გული პლიუსი, თირმელი კვადრატში

- იცი რა კარგი გული აქვს, აი თირკლმები არ უვარგა თორე. რა შუაშია? არც არაფერ, ისევე როგორც უამრავი სცენა ფილმში რომელზეც მინდა გესაუბროთ.

რომ არ დამავიწყდეს თავიდანვე ვიტყვი: ეს ფილმი იცით რას მაგონებს? სუპერთანამედროვე ტაფით, რბილად რომ ვთქვა არც ისე ნიჭიერმა პოვარმა, საშინელი რეცეპტით ყველაზე უგემური კერძი რომ მოამზადოს. ბოლოს ძვირფასი სუნელები, ოღონდ ყოველგვარი ზომა-წონისა და შინაარსის გარეშე მოაყაროს უაზროდ და კარგად ამოურიოს. ვისთვისაც ჩემი ბრძენკაცული მეტაფორები გაუგებარია განვმარტავ: სუპერთანამედროვე ტაფა ეს კამერაა, რომელიც ისე გამოიყურებოდა ოპერატორის ხელში, როგორც გახარებული ბავშვის ხელში ანთებული მაშხალა, ეგზოტიკური და გემრიელი სანელებლებში მართლაც, რომ საუკეთესო მუსიკალური გაფორმება ვიგულისხმე, ხოლო საშინელი რეცეპტისა და არც ისე ნიწიერი პოვარის ამოცნობა თქვენთვის მომინდია. ისე, ენა როგორ უნდა მომიბრუნდეს მარა არც გამოყენებული ინგრედიენტები ბრწყინავდნენ დახლზე.

აჰ, არ შემიზლია არ შევეხო ჩემს ტკივილს _ პროდაქტ-პლეისმენტი. მგონი დრო არის ქართველი კონომატოგრაფები ჩამოყალიბდნენ: იღებენ ფილმს, რომელშიც შიგადაშიგ მკრთალად და სრულიად შეუმჩნევლად გარკვეული ბრენდები ჩანს, თუ იღებენ სრულმეტრაჟიან რეკლამას, რომელშიც შიგადაშიგ კინომატოგრაფიაც არის თითქოს გარეული. უბრალოდ თვალები უნდა დახუჭონ და დაიჯერონ - პროდაქტ ფლეისმენტი მშინ მუშაობს როდესაც ის შეიმჩნეველია.

კიდევ ერთი, მგონი მალე "ქალთა სახეები ვეფხისტყაოსანში"-ს მსგავსად ახალი თემა _ "არაბუნებრივი დიალოგები ქართულ კინომატოგრაფიაში" დაემატება სასკოლო პროგრამას. მე, თქვენც და სხვებმაც კარგად ვიცით და იციან, რომ ძმაკაცები ერთმანეთს "მიბოძეთ გეთაყვათი" არ ესაუბრებიან. "შე ყლეო", "შე სირო", "შეჩემა" და თუ გნებავთ "შეჩემის გადანგრეულო" სრულიად მიღებული ფრაზეულობაა "შუტკა გახსნილ" საძმაკაცოში. მაგრამ ამ ფრაზების თვითმყოფადი ბუნებრიობის გამო სამეგობრო წრეში, არ უნდა ჩათვალო რომ "ნატურალური დიალოგის" გადასაღებად, სცენარში შემდეგი ჩანაწერია საჭირო:

- როგორ ხარ შე ყლეო
- კარგად შე ყლეო. და შენ თავად როგორ ხარ შე მართლა ყლეო?
- შე მართლა ყლის ყლეო. მე არამიშავს. და ის ყლე ხომ არ გამოჩენილა
- არ ვიცი სადაა ეგ ძუძუებიანი ყლე

ხო, რავიცი. იქნებ სცენარისტებისა და რეჟისორების ბოჰემური საზოგადოების გარკვეული სეგმენტისათვის ასეთი დიალოგებია ბუნებრივი, მაგრამ ვფიქრობ მაყურებელთა (ისევე როგორც მკითხველთან) 99% ყურს საშინლად ჭრის. რეჟისორი კი რომელიც მაყურბელს ვერ გრძნობს, ვფიქრობ... უკაცრავად, კულინარმა რომელიც კილონახევარი მარილის შემდეგაც ვერ ხვდება რომ "გადაამლაშა", კინოდარბაზში შემოსული გურმანების დაჭყანულ საღეებზე მაინც უნდა ამოიკითხოს უკმაყოფლება. ჰო, კიდევ - როდესაც კინოგმირები ერთმანეთს უყვიროდნენ, რაღაც მომენტში ვიფიქრე _ ფილმ "სეზონს" აშარჟებენ-მეთქი, მაგრამ მოყრილმა წიწაკამ პირი რომ გამომთუთქა და სიმწრილს ცრემლებით ამევსო თვალები, დავრწმუნდი რომ არავინ მეხუმრებოდა.

იუმორზე გამახსენდა. იუმორი იყო ამ კერძის ნამდვილი ოტკუწიურ შტრიხი იყო. იცით როგორი? _ აი, რაღაც კულინარიულიულ საოცრებას რომ შექმნი, თეფშს ჰორიზონტალურად გახედავ და ძალიან ფრთხილად შენს "ქმნილებას" ალუბლის მბზინავი კუმპალით დააგვირგვინებ - ბლესკ!

გული +
მორიგი კრახი ქართულ კინოარქივში +
გაწბილებული მაყურებელი +

რას ვერჩით ახლა ამ ფილმს _ ამდენი პლიუსის მერე, ერთი ორი მინუსი როგორმე ვერ უნდა მოვითმინოთ?