სექსი სუბტიტრებით

მახსოვს პატარაობისას ძალიან პოპულარული იყო ვინმე "ილონა დავიდოვას" ინგლისური ენის შესწავლის მეთოდი _ საკმარისი იყო პლეერის მეშვეობით, ქალბატონი ილონას წარტმაცი ხმით წაკითხული მოთხობებისთვის მოგესმინა, რომ ინგლისურით გაქცეულს კი არა, მობრუნებულსაც თავისუფლად გააქცევდი.

***
ზოგჯერ მგონია, რომ ესა თუ ის ხიდი, მოედანი თუ შადრევანი, პირადად პრეზიდენტსააქვს საზღვარგარეთ ნანახი. ვინაიდან დასავლური კურსი გვაქვს აღებული, მაგრამ მთლად ხტუნვა-ხტუნვით ვერ მივდივართ ევროპისკენ, პრეზიდენტი კიდე ჭკვიანი კაცია, ალბათ გადაწყვიტა _ რახან ჩვენ ვერ შევდივართ ევროპაში, ევროპა უნდა ჩამოვიტანოთ აქეთ. ხოდა ასე შადრევან-შადრევან და ხიდ-ხიდ ჩამოვზიდავთ ყველაფერს რაც კი კარგი აქვთ.

ზუსტად არ ვიცი სად მაგრამ, როგორც ჩანს სადღაც "საზღვარგარეთ" პრეზიდენტმა ნახა რომ ყველა უცხო ენაზე _ კერძოდ კი ინგლისურად მეტყველებდა. ხო და რაღა "მაშასადამე ევროლეპები" ვიქნებით 21 საუკუნის ქართულ-სინგაპურში კომპიუტერისა და ინგლისურის გარეშე? სწორედ ამიტომაც დატრიალდა მთავრობა და კომპიუტერი ერთ ლარად, ხოლო ინგლისური... არა, ინგლისური იდეაში უფასოდ. როგორ? - მარტივად:

ილონა დავიდოვასი არ იყოს, ინგლისურის სასწავლად საკმარისია ყველა ქართულ არხზე გავიდეს "უცხოური ფილმი" (თუნდაც ფრანგული) ქართული სუბტიტრებით. მორჩა და გათავდა!

გადის ფილმი, შენც კარგად მოკალათებული სავარძელში ზიხარ და ამ ფილმს კითხულობ. თუ კარგად ხარ გაწაფული, კითხვის პარალელურად უსმენ კიდეც (საყურებლად ნამდვილად არ გცალია).

მაგრამ აქ სულ სხვა პრობლემა ჩნდება _ ხალხს ხომ კითხვა (შესაბამისად ფილმები) აღარ უყვარს? მაშ რითი უნდა დავუბრუნოთ მკითხველი ტელეეკრანს?

აი, აქ კი ნამდვილად მზაკვრულ გამოსავალს მიაგნო ქართულმა ტელესივრცემ _ ღამღამობით, 70 წლების ეროტიულ ფილმებს უშვებს და რაღა თქმა უნდა... სუბტიტრებით!

კაცმა რო თქვას, 70-იანების არის ეროტიკა თუ 90-იანების რა მნიშვნელობა აქვს? ერთი შეხედვით არანაირი, მაგრამ უყურებ ტელეეკრანს და ხვდები _ სექსიც ძველდება. ხო და მეც ტელევიზიებთან მოკრძალებული თხოვნა მექნება _ თუ მაინც და მაინც სექსთან ერთად გინდათ გვასწავლოთ ინგლისური, იქნებ თანამედროვე, უფრო თამამი და "ფერდაუკარგავი" პორნოგრაფია შემოგვთავაზოთ ახალ თაობას?

ინგლისურს თუ არა, გპირდებით, ნძრევას ნამდვილად ვისწავლით.

გეი

წყარო: http://www.vasassi.com

მოგესალმებით. თითქოს ენა არ მიბრუნდება, მაგრამ მაინც დომენით უნდა გაგეცნოთ - მე lasharela.com-ვარ.

რა დასამალი არის და ეს ჩემი პირველი გესტ ანუ სტუმარპოსტია. პატივი მერგო და ვასასის - წითელრქებიანის, რომელიც ურცხვად მოგვიწოდებს - გიყვარდეთ ჩემნაირებიო, ბლოგზე ვწერ.

ალბათ არც ველოსიპედს გამოვიგონებ და მითუმეტეს ამერიკის აღმოჩენისგან ცხრა მთა და მინიმუმ ერთი ოკეანე დამაშორებს თუ ვიტყვი რომ ადმიანის ნებისმიერ ქმედებას ქვეცნობიერი თუ გაცნობიერებული, გარკვეული მოტივატორი _ აღმძრავი გააჩნია.

როდესაც რაღაცას ვაკეთებთ, ყოველთვის გვამოძრავებს გარკვეული სურვილი, სწრაფვა. როგორც თავის დროზე ჩემი უცხოეთშინასწავლი უფროსები იტყოდნენ (იმედია კითხულობთ ამ ნაწერს!) ყოველ ადამიანს გააჩნია გარკვეული "need".

მოცემულ შემთხვევას (გესტპოსტს ვგულისხმობ) თუ ჩავუღრმავდებით, მე სტუმრად მომიწვიეს. არ ვიცი ქვეცნობიერი თუ ცნობიერი მაგრამ რაღაც მკარნახობს, რომ ამ პოსტის მიზანია რაც შეიძლება ბევრმა ადამიანმა წაიკითხოს ის. ჩემი need კი არის, საკუთარ თავს, ვასასის და ოთხასიათასიან ქართულ ონლაინ სივრცეს ვაჩვენო, თუ რა მაგარი ვარ და რამდენზე შევძელი ახტომა (ვიცი ამ შესავლისთვის დავისჯდები).

ამიტომაც ყველაფერს (თუ საჭირო იქნება ტრაკსაც მივცემ) რომ ეს პოსტი რეიტინგული გამოვიდეს - მიზანი ხომ ყოველთვის ამართლებს საშუალებებს (და ძალიან გთხოვთ, სენტიმენტებს და „ნწ, ნწ, ნწ, ნწ-ს ძახილს არ ვართ).

არაერთწლიანმა ონლაინ მოღვაწეობამ, მასწავლა რომ ქართულ რეალობაში (მინიმუმ ვირტუალურ რეალობაში) არსებობს ორი თემა, რომელზეც რაც არ უნდა დაწერო, გამოხმაურება მაინც დიდი ექნება. ესენია:

რელიგიური უმრავლესობა და
სექსუალური უმცირესობა


ამჯერად არჩევანს, მოძალებული მუზების გამო მეორეზე შევაჩერებ.

***
ძალიან პატარა ვიყავი, როდესაც გავიგე რომ ბავშვები მართლა წეროებს კი არ მოჰყავდათ, არამედ ქალი და კაცი ერთმანეთს საკმაოდ დიდი ხნის განმავლობაში ეჯახირებოდნენ და წვალობდნენ.

ცოტა უფრო დიდი ვიყავი, თუმცა მაინც პატარა, როდესაც გავიგე რომ კაცი აუცილებლად ქალთან კი არ უნდა წვალობდეს და ჯახირობდეს, არამედ კაცთანაც შეუძლია იგივე გააკეთოს, თუმცა იმ განსხვავებით რომ ბავშვი არ ეყოლებათ (ბარემ აქვე ვიტყვი, ლესბოსელების შესახებ როცა გავიგე, კაი წვერულვაშიანი და უკვე "ქალებში ნამყოფიც" გახლდით).

ისე ახლა არ გაგეცინოთ და პატივი ეცით ჩემი გარდაცვლილი ბებიის - ნელის ხსოვნას, მაგრამ მე და ბებიაჩემმა, ერთნაირი კაცების ერთად ყოფნის ამბავი ერთად გავიგეთ.

ზუსტად არ მახსოვს, რამდენი წლის ვიყავი, მაგრამ ვისაც მეხსიერება არ გღალატობთ და ანგარიშიც არ გეზარებათ, მახსოვს გადიოდა რიგით-იდიოტური ტელესერიალი "დინასტია".

მოულოდნელად გაირკვა, რომ ტელესერიალის მთავარი გმირის - ჭაღარა, სოლიდური და ფულიანი ბიძიას შვილი _ სტივენი, გეი აღმოჩნდა.

მახსოვს როგორ შეიცხადა ბებიაჩემმა და გაიკვირვა, რომ "ამხნის ქალი იყო და ამფერი არაფერი უნახავს და გოუგონია (არ ვხუმრობ, მართლა ასე იყო)".

მაშინ პირველად გაჩნდა ჩემში განცდა იმისა რომ ოდესმე შეიძლება გაირკვეს, მე ისეთი არ ვარ როგორიც მამაჩემია, ბიძაჩემი, მეწისქვილე შაქრო და ჩემი მეზობელი ილოა. შეიძლება ისე მოხდეს რომ მე არ მეყოლება ცოლი და მეტიც _ საერთოდ არ მეყოლება ქალი.

გაჩნდა პირველი შიში, რომ მე არ ვიქნებოდი ისეთი როგორიც ყველაა. მტანჯავდა აზრი _ "ნეტა ხომ არ ვარ გეი"? მაგრამ "მიდგებოდა თუ არა ქალებზე", "ქალებზე და კაცებზე ერთდროულად" თუ "მხოლოდ კაცებზე" ამის გადამოწმება იმ დროისთვის პრაქტიკულად შეუძლებელი იყო, რადგან იმ დროს სექსუალურად მოუმწიფებლობის გამო საერთოდ არ მიდგებოდა.

მოგიანებით კი გაირკვა რომ ქალებთან მიმართებაში, ეროგენული წერტილები სწორად მუშაობდნენ. კაცებთან მიმართებაში კი სრული ინდიფერენტულობა სუფევდა _ დავმშვიდდი!

გავიდა დრო, გავხდი სტუდენტი, დავიწყე მუშაობა, გავიცანი უამრავი მეგობარი და ა.შ. სანამ ერთ მშვენიერ დღეს ჩემი ფეისბუქ პროფილის მეგობრების რიცხვმა 600-ს არ მიაღწია. აქედან ნახევარზე ცოტა მეტი ბიჭი იყო. მცირედით მაგრამ მაინც გამიკვირდა როცა აღმოვაჩინე რომ მეგობარი ბიჭების 30% "ბი" ან "ჰომოსექსუალი" მყავდა.

მაშინ პირველად გამიხარდა, რომ არ აღმოვჩნდი "ჰომოფობი". ისევე როგოროც სხვა მეგობრებისგან, ვაშეარებდი მათგან ლინკებს, ვუპოსტავდი ვოლზე, ვულაიკებდი, ვუკომენტებდი, ვუმეგობრდებოდი და "ვუ" კანონზომიერებიდან ამოვარდნილად "ვე-ჩეთავებოდი" კიდეც.

მაგრამ იყო ერთი "მაგრამ" რაც ძალიან არ მომეწონა - "ყველამ, ყველაფერი იცის, მაგრამ არავინ არაფერს არ ამბობს".

არ ვიცი გამამართლებთ თუ არა მაგრამ, ჩემის მხრივ მეც მიჭირდა თქმა - "გამარჯობა ჯემალ, მე ხომ ვიცი, რომ შენ გეი ხარ, ჩემთან შეგიძლია პირდაპირ, მინიშნებების გარეშე ისაუბრო". ან რატო უნდა ვუთხრა რამე ადამიანს რომელიც თავად არ ამბობს არაფერს ამის შესახებ?

არა და როგორ მინდოდა თითეულ მათგანს გაესტატუსებინა რომ გეია. რილეიშენშიპში დაეყენებინა თავისი შეყვარებულის პროფილი. დაედო მის ვოლზე რომელიღაცჯანდაბა წლის, ყველასთვის უცნობი კლასიკური მუსიკის კონცერტი (თუმცა ამას ნამდვილად აკეთებდნენ) და მიეწერა: "ეს შენ საყვარელო".

როგორ მინდოდა არ მეფიქრა: "ხომ არ ფიქრობს ახლა ის, რომ მე ვფიქრობ მასზე, რომ მან არ იცი რომ მე ვიცი, რომ ის გეია". რა ჩახლართულია არა? რატომ? ისედაც, "ყველამ ხო ყველაფერი იცის"?


ხო და თუ იცით, უცხოებს ვერ მივმართავ, მაგრამ ჩემი ფრენდ ლისტის 30% ნამდვილად ხმამაღლა გამოვუცხადებ - შეეშვით ონანიზმს, ყოველგვარი ხარისხის მიუხედავად გეებზე გაჟღერებული სტატიების ვოლებზე პოსტვას, ირიბად და მინიშნებებით საუბარს, გაიღვიძეთ ერთ მშვენიერ დღეს, გაიღიმეთ და თქვენს ვოლზე დიდი ასოებით დაწერეთ:


მე გეი ვარ!

მე კი დაგილაიკებთ... დაგილაიკებთ მთელი გულით და იქვე დაგიკომენტებთ:


- მე კიდე შენი მეგობარი ვარ და გახსოვდეს: მიუხედავად იმისა რომ შენ მხოლოდ კაცებზე გიდგება და მე მხოლოდ ქალებზე - შენი გულისთვის ტრაკსაც კი მივცემ!

პოსტის ავტორი: lasharela.com

დაიკიდე

წყარო: http://aninaland.wordpress.com

WOW, არც მეტი და არც ნაკლები, ანინამ საკუთარ ბლოგზე (რომელიც თურმე უფრო მეტად უყვარს, ვიდრე ეიფელი) წვდომა მომცა და მითხრა _ რაც გინდა, დაწერეო. ეს დიდი პასუხისმგებლობაა ჩემთვის-მეთქი , _ ვუთხარი. დაწერო მწერლის პირად ბლოგზე _ არც ისე იოლი საქმეა. - არ გამოგივა და გაა@ვამო – აი ასე მარტივად, მაგრამ მაინც დამამშვიდა ანინამ.

შეგრძნება ისეთია, თითქოს შენთვის უცნობ ლაბორატორიაში დიდ სამართავ პულტთან დაგაყენეს და გითხრეს : რაც გინდა, გააკეთეო. უყურებ დიდ მონიტორებს, უამრავ მოციმციმე ღილაკს. გინდა რომელიმეს დააჭირო მაგრმა რაღაცნაირად ღელავ, თუმცა ქვეცნობიერად იმედს იტოვებ, რომ რაიმეს იმავნებლებ, რომელიმე რეაქტორს გააქტიურებ და განგაშის სიგნალი საშინელიც ჩაირთვება.

როგორც წესი, ასეთ დროს ყველაფერი პირიქით გამოდის. რაც უფრო მეტად ღელავ აუდიტორიის წინაშე გამოსვლისას, უფრო ცუდად ამბობ სიტყვას. რაც უფრო მეტად ცდილობ რომ გამოგივიდეს საქმე, მით უფრო ცუდი შედეგები გაქვს. ანინას მკითხველს გული რომ არ დაწყდეს, ბარემ აქვე ვიტყვი _ რაც უფრო მეტად გინდა, რომ გოგომ მოგცეს, მით უფრო ნაკლებია შანსი, რამდენიმეწუთიანი ჰორმონალური ქაოსის შემდეგ ჰკითხო _ „მოგეწონა“?

ყველაზე კარგად კი დაძაბულობის მოხსნას მაშინ ახერხებ, როდესაც ყევლაფერი გბეზრდება. რადგან როდესაც რაიმე გბეზრდება, გკიდია და თუ გკიდია, ესე იგი, თავისუფალი ხარ.


***

უნივერსიტეტის დამთავრების შემდეგ, მუშაობა პირდაპირ, ყოველგვარი შესავლის გარეშე, ერთ-ერთ დიდ ბანკში დავიწყე. დამსვეს ლამაზ მაგიდასთან, წინ დამიდგეს დიდი კომპიუტერი და მითხრეს _ ეს ჩვენი საიტია, დღეიდან შეგიძლია ზედ რაც მოგესურვება, ის შეცვალოო.

რა თქმა უნდა, ასეთი ძლევამოსილება იმისთვის არ მოუნიჭებიათ, რომ ზედ პოსტები დამედო. კონკრეტული დავალებები იყო განსახორციელებელი. მახსოვს, რამდენიმე წუთი აღელვებული ვათამაშებდი ხელში მაუსს, სანამ საიტზე პირველად დავაჭირე Delete ღილაკს.



შემდეგ გადის დრო. ეჩვევი. ცოტა ხანში საიტზე, რომელსაც უამრავი ადამიანი ნახულობს და ბანკის სახეა, თავს ისე გრძნობ, როგორც საკუთარ აბაზანაში. ერთფეროვანი კაფელი და უცხოსთვის შეუმჩნეველი, მაგრამ შიგადაშიგ მოშლილი ,,დუში“ მალევე გიშლის ნერვებს. შემდეგ ფერადი ღილაკების არ იყოს, გიჩნდება სურვილი რაიმე იმავნებლო _ მაგალითად „ანაბრების განყოფილებაში“ შენი შეყვარებულის სახელი ჩაწერო, მას აჩვენო და შემდეგ ისევ წაშალო. თანაც აუცილებლად გაქვს სადღაც განცდა, რომ „ერთხელაც გაგისხამს“ და განგაშის სიგნალი ჩიართვება.

ყელში წაჭერილი ჰალსტუხი, გაუთავებელი მეილები, არაფრის მომცემი შეხვედრები მენეჯერთან, პასუხისმგებლობები და თახვივით თავბრუდამხვევი სირბილი ბორბალში .

გადავწყვიტე _ რახან თვითონ ვერ ველეოდი მაღალ ხელფასს და თბილ კაბინეტს, ჩემი გაშვება სხვისთვის მეიძულებინა. დავიწყე ყველაფრის გაფუჭება, რაც კორპორატიულ ფარგლებში და შეუმჩნევლად შეიძლება კადრმა გააფუჭოს _ თვეობით ვამისამართებდი მიღებულ დავალებას ერთი დეპარტამენტიდან მეორეში (ოფისის სლენგზე ამას პინ-პონგს ეძახიან), ვაგვიანებდი დილით მისვლას, ვბლოკავდი ყველა ახალ იდეას, რომელიც პირადად ჩემთვის არ იყო საინტერესო და სხვა, იმ იმედით რომ ჩემს ამ უმსგავსობას ვინმე შეამჩნევდა და სამსახურიდან გამიშვებდნენ, მაგრამ ამაოდ _ პარადოქსია, მაგრამ, ჩემმა კარიერამ წინსვლა მაშინ დაიწყო, როდესაც ყველაფერი მაგრად დავიკიდე.

ეფექტი იმდენად დიდი და მოულოდნელი იყო , რომ მოველენებს ვეღარც ვეწეოდი. ყველაფერი თავისით ხდებოდა – მემატებოდა ხელფასი, თანამდებობა, გამოცდილება. მალე სამსახურს სულ სხვა მუღამი დავუჭირე – ის დაემსგავსა კომპიუტერულ თამაშს, სადაც გიჟივით დარბიხარ, ებრძვი ბოროტ უფროსებს, მოქნილად ახტები დადებულ „პადნოჟკებს“, აკრობატული ნახტომების სხვადასხვა ილეთებსაც ამუღამებ და თამაშში მიმოფანტულ ბონუსქულებსაც აგროვებ.

მალე გავაცნობიერე, რომ ჩემი ძალა ჩემს თავისუფლებაში იყო. თავისუფლება მმატებდა სითამამეს, სიმტკიცეს, პრინციპულობას, ყველაზე არანორმალური იდეის რწმენას და ძალას მის განსახორციელებლად _ დასაკარგი მაინც აღარაფერი მქონდა.

გავხდი გახსნილი და პირდაპირი თანამშრომლების, ბიზნესპარტნიორების, გენდირექტორების მაჩვების და მაჩვზღარბების მიმართ. ამან კიდევ უფრო გაამარტივა ყველაფერი. ყველაზე ცუდად განწყობილ თანამშრომლებთანაც კი კარგი ურთიერთობა ჩამომიყალიბდა, რადგან ორივემ ღიად ვიცოდით, რომ ერთმანეთი არ „გვევასებოდა“. მოლაპარაკებები არ გრძელდებოდა თვეობით და არ ახლდა თან მილიონნაირად შეფუთული და მიკიბულ-მოკიბული პირობები.

ამ ყველაფერმა კი მიმიყვანა იქამდე, რომ ჰალსტუხმოჭერილი ბიჭი, რომელიც ყველას თქვენობით ესაუბრებოდა და სამას კაცთან ათანხმებდა, წაეშალა თუ არა საიტიდან მოძველებული PDF ფაილი, გადაწყვეტილებებს თავად იღებდა, აკეთებდა ლაღად თავის სამუშაოს და შუა ოფისში აუტანელი პიჯაკის ნაცვლად მეგობრის ნაჩუქარ კილტს ისწორებდა.

ასე, რომ დამწყებო ბანკირებო, ფინანსისტებო, მეშახტეებო, მწერლებო, უსაქმურებო, სექსუალურო პარნიორებო და უბრალოდ კარგო ტიპებო , ნუ ეცდებით ზედმეტად, ნუ იღელვებთ, ნუ იქნებით შეციცინებული თვალებში და ანინას მკითხველს აქაც რომ არ ვაწყენინო, ნუ კითხავთ ორგაზმის შემდეგ „მოგეწონა?“. ყველაფერი, უბრალოდ… უბრალოდ… უბრალოდ და-ი-კი-დეთ!



მერლინ მონროს კი მაინც არ გაგიკეთებთ!

ტურიზმი გადაარჩენს საქართველოს!

სათაურში ძახილის ნიშანი ცალსახად შემეშალა. უფროსწორად კი განგებ "შევიშალე" _ სინამდვილეში "ცინიკური კითხვისნიშანი" უნდა დამესვა, მაგრამ მერე ნამდვილად აღარ მეცოდინებოდა, პოსტს როგორ დავიწყებდი.

არ ვიცი მოკარით ყური თუ არა, მაგრამ ჩვენი ქვეყნის პრიორიტეტი ტურიზმია. რატომაც არა? _ ჭერიდან წყალგაუმტარი აეროპორტი არ გვაქვს ქვეყანაში თუ შუშის ხიდები. რა, ბევრი უნახავთ ევროპელებს ოცდამეერთე საუკუნის ასეთი გენიალური კონსტრუქციები? პირდაღებული უყურებენ თურმე შუაგულ სვანეთში ოცდამეორე საუკუნის მარსიანულ სტილში გადაწყვეტილ არქიტექტურულ საოცრებას, თორე ძველი ქვებისგან მოჩხლართული და ხავსმოდებული კოშკები ვის რაში აინტერესებს.

მოკლედ, ყვავის რა ტურიზმი. ეგაა, რომ თავად ქართველები დღემდე თურქეთში და ეგვიპტეში დადიან დასასვენებლად. არა, თავად კი იძახიან "გაცილებით იაფი გვიჯდება და იმიტომო", მაგრამ მე ხო ვიცი _ უბრალოდ საკუთარი მობეზრებული აქვთ (შინაურ მღვდელსო...), თორე გაცილებით დაბალი დონის სერვისში ორმაგის გადახდა როგორ უნდა დაგენანოს პატრიოტ ადამიანს?

მოკლედ კარგი ამბები - პრეზიდენტმა თქვა, ორ წელიწადში ორი მილიონი ტურისტი ეწვევა საქართველოსო (სამში ალბათ სამი, ოთხში ოთხი... _ უბრალოდ ასე იოლი დასათვლელია). ეს ყველაფერი ძალიან კარგი, მართლა მიხარია, მაგრამ მაინც ქართველი კაცი ვარ და ერთ რამეზე ვწუხვარ _ რა ვაჭამოთ და რით დავაპუროთ ამდენი სტუმარი? მე შენ გეტყვი, თურქეთიდან შემოტანილი კარტოფილი გვეყოფა, 30 თეთრით იაფი რომ ღირს ქართულ კარტოფილზე თუ "მუტირებული" სიმინდის ფქვილით _ თურმე მარტო ცხოველები რომ ჭამს, დოვუცხო კეცის მჭადები?

კარგი კაცო _ სტუმარი იყოს და საჭმელს ვერ ვნახავთ? ქართველები ვართ ბოლოს და ბოლოს :კმაყოფილისახითღიპზეხელისგადასმა:

მაგრამ ასე მხოლოდ მე _ ურბალო მოკვდავი ვფიქრობ, თორემ სახელმწიფოს მესვეურებმა როგორც ჩანს კარგად იციან, მაშინ როცა ჩინელებს "კიშკა" ბოლომდე გაეხსნათ და მსოფლიო გლობალურ საკვების კრიზის ოცდაათლარიანი ვაუჩერებიც კი ვერ შველის, ამდენი მოშიებული ტურისტის ჩამოსვლა ქვეყანაში ცოტათი სახიფათოა. ალბათ ეს უნდა იყოს მიზეზი, რის გამოც საქართველო აქტიურად (უფროსწორად კრეატიულად) არ ახორციელებს საკუთარი ტურისტული პოტენციალის რეკლამირებას.

მაგრამ განა ყველა ქვეყანაშია შუშის ხიდები და "პროჟექტორიანი" მემორიალები. ზოგიერთი ავსტრალიისნაირი გაჭირვებული, ლაჟვარდოვანი სანაპიროს და რიფების ამარა ცდილობს ტურისტების მოზიდვას. გაჭირვება მანახე და კრეატივს განახებო პრინციპით კი ათას ოინბაზობას იგონებენ, ყურადღების მისაქცევად და ქვეყნის გასარეკლამებლად.

მსურს რამდენიმე მაგალითი შემოგთავაზოთ:

ა ვ ს ტ რ ა ლ ი ა
ამ მიმართულებით ერთერთი წარმატებული კამპანია იყო "საუკეთესო სამუშაო მსოფლიოში" (Best Job In The World), რომელიც ავსტრალიის ერთერთი შტატის ტურიზმის დეპარტამენტს ეკუთვნოდა. აქცია თითქმის მივიწყებული "დიდი ბარიერული რიფის" პოპულარიზაციისკენ იყო მიმართული.

"გთავაზობთ სამუშაოს დიდი ბარიერული რიფის კუნძულზე. ანაზღაურება 150 000 ავსტრალიური დოლარი 6 თვის განმავლობაში. საცხოვრებლად სახლი ბასეინით. მოვალეობები: აკვარიუმის დასუფთავება, თევზების დაპურება და პირადი ბლოგის წარმოება"

განაცხადის შევსება ნებისმიერ მსურველს შეეძლო საიტზე: www.islandreefjob.com



აღნიშნულმა კამპანიამ პირდაპირი მნიშვნელობით მოიცვა მთელი მსოფლიო. გაშუქდა სხვადასხვა ქვეყნის წამყვანი ტელეარხების და მასმედიის სხვა საშუალებებით. 2009 წელს კი კამპანია კანის გრან-პრის მფლობელი გახდა.

დ ა ნ ი ა
2009 წელს იუთუბზე გამოჩნდა ვიდეო რგოლი, რომელშიც 26 წლის კარენი, ხელში პატარა ბავშვით _ ავგუსტით, მიმართავდა სრულიად ინტერნეტის მოსახლეობას, სადაც ის ყვებოდა ერთ ვნებიან ღამეზე, როდესაც მას სექსი ჰქონდა უცნობ ტურისტთან. სწორედ ეს უცნობი იყო თურმე ადამის მამა, რომელსაც კარენი ასე გულაჩუყებული ეძებდა (ესეც თქვენი გათანამედროვებული "სულიკო").



ვიდეოს არნახული გამოხმაურება მოჰყვა. რამდენიმე დღეში ის მილიონამდე ადამიანმა ნახა. უამრავი ადამიანი ეხმაურებოდა კარენს კომენტარებში და აღიარებდა, რომ ბავშვის მამა იყო. მოგვიანებით კი გაირკვა, რომ აღნიშნული ვიდეო, დანიის ტურიზმის დეპარტამენტის (VisitDenmark) დაკვეთით გადაიღო და ქსელში გაავრცელა სარეკლამო სააგენტო _Grey-მ.


არანაკლებ კრეატიული აღმოჩნდა შ ვ ე ი ც ა რ ი ი ს ტურიზმის დეპარტამენტის მიერ შემოთავაზებული კრეატიული რეკლამების სერია, რომლებიც მიზანმიმართული არა ყველასათვის ცნობილი ალპების, შოკოლადისა და საათების, არამედ სხვადასხვა შვეიცარული ქალაქების პოპულარიაციისკენ იყო.



რეკლამებიდან კარგად ჩანს, რამდენად მრავალფეროვანია შვეიცარული ქალაქები. ისტორიული შენობა ნაგებობები, თანამედროვე მაღაზიები, მუზეუმები, ღამის კლუბები და ტატუირების სალონები ისეა განთავსებული ქალაქში, რომ შეგიძლია ფეხითაც შემოიარო.


ტურიზმთან ალბათ პირდაპირი კავშირი არააქვს, მაგრამ არანაკლები გამოხმაურება ქონდა სარეკლამო კამპანიას, რომელიც ჩ ი ნ ე თ ი ს ხელისუფლების დაკვეთით იქნა შესრულებული - "დამზადებულია ჩინეთში, დამზადებულია მსოფლიოსთან ერთად" (Made in China, made with the world)



აღნიშნული კამპანიის მიზანი იყო დაენგრია სტერეოტიპი, რომ პროდუქცია წარწერით "დამზადებულია ჩინეთში" არის უხარისხო ან სულაც გაყალბებული.


აი მომდევნო სარეკლამო კამპანია _"ჩაეხუტე ტ ა ი ლ ა ნ დ ს" მე თუ მკითხავ საქართველოს მთავრობისთვის ზედგამოჭრილია. საქმე იმაში გახლავთ, რომ ტაილანდის მთავრობამ აღნიშუნლი სარეკლამო რგოლები ტურისტული ბიზნესის მხარდასაჭერად გადაიღო, რომელიც საგრძნობლად დაზარალდა ოპოზიციური პარტიების მიერ ორგანიზებული მიტინგებისა და გამოსვლების შედეგად.



საქართველოს მთავრობაც თუ გაიზიარებს აღნიშნულ გამოცდილებას, წელიწადში ერთხელ მსგავსი კლიპების გადაღება ალბთ არ აცდება, რაც თავის მხრივ ერთი დადებითი მხარე მაინც იქნება იმ ჭირის, რომელიც ზოგჯერ მაინც სასარგებლო უნდა იყოს და რომელსაც "მიტინგები რუსთაველზე" ქვია.

აღსანიშნავია ახალი ტაილანდისადმი მიძღვნილი სარეკლამო რგოლიც. ისე, უფრო სწორი იქნებოდა გვეთქვა მოკლე ფილმი, რომლის სცენარიც თავად "ბეჭდების მბრძანებელის" რეჟისორმა _ პიტერ ჯეკსონმა შეარჩია. სწორედ მან შეაჯამა კონკურსის _ "შენი დიდი წარმატება" (Your Big Break) შედეგები, რომლის მიზანიც იყო გამოევლინა საუკეთესო სცენარი, რომლის მთავარ როლშიც "ახალი ზელანდია" იქნებოდა



...და რა ბანძები არიან ისე _ პიტერ ჯეკსონი არ მიეწვიათ, გამოეცხადებინათ კონკურსი ფეისბუქზე და "ყველაზე მეტი ლაიკით" გამოევლინათ გამარჯვებული _ ჟიურის დასაქირავებლად საჭირო ფულსაც დაზოგავდნენ და ლაიკებსაც დააგროვებდნენ.


ეჰ, ენის არ იყოს კლავიატურასაც ძვალი არა აქვსო როგორც იტყვიან. ქირქილი და ლანზღანდარობა ხო იოლია, მე კი წავედი _ სახელისუფლებო შემოქმედებით შთაგონებას უნდა მივეცე და რაიმე საინტერესო მოვიფიქრო.

ვინ თუ არა მე და ჩემმა პრეზიდენტმა ვიცით, რომ "გასაკეთებელი ჯერ კიდევ ბევრია!"

ქართვალი

თვალი ჭამს და თვალი სვამს
თვალი დადის ქალებში
ქალებს თავზე არ ისვამს
თვალს უყურებს თვალებში

თვალი ჭამს და თვალი სვამს
მხედველობა აკლია
მინუსები არააქვს
პლიუსი რა ნაკლია?

თვალი ჭამს და თვალი სვამს
თვალმა ბევრი დალია
მთვრალმა მთვრალებს ეჩხუბა
განა მისი ბრალია

თვალს კიდია წიგნები
თვალი ფურცლებს კუჭავს
სარკეს თუ დაანახებ
თვალი თვალებს ხუჭავს

თვალი ჭამს და თვალი სვამს
თვალი დადის ქალებში
ქალებს თავზე არ ისვამს
თვალს უყურებს თვალებში

ყველანი მორწმუნეები ვართ

"რწმენა" ეს სიტყვა თითეულ ჩვენგანში ალბათ უპირველეს ყოვლისა ღმერთთან ასოცირდება. მაგრამ ღმერთის გარდა უამრავი რამ შეიძლება გწამდეს, ან არ გწამდეს. მაგალითად მე მწამს რომ ჩემი მეზობლის ცისფერთვალება ბავშვი, როდესაც გაიზრდება "დიდი კაცი გახდება" და სულაც არ მწამს რომ საქართველო ოდესმე გაბრწყინდება. თუმცა ვინ იცის: იქნებ მეზობლის ბავში ცალხმრივმა სიყვარულმა ჩააგდოს დეპრესიაში, განარკომანდეს და ცხოვრება დოზის გადაჭარბებით მოისწრაფოს, ან კიდევ ქართველებს ისევე შეუყვარდეს თავდადებული შრომა და სამშობლო, როგორც ხინკალი და რაიმე გვეშველოს?

დღეს ჩემს ძველ და კარგ მეგობარს ვესაუბრე. მას ღმერთი არ წამს და მიაჩნია, რომ ყველა ვისაც ღმერთი წამს არ არის თავისუფალი ადამიანი. ეს სხვა სიტყვებით, თორე მისი აზრით ოპერატიულ სისტემაში, რომელსაც ჩვენ მსოფლმხედველობას ვეძახით, სისტემური შეცდომა, ანუ bug-ი არის, რომელსაც გამოსწორება ჭირდება.

მოცემულ პოსტში იმაზე საუბარს არ ვაპირებ, რომ ადამიანი რომელსაც ყველა მორწმუნე "შეზღუდული" აზროვნების მატარებლად მიაჩნია, თავადაც ვერ არის თავისუფალი. ამაზე ოდნავ მოგვიანებით _ ანუ სავარაუდოდ არასოდეს დავწერ.

ჩემთვის უფრო საინტერესო, ის მსჯელობა და დასვკნები აღმოჩნდა რომელიც თითქმის ცარიელ მეტროს ვაგონში მომეძალა.

რა არის რწმენა? მათემატიკაში ასეთი ცნებები არსებობს: აქსიომა, თეორემა და ჰიპოთეზა. ჰიპოთეზა ეს ისეთი მოსაზრებაა, რომელიც დამტკიცებული არი არის. საკმარისია ნებისმიერი ჰიპოთეზა დაამტკიცო, რომ ის თეორემად გარდაიქმნება. მაგრამ როგორ უნდა დავამტკიცოთ ჰიპოთეზები? ნებისმიერი მტკიცება, მსჯელობის გარკვეული ჯაჭვია. მსჯელობისას უკვე დამტკიცებულ თეორემებს იყენებ. მაგრან ჭინჭყლი მოსწავლესავით თუ ვიკითხავთ - კი მაგრამ ის თეორემები როგორღა დაამტკიცესო, გიპასუხებთ რომ სხვა თეორემებით. მაგრამ სულ სულ სულ სულ პირველი თეორემა როგორღა დაამტკიცესო თუ მკითხავთ, აი მანდ მომიწევს იმის აღიარება, რომ ისეთ ზუსტ მეცნიერებაშიც კი როგორიც მატემატიკაა, საწყისი წერტილის გარეშე არაფერია შესაძლებელი. აქსიომა სწორედ ისეთი ცნებაა, რომელიც მტკიცებას არ ექვემდებარება, რომელიც ეჭვგარეშეა, რომლითაც პირველი და პრიმიტიური თეორემები უნდა დამტკიცდეს.

და მაინც, შეკითხვას რომ მივუბრუნდეთ _ რა არის რწმენა? რწმენა ჩემი აზრით ნებისმიერი ჰიპოთეზის გაზიარება ან არ გაზიარებაა. მოსაზრების, რომელსაც ცალმხრივი და მათემატიკური მტკიცებულება არ გააჩნია. არცერთი ფორმულით არ გამოითვლება არსებობს თუ არა ღმერთი, გახდება თუ არა ჩემი მეზობლის ცისფერთვალება ბავშვი "დიდი კაცი" და გაბრწყინდება თუ არა ივერია.

სწორედ ამ დროს გამიჩნდა შეკითხვა _ რატომ უნდა გაიზიარო (ანუ გარკვეულ მომენტში ამ ვარაუდს დაეყრდნო) ნებისმიერი ჰიპოთეზა? რატომ უნდა გწამდეს საერტოდ რამე? ხომ შეიძლება უბრალოდ იცოდე ის რაც მკაცრად დამტკიცებულია და არანაირი რწმენა და ვარაუდები არ გაგაჩნდეს მეზობლის ბავშვთან და გაბრწყინებულ ივერიასთან დაკავშირებით?

და სწორედ იმ დროს, როდესაც მეტროს ვაგონებში გამოწყვდეული ყველაზე ასექსუალური ხმა, მომდევნო გაჩერების სახელწოდებას აცხადებდა მე ჭეშმარიტებას მივხვდი _ ჩვენ ყველანი მორწმუნეები ვართ. ჩვენ ყველას გვწამს. სხვაობა მხოლოდ იმაში არის რომ მე მწამს, რომ ღმერთი არსებობს, ხოლო ჩემს მეგობარს წამს, რომ ის არ არსებობს. მაგრამ ჩვენ ორივეს გვწამს, ჰიპოთეზას ვიზიარებთ ან არ ვიზიარებთ, ყოველგვარი ცალსახა მტკიცებულების გარეშე.

შეუძლებელია, არ გწამდეს რაიმესი, რადგან სანამ იარსებებს ერთი მაინც ჰიპოთეზა, არჩევანი არ გვაქვს _ ჩვენ გვწამს ან არ გვწამს მისი მართებულობა.

ამავე მსჯელობით, თითეული ჩვენგანი შესაძლოა ურწმუნოებად გამოვაცხადოთ და ვთქვა, მე არ მწამს რომ ღმერთი არ არსებობს, ხოლო ჩემს მეგობარს არ წამს მისი არსებობა. ეს მხოლოდ ტოლობის ორივე მხარის მინუს ერთზე გამრავლებაა და არსობრივად ამით არაფერი იცვლება _ ჩვენ არჩჩევანი არ გვაქვს, ყველანი მორწმუნეები ვართ.

P.S. ჩემი რჩეული ჰიპოთეზა მათემატიკაში შემდეგნაირად ჟღერს:
მეზობელი მარტივი რიცხვები (მაგ. 11 და 13 ან 17 და 19), შესაძლოა უსასრულო რაოდენობით არსებობდნენ.

ეს ჰიპოთეზაა და ამ ერთი შეხედვით მარტივ ფაქტს, მათემატიკური დამტკიცება ნანოტექნოლოგიურ ხანაშიც კი არააქვს. ვერაფრით ვერ აგიხსნით რატომ, მაგრამ მე მწამს, რომ ეს ნამდვილად ასეა :)

GPS it's Free

მე რომ ვიყო ცოტა მზე
ცოტა ცაც
და ფისო ციც
ვწუხდე ცოლის ყოლაზე
ვიყო ციხის გისოსიც

მე რომ მქონდეს რამე სხვა
ჯადოსნური ჯოხივით
ოცნებები დამემსხვრა
ძველი სოფლის ქოხივით

ახლა მე რომ ვიცოდე
რას ვაკეთებ, სადავარ...
შენ რომ იყო ჩემი გზა
ალბათ გზიდან გადავალ

მინდა ვიყო ცოტა მზე
ცოტა ცაც
და ფისო ციც
ვწუხდე ცოლის ყოლაზე
ვიყო ციხის გისოსიც

მღერის და ხუმრობს... ქვეცნობიერი

ჩვეულებრივი დღეა. არაფერი განსაკუთრებული. შევამოწმე ყველა მეილი, ყველა ექაუნთი, ყველა კომენტარი. გადავავლე თვალი ინტერნეტს (აქა მშვიდობა) და მუშაობა დავიწყე.

მოულოდნელად ამეკვიატა ერთი მელოდია. მელოდია რომელიც საერთოდ არ მახსოვს. საინტერესოა არა _ როგორო შეიძლება აგეკვიატოს მელოდია რომელიც არ გახსოვს?

შეგრძნება ისეთი იყო, აი სადღც სიღმეში, თითქმის შეუმჩნევლად რომ გტკივა კბილი. გტკივა სულ ოდნავ, მაგრამ ნელნელა, წვეთწვეთ, გაგიჟებს. გღრნის.

აი სწორედ ასე, რაღაც ყრუდ მაწუხებდა. ვგრძნობ რომ რაღაცის მოსმენა მინდა, მაგრამ ვერაფრით ვხვდები რისი. ზემფირადან დაწყებული, იხშნელებით დასრულებული ყველაფერი მოვსინჯე _ არაფერი მშველის.

ისევ სამუშაო და უცებ დამარტყა _ ოდესღაც, (ძალიან დიდი ხნის წინ) ჩემი საფრენდეთიდან ვიღაცამ დადო ლინკი და თქვა რომ ეს ჯგუფი მისთვის აღმოჩენაა. მახოსვს იყო 2 გოგო და სიმღერაში დენდენდურივით გათვლის ჩანართები ქონდათ. მელოდია საერთოდ არ გამხსენებია _ გამახსენდა მხოლოდ შეგრძნება (და ბოლომდე არა). უცებ ისე მომინდა ამ მუსიკის მოსმენა, "ვით დაჭრილ ირმების გუნდს წყარო ანკარა" ან უფრო მეტად.

მაგრამ სამწუხაროდ, ჯერჯერობით ვერც იუთუბი და ვერც გუგლი ჩემი შეგრძნებებით და ფრაგმენტებით მოგონებებიდან ვერაფერს სერჩავს (ისე, მაგის დროც მოვა). არც ისე გამოდის რომ მოვუყვე ეს ყველაფერი და სავარაუდო ლინკები მაინც შემომთავაზოს. ისევ მეგობრებს მივმართე.

მოვუყევი რაც შემეძლო, როგორც შემეძლო. სავარაუდოდ ვისგანაც მახსოვდა ეს ლინკი, ყველას მივწერე - ისევ უშედეგოდ.

ბოლოს არც მეტი და არც ნაკლები ფეისბუქზე გამოვაჭენე სტატუსად _ იქნება და ვინმე მადლიანმა მიშველოს მეთქი. და მართლაც _ კატიას შემოთავაზებული ლინკებიდან ერთ-ერთი ვიცანი _ ჩემი გოგოები, რომლებიც ჩინურ, იაფფასიან ელექტრო სათამაშოებით აფორმებდნენ კომპოზიციებს.

როგორც კარგ მოშიებულზე საჭმელს, ისე მივასკდი იუთუბს. ვუსმინე, ვუსმინე და აი ღორივით რომ გასკდები და  ძალიან გვიან რომ ხვდები რომ ზედმეტი მოგივიდა, ხვნეშახვნეშით რომ წახვალ წამოსაწოლად და მუცლის მოსაფხანაd _ ისე მომივიდა. ამასობაში "ნამდვილმა" შიმშილის გრძნობამაც შემაწუხა და ჩემი მორიგი კულინარიული შედევრის _ "კინგერში მჯდარი დედალი, შავი ღვინითა და წითელი წიწაკით" მომზადება დავიწყე და უცებ დამარტყა...

დილით საკუთარ ბლოგზე შესულს ერთი კომენტარი დამხვდა, ბლოგერისგან (რომელსაც არ ვიცნობ) სახელად (ან მეტსახელად) ibzzz.

მის ბლოგს თვალი გადავავლე და ერთ-ერთ გვერდზე თავმოყრიოლი ქონდა მუსიკები რომლებსაც ის უსმენს.

რამდენიმე მათგანთგან მოვუსმინე და სხვათაშორი ერთ-ერთი არ მომეწონა (აი, რაღაც ვერ მოიტანა).

შუა, ქათმის შეწვის პროცესში კი უცებ დამარტყა თავში და მივხვდი "რა ჭირი მეტაკა" დღეს: რატომ მომინდა ასე, ოდესღაც მოსმენილი ჯგუფის მოსმენა. საქმე იმაში გახლავთ, რომ სიმღრა რომელიც ჩემთვის უცნობი ბლოგერის გვერდზე აღმოვაჩინე, და სიმღერა რომელიც წლების წინ მოვისმინე, ერთსა და იმავე ჯგუფს ეკუთვნის. ტაფით ხელში გამახსენდა რომ დიდი ხნის წინ დაკარგული ჯგუფის მოსმენისას, იუთუბის შემოთავაზებული ერთ-ერთი ვიდეოს სტოპ-კადრი, დღეს დილით ვანხე ibzzz-ის ბლოგზე.

ამ ყველაფერზე პოსტს ნამდვილად არ დავწერდი, მაგრამ საინტერესოა როგორ ახსოვდა ეს ყველაფერი ქვეცნობიერს. როგორ ამოიცნო კლიპში, გრიმით წვერ-ულვაშიან კაცად გარდაქმნილ პერსონაჟში, მუცელმოშიშვლებული გოგო, რომელსაც ოდესღაც მოვუსმინე. ან როგორ ამომიტივტივდა ეს ყველაფერი მოულოდნელად, ქათმის შეწვის პროცესში.

მე დღეს პრაქტიკაში დავრწმუნდი თუ რა ძლიერი მექანიზმი გააჩნია ქვეცნობიერს. ცნობიერისგან განსხვავებით, რა ოპერატიულად შეუძლია "არქივში" ქექვა, მსგავსებების აღმოჩენა, გახსენება "სად ყავს ნანახი" და სხვა.

ალბათ რამდენჯერ გვინდება ასე უზომოდ რაღაც, ვდგებით კარგ ან ცუდ განწყობაზე, გვაწუხებს და გვაშფოთებს რაღაც მაგრამ წარმოდგენა არ გვაქვს რატომ.

მოკლედ, ფაქტია რომ ქვეცნობიერი ჩვენი ცხოვრების ძალიან დიდ ნაწილს წარმართავს და ხშირად გვეხუმრება კიდეც, მაგრამ რაც არ უნდა მაგრი იყოს ფაქტია _ იუმორი ნამდვილად არ უვარგა.

ჭამა და სექსი VS რეჟისორი და მეხაშე

პირველი, რაც პოსტის დასაწყისშივე უნდა აღვნიშნო _ ფილმის არცერთი რევიუ არ წამიკითხავს, ამიტომ, თუ განვმეორდები უნებლიეთ, იქნებ როგორმე მაპატიოთ.

ნამდვილად ვერ ვიტყვი, რომ "სხვა ფილმებისგან განსხვავებით და სხვა ქართული ფილმების ფონზე ეს მართლა კარგია", რადგან, სხვა ქართულ ფილმებზე, რომლებიც ერთმანეთის მიყოლებით გადაიღეს, არც კი მივსულვარ.

არ მივსულვარ, რადგან ზოგადად, ცუდი ფილმი შეიძლება შემოგასაღოს კარგმა თრეილერმა, თორემ თრეილერი თუ ცუდია, ფილმი ვერანაირად იქნება კარგი.

ჭამა და სექსის შემთხვევაში კი, მარტო ქართული ხალიჩის ფონზე არაჩვეულებრივი ფონტით დაწერილი ფილმის სათაური ღირდა ერთ რამედ. ასე რომ, ფილმმა ძალიან დამაინტერესა.

არ ვაპირებ, ამ ფილმზე ვთქვა რაიმე კარგი _ შევეცდები ვთქვა ყველაფერი ცუდი, რის შედეგადაც დარწმუნდებით, რომ ეს ნამდვილად კარგი ფილმია.

მოდით, კრიტიკა კატეგორიებად დავყოთ. ყველაზე დიდი წილი ალბათ ტექნიკურ წუნებს დაეთმობა და მოდი, სწორედ ისინი იყოს პირველი.

ლაფსუსები ჰოლივუდის ძლევამოსილ ფილმებშიც რომ იპარება, ეს ახალი არ არის. ეს ლაფსუსები შემოქმედებით გუნდზე უკეთ რომ არავინ იცის, ესეც კარგად მაქვს გაცნობიერებული, მაგრამ აქ დავწერ, რათა იცოდნენ, რომ ეს მაყურებლისთვისაც არ დარჩა შეუმჩნეველი.

განსაკუთრებული არაფერი: უბრალოდ შამპანიურის ბოთლი 3 ჭიქის შემდეგაც სავსე იყო, სიძის ამორწყეული მისტიურად გაქრა იატაკიდან, ლუდს საერთოდ არ ჰქონდა ქაფი.
ეს მართლაც წვრილმანებია და ინტრიგანებისთვის განკუთვნილი, მაგრამ, როდესაც იღებ სცენას, სადაც ორი ადამიანი ჩართული ტელევიზორის წინ ზის და უყურებს ფეხბურთს, როგორღაც უნდა მიხვდე, რომ რეალური აღქმისთვის, კომენტატორის ხმა მაინც უნდა ისმოდეს ფონზე, მაყურებლების შეძახილებზე რომ არაფერი არ ვთქვათ. ან კიდევ, როდესაც იღებ ახლო კადრით გოგონას, რომელიც ახალი გამოსულია აბაზანიდან, მის კანზე ნახევარსანტიმეტრიანი გრიმი ასე მკვეთრად შესამჩნევი ნამდვილად არ უნდა იყოს. ანალოგიურად, საწოლში მაკიაჟით რომც შეწვეს ქალი, არამგონია დილისთვის ასეთი მოწესრიგებული იყო მისი მოხატულობა.


ნუ კარგი, წვრილმანებია, გავიარეთ. მაგრამ სათაურში სიტყვა "მეხაშე" შემთხვევით არ მიხსენებია. სანამ ახალი კადრი "შემოვიდოდა", კამერა ზოგჯერ ისე "შტერდებოდა" წინა კადრზე, შეგრძნება მიჩნდებოდა, რომ ოპერატორს ჩაეძინა და მინდოდა მეყვირა _ "ოეეე, მეხაშეეეეე" (სინამდვილეში ეს მონტაჟის პრობლემაა და იმედი მაქვს ამ ლაფსუსებს აუცილებლად გამოასწორებენ).

კი დაგპირდით, კარგს არაფერს არ ვიტყვი-მეთქი, მაგრამ არ შემიძლია დადებითად არ ავღნიშნო მართლაც რომ სხვა ფილმებისაგან (თუნდაც თრეილერებში ჩატენილი) განსხვავებით, გემოვნებიანი და კარგად შესრულებული
"პროდაქტ პლეისმენტი".

არცერთმა არ გამიტეხა - არც ეკოფუდმა, არც ჟურნალმა ტაბულამ, არც თბს ბანკმა, არც მირზაანმა და ტელეკომპანია იმედმაც კი, რომელმაც კომედიურ ფილმშიც კი მოახერხა პირად ცხოვრებაში შეჭრით ერთი ოჯახის დანგრევა, მაგრამ ნოველებს შორის, როდესაც კამერა "არაფერში რომ არ ეწერა" თბილისის კადრებით ტკბებოდა, რაღაცით "ოცნების ქალაქში" "ბოლოს ჩამატებული" შუშის ხიდი მომაგონდა. ნუ მომაგონდა და მომაგონდა, მაგრამ როდესაც ერთერთ კადრში ვითომ პარკინგის და სინამდვილეში გიგი უგულავას წინასაარჩევნო ვიზუალი "მე ♥ თბილისი" გამოჩნდა, მომელანდა, რომ დარბაზში გიგი უგულავა შემოვიდა და ხელი ჩამომართვა.

სცენარს რაც შეეხება, პირველი ნოველა აშკარად სუსტია (მე თუ მკითხავ საერთოდ ამოსაღები). თვითმყოფადად სუსტი რომ არის, ეს კიდევ არაფერი. უბრალოდ მეორე ნოველისგან განსხვავებულს აბსოლუტურად არაფერს ამბობს, თანაც გაცილებით ცუდად და უინტერესოდ. შესაძლოა გენიალური სცენარი ვერ ვუწოდოთ, მაგრამ სხვა ფილმების სიუჟეტთან შედარებით, აქ სათქმელი მართლაც რომ არაფერი მაქვს.

მოკლედ ვუყურე "ჭამას და სექსს" და სიმართლე გითხრათ, ღამის თორმეტ საათზე, როდესაც ყველა ლოგიკით უნდა მომდომებოდა სექსი, ძალიან მომინდა ჭამა _ ცუდია, რომ სახინკლეები ადრე იკეტება.

P.S. ა, ხო, დამავიწყდა _ როგორც ჩანს ლიფონავადან დაწყებული, დარჩენილი შემოქმედებითი ჯგუფით დამთავრებული, არცერთმა არ იცის როგორ გამოიყურება ნიყვი, თორე, ვიღაც ქამა სოკოს ნამდვილად არ ათამაშებდნენ ამ პატივცემული სახეობის როლს :)

დღე

მინდა გავიხადო სული
და მოგახურო მხრებზე _ რომ არ შეგცივდეს.
სამსახურიდან მოსულმა
გამოვიცვალო ემოციები,
ფეხი გავუყარო სახლის ღიმილში
გაგიხსნა მაცივრიდან გამოღებული ცივი ლუდი და
გკითხო - შუქი რამდენი გვაქვს გადასახდელი?

მოწყენილ კედლებს
ტელევიზორის ლივლივი ართობს.
შენ თავმოდებულს ჩაგეძინა
და მეც არ დავაყოვნე -
შენი ბოთლიდან გავაგრძელე...

გათენდა. როგორ მეძინება.
ჩემს მაგივრად წახვალ სამსახურში?
მე შენს ნაცვლად ვიძინებ
და სიზმარში მოგეფერები.

ქათქათა ზეწარი ფეხებში გამხლართვია.
თვალების ფშვნეტით ვიღვიძებ,
მოწყენილი ვიხეხავ კბილებს,
ტრუსიკით მივდივარ სევდიანი საძინებლისკენ
ვამთქნარებ და ვიფხან დუნდულს.
კარადიდან ვიღებ ფაქიზად ჩამოკიდებულ განწყობას
და ვიცვამ.
ყელზე ცალი ნასკვით ვიკრავ ემოციებს
და სარკეში ვისწორებ.

მძინარეს ტუჩებში გკოცნი და გპირდები, რომ
ყველაფერი კარგად იქნება.

18+

- რაც ბანკში მუშაობა დავიწყე, ჩემს ორ მნიშვნელოვან ჰობს დავემშვიდობე: კითხვას და "ჰენდმეიდების" კეთებას - მითხრა ანამ და ჩემს მკერდზე აბიბინებული ბალანის საჩვენებელ თითზე დახვევა განაგრძო.

"ბანკი" - ბენზოხერხივით აგრესიულად ამოიქოქა სექსისგან მიყუჩებული ნერვული სისტემა. ტვინმა უამრავი კადრი, სიტყვა, შეგრძნება ამოქექა და გაუფრთხილებლად დაუნაწილა მთელს სხეულს.

- იცი, როცა მე ვმუშაობდი ბანკში დავემშვიდობე ყველა ჰობს რაც კი მქონდა... გოგოებს, მშობლებს, ბავშვობის მოგონებებს და საერთოდ მოგონებებს და წავედი ჰალსტუხით... სიკვდილის შესაგუებლად.

საერთოდ რთულია შეეგუო ამ ტანსაცმელს. უფრო სწორად თავიდან არის რთული. როდესაც მძიმე ჯინსის შემდეგ პრველად ჩავიცვი თხელი შარვლის ნაჭერი, გაზაფხულის გრილი სიო ისე საამოდ მიბერავდა ფეხებშუა, რომ მეგონა შიშველი ვიდექი კადრების განყოფილებაში და ვავსებდი მოსაწყენ ანკეტას.


- ბოლოს მაინც ხო ჩამაცმევენ? მაგრა ახლა ისე შემძულდა დავიბარებ რომ შიშველი ჩამაწვინონ.
- შიშველი? - ანას გაეცინა და სიგარეტის კვამლი გადაცდა.
- ხო, რამოხდა. ნეტა რამდენი გოგო მოვა ვისთანაც სექსი მქონია?
- მე პასს
- წარმოიდგინე მოვლენ, დამარტყამენ წრეს, დახედავე, მოაგონდებათ

ვიცინით. უცებ გადავბრინდი და მარჯვენა ძუძუზე ვუკბინე. - ვერ გიტან - კივის ანა. ვიცინი და მთელს სხეულს ვკოცნი. მუცელთან რომ მივედი გაჩუმდა. შემდეგ ოდნავ გააჟრჟოლა. ჩემი სხეულიც, მოიჭიმა, გადამწყვეტი ნახტომისთვის მომზადებულ კატასავით.

დილის სექსი ორივეს გვსიამოვნებს. განსაკუთრებით თუ მზე ანათებს და კარგი ამინდია. გულაღმა ვწევართ და ჭერს ვუყურებთ:

- ნეტა რამდენი გოგო მოვა - მეკითხება ანა
- ეგ მეც მაინტერესებს
- ე, ისე რა მაგარი აზრია _ "მოზარდები პანაშვიდებზე არ დაიშვებიან".

ისევ ვიცინით

- ჰო, წარმოიდგინე პირველი დაკრძალვა იქნება, ეკრანის ქვედა მარჯვენა კუთხეში შეზღუდვით _ "18+"

ვდგები. ანას გასულ საღამოს დაუთოვებულ თეთრ პერანგს ვიცვამ და შეხვედრაზე წასასვლელად ვემზადები.

ბევრი ვიცინეთ. წესით მხიარულად უნდა ვიყო, მაგრამ არა _ უცნაური განცდა დამეუფლა.

ტოსტერით გახუხული პურის ბოლო ლუკმას გემრიელად ვღეჭავ.

- მე გავედი და კარი გადაკეტე. საღამოს დაგირეკავ.

ლიფტში შესულს ურდულის ჩხაკუნი მესმის.

ვიყივლეთ ვითომ?

ვინც ჩემს ბლოგს მეტნაკლებად ადევნებს თვალს ემახსოვრება, რომ რამდენიმე კვირის წინ ამხელა "პროექტ-მენეჯერი", "ვებ-დიზაინერი", "მეიგავე", "დრამატურგი", "პოეტი", "ესსეისტი" და ბოლოს და ბოლოს ბლოგერი, (!!!) ყვითლად გადაღებილი ტელევიზორით და ნაჭრებზე დახატული ტვინებით დავრბოდი მეგობრებთან ერთად რუსთაველზე.


მიუხედავად იმისა რომ "იმედს" და "რუსთავი2"-ს ეს გადაცემა არ გაუშუქებია, მოცემული ტელევიზიების საკმაოდ ცნობილ სახეებთან, პრივატული საუბრები მქონდა. მათ ვინაობას რა თქმა უნდა ვერ გეტყვით, მაგრამ მოსაზრებების გაცვლა მაინც საინტერესო და მნიშვნელოვანი იყო ჩემთვის.

ნიუანსებად, რიტორიკულ შეკითხვებად, ასოებად და ბგერებად დაშლილი ქაოტური პოლემიკა, მდინარის ფსკერიდან ამოღებულ ქვიშასავით გაიცრა და ბადეზე ორი მოზრდილი ნატეხი შერჩა:

- გადაცემები, რომლებსაც თქვენ ამზადებთ უხარისხოა.
- თუ ჩემს მიერ მომზადებული გადაცემა უხარისხოა, რატომ არის ის რეიტინგული?


ახლა როდესაც ამღვრეული წყალი დაწყნარდა, ყველაფერი ცნობიერად და ქვეცნობიერად კიდევ ერთხელ გავიაზრე და გადავიაზრე, შევეცდები მშვიდად გავაანალიზო ტელესივრცეში არსებული ვითარება, გამოვყო მთავარი თემები და პასუხი გავცე შეძლებისდაგვარად რამდენიმე შეკითხვას.


თქვენი აზრით, გულივერი ჯუჯა იყო თუ გოლიათი? რა თქმა უნდა _ ვისთვის ჯუჯა და ვისთვის გოლიათი. ვისთვის კიდე ჩვეულებრივი ადამიანი.

ჯუჯების სამეფოში ის გოლიათი იყო, გოლიათების სამეფოში კი ჯუჯა.


რომ შემეძლოს, დიდი სიამოვნებით ჩავატარებდი შემდეგ ექსპერიმენტს:

ცოტახნით გავთიშავდი ყველა არხს ქართულ ტელესივრცეში, გარდა ერთისა. ზედ კი ყველაზე მოსაწყენ, მდარე ხარისხის, არაყურებად გადაცემას გავუშვებდი (მეტი სიმძაფრისთვის ყოველ 10 წუთში "ოლვეისი კარიგ განწყობით" სარეკლამო ჭრას ჩავურთავდი) ერთი საათის განმავლობაში.

ექსპერიმენტის შედეგები ძალზედ საინტერესო იქნებოდა ალბათ, მაგრამ პირადად მე მოლოდინი მაქვს, რომ ეს მდარე ხარისხის, ცუდად გაკეთებული და მოსაწყენი გადაცემა, ყველაზე მაღალრეიტინგული გადაცემა იქნებოდა მოცემულ მომენტში.

ანუ, გულივერის სუპერგენიალურ მეტაფორის და ანარქისტული ექსპერიმენტის სიმბიოზით, მხოლოდ იმის თქმა მინდა რომ, თუ გადაცემა A არის ზე-რეიტინგული, ეს მხოლოდ იმით არის განპირობებული, რომ B, C, D და ა.შ. გადაცემები არის სუპერ ურეიტინგო.

ანუ გულივერი კი არ არის გოლიათი _ ჩვეულებრივი კაცია, უბრალოდ ლილიპუტების ქვეყანაში მოხვდა.

...და მაინც _ ვისაც მეტნაკლები პრეტენზია აქვს (არა როგორც პროფესიონალს და "ტელე-ექსპერტს", არამედ, როგორც რიგით მაყურებელს) გემოვნებიან ტელე-პროდუქციაზე, აღიარებს რომ გადაცემები (პროდუქტები), რომლებიც იქმნება ქართულ ტელე-საწარმოებში არის გაყიდვადი (ისევე როგროც გაიყიდებოდა, ყველაზე საშინლად გამომცხვარი პური, თუ მას არ ექნებოდა ალტერნატივა), თუმცა ძალიან მდარე ხარისხის, რაგან ინფორმაციის მიღება, არანაკლებ მნიშვნელოვანია ადამიანისთვის, ვიდრე საკვები.

მგონი დრო არის დავსვათ მთავარი შეკითხვა _ რა არის ამის მიზეზი? რატომ ცხვება საქართველოში ასეთი უხარისხო და უგემური ტელეგადაცემები?

პირადად მე ვფიქრობ, რომ პრობლემა კონკურენციის არქონაა (ოლიგოპოლია, მონოპოლიაზე გაცილებით ცუდი მოვლენაა).

მთავარია შენს კონკურენტზე "ძლიერი" იყო. მერე რა მოხდა თუ საერთო ჯამში შენ "ცუდ" გადაცემას აკეთებ _ მთავარია ის აკეთებდეს "უარესს"!

მაშინ აქვე დავსვათ მეორე შეკითხვა - როგორ შეიძლება ორ კერძო კომპანიას არ ქონდეს ერთმანეთში ჯანსაღი კონკურენცია?

მარტივად:

ა) კომპანიების უკან დგას ერთი და იგივე სუბიექტი
ბ) კომპანიების უკან დგანან სუბიექტები, რომლებიც დაინტერესებულნი არიან თანაბრად გადაინაწილონ ბაზარი.

(ტელეარხების შემთხვევაში ვარიანტებს, როგორიც არის: "გ) ორივემ უფრო მეტად "გაწეწოს" მომხმარებელი, რასაც წარმატებით ახერხებდნენ GSM ოპერატორები" და სხვას, აღარ განვიხილავ).


ოლიგოპოლიის პარალელურად არ შემიძლია გამოვყო ცალკე (მიკრო დონეზე) "მოვლენა", რომლის წყალობითაც კომერციული ტელეარხები (სინამდვილეში ტელეარხი) ახერხებენ(ახერხებს) ჰქონდეთ(ჰქონდეს) ყველასგან და ყველაფრისგან დამოუკიდებლად "უარესი" გადაცემები (გადაცემა). ეს ალბათ განსაკუთრებული, კვაზი-იმპერატიული ბიზნეს ქეისია (მართლა არ ვიცი რა დავარქვა), რომელიც მხოლოდ ქართულ სახელმწიფოში შეიძლება მოხდეს. რაის კომერციული და რისი რეიტინგი _ "უნდა" და ნუ ახლა, "ბავშვს თუ უნდა" და უხარია?!. (მოცემული აბზაცის, მიკიბ-მოკიბულობა კარგი მინიშნებაა რაზე და რატომ ვსაუბრობ ასე).


***
ალბათ ყველას გახსოვთ დრო, როდესაც გადიოდა გადაცემა "დროება" და მისი კონკურენტი "P.S.". პირადად მე ხშირ შემთხვევაში არჩევანის გაკეთებაც კი მიჭირდა _ რომელ არხზე გადამერთო და რომელი სიუჟეტი მენახა. კონკურენციის ხარჯზე, მოცემული გადაცემები იყო საოცრად ხარისხიანად და მაღალ დონეზე მომზადებული. იქ იყო "ყვითელი" თემებიც, შემეცნებითიც, პოლიტიკურიც, აპოლიტიკურიც, შემწვარიც და მოხრაკულიც, მაგრამ რაც მთავარია _ ყველაფერი ძალიან ხარისხიანი გახლდათ. ეს არის კარგი მაგალითი იმისა, თუ რა სარგებობა მოაქვს მამალს.

მე თუ შენ მიყვარხარ, მკითხველო, იმისთვის მიყვარხარ, რომ იმედი მაქვს ეგ გასწორების განზრახვა, დღესა თუ ხვალე, შენში გაიღვიძებს. ამ იმედს ნუ წაგვართმევ. ნუ იფიქრებ, რომ ამ მოთხრობას შენი გაჯავრება უნდა. ამას მარტო ის უნდა, რომ შენ დაგანახვოს — რამოდენადაც შეძლება აქვს-შენი ცუდი, შენი ავი, რომ იცოდე, რა გაისწორო. მინამ სარკეში არ ჩაიხედავ, ან სხვა არ გეტყვის, ხომ ვერ გაიგებ, რომ პირზედ ურიგობა რამ გატყვია? ეს მოთხრობა სარკე იყოს და მე — თუ გინდა — მთქმელი ვიქნები. დააკვირდი, იქნება გენიშნოს რამე. ესეც იცოდე: მარტო შენი მტერი დაგიმალავს, შენს სახეზედ რომ ურიგობა ჰნახოს რამე, მოყვარე კი მაშინვე სარკეს მოგიტანს, რომ გაისწორო და ხალხში არ შერცხვე. მეც მოყვარესავით გექცევი, — სარკე მოგიტანე, ამაზედ როგორ უნდა გამიწყრე?! რა ვუყოთ, თუ ეს სარკე გაბზარული გამოდგება და შიგა-და-შიგ ლაქებიანიცა? რაცა მქონდა ის მოგართვი, როგორც შემეძლო, ისე დაგეხმარე. თუ მაინც-და-მაინც წყრომას არ დაიშლი, შენი ნებაა. მე შენის წყრომისა არ მეშინიან. მაშინ მხოლოდ დავღონდები, რომ შენშიაც მოვტყუვდი; რომ შენ ის არა ჰყოფილხარ, რაც მეგონე. მაშინ გულ-ხელ-დაკრებილს ესღა დამრჩება სათქმელად:

მე მიყივლია და გათენდება თუ არა — ეგ ღმერთმა იცის!..

უფროსები უმცროსებს

ჩვენ ვაძლევთ ერთმანეთს,
მოგვყავს ცოლები,
ვთხოვდებით.
საღამოობით ერთმანეთს ვღალატობთ...
ხანდახან.
პარასკევ საღამოს, ძვირიან ბარებში,
ვგროვდებით.
წვეთებად, ყლუპებად, ჭიქებად ვბერდებით...
თანდათან.

აღარ აღგვაგზნებს მობეზრებული პოზები.
ტუჭებით, კბილებით, ენებით შეხება...
თავნება.
ჩანგლებით, ლუკმებით, ყანწებით...
სუფრის კოვზებით,
ნელნელა, დროდადრო, გზადაგზა
მაინც მთავრდება.

ჩვენ ვართმევთ ერთმანეთს ხელს,
ვესალმებით,
ვსაუბრობთ.
ვაძლევთ უბრალოდ,
მოგვყავს ცოლები,
ვთხოვდებით.
ვესვრით, ვაფურთხებთ,
გვიყვარს და ვიცავთ ერთმანეთს
დაღლილები კი
ძვირიან ბარებში ვგროვდებით.

ლაიკი ჩქარა!

გაწითლდა, კუთხეში აინთო,ანათებს
ლაიკი ჩქარა!
ვოლს ახალი ლინკი ისე მოსწყურდა,
ვით შეყვარებულ წყვილს ღამით მანქანა
ლაიკი ჩქარა!
დიდება ხალხისთვის წამებულ ბლოგერებს
ვინც პოსტი დაწერა, ლინკები დაყარა.
მათ ბლოგებს სამშობლო სანთლებად აინთებს
ლაიკი ჩქარა!
დიდება ვინც ბლოგის ლინკს დააშეარებს
ვინც სამ "კის" მიიღებს და არცერთ "არას"
გათენდა! დაპოსტეთ, დაპოსტეთ, დაპოსტეთ!
ლაიკი, ლაიკი... ლაიკი ჩქარა!


და იმდენად გავხალისდი უცებ წარმოვიდგინე სხვა ლექსებს როგორ გადმოვაფეისბუქ-წერტილ-კომებდი :)

***
ჰეი თქვენ ფეისბუქელნო გაუმაძღარნო ვოლითა
თქვენს პროფილებთან მოსვლა და ლინკის დადება მომინდა

***
კაცის ვოლი ისეთია
ვით მორევი შავი ზღვისა
რაგინდ კარგი ლინკი ჰქონდეს
მაინც ალაიკებს სხვისას

***
ცხრა ლაიკი რომ დამისვათ, ცხრაჯერ ლინკზე, მტრის ჯინაზე სტატუსს მაინც არ შევიცვლი!

***
მოდი დამთაგე ათას წლის მერე...

***
უფეისბუქოთ მზე არ სუფევს ცის კამარაზე


***
მე დავლაიკდი ვიღაცის გვერდზე
კედელზე დაყრილ სტატუსებიდან

ლოგიკური დასკვნა

სამოთხე თუ ის ადგილია სადაც ადამიანი ყოველთვის ბედნიერი იყო და ის იქედან გამოუშვეს, გამოდის რომ აპრიორი პირობაა ადამიანი ზოგჯერ იყოს უბედური _ მაშინაც კი, როცა ყველაფერი კარგად არის.

როქი

არ მინდა ეს fლირტი, ამბების მოყოლა
უაზრო ხუმრობა, პონტები ძიშოვი
შენ ოღონდ მოდი და ტუჩებში მაკოცე
პრეზერვატივს კი როგორმე ვიშოვი

არ მინდა ეს შენი კაბა და საყურე
უნიჭო ლექსებზე, დასმული Like-ი
თქვენ, დედოფალო დაიმსახურეთ
რომ სექს გთავაზობთ უბრალო პაიკი

არ მინდა სნობური შიკი და fეშენი
დაფაზე ჯიპები დაჰქრიან _ ეტლები
გაშლილი ფეხები მაღელვებს მე შენი
და მინდა, კბილებით გაგხადო გეტრები

არ მინდა ეს fლირტი, ამბების მოყოლა
უაზრო ხუმრობა, პონტები ძიშოვი
შენ ოღონდ მოდი და ტუჩებში მაკოცე
პრეზერვატივს კი როგორმე ვიშოვი

ფირი

ფოლდერები ჩემი დის კომპიუტერში:

gio 1 dgis

gio 2 dgis

...

gios pirveli nabijebi

gio makdonaldshi

...

ბავშვობიდან მახსოვს მრგვალი ცისფერი "ბაბინა", რომელზეც ვიწრო ფირი იყო დახვეული. მეუბნებოდნენ, რომ ზედ ჩემი ბავშვობა იყო გადაღებული.

ვცდილობ არ ვიყო სენტიმენტალური და თვალს-ცრემლი არ მოგადინოთ, მაგრამ კონიაკის არ იყოს, დროსთან ერთად ფირი უფრო ძვირფასი გახდა. წლების შემდეგ (უფრო სწორად, მეოთხედი საუკუნის შემდეგ) ფირის ციფრულ ფორმატში გადაყვანა შევძელი.

როდესაც ფირი ვნახე, სპეციალურად რომელიმე ჰოლივუდის ფილმისთვის გადაღებული და დამუშავებული კადრებს ვუყურებდი მეგონა.

ბებია, ბაბუა, მამა, თეა, მანანა დეიდა... მოკლედ უამრავი ადამიანი, რომელიც ცოცხალი აღარ არის. ვუყურე ნაწილ ნაწილ. არა ერთბაშად. აი ისე, გემრიელ შოკოლადს რომ ჭამ და ერთიანად რომ არ გინდა შემოგეჭამოს. თავიდან ბოლომდე მგონი ახლაც არ მაქვს ნანახი. იმასაც ვერ ვხვდები, რა ემოციებს იწვევს ჩემში. სიმართლე გითხრათ თვალზე ცრემლი არ მომდგომია (я свое оплакал  :) ) და არც გული ამჩუყებია. უბრალოდ, როგორც ლამაზ კადრებს, ისე ვუყურე და კიდე ჩემი თავი მომეწონა კოცნებს რომ ვუძღვნი ვიღაცას :)

კალათბურთის ბურთიც თავიდანვე მყვარებია. კიდევ, ცოტა გული დამწყდა, რომ თავიდან ყველაზე საინტერესო კადრები (სადაც მამაჩემია გადაღებული, როგორც ჩანს შემდეგ თვითონ იღებდა) პრაქტიკულად არ ჩანს.

ფირს ვუყურე და მივხვდი _  ვიდეო ტექნილოგიები მაშინ რომ დღევანდელივით ხელმისაწვდომი ყოფილიყო, მე ვერასოდეს მექნებოდა ასეთი ძვირფასი "ფირი", რომლის თითეული კადრი ძალიან  გემრიელია.

[youtube http://www.youtube.com/watch?v=RqcQhOxlKYk]

შოთა, ილია, აკაკი ვაჟა და... კვენტინ ტარანტინო

მიძინებულს დეიდაშვილი მაღვიძებს:
- ლაშა, ვაჟა უფრო დიდია თუ რუსთაველი? - გადავზომე გონებაში მელიქიშვილიდან თავისუფლებამდე და პეკინიდან ვაჟას ძეგლამდე
- ვაჟა
გახარებული გავარდა გვერდით ოთახში:
- აი, ვთქვიი... რას ამბობ, მარტო "სტუმარ-მასპინძელი" რად ღირს...

ეს ისე. მსუბუქი შესავლისათვის. ისე კი ვინ არის ვაჟა? ზოგისთვის უბრალოდ მთების არწივი. ოჰ რა პოეტურია ღმერთო ჩემო. ზოგისთვის უშრეტი სამყარო. ზოგისთვის ბევრი აბსტრაქტული რამ. მაგრამ ჩემთვის ვაჟა ყოველთვის კონკრეტულია.

მაგალითად, ჩემმა მეგობარმა როდესაც ძალით წამაკითხა ეზოთერიკების საყვარელი წიგნი "ანასტასია", მივხვდი რომ სხვა არაფერი იყო თუ არა უნიჭოდ გადამღერებული ჩვენი მწერალი. ვაჟას მსგავსი გადამღერებები ბევრგან შემხვედრია. მაგრამ ამასწინათ იუთუბზე შემთხვევით "ალუდა-ქეთელაურს" გადავეყარე.

გაფრთხილება: მშობლებო, არასოდეს წაუკითხოთ ბავშვებს წიგნები!

სწორედ ბავშვობაში წაკითხული ზღაპრების გამო მივეჩვიე წიგნების მოსმენას და არა კითხვას. ამჯერადაც მოსაწყენ საქმეს ფონად, იუთუბის ფანჯრიდან გადმომდგარი ალუდა ქეთელაური დავუფინე. ცოტახანში თავად ვერ შევამჩნიე ისე დავიძაბე. შეგრძნება ისეთი მქონდა რომ მძაფრსიუჟეტიან თრილეს ვუყურებდი. არა, ეს არ იყო ურბალოდ ვესტერნი. მსუბუქი დაცემებით და ცუდადგამოხმოვანებული ტყვიების "წუილით". რაღაც უფრო საკაიფოს, უფრო მძაფრს, რაღაც კვენტინტარანტისეულს ვუყურებდი. ცოტა ხანში მივხვდი, რომ ასე ემოციურად, არა რომელიმე ჰოლივუდის ფილმმა, არამედ მუცალისა და ალუდას სუპერდაძაბულმა შერკინებამ აღმაგზნო.

თვალწინ გამიცოცხლდა 3D-ში გადაღებული, ბეჭდებისმრძანებლისეული სუპერ კადრი:

"გადავარდება ცხენზეით,
ყელ-თავქვე ეკიდებისა"

და უცებ, მიზანს აცდენილი მსხვილკალიბრიანი იარაღი ისე გემრიელად მოხვდა კლდეს:

"გამასტყვრა მუცალის თოფი,-
კლდის პირი დაიშლებოდა"

რომ ტელევიზორის რეკლამების მსგავსად, უწვრილესი დეტალების გარჩევა დავიწყე და ნამსხვრევები სახეში შემომეყარა.

საუნდიც ისეთი დადგა რომ ყველა დოლბი-სურაუნდის დედა ვატირე:

"ხმა ალუდაის თოფისა
ჭეხასა ჰგვანდა ცისასა."

[youtube http://www.youtube.com/watch?v=KJstz1ufLJc&w=480&h=390]

[youtube http://www.youtube.com/watch?v=oyQiu2DpgFg&w=480&h=390]

არა, თუ ასე მივყვებით ვეფხისტყაოსანს რომ გაცილებით მაგარი ეკრანიზაცია ექნება თქმაც არ უნდა. "ჯდა მტირალი წყლისა პირსა" ტარიელის მიერ მათრახით შუბლისკანგადახეთქილი ჯარისკაცებით დაწყებული, "ტარაჯორად" გასტყორცნილი მეომრებით გაგრძელებული და ქაჯეთის ციხის ბრძოლებით დამთავრებული. ვფიქრობ არც სექსის ნაკლებობა იქნება და არც ლამაზი ხედების და ლანდშაფტების.

აი, ასე მაიმუნობით თუ დავაინტერესებ ჩემს რამდენიმე მეგობარს თორე ვაჟას "გველის-მჭამელს" ისევ "ანასტასია" ურჩევნია და "ალუდა ქეთელაურს" კი "ბორნის ულტიმატუმი".

და მაინც:
ვაჟა უფრო დიდია თუ რუსთაველი? - ჯერჯერობით მგონი მაინც ტარანტინო.