კატა

ფანჯრის მიღმა მსხვილი წვეთების წკარუნი ისმოდა. ძველ რაფას, სქლად წასმული თეთრი საღებავი მთლიანად დასკდომოდა. ოთახის კუთხეში თითქმის ჩამქარალი ნაკვერჩხალი ლივლივებდა. ბნელ ოთახში სიძველის სუნი გამეფებულიყო.

გაუნძრევლად იწვა დაწნილ კალათაში ჩაფენილ, ოთხად გაკეცილ, ჟღალ ზოლებიან პლედზე და თითქოს თვალებით ძალიან შორს, წარსულში იმზირებოდა.

პატარა იყო, როდესაც მარტო დარჩენილი ანეტა ბიცოლამ შეიფარა. ომი იყო. გარეშემო გამანაგურებლების გამაყრუებელი ხმა და შიმშილი სუფევდა. ღამით, ზამთარში, ბიცოლას კართან ატუზულიყო და მთელი ღამე ყრუდ წკნაოდა.

ძალგამოცლილი და გამხდარი ვერაფერს ჭამდა. ბიცოლამ რძის ფხვნილი და თაფლი, დაღუპული მეუღლის ოქროს საათში და ვერცხლის ტარიანი სამართებელში გადაცვალა.

მალე მომჯობინდა. დაბომბვის განგაშის გაბმული კივილისგან შეშინებული, ბიცოლას ეფარებოდა კალთაზე მიტმასნული.

ომის დასასრულს დიდი იყო. თაგვებს უკვე მარჯვედ იჭერდა.

ბიცოლას გაჟონვა მოუვიდა. ჩაწოლილი, ჭერში იხედებოდა უმისამართოთ და რაღაც ფრაზებს იმეორებდა. ხელებს ისე ამოძრავებდა თითქოს რაღაცას აკეთებსო. ვერავის ცნობდა. რეალობას მთლიანად მოწყვეტილი, წარსულს იმეორებდა არეულ ნაწყვეტებად.

ერთი კვირა ასე გაატარა. კატა წამით არ მოსცილებია საწოლს. იქვე ლამბაქით დადგმული რძისკენ არც გაუხედავს.

სიკვდილის წინ გონება დაუბრუნდა - წყალი მოითხოვა.წყალი რომ მიუტანეს, კატას თუ აჭამეთო იკითხა. ტუჩთან მიტანილი ჭიქა ხელით გაწია, მკლავი გულზე დაიდო, სახეზე ღიმილი დაეფინა, "ფისო, ფისო, ჩვენი ძილის დრო მოდისო" ჩაილაპარაკა და ბოლოჯერ ამოისუნთქა.

მაშინ არავის შეუმჩნევია, როგორ აებურგძლა კატას ბეწვი და სიამოვნებისგან დაიკრუტუნა. ზუსტად ისე, როდესაც ანეტა კისერში ეფერებოდა.

გაუნძრევლად იწვა დაწნილ კალათაში ჩაფენილ, ოთხად გაკეცილ, ზოლებიან პლედზე. ნესტოები შეუმჩნევლად გააფართოვა და მთელი ტანი ჰაერით აივსო - თითქოს ბიცოლას კალთის სურნელი შეისუნთქა, პატარაობისას რომ ეტმასნებოდა.

ძველ ფანჯარის რაფას, სქლად წასმული თეთრი საღებავი მოხუცის ხელებივით დასკდომოდა. ფანჯრის მიღმა მსხვილი წვეთების წკარუნი ისმოდა.