დიდი ხნის მერე

შვილიშვილი: ბაბუ, შენ სად მუშაობდი?

ბაბუა: მთავრობაში ბაბუ...

შვილიშვილი: აბა პარლამენტშიო?

ბაბუა: ხო ბაბუ, პარლამენტშიც ვმუიშაობდი...

შვილიშვილი: შენ რომელი იყავი, პოზიცია თუ ოპოზიცია....

ბაბუა: მე ორივე ვიყავი ბაბუ...

შვილიშვილი: ეგ როგორ?

ბაბუა: მაშინ ისე იყო, რომ პარლამენტში მარტო პოზიცია დარჩა... ასე კიდე არ შეიძლებოდა

შვილიშვილი: რატო არ შეიძლებოდა...

ბაბუა: უბრალოდ არ შეიძლებოდა. ამიტომაც მთავრობა დაფიქრდა და თვითონ გააკეთა საკუთარი ოპოზიცია.

შვილიშვილი: ესეიგი შენ მთავრობის ოპოზიცია იყავი? და ნამდვილი ოპოზიცია სად იყო?

ბაბუა: ნამდვილი ოპოზიცია არც არასოდეს არ ყოფილა ბაბუა... უბრალოდ ზოგმა იცოდა რომ მთავრობის ოპოზიცია იყო და ზოგმა არა...

შვილიშვილი: ესეიგი ყველა ოპოზიცია მთავრობის იყო?

ბაბუა: ჰო, ასე გამოდის...

შვილიშვილი: ესეიგი შენ იცოდი რომ მთავრობის ოპოზიცია იყავი?

ბაბუა: რათქმაუნდა მე ვიცოდი...(იღიმის)

შვილიშვილი: მერე რას აკეთებდი?

ბაბუა: რას ვაკეთებდი და ვცდილობდი თავი ისე მომეჩვენებინა თითქოს არ ვიცოდი რომ მთავრობის ოპოზიცია ვიყავი...

შვილიშვილი: მერე გიჯერებდნენ?

ბაბუა: ზოგს ჯეორდა, ზოგსაც არა... მაგრამ მაშინ ასე იყო საჭირო...

შვილიშვილი: და ისეთი ოპოზიცია არ იყო, რომ არ ცოდნოდა რომ მთავრობის ოპოზიცია იყო სინამდვილეში?

ბაბუა: იყვნენ ბაბუ იყვნენ მარა მაგათ ჭკუა არ ყოფნიდათ...

შვილიშვილი: რისთვის?

ბაბუა: არაფრისთვის ბაბუ...არაფრისთვის არ ყოფნიდათ ჭკუა...

შვილიშვილი: უჭკუოები იყვნენ?

ბაბუა: ჰო ბაბუ...ძალიან უჭკოები...

შვილიშვილი: შენ რას შვებიდო რო იცოდი ყველაფერი?

ბაბუა: მე რას ვშვებოდი და ვითომ ვბრაზდებოდი... ვითომ არ მომწონდა რასაც პრეზიდენტი აკეთებდა...

შვილიშვილი: რატომ ვითომ?

ბაბუა: იმიტომ რომ სინამდვილეში სულერთი იყო.

შვილიშვილი: მერე ეჩხუბებოდი პრეზიდნეტს?

ბაბუა: რათმაუნდა ვეჩხუბებოდი...

შვილიშვილი: მერე პრეზიდენტი არ ბრაზდებოდა?

ბაბუა: ბრაზდებოდა...აბა არ ბრაზდებოდა?

შვილიშვილი: მერე რას გეუბნებოდა?

ბაბუა: მეუბნებოდა უფრო გამლანძღე ნუ გეშინიაო...

შვილიშვილი: რატო?

ბაბუა: ასე ყველა მიხვდება რომ რომ ჩვენიანი ხარო.

შვილიშვილი: მერე შენ რატო არ ლანძღავდი უფრო მეტად? გეშინოდა?

ბაბუა: არა ბაბუ....რატო უნდა შემშინებოდა...

შვილიშვილი: აბა არიცოდი რაზე გაგელანძღა?

ბაბუა: არა ბაბუ....სალანძღავის მეტი რა ქონდა... მე იმის მოფიქრება მიჭირდა რაზე უნდა გამელანძღა ისე, რომ ხალხი ძალიან არ გაბრაზებულიყო...

შვილიშვილი: ესეიგი პრეზიდენტი იმიტომ გიბრაზდებოდა რომ კარგად ვერ აბრაზებდი?

ბაბუა: ასე გამოდის....

შვილიშვილი: ბაბუ და რომელი ჯობია პრეზიდენტი იყო თუ ოპოზიცია?

ბაბუა: არვიცი ბაბუ...მე მარტო ოპოზიცია ვიყავი...პრეზიდენტი არასდროს ვყოფილვარ...

შვილიშვილი: ესეიგი შენ მთავრობაც იყავი, პარლამენტიც, პოზიციაც და ოპოზიციაც?

ბაბუა: რა ვიცი ბაბუ...ეგ ყველაფერი მაშინ მქონდა ასე დალაგებული თორე ეხლა მეც მერევა...

შვილიშვილი: და მე რო გავიზრდები რა გამოვიდე?

ბაბუა: ...შენ რა გინდა რომ გამოხვიდე?

შვილიშვილი: მე მასწავლებელი უნდა გავხდე

ბაბუა: რატო ბაბუ...

შვილიშვილი: იმიტო რო ჩემს მოსწავლეებს ვეყვარები...

ბაბუ: ოჰ, შე მაიმუნო.... მიდი ეხლ დაიძინე....

შვილიშვილი: ზღაპარი?..

ბაბუა: მეტი რაღა მოგიყვე ბაბუ...

შვილიშვილი: რატო დაგავიწყდა?..

ბაბუა: არა ბაბუ...ზღაპრებს რა დამავიწყებს...უბრალოდ გვიანია, შენი ძილის დროა..

(ბაბუა, შვილიშვილს შუბლზე კტბილად კოცნის.შუქი ქრება. ფარდა ეშვება.)