ღვინომ ცოტა დარდი დამიამა
მაა...მამიკო...და ბოლოს მამა...
ყველაფერი ისე მარტივია...
ყველაფერი რაღაც თავისთავად...
ღამეს მივენდობი ნაღვლიანი
თვალებს მონატრება დამიამებს
როგორ წახვედი და არ მითხარი?!
ქარი შენს მაგივრად დამიბარებს...
აწი შენთან ერთად ვერ დავთვრები...
მიყვარხარ...მახსოვხარ... და მენატრები...
dzalian vcuxvar lash :(
ReplyDeleteარ ვიცნობდი, მაგრამ...
ReplyDeleteისე მძაფრად გიწერია, მეც ამაცრემლიანა...
ჰო.... არის ასეთი სევდიანი ისტორია ჩემს ცხოვერბაში...
ReplyDeleteდღეს ვნახე პირველად ეს ლექსი, არადა მეგონა, რომ შენი ყველა ლექსი წავიკითხე.
ReplyDeleteვიზიარებ:(
ასე ორი საათის წინ ჩემს მეგობარს მოუკვდა მამა. იქ ვეღარ გავჩერდი, წამოვედი და აქ შენი ლექსი არმოვაჩინე.
ახლა იმაზე ფიქრით ვიმტვრევ თავს რომ შემთხვევით არაფერი ხდება.
მატასი
mec ar myavs mama da dzalian kargad mesmis am leqsis avtoris :(((( მიყვარხარ...მახსოვხარ... და მენატრები...mec sul am sitkvebs veubnebi fikrebshi :((( gmertma gagadzlieros
ReplyDeleteარ ვიცნობდი, მაგრამ...
ReplyDeleteისე მძაფრად გიწერია, მეც ამაცრემლიანა...
ლაშარელა,
ReplyDeleteაბა რა გითხრა, წესით ეს აქამდეც უნდა მცოდნოდა...
დღემდე ვინმეს რომ ეკითხა, რომეო კვანტალიანს თუ იცნობო, ვეტყოდი ძალიან, ძალიან კარგი ადამიანია, კარგი სამტრედიელია და ბედნიერი მამაათქო,
თან მისი უშუალო ღიმილით განათებული სახეც წარმომიდგებოდა თვალწინ.
გაანათლოს უფალმა მისი სული
ბაჩო ვარ ლაშა
ReplyDeleteვერც გადმოგცემ რა ვიგრძენი დილით როცა ეს ვნახე,
მეგონა არც დავცილებულვართქო იქაურობას და თურმე ვერც კი გავიგე რა მოხდა.
ვინც კი რომეოს იცნობდა ალალად იტყვის:
რომეო კვანტალიანი – კაცი რომელიც დააკლდა ქალაქს.
უკვე კაი ხანია შენი ბლოგის აქტიურ მკითხველად ვთვლი თავს,
ReplyDeleteგავიარე :) რა კარგად გამოგდის "საკუთარი გონების დარჯაკში გამოტარებული ნააზრევის" გადმოცემა, ხშირად გეთანხმები, ხან ვიღიმი, ხანაც გულიანად ვიცინი, ხანდახან კი ისეთ რამეებს წერ რომ "უ ტა-ტა-ტა"...
და მაინც ვიცინი
მართლა საინტერესოდ და აზრი>>ანად წერ
ისიც მიხარია რომ ბუ–წ–იკების გვერდით ლაზათიან ჩვენებურს დაარტყავ თან ხაზგასმით ამბობ რომ "ეს შენია"
shen marto ar xar!.. :*
ReplyDelete