თეფში

მე თეფში ვარ... ბავშვობის, ღრმა თეფში.
მახსოვს, ერთი სული გქონდა როდის დახვრეპდი ბორშს, რომ რაც შეიძლება მალე ჩემს ფსკერზე ფერადი ნახატები დაგენახა.

როგორ მახსოვს, შენი დაბადება, სახლში რომ მოგიყვანეს. მაშინ ახალგაზრდა ვიყავი. მახსოვს წყალს დამასხამდნენ და შიგნით შენს საწოვარას დებდნენ რომ გაცივებულიყო.

ახლა დავბერდი... ნახატებიც აღარ არის ისეთი კაშკაშა და მკვეთრი. ბევრ ადგილას ამოტეხილი ჭრილობაც მეტყობა და ფსკერიც დამეკაწრა.

აღარც შენ ხარ პატარა, რომ თვალებანთებული ფსკერზე იყო მოჩერებული და ვერ ითმენდე ნახატების გამოჩენას. ეხლა ხშიად სევდიანიც კი ჭამ საჭმელს და მეც მეკარგება განწყობა.

ნეტავ მაშინ გავმტყდარიყავი შემთხვევით ხელი, რომ გამკარი და მაგიდიდან გადმოვარდი. რა გაძლებს ამ ბნელ კარადაში შენს ჩამოსვლამდე? ნეტა როდის ჩამოხვალ.... მე აქ დაგელოდები...გაუნძრევლად...გპირდები...