ვუსმენ გულდაწყვეტილ რევაზ ჭეიშვილს, რომელიც მწუხარებას გამოთქვამს იმაზე, რომ თაობა წიგნებს აღარ კითხულობს.... ვუყურებ ოტია იოსელიანს, რომელიც თავის კარმიდამოში დადის.... ბატომ გურამ დოჩანაშვილს, რომლის მხოლოდ თვალებიდან უკვე იმხელა სამყარო ჩანს რომ მისი წიგნის წაკითხვაც კი არაა სავალდებულო....
არადა ეს ხალხი ცოცხალია.... შეგიძლია ნახო, დაელაპარაკო, ხელით შეეხო ისტორიას, ლეგენდას.... რაც მთავარია მოუსმინო....
არადა ბევრს რომც კითხო არც კი იციან რომ ეს ხალხი არსებობს....ან საერთოდ არ იციან მათი ვინაობა...
გული მწყდება...რატომ არავინ არ მართავს საღამოებს სადაც ბატონ გურამს მოვუსმენთ მაგალითად.... ძალიან იშვიათად, ვინმე ენთუზიაზმით ანთებული მსგავს საღამოს გაუკეთებს ორგანიზებას, არც მრავალფეროვანი მიკროფონებისგან შეკრული თაიგული ჩანს სადმე....არც ფოტოაპარატების გაელვება ჭრის თვალს ქართველ მწერლებს....
სამწუხაროა მაგრამ ფაქტია, ალ.დიუმას სახელობის კულტურის ცენტრი უფრო მეტ ფრანგულ საღამოს მართავს ერთ თვეში ჩვენს ქვეყანაში, ვიდრე მთელი წლის განმავლობაში იმართება ქართულ კულტურასთან დაკავშირებით....
ტიმოტის კონცერტზე 6–ჯერ უფრო მეტ ფულს ხარჯავს ქართული კულტურით გამსჭვალული დახვეწილი გემოვნების მქონე მსმენელი, (თუნდაც რომელიმე მართლაც გემოვნებიან ჯაზ კოლექტივის მოსასმენად) ვიდრე ქართული წიგნის ყიდვაზე....
ეხლა რასაც ვაკეთებ შეშფოთებას გამოვთქვამ და ვგმობ.... მაგრამ ევროპელებს დიდი მადლობა....საკუთარ თავზე გამოვცადე, ზემოთაღნიშნულ ორ ქმედებას სასურველ შედეგამდე დიდად ვერ მივყავართ....
ამიტომაც ჯობია კონკრეტული პოლიტიკა შევიმუშაოთ სიტუაცის გამოსასწორებლად....
ჩემი აზრით ლიტერატურა, წიგნის კითხვა მოდური უნდა გახდეს.... iPod დღემდე იმითი არის გამორჩეული, მისი ნებისმიერი ასლისგან, რომელსაც გაუმჯობესებული ტექნიკური მაჩვენებლები აქვს, რომ ეს ბრენდი სტილს შეიცავს....მან სტილი შექმნა....ის ნიშნავს სტილს...
ჩემი აზრით ლიტერატურის პოპულარიზაციაზე, ფიარის და მარკეტინგის სპეციალისტები უნდა მუშაობდეს....და ამაზე წესით ყველა კარგ (მინიმუმ ნორმალურ) მცირე(და არამარტო) ზომის ქვეყანაში, რომელიც სხვადასხვა კულტურული შტორმის ქვეშ არის მოქცეული, სახელმწიფო იზრუნებდა....
მე რომ მქონდეს სახსრები დიდი სიამოვნებით შევქმიდი კლუბს, სადაც მომხარებელი, რედბულისა და ორგამი არყის თანხლებით, რომელიმე ქართული ბენდის მიერ შესრულებული "Come Together"–ის მოსასმენად კი არა, ისეთი ხალხის მოსასმენად და გასაცნობად მოვიდოდნენ, რომლებიც ცხოვრებაშივე იქცნენ ლეგენდებად....( ოღონდ არა საქართველოში... სხვა მხრივ ვერ ავხსნი ამ ხალხის მიმართ ჩვენს ინდიფერენტულობას)
ასეთები კი მრავალდ გვყავს ღმერთის წყალობით და მადლით ქართველებს, კინოში, მწერლობაში, მუსიკაში, მხატვრობაში და ა.შ.
მაგრამ მეც კი თქვენი მონა მორჩილი არ ვიცნობ მათ (ხშირ შემთხვევაში არც ვიცი მათ შესახებ)... არ ვიცი მათი სახელები, სახეები.... არ მქონია საშუალება ინტერაქტიულად გავსაუბრებოდი მათ და მათგანვე გამეგო რაიმე ისეთი რაც ჯერ ხმამაღლა არ თქმულა...არ დაწერილა....შემეგრძნო ის განსაკუთრებული აურა, რომელსაც მსგავსი პიროვნებები ატარებენ....
ეს ჩემი გულისტიკივილია.....მე გამოსავალიც შემოგთავაზეთ....
მე თქვენი აზრი მაინტერესებს ყოველივე ზემოთქმულთან დაკავშირებით....