიეტა" დავაცვევინოთ - იყვირა თამრიკომ და კედელზე მიჭიკარტებულ ფურცელს მიახტა, რომელიც, იმ წამამდე მისი დაწერილი ლექსი მეგონა.
სუპერ დიეტა, არც ისე ცუდად ჟღერდა. კარგი დავიცვათ სუპერ დიეტა გავაკეთე არჩევანი. როგორია?
ეხლავე, თქვა თამრიკომ, ყელი მოიღერა და დაიწყო:
ერთი ცალი კვერცხი
ერთი ცალი კვერცხი
ერთი ჭიქა ბრინჯი
ერთი ჭიქა ბრინჯი
ასი გრამი ყველი
ასი გრამი ყველი
ერთი ჭიქა მაწონი
ერთი ჭიქა მაწონი
რძე
ისე ომახიანად დაასრულა კითხვა ოვაციები ვერ მოვთოკე და კინაღამ ტაში დავუკარი...
- როგორია? - მკითხა აჟიტირებულმა
- ნუ ეხლა, ლექსის პირობაზე არაუშავს, მაგრამ ამის გაკეთება მგონი გამიჭირდება - ვუპასუხე ბოლო ჭიქა რძით შერწუნებულმა.
ოთახში მცირე ხნიანი პაუზა ჩამოვარდა. მე ვწუხდი ყველა იმ შარვალს რომელიც აღარ მეტეოდა და ხელახლა მქონდა საყიდელი, გოგოები კი ყველა იმ დიეტას, რომელიც ვერაფრით ვერ მომარგეს.
ქულების დიეტა - სრულ სინქრონში წამოიყვირეს გოგოებმა, რამდენიმე წამის შემდეგ.
წესები მარტივი იყო. წინასწარ ჩამოწერილი იყო სხვადასხვა საკვები პროექტები შესბამისი ქულებით.
1 კვერცხი - 1 ქულა
100 გრ. ხორცი - 15
სოსისი - ნული ქულა
და ა.შ.
დიეტის თანახმა სოსისი შემეძლო რამდენიც მინდოდა იმდენი მეჭამა, პრინციპშ მთელი სტუდენტობა მეტი არც არაფერი მიჭამია თუ არ ჩავთვლით ერთ-ორ ვიზიტს სამტრედიაში და დედაჩემის შემწვარ წიწილებს, ცხელ, თუფთუფა ხაჭაპურებთან ერთდ.
კარგია ვთქვი გახარებულმა და დიეტის დაცვას გულმოდგინედ შევუდექი. ყოველ ლუკმისას თვალწინ წითლად დაგროვილი, ხოლო მწვანედ დარჩენილი ქულები მენთებოდა.
- შოკოლადი არ გინდა - მითხრა თანამშრომელმა და 100 გრამი ბაუნტი გამომიწოდა
- მინდა - ვუთხარი თანამშრომელს და მშიერი თვალებით ვაკვირდებოდი, ჩემი ყბის ყოველ მოძრაობაზე როგორ იცლებოდა მთელი დღის სამყოფი 45 ქულა.
მაგრამ, როგორც ყოველ დაკლების პროცედურას თუ სიგარეტზე თავის დანებების პროცესს, ქულების დიეტასაც ელოდა წინ ნამდვილი გამოცდა.
- ალო
- ლაშას გაუმარჯოს. დღეს ბიჭები სახინკლეში ვიკრიბებით, ცოტა ლუდი, ცოტა ხინკალი და ცოტა სიყვარული ძმობაში. უარი არ გამაგონო, 9-ზე იქ ხარ ჩვენ რო ვიცით.
სხვა რა გზა იყო, ცხრაზე მივედი "იქ" ჩვენ რომ ვიცოდით. იმ დროს შევედი ახლად მოტანილ ხინკალს, ირაკლი "პერიცას" რომ აყრიდა. პილპილის სურნელში გაზავებულ ხინკლის ცხელ ორთქლს, რომელიც ზანტად ადიოდა ჰაერში, წვრილი ნაკადი გამოეყო და ცხვირის ნესტოებიდან პირდაპირ ტვინში ავიდა.
- როგორ ხარ ლაშა? მკითხა ირაკლიმ, ისე რომ მარჯვენა ხელის ისტერიული მოძრაობა არ შეუჩერებია.
- ეყოფა, ეყოფა - მივაგებე პასუხად, შავად დათოვლილი ხინკლაბის შემხედვარემ.
- რა არის ბიჭო, ასე უნდა დაიკარგო? ვინ არ ვმუშაობთ ერთი ან ვის არ უმუშავია, მარა ძმობა ძმობაა ძმაო -ოთხი ლუდი - მაინც ჩააკვეხა ლუდის შეკვეთა ძმობის ტავტოლოგიური განმარტების ფონზე.
მაგიდას დინჯად მივუჯექი. თვალწინ ანთებულ ციფერბლატს დავაკვირდი - დღის ბალანსი ამოწურული იყო.
გადაიღე, გადაიღე - ძლივს ამოალუღლუღა დათომ და ახლად მოკბეჩილი ხინკლი ისე მოწუწნა, გეგონებოდა შეყვარებულს ტუჩებში კოცნისო.
ცუდად ვარ. რომ არ ვჭამო წავიქცევი. მაგრამ ასეც ხო არ შეიძლება? რა, უნებისყოფო ვარ? რა, მე ეს ვერ შევძელი? სასწრაფოდ მჭირდებოდა გასაუბრება საკუთარ თავთან და მისი დარწმუნება, რომ სანამ ეს ქოფაკები ააპრიალებენ თეფშებს ერთი ხინკალი მაინც გადმოეღო:
ბანკირი მე - ჭამე, ბიჭო....ჭამე... ერთი ჭამით არაფერი მოგივა.
უბრალოდ მე - მასე, ჭამე ჭამეშია რომ გავხდი ასათი კილო.
ბანკირი მე - ასე ჭამე ჭამე და ყოველდღე სახინკლის ფული სად გაქ შე გლახა. მადლისთვის კაცმა დაგპატიჟა, იკისრა. აქ ჭამე და იმ გამხმარ ფენოვანებს მოეშვი კუთხეში რომ იყიდება.
უბრალოდ მე - კი მაგრამ, ხო იცი ქულების დიეტას ვიცავ. ბოლობოლო პრინციპის ამბავია.
ბანკირი მე - რამდენი ქულა გაქვს დღიური ლიმიტი?
უბრალოდ მე - ორმოცხახუთი.
ბანკირი მე - რამდენი ლარი გაქვს სახელფასო ბარათზე?
უბრალოდ მე - ხელმისაწვდომი? - ეჭვიანად გავხედე ბანკირს
ბანკირი - ხო, ხელმისაწვდომი
მე - ხუთასი
ბანკირი - აქედან რამდენია ოვერდრაფტი?
მე - ოთხასი
ბანკირი - ანუ, შენ რეალურად 100 ლარი გაქვს და 400 კიდევ შეგიძლია ოვედრაფტიდან დახარჯო?
მე - გამოდის რომ ასეა.
ბანკირი - და თუ იცი რა საჭიროა ოვედრაფტი?
მე - როგორ არ ვიცი, ძალიან რომ დამჭირდება და სხვა გზა არ მექნება დავხარჯავ.
ბანკირი - ზუსტადაც... დიეტაშიც იგივეა. ეს შენი ორმოცდახუთი ქულა დადებითი ნაშთია, რომელსაც შენი ორგანიზმი ყოველდღიურად იმეტებს სამადლოდ. მაგრამ მე რისთვის გყავარ? გიმტკიცებ უპროცენტო ოვერდრაფტს, შეუზღუდავი მოცულობით....ჭამე რამდენიც გინდა, უბრალოდ შემდეგ აუცილებლად დაფარე. ხო დაფარავ? - მკითხა ეშმაკურად ბანკირმა და თვალი ჩამიკრა
მე- ხოო... დავფარავ... - უპასუხე ოდნავ დაბნეულად
იფ, იფ მოდიიიის, მოდიიიის - ყურებით გამომათრია ბანკირის წარმოსახვითი ოთახიდან გივიკოს ნერწყვმორეულმა შეძახხილმა.
უზომოდ გემრიელ მწვადზე ჩამოღვენთილი ცვარი, უკვე მეტისმეტი იყო. მივხვდი რომ ეს სურნელი ყველა სურნელზე მეტად მიყვარს დედამიწაზე. კარგი მოსაწევივით ღრმად ჩავისუნთქე და სუნთქვა შევიკავე. ჰუუ, გამოვუშვი მწვადის არომატი პირიდან. მოიტანა. თან მაგრააად მოიტანა.
დამშეული ვეძგერე მწვადს და პირისკენ თეფშიდანვე გავაქანე. მწვადით შესრულებული სამქულიანი ჯერ პირამდე არც კი იყო მისული, რომ მარცხენა ხელი ხაჭაპურს შევავლე, პირისკენ გზად ორად გავკეცე და მწვადის ნაჭერთან ერად მოვკბიჩე.
ურაააააააააააა...აყვირდნენ ერთბაჩად ენის რეცეპტორები. ვაშააააააა - მანქანის ფანჯრიდან გადმოწეული დროშებით და სიგნალებით შემოირბინეს ნეირონული ბადე ელექტრო იმპულსებმა. სრულ კაიფში ვარ. მმმმმმმმმ.... ამოვიხვნეშე ისეთი ნეტარებით, ვიზუალური გამოსახულების გარეშე ჩემი ძმაკაცები ნამდვილად იფიქრებდნენ, რომ იქვე ორგაზმი განვიცადე ოცნების ქალთან.
- მოდი ჩვენ გაგვიმარჯოს - ჩამოასხა ირაკლიმ და ნედლი ლუდით აქაფებულ კათხას, ცივი არყისგან კედლებ დაორთქლილი ჭიქა მიუდგა.
- გაგვიმარჯოს...
***
სახლში გვიან მივედი.
- რაქენი დიეტა დაარღვიე? - შემომეგებნენ ჭიშკართან გოგოები
- არ დამიღღვევია - თვის ბოლომდე მაქვს დაფარვის ვადა - ძლივს ავალუღლუღე ენა პირში.
- შენ რა გითხარი ლაშა. ასე გინდა გახდე? - მისაყვედურა ნინიკომ
- მინდა და გავხდები - ბავშვი გააღვიძესეული ინტონაციით ვთქვი ჩემს თავში და სიფხიზლეში დარწმუნებულმა.
- რამე ხომ არ გინდა?
- მინდა!!!
- ნაბეღლავი?
- არა, ნინიკო ნაბეღლავიც მინდა კი.
- აბა?
- ყველაფერი დავთვალე, ხუთიათას ოთხასით ვარ გავარდნილი მინუსში მარა აქ არ შედის არყის ხარჯები და მინახე ერთი 100 გრამი არაყი რამდენი ქულაა - ვთხოვე ნინიკოს და საწოლზე მოწყვეტილი დავეცი.
