როდესაც გემო გადადის...

ყოველ ზამთარს მე და ჩემი და ბაკურიანში დავყდით მშობლებს. ძალიან პატარები ვიყავით მაგრამ ბევრი რამ ძალიან კარგად შემორჩა მეხსიარებას.

მახსოვს თოვლი, ქალები რომლებიც თბილ ქუდებს ყიდნენ ხელის მტევნებზე ტრიალით, ჰაერში მოხალული მზესუმზირის სურნელი და უგემრიელესი ქადა...

როდესაც თოვლში სეირნობა არ გვინდოდა დედაჩემი ცისარყელას იშველიებდა რომელიც თითქმის ყოველდღე ალამაზებდა ცას. საკმარისი იყო ეთქვა "ცისარტყელის ქვემოთ თუ გაივივლით ყველა სურვილი აგიხდებათო", რომ ჩვენც მზად ვიყავით მთელი დღე დაუღალავად გვევლო იმ დროისთვის ჩვენთვის გაუვალ და გაუკვალავ თოვლში.

სახლში რომელიც ქირით გვქონდა რათქმაუნდა სხვა დამსვენებლებიც ცხოვრობდნენ.

ერთ მშვენიერ დილას როდესაც მორიგი ექსპედიციისთვის ვემზადებოდით ბაკურიანის მთებში, ჩვენმა მეზობელმა კვერცხის ღვეზელები მოგვიკითხა.

დედაჩემმა წყალი აადუღა, ჩაი დაასხა და მეზობლის მორთმეული ღვეზელები ლამაზად დაჭრილი წინ დაგვიწყო მე და ჩემს დას.

ჩემი კვება დედაჩემის ყველაზე დიდი პრობლემა იყო ჩემთან მიმართებაში... ძალიან ცოტას ვჭამდი და ძალიან გამხდარი ვიყავი... ორი ფრაზა რომელიც გამჯდარი მქონდა ძვალსა და რბილში (პირდაპირი მნიშვნელობით) იყო "ლაშა გაიმართე" და "ლაშა ჭამე"...მეორე ფრაზას განსაკუთრებული სასოწარკვეთით და თავგანწირვით წარმოთქვამდა ხოლმე დედა.

პირველი ხუთი ფრაზა "ლაშა ჭამე" საკმაოდ მშვიდად წარმოთქვა დედაჩემა. მეოთხე ჯერზე მივხვდი რომ სასწრაფოდ თუ არ შევჭამდი მეხუთე ნაბიჯზე დედაჩემი ფრაზით აღარ შემოიფარგლებოდა.

ძლივს ავიღე ხელში მეზობლის ძღვენი და მოკრძალებულად ჩავკბიჩე. კისერში რომ რამენაირად გადამტეოდა ჩაიც მინიმალური ოდენობით მოვსვი... მოვსვი და გავწითლი...ღვეზელი საოცრად მწარე იყო...საშინელი გემო ქონდა... ჩემს დას შევხედე...ისიც ჩემს დღეში იყო საწყალი... სახეზე ჭარხალივით იყო გაწითლებული...

მე ამ ღვეზელს არ შევჭამ... ცუდი გემოაქვს გამოვუცხადე დედაჩემს... დედაჩემა კარგად იცოდა ჩემი შემუშავებული სტრატეგიები. ზუსტად ხუთ წამში ხელში კარაქის და თაფლის სქელი ფენით დაფარული პური მეჭირა.

ისევ სიმწრით მოვკბიჩე ჩემთვის ყველაზე არასასურველი ორი კომპონენტით გაფორმებული პური და ისევ მინიმალური ოდენობით მოვსვი ჩაი... მაგრამ ... ღვეზელს ისეთი საშინელი გემო ქონდა რომ თაფლიანი პურიც ისეთივე მწარე მომეჩვენა... მაშინ არვიცოდი ჩემს მიერ ზემოთ რთულად ფორმულირებული მარტივი აზრი დედაჩემისთვის როგორ ამეხსნა რომელიც უკვე წარბებშეკრული და გაბრაზებული უყურებდა ჩემს დაჭყანულ სახეს და გამოვაცხადე... – "მე ვერ შევჭამ კარაქიან პურს, გემო გადადის"...

დედაჩემმა რათქმაუნდა ვერ გაიგო რას ნიშნავდა "გემო გადადის" მაგრამ მშვენივრად მიხვდა, რომ კარაქიანი პურის ჭამას არ ვაპირებდი... ვატყობდი, რომ დედაჩემის მოთმინების ფიალა ნელნელა ივსებოდა...

მომდევნო ხუთ წუთში ვცადე მეჭამა, ხაჭაპური,ლობიანი, კარტოფილის ღვეზელი და ქადა რომელზეც არასოდეს ვამბობდი უარს...მაგრამ მწარე გემო ყველაფერზე გადადიოდა... დედაჩემა ვეღარ მოითმინა ჩემი და ჩემი დის წუნიაობა და გამწარებულმა გვიყვირა "ჭამეთ ეხლა თორე არ ვიცი რასგიზამთ"... მე კიდე რამდენიც არ უნდა მეცადა, პირში ისეთი საშინელი გემო მოქნდა, რომ ლუკმას ვერ ვყლაპავდი... ოთახში სრული ისტერიკა დაიწყო...

– თუ ჭამა არ გინდა მითხარი – კივის დედაჩემი
– არა, მშია...უბრალოდ გემო გადადის...
– რას ქვია გემო გადადის? ნუ გამაგიჟე...
– გემო გადადის და რავქნა?
– შენ მე გამაგიჟებ..გინდა ჩავალ და ახალ ქადებს გამოგიტან...
– რა აზრიაქვს...გემო მაინც გადავა... – გავაკეთე გრძელვადიანი პროგნოზი...
– რაზე გადავა გემო? – დედაჩემის შეკითხვა მუდარას შეიცავდა
– მომდევნოზე...

დედაჩემი ისტერიკაშია... ღვეზელი გასინჯა... რა გინდა ამ ღვეზელთან... უგემრიელესია... ქადაც, ხაჭაპურიც...

მე დიდი ინტერესით ვაკვირდებოდი როგორ ახდენდა დედაჩემი მაგიდაზე დაგროვილი კერძების დეგუსტირებას...როდესაც მორჩა მთელი გულით ვკითხე "გემო არ გადადის?"...

დედაჩემი გაგიჟდა...ვერაფრით ვერ გაეგო რას ნიშნავდა "გემო გადადის"...

უცებ დედაჩემი გაშრა... თვალი პირველად ჩემი დისკენ გაექცა რომელსაც თვალებიდან ცრემლები ღაპაღუპით მოდიოდა, მერე ჩემი დის ჭიქას დახეად რომელიც თითქმის ფსკერამდე იყო დაცლილი, მომდევნო ობიექტი მე ვიყავი – ჩემზე მზერა ყველაზე ცოტახანი შეაჩერა...და გაზქურაზე დადგმულ ორ წითელ ჩაიდანს მიაშტერდა...

ეხლა უკვე მე ვერ გავიგე რას ნიშნავდა მზერის ასეთი თანმიმდევრობა... შევხედე ჩემს დას – რომეილიც ღვეზელით ნასიამოვნებს ნამდვილად არ გავდა და მერე დედაჩემს – რომელიც ისევ გაზქურაზე დადგმულ ჩაიდანებს უყურებდა...

უცებ დედაჩემმა ჩემი და გულში ჩაიკრა...მოგიკვდეს დედა... რამ დაგალევინა ეს ჩაიო – დაუწყო ფერება...

ბაკურიანიდან კიდევ ბევრი მოგონება შემორჩა მაგრამ ამ ისტორიის დასასრულებლად ორ მათგანს გავიხსენებ.

მახსოვს იმ დილით, ერთერთი წითელი ჩაიდნიდან ჩემს დას დედაჩემმა სოდის ინგალაცია გაუკეთა, რადგან გაცივებული იყო და ახველებდა...

მახსოვს იმ დღეს ცისარტყელისკენ ძალიან ძალიან ბევრი ვიარეთ ...